2015-05-28 15:07:05
Ο πρωταθλητής Ευρώπης, Γιάννης Μπουρούσης, κάνει στο "gazzetta.gr" τον απολογισμό του Final 4. Τι λέει για τον ρόλο του στην εφετινή Ρεάλ, τη δικαίωση, τον Ολυμπιακό του Σπανούλη και των άλλων παιδιών, τους Αγγελόπουλους και το μέλλον του.
Αναλυτικά Μετά από 13 σερί χρόνια στην Ευρωλίγκα (από το 2002 με τη φανέλα της ΑΕΚ), δύο χαμένους τελικούς (2010 & 2014) και τρία αποτυχημένα φαϊναλ-φορ (2009, 2010 & 2014), το βράδυ της 17ης Μαϊου στη Μαδρίτη, θα του μείνει αξέχαστο. Τι κι αν αγωνίστηκε μόλις 5 λεπτά στον τελικό με τον Ολυμπιακό, τι κι αν τελείωσε το ματς χωρίς να σκοράρει, τι κι αν τους τελευταίους μήνες ο ρόλος του είχε περιοριστεί αρκετά... Η ιστορία έγραψε και δεν... ξεγράφει! Ο 31χρονος διεθνής σέντερ της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι πλέον πρωταθλητής Ευρώπης. Και όλα όσα έζησε σ' αυτή τη ξεχωριστή γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από το μυαλό του...
Πόσοι και πόσοι μεγάλοι μπασκετμπολίστες, άλλωστε, αποχαιρέτησαν το άθλημα χωρίς να έχουν γευθεί την χαρά, την τιμή και την αναγνώριση αυτού του τροπαίου; Ο Γιάννης Μπουρούσης έγινε ο 5ος Έλληνας μπασκετμπολίστας που κατακτά την Ευρωλίγκα – μετά τον Κόμματο (2005) και τον Σχορτσανίτη (2014) με τη Μακάμπι, τον Παπαλουκά (2006 & 2008) και τον Ζήση με την ΤΣΣΚΑ (2008) – με ξένη ομάδα και γι' αυτό, μετά το τέλος του αγώνα, έτρεξε να αρπάξει την ελληνική σημαία αλλά και την 14 μηνών κόρη του, για να έχει να θυμάται... Στην πρώτη του συνέντευξη μετά από μία εβδομάδα “όνειρο” μιλάει για όλα όσα έγιναν στην ισπανική πρωτεύουσα και συνδέονται με τον 9ο ευρωπαϊκό τίτλο της “βασίλισσας”.
Πόσο δύσκολη ήταν η ψυχολογική αλλά και η πνευματική προετοιμασία για το 4ο φάϊναλ-φορ της καριέρας σου, ξέροντας ότι θα έχεις περιορισμένο ρόλο;
«Η ουσία δεν ήταν πόσο θα παίξω εγώ, αλλά αν θα τα καταφέρει η ομάδα να κατακτήσει ένα τρόπαιο που κυνηγούσε 20 ολόκληρα χρόνια και το οποίο “είδε” να περνάει από δίπλα της στον περυσινό και τον προπέρσινο τελικό! Επειδή με ρωτάς επί προσωπικού, όμως, θα σου απαντήσω ότι μετά τα Χριστούγεννα, επιδεινώθηκαν κάποια προβλήματα τραυματισμών που με ταλαιπωρούσαν από πέρυσι στο γόνατο και την μέση. Θα μπορούσα να μείνω έξω για ένα διάστημα και να κάνω αποθεραπεία, αλλά φοβήθηκα ότι θα έβγαινα τελείως εκτός ρυθμού και γι' αυτό επέλεξα να τα αντιμετωπίσω, χωρίς να μείνω εκτός προπονήσεων, κάτι που τελικά ίσως να ήταν λάθος. Όπως ήταν φυσικό, μέσα από τις υπόλοιπες επιλογές ψηλών, το τεχνικό επιτελείο προσπάθησε να καλύψει το όποιο κενό δημιουργήθηκε, γι' αυτό και μοιραία ο χρόνος συμμετοχής μου περιορίστηκε...»
Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια ρήξη στη σχέση σου με τον Πάμπλο Λάσο, του οποίου, άλλωστε, ήσουν προσωπική επιλογή; Σε ρωτάμε, γιατί η πρώτη σου χρονιά στη Ρεάλ, ήταν πολύ καλή, ενώ ακολούθησαν οι εξαιρετικές εμφανίσεις που έκανες στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική ομάδα...
