2015-05-16 09:23:07
Στα 20 μου γνώρισα τον άντρα μου, τον αγάπησα και με αγάπησε πολύ, παντρευτηκαμε και στα 22 μου γεννήθηκε το κοριτσάκι μου, ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, όλα καλά και στα 25 μου γεννήθηκε ο γιος μου.
Μετά τη γέννηση του γιου μας, ο άντρας μου, άρχισε να απομακρύνεται, να μη μου μιλάει, να μην έχουμε επαφή.
Δεν το κυνήγησα πολύ το θέμα, όχι γιατί δε τον αγαπούσα αλλά γιατί ήμουν τόσο πολύ κουρασμένη όσο δεν πήγαινε άλλο. Δούλευα σε φαστ φουντ 8 με 9 ώρες κάθε μέρα από τις 6 το πρωί κάθε μέρα, στις τρεις η ώρα στο σπίτι με μια πεθερά και δύο μωρά να με περιμένουν στη πόρτα, άντε να μαγειρέψω, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και άλλα τρεχάματα. Ερχόταν το βράδυ και μόλις έβαζα για ύπνο τα παιδιά κοιμόμουν και εγώ ψόφια από την κούραση και μέχρι τις 5 που χτύπαγε το ξυπνητήρι θα είχα σηκωθεί άλλες 10 φορές επειδή έκλαιγε ο γιος μου.
Εν τω μεταξύ ο άντρας μου πήγαινε για δουλειά γκρινιαζε αρχικά που δεν τον περίμενα να γυρίσει το βράδυ να τα πούμε ή να βρεθούμε
. Να σημειώσω ότι ήταν άνθρωπος που τα ήθελε όλα στην εντέλεια, πολύ αγχώδης τύπος και εμένα πάντα προσπαθούσε να με αλλάξει. Τέλος πάντων, όταν ο γιος μου ήταν ενός έτους, ο άντρας μου, έπαθε κατάθλιψη και εδώ ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Στην αρχή δεν ήξερα από που μου ήρθε, τρέχαμε σε νοσοκομεία να κάνουμε εξετάσεις, αξονικες, μαγνητικές, αίματος, τα πάντα και όλες φυσικά ήταν καλές. Ύστερα πήγαμε στον ψυχίατρο ο οποίος και μας έδωσε κάποια αντικαταθλιπτικά…στο περίμενε να περάσουν οι 15 μέρες μπας και δούμε κάποια αλλαγή, αλλά τίποτα Εκείνος δεν ήθελε να μας δει, έκλαιγε συνέχεια, μας έβριζε συνέχεια, τα αγγελούδια μας μπάσταρδα τα ανέβαζε, κ@λόπαιδα τα κατέβαζε, σας μισώ μου έλεγε, να φύγετε, είσαι καταραμένη κλπ. Ζούσα ένα μαρτύριο χωρίς τέλος. Πήγαμε σε άλλο ψυχίατρο, ένα σωρό φάρμακα και αποτέλεσμα μηδέν. .. στο εξάμηνο πλέον τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα καθώς έκανε άσχημες σκέψεις διαρκώς, του τύπου ότι μας επιτίθεται, μας σκοτώνει κτλ.
Αλλάξαμε πάλι γιατρό, πήγαμε σε ένα πολύ γνωστό καθηγητή ο οποίος μας είπε ότι και οι άλλοι γιατροί, θα περάσει, τα φάρμακα πάνε σύννεφο και ο άντρας μου στο μηδέν. Πέρασε ένας χρόνος γεμάτος πόνο, κλάμα, φόβο μήπως μας κάνει κάτι , απελπισία. Πριν τρεις μήνες έπαθε κρίση, τον πήγα στο ΨΝΑ που είχε εφημερία και τον κράτησαν. Τις επόμενες μέρες ο ψυχίατρος μου είπε πως είχε κατάθλιψη και ψυχαναγκαστική διαταραχή και πως θα γινόταν καλά. Μετά από δύο μήνες βγήκε από το νοσοκομείο, και άρχισε πάλι τα στραβά, του έφταιγαν όλα και όλοι και εκείνος ποτέ.
