2012-05-05 01:51:19
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Να πούμε μια καλή κουβέντα για τον απερχόμενο Λουκά Παπαδήμο. Ανέλαβε σε μια δύσκολη στιγμή να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση και (αν μη τι άλλο...) έφερε σε πέρας τα τρία ζητήματα που του είχαν ανατεθεί: δανειακή σύμβαση, ανταλλαγή ομολόγων και διενέργεια εκλογών.
Υπό αυτήν την έννοια, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ίσως η μοναδική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών που εκπλήρωσε πλήρως τους στόχους της.
Επί της ουσίας, βεβαίως, τα πράγματα είναι λιγότερο ρόδινα.
Η δανειακή σύμβαση είναι επαχθέστερη από το αναμενόμενο και χωρίς διορθωτικές τροποποιήσεις της αρχικής καταστροφικής συνταγής.
Η ανταλλαγή ομολόγων έγινε κυριολεκτικά «στο πόδι» με αποτέλεσμα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η αναπλήρωση των αποθεματικών των Ταμείων και η αποζημίωση των ομολογιούχων να βρίσκονται σήμερα στον αέρα.
Οι εκλογές καθυστέρησαν τόσο ώστε πρόλαβε να ξεχαρβαλωθεί το πολιτικό σύστημα.
Την ίδια στιγμή, οι άλλοι τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας αποτελματώθηκαν πλήρως από τη στιγμή που δεν είχαν συμπεριληφθεί στην αρχική συμφωνία μεταξύ των κομμάτων.
Αλλά ας μην τα φορτώσουμε όλα στον Παπαδήμο. Δεν φταίει αυτός που έγινε Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας σε μια χώρα που δεν έχει καμία κουλτούρα συνεργασίας.
Ας τον πιστώσουμε αντιθέτως με τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της παρουσίας του.
Διότι πέρα από τα συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Παπαδήμου λειτούργησε ουσιαστικά ως crash test μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής συνεργασίας δύο κομμάτων, ίσως και περισσοτέρων. Ως εκ τούτου οδηγεί σε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Κατέστησε προφανές, πρώτον, ότι μια συνεργασία για να λειτουργήσει αποδοτικά χρειάζεται βάθος χρόνου. Αρα, προϋποθέτει μια ρητή συμφωνία για τη διάρκειά της ώστε να μην μπορεί κανείς να την υπονομεύει στο ενδιάμεσο.
Κατέστησε προφανές, δεύτερον, ότι οι κυβερνήσεις ειδικού και περιορισμένου σκοπού μπορούν να υπάρξουν μόνο ως ακραίες εξαιρέσεις. Αντιθέτως, μια αποδοτική συγκυβέρνηση χρειάζεται ευρεία και ουσιαστική προγραμματική συμφωνία - όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες που έχουν τέτοιες κυβερνήσεις.
Κατέστησε προφανές, τρίτον, ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν έχουν την πολυτέλεια (τουλάχιστον στην Ελλάδα...) να μην είναι κυβερνήσεις πολιτικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Η παρουσία ενός Πρωθυπουργού που διαβουλευόταν για το παραμικρό με τους αρχηγούς των κομμάτων που στήριζαν την κυβέρνηση δεν ήταν μόνο απογοητευτική, ήταν και παραλυτική.
Η διακυβέρνηση, βεβαίως, δεν είναι κάτι σαν την «Ιθάκη». Δεν αρκούν οι εμπειρίες του ταξιδιού, χρειάζεται να φτάσεις και στο λιμάνι.
Και εδώ η κυβέρνηση Παπαδήμου κατέστησε προφανές ένα τέταρτο, θεμελιώδες σημείο: η αποτελεσματική διακυβέρνηση δεν είναι μόνο ζήτημα κοινοβουλευτικής αριθμητικής, ούτε συνταγματικής νομιμοποίησης.
Η αποτελεσματική διακυβέρνηση χρειάζεται αποφασιστικές ηγεσίες και ισχυρές κοινωνικές συναινέσεις. Υπόψη, λοιπόν, για τη Δευτέρα….
