2015-06-07 15:15:06
Μια διαφορετική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Μία Στέγη για τη Σχεδία» παρουσιάζουν η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το περιοδικό δρόμου «Σχεδία», που στα δύο χρόνια λειτουργίας του έχει ως στόχο να στηρίξει ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και κυρίως ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες αστεγίας. Η έκθεση εγκαινιάστηκε χτες και θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Μαΐου και περιλαμβάνει 80 φωτογραφίες με θέμα την πόλη, τις οποίες κατέγραψαν οι πωλητές της «Σχεδίας».
Τα τελευταία χρόνια, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, η Ιουλία, ο Χρήστος, ο Αλέξανδρος, η Ματίνα και η Μπέσσυ διαβιούν σε δρόμους, αποθήκες ή διαμερίσματα υπό τον κίνδυνο έξωσης. Ενάμιση χρόνο πριν το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» τους έδωσε την ευκαιρία να αποτυπώσουν με τη βοήθεια φωτογραφικής μηχανής τη ζωή στην πόλη, όπως τη βιώνουν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα της καταγραφής αυτής έγινε έκθεση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
«Τη συγκεκριμένη στιγμή που μου δόθηκε το πρότζεκτ ζούσα την αστεγία και η αστεγία είναι ένας χώρος κόλασης, είναι ένας διαμελισμός, είχε διαμελιστεί το πρόσωπο και η προσωπικότητά μου
. Μ' αυτή τη διαδικασία άρχισα να μαζεύω κομμάτια». Η 56χρονη Ματίνα εξομολογείται τα συναισθήματά της από το φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ, διάρκειας 18 μηνών, το οποίο χαρακτηρίζει «ένα ταξίδι αποκάλυψης». «Η αρχή ήταν λίγο αδιάφορη, θεωρητική, από απόσταση. Τόλμησα να εστιάσω και εκεί άρχισε η αποκάλυψη, έζησα ένα ταξίδι αποκάλυψης, γιατί ο φακός άρχισε να δημιουργεί σχέση της έσω φωτογράφησης με την έξω φωτογράφηση. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Οι φωτογραφίες οι εσωτερικές έκαναν ανάκλαση στις εξωτερικές» εξιστορεί.
Ο 50χρονος Χρήστος ζει τα τελευταία χρόνια σε μια αποθήκη, κάτι που ωστόσο προσπαθεί να αλλάξει, είναι στις άμεσες προτεραιότητές του όπως λέει να φύγει από εκεί. Παρόλο που εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες αστεγίας, κρατάει μέσα του ζωντανή την ελπίδα και τονίζει: «Σημασία έχει ότι το παλεύουμε, είμαστε ζωντανοί και προσπαθούμε να αλλάξουμε το χειρότερο και να το κάνουμε καλύτερο». Η φωτογραφία για τον Χρήστο ήταν κάτι που τον ενδιέφερε πάντα, ωστόσο δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ασχοληθεί. Στους 18 μήνες που «τρέχει» το πρότζεκτ υπολόγισε ότι έκανε περίπου 9.000 κλικ. «Η φωτογραφία για μένα είναι ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός, ένας μαγικός κόσμος, είναι μια άλλη ματιά, η δική σου», επισημαίνει. «Μου δόθηκε η αφορμή να περπατήσω κιόλας, να δω και μέρη, αλλά είδα και πράγματα που ούτε καν τα φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να δω. Εντωμεταξύ είμαι και ένας άνθρωπος που περπατούσα πάντα σκυφτός, δεν σήκωνα ποτέ το κεφάλι ψηλά. Κάποια δόση, ας πούμε, άρχισα να κοιτάζω ψηλά και να προσπαθώ να φωτογραφίζω τα σύννεφα, να έρχομαι σε επαφή με τον ουρανό. Ήταν μια εμπειρία θαυμάσια, που με βοήθησε και θεραπευτικά, στο να μάθω να περπατάω και να περπατάω με το κεφάλι ψηλά πλέον», λέει.
Η Μπέσσυ από την πλευρά της, η οποία υπήρξε πωλήτρια της «Σχεδίας» και σήμερα δουλεύει στη γραμματειακή υποστήριξη του περιοδικού, παρατηρεί ότι μέσα από τη φωτογραφία άρχισε να παρατηρεί πράγματα γύρω της. «Εκείνο που πραγματικά παρατήρησα είναι το πόσο ασφυκτικά ζούμε σε αυτή την πόλη. Με τεράστια κτίρια και εγώ όπως το ένιωσα είναι ότι ασφυκτιούσαμε. Η αγαπημένη μου φωτογραφία λοιπόν είναι ο τσίφτης, το αγαπημένο μου καναρίνι, που ζει μέσα σε ένα κλουβί και το κλουβί αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα άλλο τεράστιο κλουβί, μέσα σε έναν ακάλυπτο, όπου γύρω γύρω είναι πολυκατοικίες», σημειώνει.