«Όχι προς Θεού! Ίσα-ίσα με τον coach έχω άριστες σχέσεις και άλλωστε μέχρι τα Χριστούγεννα, έπαιζα πολύ περισσότερο και είχα πολύ πιο σημαντικό ρόλο.»
Εσύ ήσουν από τους λίγους που πίστευες τον Ολυμπιακό στο εφετινό φάϊναλ-φορ και μάλιστα το είχες δηλώσει και δημοσίως... Η Ρεάλ, όμως, μάλλον προετοιμαζόταν για έναν τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έτσι δεν είναι;
«Η ομάδα προετοιμαζόταν για να φτάσει κατ' αρχήν στο φάϊναλ-φορ! Από 'κει και πέρα, όποιος αντίπαλος και να βρισκόταν στον δρόμο μας, θα προσπαθούσαμε να την αντιμετωπίσουμε όσο καλύτερα μπορούμε! Όπως και έγινε άλλωστε... Γιατί αν χάναμε για τρίτη συνεχή χρονιά στον τελικό, θα γινόμαστε... ΤΣΣΚΑ! Δουλέψαμε πολύ σκληρά, προετοιμαστήκαμε σωστά, συγκεντρωθήκαμε στον στόχο μας και ο καθένας προσπάθησε να στηρίξει τον συμπαίκτη του, με φόντο τη συνολική εικόνα...»
Αν δικαιούσαστε, βάσει απόδοσης, κάποια χρονιά το ευρωπαϊκό τρόπαιο, θα 'λεγε κανείς ότι αυτό θα ήταν πέρυσι, γιατί φέτος δεν είχατε την ίδια σταθερότητα και διάρκεια στο παιχνίδι σας. Παρ' όλα αυτά στη Μαδρίτη, είχατε εξαιρετική απόδοση και έτσι όπως εξελίχθηκε το φάϊναλ-φορ, στεφτήκατε πρωταθλητές Ευρώπης απολύτως δίκαια... Πως καταφέρατε να παρουσιάσετε αυτή την αγωνιστική σοβαρότητα και σταθερότητα στα δύο πιο σημαντικά ματς της σεζόν;
«Το μυστικό για μένα ήταν ότι δεν αγχωθήκαμε τόσο πολύ όσο πιστεύαμε ότι μπορεί να πιεστούμε, θέλεις επειδή θα παίζαμε στην έδρα μας, θέλεις επειδή υπήρχε η πίεση των 20 χρόνων χωρίς ευρωπαϊκό τίτλο ή των δύο συνεχόμενων χαμένων τελικών... Τις τελευταίες ημέρες, λες και ξαφνικά αλλάξαμε το τσιπ ομαδικά στο κεφάλι μας και μπήκαμε στη λογική της απόλυτης προσήλωσης στον στόχο της Ευρωλίγκα. Από 'κει και πέρα, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι υπήρχε μεγάλη “δίψα”, απ' όλους, γι' αυτό το τρόπαιο. Το θέλαμε πάρα πολύ και είδες ότι κάποια έμπειρα παιδιά, που πριν το φάϊναλ-φορ δεν έπαιζαν πολύ, όπως ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις, άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δόθηκε για να βγάλουν αυτή την επιθυμία μέσα στο γήπεδο και να μας δώσουν πολύ καθοριστική ώθηση.»
Ναι, μπορεί να πει κανείς, ότι ο Ολυμπιακός από τον Ρέγιες και τον Ρούντι (Φερνάντεζ) περίμενε πιο πολύ τη ζημιά και από αλλού την βρήκε...
«Ακριβώς! Τελικά, όταν φτάνεις σε ένα φάϊναλ-φορ, δεν μετράει τι κάνεις όλη τη χρονιά αλλά τι θα κάνεις σε αυτά τα δύο 40λεπτα! Γι' αυτό, άλλωστε, έχουμε και 12-13 παίκτες πρώτης γραμμής... Το γεγονός ότι ο Σαλάχ (Μεχρί) βρίσκεται σχεδόν μόνιμα εκτός δωδεκάδας, είναι τεράστια πολυτέλεια για τη Ρεάλ, γιατί είναι ένας πολύ ποιοτικός ρολίστας για μεγάλη ομάδα και οπουδήποτε αλλού, θα είχε πολύ πιο μεγαλύτερο ρόλο... Δυστυχώς, όμως, δεν χωράνε όλοι...»