Η ψυχολογική βία που δέχομαι αυτή τη στιγμή είναι το κάτι άλλο, τόσο που αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ σε αυτό το σπίτι. Μέχρι πριν λίγες ώρες ήμουν αποφασισμένη να μείνω δίπλα του, να τον βοηθήσω αλλά όχι πια. Για πρώτη φορά με απείλησε με μαχαίρι ότι θα με σκοτώσει επειδή με μισεί, εμένα και τα παιδιά μαζί. Αύριο το πρωί θα πάρω τα αγγελούδια μου και θα φύγω, δεν θα περιμένω να με διαβάσετε στις εφημερίδες…
Πονάω τόσο πολύ, έχω κλειδωθεί στο δωμάτιο με τα παιδιά και εκείνα κοιμούνται ενώ εγώ κλαίω, τι θα τους πω το πρωί. Δε θέλω να τον εγκαταλείψω σε τέτοια κατάσταση αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο.. Όσο για το νοσοκομείο δεν ακούει λέξη.. και αν κάνει κάτι στον εαυτό του; Θα θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνη επειδή τον παράτησα. Θεέ μου τι μαρτύριο δίχως τέλος είναι αυτό… ευχηθείτε μου καλή δύναμη, θα το χρειαστώ!
Μαρία Tromaktiko
Μετά τη γέννηση του γιου μας, ο άντρας μου, άρχισε να απομακρύνεται, να μη μου μιλάει, να μην έχουμε επαφή.
Δεν το κυνήγησα πολύ το θέμα, όχι γιατί δε τον αγαπούσα αλλά γιατί ήμουν τόσο πολύ κουρασμένη όσο δεν πήγαινε άλλο. Δούλευα σε φαστ φουντ 8 με 9 ώρες κάθε μέρα από τις 6 το πρωί κάθε μέρα, στις τρεις η ώρα στο σπίτι με μια πεθερά και δύο μωρά να με περιμένουν στη πόρτα, άντε να μαγειρέψω, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και άλλα τρεχάματα. Ερχόταν το βράδυ και μόλις έβαζα για ύπνο τα παιδιά κοιμόμουν και εγώ ψόφια από την κούραση και μέχρι τις 5 που χτύπαγε το ξυπνητήρι θα είχα σηκωθεί άλλες 10 φορές επειδή έκλαιγε ο γιος μου.
Εν τω μεταξύ ο άντρας μου πήγαινε για δουλειά γκρινιαζε αρχικά που δεν τον περίμενα να γυρίσει το βράδυ να τα πούμε ή να βρεθούμε
Αλλάξαμε πάλι γιατρό, πήγαμε σε ένα πολύ γνωστό καθηγητή ο οποίος μας είπε ότι και οι άλλοι γιατροί, θα περάσει, τα φάρμακα πάνε σύννεφο και ο άντρας μου στο μηδέν. Πέρασε ένας χρόνος γεμάτος πόνο, κλάμα, φόβο μήπως μας κάνει κάτι , απελπισία. Πριν τρεις μήνες έπαθε κρίση, τον πήγα στο ΨΝΑ που είχε εφημερία και τον κράτησαν. Τις επόμενες μέρες ο ψυχίατρος μου είπε πως είχε κατάθλιψη και ψυχαναγκαστική διαταραχή και πως θα γινόταν καλά. Μετά από δύο μήνες βγήκε από το νοσοκομείο, και άρχισε πάλι τα στραβά, του έφταιγαν όλα και όλοι και εκείνος ποτέ.
Η ψυχολογική βία που δέχομαι αυτή τη στιγμή είναι το κάτι άλλο, τόσο που αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ σε αυτό το σπίτι. Μέχρι πριν λίγες ώρες ήμουν αποφασισμένη να μείνω δίπλα του, να τον βοηθήσω αλλά όχι πια. Για πρώτη φορά με απείλησε με μαχαίρι ότι θα με σκοτώσει επειδή με μισεί, εμένα και τα παιδιά μαζί. Αύριο το πρωί θα πάρω τα αγγελούδια μου και θα φύγω, δεν θα περιμένω να με διαβάσετε στις εφημερίδες…
Πονάω τόσο πολύ, έχω κλειδωθεί στο δωμάτιο με τα παιδιά και εκείνα κοιμούνται ενώ εγώ κλαίω, τι θα τους πω το πρωί. Δε θέλω να τον εγκαταλείψω σε τέτοια κατάσταση αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο.. Όσο για το νοσοκομείο δεν ακούει λέξη.. και αν κάνει κάτι στον εαυτό του; Θα θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνη επειδή τον παράτησα. Θεέ μου τι μαρτύριο δίχως τέλος είναι αυτό… ευχηθείτε μου καλή δύναμη, θα το χρειαστώ!
Μαρία Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Απίστευτη οργή για τους Έλληνες του Facebook που δηλώνουν ασφαλείς στο Νεπάλ [photo]](https://images.newsnowgreece.com/81/815577/apistefti-orgi-gia-tous-ellines-tou-Facebook-pou-dilonoun-asfaleis-sto-nepal-photo-1-124x78.jpg)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