πηγή: tanea.gr
Να πούμε μια καλή κουβέντα για τον απερχόμενο Λουκά Παπαδήμο. Ανέλαβε σε μια δύσκολη στιγμή να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση και (αν μη τι άλλο...) έφερε σε πέρας τα τρία ζητήματα που του είχαν ανατεθεί: δανειακή σύμβαση, ανταλλαγή ομολόγων και διενέργεια εκλογών.
Υπό αυτήν την έννοια, η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ίσως η μοναδική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών που εκπλήρωσε πλήρως τους στόχους της.
Επί της ουσίας, βεβαίως, τα πράγματα είναι λιγότερο ρόδινα.
Η δανειακή σύμβαση είναι επαχθέστερη από το αναμενόμενο και χωρίς διορθωτικές τροποποιήσεις της αρχικής καταστροφικής συνταγής.
Η ανταλλαγή ομολόγων έγινε κυριολεκτικά «στο πόδι» με αποτέλεσμα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η αναπλήρωση των αποθεματικών των Ταμείων και η αποζημίωση των ομολογιούχων να βρίσκονται σήμερα στον αέρα.
Οι εκλογές καθυστέρησαν τόσο ώστε πρόλαβε να ξεχαρβαλωθεί το πολιτικό σύστημα.
Την ίδια στιγμή, οι άλλοι τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας αποτελματώθηκαν πλήρως από τη στιγμή που δεν είχαν συμπεριληφθεί στην αρχική συμφωνία μεταξύ των κομμάτων.
Αλλά ας μην τα φορτώσουμε όλα στον Παπαδήμο. Δεν φταίει αυτός που έγινε Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας σε μια χώρα που δεν έχει καμία κουλτούρα συνεργασίας.
Ας τον πιστώσουμε αντιθέτως με τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της παρουσίας του.
Διότι πέρα από τα συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Παπαδήμου λειτούργησε ουσιαστικά ως crash test μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής συνεργασίας δύο κομμάτων, ίσως και περισσοτέρων. Ως εκ τούτου οδηγεί σε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Κατέστησε προφανές, πρώτον, ότι μια συνεργασία για να λειτουργήσει αποδοτικά χρειάζεται βάθος χρόνου. Αρα, προϋποθέτει μια ρητή συμφωνία για τη διάρκειά της ώστε να μην μπορεί κανείς να την υπονομεύει στο ενδιάμεσο.
Κατέστησε προφανές, δεύτερον, ότι οι κυβερνήσεις ειδικού και περιορισμένου σκοπού μπορούν να υπάρξουν μόνο ως ακραίες εξαιρέσεις. Αντιθέτως, μια αποδοτική συγκυβέρνηση χρειάζεται ευρεία και ουσιαστική προγραμματική συμφωνία - όπως συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες που έχουν τέτοιες κυβερνήσεις.
Κατέστησε προφανές, τρίτον, ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν έχουν την πολυτέλεια (τουλάχιστον στην Ελλάδα...) να μην είναι κυβερνήσεις πολιτικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Η παρουσία ενός Πρωθυπουργού που διαβουλευόταν για το παραμικρό με τους αρχηγούς των κομμάτων που στήριζαν την κυβέρνηση δεν ήταν μόνο απογοητευτική, ήταν και παραλυτική.
Η διακυβέρνηση, βεβαίως, δεν είναι κάτι σαν την «Ιθάκη». Δεν αρκούν οι εμπειρίες του ταξιδιού, χρειάζεται να φτάσεις και στο λιμάνι.
Και εδώ η κυβέρνηση Παπαδήμου κατέστησε προφανές ένα τέταρτο, θεμελιώδες σημείο: η αποτελεσματική διακυβέρνηση δεν είναι μόνο ζήτημα κοινοβουλευτικής αριθμητικής, ούτε συνταγματικής νομιμοποίησης.
Η αποτελεσματική διακυβέρνηση χρειάζεται αποφασιστικές ηγεσίες και ισχυρές κοινωνικές συναινέσεις. Υπόψη, λοιπόν, για τη Δευτέρα….
πηγή: tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κρατήθηκαν όμηροι από το εστιατόριο στο οποίο γευμάτιζαν...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γάτα την έβγαλε... καθαρή στο πλυντήριο ρούχων
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