Απ' αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι δεν αισθανθήκατε μεγάλη πίεση;
«Όταν παίζεις στη Ρεάλ, πάντα υπάρχει πίεση και σίγουρα κατά τη διάρκεια της χρονιάς και ειδικότερα, όταν εξασφαλίσαμε την πρόκριση, υπήρχε μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρκετά ψυχοφθόρα! Ωστόσο, από τη στιγμή που κλειστήκαμε στο ξενοδοχείο και μετά και τον αποκλεισμό της ποδοσφαιρικής ομάδας από τον τελικό του Champions League, συσπειρωθήκαμε και δεν αφήσαμε τίποτε εξωγενές να μας επηρεάσει...»
Εσύ είσαι Έλληνας και τον ξέρεις καλά, γιατί είσαστε συμπαίκτες στον Ολυμπιακό και την Εθνική... Στους υπόλοιπους παίκτες της Ρεάλ, προκάλεσε “φόβο” αυτό που έκανε ο Σπανούλης στα τελευταία 3,5 λεπτά του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ;
«Κοίτα, κανείς δεν αμφιβάλλει για την αξία, την ικανότητα και την προσωπικότητα του Βασίλη, που είναι από τους κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες... Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει, μόνο χάρη στον Σπανούλη! Υπάρχει ο Πρίντεζης, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και άλλα παιδιά που έχουν σημαντική συμβολή στις επιτυχίες που έχουν έρθει και στην εικόνα που έχει φτιάξει ο σύλλογος. Ο Βασίλης είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας και έχει την ικανότητα να κάνει την διαφορά και να παίρνει μεγάλες αποφάσεις. Αλλά εμείς, δεν κλείσαμε μόνο αυτόν... Απλά, επειδή η λειτουργία του Ολυμπιακού εξαρτάται πολύ από την εκτελεστική δεινότητα αλλά και τη δημιουργία του Σπανούλη, προσπαθήσαμε να του κλείσουμε τους χώρους και το οπτικό πεδίο, αλλά παράλληλα στοχεύσαμε στον Πρίντεζη και στον Μάντζαρη. Ο Βαγγέλης ήταν το κλειδί στη σειρά με την Μπαρτσελόνα και το ότι δεν του επιτρέψαμε να σκοράρει ήταν ένα συν για μας... Όπως επίσης και τα ριμπάουντ... Χάσαμε τις περισσότερες μάχες με την Εφές και κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε μέσα στη ρακέτα (40-33 τα ριμπάουντ) κι αυτό μας ανησύχησε...»
Τα παιχνίδια Ρεάλ-Ολυμπιακού, πάντως, φαίνεται ότι δύσκολα μπορούν να τελειώσουν χωρίς ένταση και μικροκαβγάδες... Τον βάλανε στο μάτι τον Σπανούλη, ο Ρούντι και ο Ματσιούλις;
«Αυτά, καλό είναι να μένουν ασχολίαστα! Τι να πούμε, τέτοιου είδους εντάσεις συμβαίνουν και σε παιχνίδια της κανονικής περιόδου... Απλά τώρα, έτυχε τα νεύρα να ήταν λίγο περισσότερο τεντωμένα γιατί ήταν τελικός, οπότε καλό είναι να μην τους δίνουμε συνέχεια και να τις αφήνουμε στην άκρη...»
Σε ρωτάω γιατί ξέρω ότι ο Σπανούλης έχει μεγάλο σεβασμό στην Ισπανία;
«Εννοείται πως έχει, όχι μόνο εδώ αλλά σε όλη την Ευρώπη και δεν αλλάζει αυτό... »
Τελικά, ο μεγάλος άτυχος της Ρεάλ, ήταν ο φίλος σου, ο Μίροτιτς, που ήταν πέντε χρόνια στην ομάδα και τη χρονιά που έφυγε για το ΝΒΑ, πήρατε το ευρωπαϊκό...
«Πες το ψέματα! Αλλά αυτά είναι τυχερά, δεν μπορείς να τα ελέγξεις! Κι εγώ το ίδιο έπαθα όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό! Επειδή μιλάω συχνά μαζί του, μπορώ να σου πω ότι χάρηκε πολύ για την ομάδα και για όλα τα παιδιά, γιατί κι αυτός έχει χύσει πολύ ιδρώτα όλα αυτά τα χρόνια που ήταν εδώ, άσχετα αν δεν γεύθηκε έναν ευρωπαϊκό τίτλο...»
Τώρα που έχει περάσει και μία εβδομάδα και το έχεις συνειδητοποιήσει και λίγο καλύτερα, αυτός ο τίτλος, μετά από 13 χρόνια στην Ευρωλίγκα και 4 συμμετοχές σε φάϊναλ-φορ, είναι μία δικαίωση κόπων;
«Είναι πολύ δυνατό συναίσθημα, γιατί ειδικότερα μετά την περυσινή αποτυχία στο Μιλάνο, σκεφτόμουν ότι ίσως να μην μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να παίξω ξανά σε ένα φάϊναλ-φορ ή σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, γιατί ειδικά φέτος ο ανταγωνισμός ήταν πολύ ισχυρός! Ειλικρινά, πέρυσι είχα στενοχωρηθεί πολύ! Όταν όμως, πήραμε το Κύπελλο και το βράδυ γύρισα στο σπίτι, ένιωσα μία μεγάλη γλυκιά ανακούφιση! Μου έφυγε ένα βάρος που φαίνεται ότι κουβαλούσα αρκετά χρόνια, άδειασα από χαρά και ευτυχία και πλέον αισθάνομαι έτοιμος για μία καινούρια πρόκληση.»
Είχες προετοιμαστεί κατάλληλα, πάντως, γιατί όπως είδε όλη η Ελλάδα, η ελληνική σημαία ήταν έτοιμη και η κόρη σου ντυμένη με τη φανέλα του μπαμπά της...
«Σε όλα τα παιχνίδια που τη φέρνει η γυναίκα μου, αυτή τη φανέλα φοράει (γέλια!!!)... Ήθελα, αν γινόταν, να ζήσω αυτή τη μεγάλη στιγμή παρέα με τη σημαία μας – για να τιμήσω το ελληνικό μπάσκετ – και με την κόρη μου, για να την βλέπει όταν θα μεγαλώσει και να έχει αναμνήσεις...»
Η εβδομάδα που μας πέρασε, να υποθέσουμε ότι κύλησε μέσα στην... αποθέωση;
«Κάπως έτσι και πραγματικά είναι τόσο όμορφο να σε ευχαριστεί ο κόσμος και να αναγνωρίζει την προσπάθειά σου, που πραγματικά δεν το χορταίνω... Από το βράδυ του τελικού έξω από το γήπεδο με τους φιλάθλους γύρω από το πούλμαν, από την υποδοχή στο δημαρχείο την επομένη μέρα, από την αποθέωση στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, μέχρι την υποδοχή από τους φιλάθλους και τους παίκτες της Λαμποράλ Κούτσα, πριν την έναρξη του πρώτου αγώνα πρωταθλήματος μετά το φάϊναλ-φορ. Όλες αυτές οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου, όπως και το γεγονός ότι είμαι μέλος ενός τόσο μεγάλου συλλόγου. Περνάω πάρα πολύ καλά στη Μαδρίτη, έχω κατακτήσει ήδη πέντε τίτλους κι ελπίζω να πανηγυρίσω κι άλλες επιτυχίες φέτος και του χρόνου...»
Έχεις άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο στη Ρεάλ, αλλά ήδη γίνεται συζήτηση για το αν θα μείνεις ή θα φύγεις... Τι ισχύει;
«Η απόφαση δεν είναι δική μου! Έχω υπογράψει μέχρι το 2016 και σκοπεύω να τηρήσω την υπογραφή μου, έστω κι αν φέτος, δεν είχα το χρόνο συμμετοχής που θα ήθελα και αξίζω...»
Αν σου μεταφερθεί ότι λίγο-πολύ ο ρόλος σου θα είναι ο ίδιος και του χρόνου;
«Τότε θα συζητήσω με τους ανθρώπους της ομάδας για να βρούμε την καλύτερη λύση και για τις δύο πλευρές και θα μπω στη διαδικασία να κοιτάξω τι εναλλακτικές επιλογές θα έχω, γιατί σίγουρα θέλω να παίζω περισσότερο. Η σχέση που έχω “οικοδομήσει” με την διοίκηση είναι εξαιρετική, δύο χρόνια μου έχουν φερθεί άψογα κι ακόμη κι αν χωρίσουν οι δρόμοι μας, αυτό θα γίνει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο...»
Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω και για την χειραψία και τον διάλογο που είχες με τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, την παραμονή του τελικού... Ήταν μία χειρονομία που, λόγω του “ψυχρού” παρελθόντος, πολύς κόσμος δεν περίμενε και εξέπληξε θετικά...
«Ήταν μία κίνηση που ήθελα να κάνω από καιρό, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία... Τους είδα δίπλα μου και επειδή τους σέβομαι ως ανθρώπους και ως παράγοντες που έχουν προσφέρει στον Ολυμπιακό, θεώρησα σωστό να τους χαιρετήσω και να τους ευχηθώ καλή επιτυχία στον τελικό. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, οπότε μην ξύνεις παλιές πληγές!»
olympiacos-blog
Αναλυτικά Μετά από 13 σερί χρόνια στην Ευρωλίγκα (από το 2002 με τη φανέλα της ΑΕΚ), δύο χαμένους τελικούς (2010 & 2014) και τρία αποτυχημένα φαϊναλ-φορ (2009, 2010 & 2014), το βράδυ της 17ης Μαϊου στη Μαδρίτη, θα του μείνει αξέχαστο. Τι κι αν αγωνίστηκε μόλις 5 λεπτά στον τελικό με τον Ολυμπιακό, τι κι αν τελείωσε το ματς χωρίς να σκοράρει, τι κι αν τους τελευταίους μήνες ο ρόλος του είχε περιοριστεί αρκετά... Η ιστορία έγραψε και δεν... ξεγράφει! Ο 31χρονος διεθνής σέντερ της Ρεάλ Μαδρίτης, είναι πλέον πρωταθλητής Ευρώπης. Και όλα όσα έζησε σ' αυτή τη ξεχωριστή γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ από το μυαλό του...
Πόσοι και πόσοι μεγάλοι μπασκετμπολίστες, άλλωστε, αποχαιρέτησαν το άθλημα χωρίς να έχουν γευθεί την χαρά, την τιμή και την αναγνώριση αυτού του τροπαίου; Ο Γιάννης Μπουρούσης έγινε ο 5ος Έλληνας μπασκετμπολίστας που κατακτά την Ευρωλίγκα – μετά τον Κόμματο (2005) και τον Σχορτσανίτη (2014) με τη Μακάμπι, τον Παπαλουκά (2006 & 2008) και τον Ζήση με την ΤΣΣΚΑ (2008) – με ξένη ομάδα και γι' αυτό, μετά το τέλος του αγώνα, έτρεξε να αρπάξει την ελληνική σημαία αλλά και την 14 μηνών κόρη του, για να έχει να θυμάται... Στην πρώτη του συνέντευξη μετά από μία εβδομάδα “όνειρο” μιλάει για όλα όσα έγιναν στην ισπανική πρωτεύουσα και συνδέονται με τον 9ο ευρωπαϊκό τίτλο της “βασίλισσας”.
Πόσο δύσκολη ήταν η ψυχολογική αλλά και η πνευματική προετοιμασία για το 4ο φάϊναλ-φορ της καριέρας σου, ξέροντας ότι θα έχεις περιορισμένο ρόλο;
«Η ουσία δεν ήταν πόσο θα παίξω εγώ, αλλά αν θα τα καταφέρει η ομάδα να κατακτήσει ένα τρόπαιο που κυνηγούσε 20 ολόκληρα χρόνια και το οποίο “είδε” να περνάει από δίπλα της στον περυσινό και τον προπέρσινο τελικό! Επειδή με ρωτάς επί προσωπικού, όμως, θα σου απαντήσω ότι μετά τα Χριστούγεννα, επιδεινώθηκαν κάποια προβλήματα τραυματισμών που με ταλαιπωρούσαν από πέρυσι στο γόνατο και την μέση. Θα μπορούσα να μείνω έξω για ένα διάστημα και να κάνω αποθεραπεία, αλλά φοβήθηκα ότι θα έβγαινα τελείως εκτός ρυθμού και γι' αυτό επέλεξα να τα αντιμετωπίσω, χωρίς να μείνω εκτός προπονήσεων, κάτι που τελικά ίσως να ήταν λάθος. Όπως ήταν φυσικό, μέσα από τις υπόλοιπες επιλογές ψηλών, το τεχνικό επιτελείο προσπάθησε να καλύψει το όποιο κενό δημιουργήθηκε, γι' αυτό και μοιραία ο χρόνος συμμετοχής μου περιορίστηκε...»
Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια ρήξη στη σχέση σου με τον Πάμπλο Λάσο, του οποίου, άλλωστε, ήσουν προσωπική επιλογή; Σε ρωτάμε, γιατί η πρώτη σου χρονιά στη Ρεάλ, ήταν πολύ καλή, ενώ ακολούθησαν οι εξαιρετικές εμφανίσεις που έκανες στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική ομάδα...
«Όχι προς Θεού! Ίσα-ίσα με τον coach έχω άριστες σχέσεις και άλλωστε μέχρι τα Χριστούγεννα, έπαιζα πολύ περισσότερο και είχα πολύ πιο σημαντικό ρόλο.»
Εσύ ήσουν από τους λίγους που πίστευες τον Ολυμπιακό στο εφετινό φάϊναλ-φορ και μάλιστα το είχες δηλώσει και δημοσίως... Η Ρεάλ, όμως, μάλλον προετοιμαζόταν για έναν τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έτσι δεν είναι;
«Η ομάδα προετοιμαζόταν για να φτάσει κατ' αρχήν στο φάϊναλ-φορ! Από 'κει και πέρα, όποιος αντίπαλος και να βρισκόταν στον δρόμο μας, θα προσπαθούσαμε να την αντιμετωπίσουμε όσο καλύτερα μπορούμε! Όπως και έγινε άλλωστε... Γιατί αν χάναμε για τρίτη συνεχή χρονιά στον τελικό, θα γινόμαστε... ΤΣΣΚΑ! Δουλέψαμε πολύ σκληρά, προετοιμαστήκαμε σωστά, συγκεντρωθήκαμε στον στόχο μας και ο καθένας προσπάθησε να στηρίξει τον συμπαίκτη του, με φόντο τη συνολική εικόνα...»
Αν δικαιούσαστε, βάσει απόδοσης, κάποια χρονιά το ευρωπαϊκό τρόπαιο, θα 'λεγε κανείς ότι αυτό θα ήταν πέρυσι, γιατί φέτος δεν είχατε την ίδια σταθερότητα και διάρκεια στο παιχνίδι σας. Παρ' όλα αυτά στη Μαδρίτη, είχατε εξαιρετική απόδοση και έτσι όπως εξελίχθηκε το φάϊναλ-φορ, στεφτήκατε πρωταθλητές Ευρώπης απολύτως δίκαια... Πως καταφέρατε να παρουσιάσετε αυτή την αγωνιστική σοβαρότητα και σταθερότητα στα δύο πιο σημαντικά ματς της σεζόν;
«Το μυστικό για μένα ήταν ότι δεν αγχωθήκαμε τόσο πολύ όσο πιστεύαμε ότι μπορεί να πιεστούμε, θέλεις επειδή θα παίζαμε στην έδρα μας, θέλεις επειδή υπήρχε η πίεση των 20 χρόνων χωρίς ευρωπαϊκό τίτλο ή των δύο συνεχόμενων χαμένων τελικών... Τις τελευταίες ημέρες, λες και ξαφνικά αλλάξαμε το τσιπ ομαδικά στο κεφάλι μας και μπήκαμε στη λογική της απόλυτης προσήλωσης στον στόχο της Ευρωλίγκα. Από 'κει και πέρα, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι υπήρχε μεγάλη “δίψα”, απ' όλους, γι' αυτό το τρόπαιο. Το θέλαμε πάρα πολύ και είδες ότι κάποια έμπειρα παιδιά, που πριν το φάϊναλ-φορ δεν έπαιζαν πολύ, όπως ο Νοτσιόνι και ο Ματσιούλις, άρπαξαν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δόθηκε για να βγάλουν αυτή την επιθυμία μέσα στο γήπεδο και να μας δώσουν πολύ καθοριστική ώθηση.»
Ναι, μπορεί να πει κανείς, ότι ο Ολυμπιακός από τον Ρέγιες και τον Ρούντι (Φερνάντεζ) περίμενε πιο πολύ τη ζημιά και από αλλού την βρήκε...
«Ακριβώς! Τελικά, όταν φτάνεις σε ένα φάϊναλ-φορ, δεν μετράει τι κάνεις όλη τη χρονιά αλλά τι θα κάνεις σε αυτά τα δύο 40λεπτα! Γι' αυτό, άλλωστε, έχουμε και 12-13 παίκτες πρώτης γραμμής... Το γεγονός ότι ο Σαλάχ (Μεχρί) βρίσκεται σχεδόν μόνιμα εκτός δωδεκάδας, είναι τεράστια πολυτέλεια για τη Ρεάλ, γιατί είναι ένας πολύ ποιοτικός ρολίστας για μεγάλη ομάδα και οπουδήποτε αλλού, θα είχε πολύ πιο μεγαλύτερο ρόλο... Δυστυχώς, όμως, δεν χωράνε όλοι...»
Απ' αυτά που μου λες, καταλαβαίνω ότι δεν αισθανθήκατε μεγάλη πίεση;
«Όταν παίζεις στη Ρεάλ, πάντα υπάρχει πίεση και σίγουρα κατά τη διάρκεια της χρονιάς και ειδικότερα, όταν εξασφαλίσαμε την πρόκριση, υπήρχε μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρκετά ψυχοφθόρα! Ωστόσο, από τη στιγμή που κλειστήκαμε στο ξενοδοχείο και μετά και τον αποκλεισμό της ποδοσφαιρικής ομάδας από τον τελικό του Champions League, συσπειρωθήκαμε και δεν αφήσαμε τίποτε εξωγενές να μας επηρεάσει...»
Εσύ είσαι Έλληνας και τον ξέρεις καλά, γιατί είσαστε συμπαίκτες στον Ολυμπιακό και την Εθνική... Στους υπόλοιπους παίκτες της Ρεάλ, προκάλεσε “φόβο” αυτό που έκανε ο Σπανούλης στα τελευταία 3,5 λεπτά του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ;
«Κοίτα, κανείς δεν αμφιβάλλει για την αξία, την ικανότητα και την προσωπικότητα του Βασίλη, που είναι από τους κορυφαίους Ευρωπαίους παίκτες... Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, ο Ολυμπιακός δεν έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει, μόνο χάρη στον Σπανούλη! Υπάρχει ο Πρίντεζης, ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και άλλα παιδιά που έχουν σημαντική συμβολή στις επιτυχίες που έχουν έρθει και στην εικόνα που έχει φτιάξει ο σύλλογος. Ο Βασίλης είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας και έχει την ικανότητα να κάνει την διαφορά και να παίρνει μεγάλες αποφάσεις. Αλλά εμείς, δεν κλείσαμε μόνο αυτόν... Απλά, επειδή η λειτουργία του Ολυμπιακού εξαρτάται πολύ από την εκτελεστική δεινότητα αλλά και τη δημιουργία του Σπανούλη, προσπαθήσαμε να του κλείσουμε τους χώρους και το οπτικό πεδίο, αλλά παράλληλα στοχεύσαμε στον Πρίντεζη και στον Μάντζαρη. Ο Βαγγέλης ήταν το κλειδί στη σειρά με την Μπαρτσελόνα και το ότι δεν του επιτρέψαμε να σκοράρει ήταν ένα συν για μας... Όπως επίσης και τα ριμπάουντ... Χάσαμε τις περισσότερες μάχες με την Εφές και κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε μέσα στη ρακέτα (40-33 τα ριμπάουντ) κι αυτό μας ανησύχησε...»
Τα παιχνίδια Ρεάλ-Ολυμπιακού, πάντως, φαίνεται ότι δύσκολα μπορούν να τελειώσουν χωρίς ένταση και μικροκαβγάδες... Τον βάλανε στο μάτι τον Σπανούλη, ο Ρούντι και ο Ματσιούλις;
«Αυτά, καλό είναι να μένουν ασχολίαστα! Τι να πούμε, τέτοιου είδους εντάσεις συμβαίνουν και σε παιχνίδια της κανονικής περιόδου... Απλά τώρα, έτυχε τα νεύρα να ήταν λίγο περισσότερο τεντωμένα γιατί ήταν τελικός, οπότε καλό είναι να μην τους δίνουμε συνέχεια και να τις αφήνουμε στην άκρη...»
Σε ρωτάω γιατί ξέρω ότι ο Σπανούλης έχει μεγάλο σεβασμό στην Ισπανία;
«Εννοείται πως έχει, όχι μόνο εδώ αλλά σε όλη την Ευρώπη και δεν αλλάζει αυτό... »
Τελικά, ο μεγάλος άτυχος της Ρεάλ, ήταν ο φίλος σου, ο Μίροτιτς, που ήταν πέντε χρόνια στην ομάδα και τη χρονιά που έφυγε για το ΝΒΑ, πήρατε το ευρωπαϊκό...
«Πες το ψέματα! Αλλά αυτά είναι τυχερά, δεν μπορείς να τα ελέγξεις! Κι εγώ το ίδιο έπαθα όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό! Επειδή μιλάω συχνά μαζί του, μπορώ να σου πω ότι χάρηκε πολύ για την ομάδα και για όλα τα παιδιά, γιατί κι αυτός έχει χύσει πολύ ιδρώτα όλα αυτά τα χρόνια που ήταν εδώ, άσχετα αν δεν γεύθηκε έναν ευρωπαϊκό τίτλο...»
Τώρα που έχει περάσει και μία εβδομάδα και το έχεις συνειδητοποιήσει και λίγο καλύτερα, αυτός ο τίτλος, μετά από 13 χρόνια στην Ευρωλίγκα και 4 συμμετοχές σε φάϊναλ-φορ, είναι μία δικαίωση κόπων;
«Είναι πολύ δυνατό συναίσθημα, γιατί ειδικότερα μετά την περυσινή αποτυχία στο Μιλάνο, σκεφτόμουν ότι ίσως να μην μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να παίξω ξανά σε ένα φάϊναλ-φορ ή σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, γιατί ειδικά φέτος ο ανταγωνισμός ήταν πολύ ισχυρός! Ειλικρινά, πέρυσι είχα στενοχωρηθεί πολύ! Όταν όμως, πήραμε το Κύπελλο και το βράδυ γύρισα στο σπίτι, ένιωσα μία μεγάλη γλυκιά ανακούφιση! Μου έφυγε ένα βάρος που φαίνεται ότι κουβαλούσα αρκετά χρόνια, άδειασα από χαρά και ευτυχία και πλέον αισθάνομαι έτοιμος για μία καινούρια πρόκληση.»
Είχες προετοιμαστεί κατάλληλα, πάντως, γιατί όπως είδε όλη η Ελλάδα, η ελληνική σημαία ήταν έτοιμη και η κόρη σου ντυμένη με τη φανέλα του μπαμπά της...
«Σε όλα τα παιχνίδια που τη φέρνει η γυναίκα μου, αυτή τη φανέλα φοράει (γέλια!!!)... Ήθελα, αν γινόταν, να ζήσω αυτή τη μεγάλη στιγμή παρέα με τη σημαία μας – για να τιμήσω το ελληνικό μπάσκετ – και με την κόρη μου, για να την βλέπει όταν θα μεγαλώσει και να έχει αναμνήσεις...»
Η εβδομάδα που μας πέρασε, να υποθέσουμε ότι κύλησε μέσα στην... αποθέωση;
«Κάπως έτσι και πραγματικά είναι τόσο όμορφο να σε ευχαριστεί ο κόσμος και να αναγνωρίζει την προσπάθειά σου, που πραγματικά δεν το χορταίνω... Από το βράδυ του τελικού έξω από το γήπεδο με τους φιλάθλους γύρω από το πούλμαν, από την υποδοχή στο δημαρχείο την επομένη μέρα, από την αποθέωση στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, μέχρι την υποδοχή από τους φιλάθλους και τους παίκτες της Λαμποράλ Κούτσα, πριν την έναρξη του πρώτου αγώνα πρωταθλήματος μετά το φάϊναλ-φορ. Όλες αυτές οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου, όπως και το γεγονός ότι είμαι μέλος ενός τόσο μεγάλου συλλόγου. Περνάω πάρα πολύ καλά στη Μαδρίτη, έχω κατακτήσει ήδη πέντε τίτλους κι ελπίζω να πανηγυρίσω κι άλλες επιτυχίες φέτος και του χρόνου...»
Έχεις άλλον έναν χρόνο συμβόλαιο στη Ρεάλ, αλλά ήδη γίνεται συζήτηση για το αν θα μείνεις ή θα φύγεις... Τι ισχύει;
«Η απόφαση δεν είναι δική μου! Έχω υπογράψει μέχρι το 2016 και σκοπεύω να τηρήσω την υπογραφή μου, έστω κι αν φέτος, δεν είχα το χρόνο συμμετοχής που θα ήθελα και αξίζω...»
Αν σου μεταφερθεί ότι λίγο-πολύ ο ρόλος σου θα είναι ο ίδιος και του χρόνου;
«Τότε θα συζητήσω με τους ανθρώπους της ομάδας για να βρούμε την καλύτερη λύση και για τις δύο πλευρές και θα μπω στη διαδικασία να κοιτάξω τι εναλλακτικές επιλογές θα έχω, γιατί σίγουρα θέλω να παίζω περισσότερο. Η σχέση που έχω “οικοδομήσει” με την διοίκηση είναι εξαιρετική, δύο χρόνια μου έχουν φερθεί άψογα κι ακόμη κι αν χωρίσουν οι δρόμοι μας, αυτό θα γίνει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο...»
Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω και για την χειραψία και τον διάλογο που είχες με τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, την παραμονή του τελικού... Ήταν μία χειρονομία που, λόγω του “ψυχρού” παρελθόντος, πολύς κόσμος δεν περίμενε και εξέπληξε θετικά...
«Ήταν μία κίνηση που ήθελα να κάνω από καιρό, αλλά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία... Τους είδα δίπλα μου και επειδή τους σέβομαι ως ανθρώπους και ως παράγοντες που έχουν προσφέρει στον Ολυμπιακό, θεώρησα σωστό να τους χαιρετήσω και να τους ευχηθώ καλή επιτυχία στον τελικό. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο, οπότε μην ξύνεις παλιές πληγές!»
olympiacos-blog
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Μελισσανίδης εμπιστεύεται και στηρίζει τον Δέλλα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