Οι οκτώ πωλητές της «Σχεδίας» πήραν από μία φωτογραφική μηχανή και μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου «αιχμαλώτισαν» περίπου 20.000 εικόνες με πρωταγωνιστές ανθρώπους, που ζουν κυρίως στο περιθώριο, και αστικά τοπία. Η αποστολή τους ήταν να αποτυπώσουν τη ζωή στην πόλη, όπως τη βλέπουν οι ίδιοι. Να καταγράψουν ό,τι τους γοητεύει, τους θλίβει ή τους κάνει να χαμογελούν, να θυμώνουν, να ελπίζουν. «Η φωτογραφία απεικονίζει αυτό που έχουμε μέσα μας, ως προς αυτόν που φωτογραφίζει και αυτόν που φωτογραφίζεται. Αυτό που έκανα εγώ είναι να βοηθήσω τον κάθε ένα να αναγνωρίσει, να προσεγγίσει και να κατανοήσει αυτό που τον ενδιαφέρει από το περιβάλλον στο οποίο κινείται και τελικά να το μετουσιώσει σε εικόνα», εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο επιμελητής του πρότζεκτ και της έκθεσης, ο φωτοειδησεογράφος Νίκος Πηλός.
Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν να ενεργοποιηθούν οι άνθρωποι που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το υλικό που συγκεντρώθηκε συνθέτει μια μοναδική κοινωνική καταγραφή. «Οι οκτώ συμμετέχοντες φωτογραφίζουν μια πτυχή της πόλης, την οποία η πλειοψηφία του κόσμου είτε τη γνωρίζει θεωρητικά ή αποφεύγει να τη λάβει υπόψη της. Φωτογραφίζουν ανθρώπους κυρίως του περιθωρίου, άστεγους, εξαρτημένους και ανθρώπους που βιώνουν έντονα την οικονομική κρίση, ομάδες ανθρώπων στις οποίες ανήκουν και οι ίδιοι οι πωλητές», τονίζει ο κ. Πηλός.
Φωτορεπόρτερ με εμπειρία σε εμπόλεμες ζώνες, ο Νίκος Πηλός καλύπτει τα τελευταία πέντε χρόνια την κρίση στην Ελλάδα. «Η κρίση στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έχω στον περίγυρό μου οικογένειες χωρίς ρεύμα και νερό. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η έκθεση είναι αυθεντική και οι φωτογραφίες είναι μια αντικειμενική καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας», λέει.
Η έκθεση περιλαμβάνει 80 έργα των πωλητών του περιοδικού και έχει τίτλο «Μία Στέγη για τη Σχεδία». Παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή 10 Μαΐου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Τα έργα θα διατίθενται προς πώληση και τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση των ίδιων των δημιουργών.
Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη για το κοινό. Επίσης, στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων της έκθεσης της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Strange Cities: Athens», διοργανώνονται περιηγήσεις στο κέντρο της Αθήνας με οδηγούς νυν και πρώην άστεγους, μέλη του δικτύου διανομής της «Σχεδίας». Οι ξεναγήσεις οργανώνονται κάθε Κυριακή, 1-3 μ.μ., μέχρι τις 28 Ιουνίου, με αφετηρία τη Διπλάρειο Σχολή στην πλατεία Θεάτρου. Το κόστος συμμετοχής ανέρχεται στα έξι ευρώ και τα έσοδα διατίθενται για την ενίσχυση των ξεναγών. Κρατήσεις θέσεων γίνονται στο τηλέφωνο 213-0178049.
Πηγή...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Η «σχεδία» είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου και μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου (International Network of Street Papers-INSP), το οποίο απαριθμεί 122 περιοδικά δρόμου, σε 41 χώρες, με 14.000 άστεγους, άνεργους πωλητές και 6.000.000 διεθνώς αναγνώστες.
Η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του κόσμου, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου, όπως περίπτερα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες: άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50 ευρώ) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή. Αποτελεί μια ξεχωριστή ευκαιρία να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο, αξιοπρεπές εισόδημα, αλλά και μέσο απεγκλωβισμού από το φαύλο κύκλο της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού. Αποτελεί επίσης ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
Η «σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Οι πωλητές δεν επαιτούν, αλλά με αξιοπρέπεια πωλούν το περιοδικό για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο προηγουμένως οι ίδιοι έχουν αγοράσει. Κάθε πωλητής από τη στιγμή που ενταχθεί στο δίκτυο πωλητών της «σχεδίας» θα του δοθούν δωρεάν δέκα (10) αντίτυπα. Είναι το αρχικό του κεφάλαιο. Όταν πουλήσει αυτά τα δέκα αντίτυπα μπορεί να χρησιμοποιήσει το αρχικό κεφάλαιο για την αγορά άλλων, στο 50% της ονομαστικής τους αξίας (αξία εξωφύλλου). Με άλλα λόγια, ως πωλητής αγοράζει το περιοδικό 1,50 ευρώ και το πουλάει 3,00 ευρώ. Δεν είναι ελεημοσύνη. Ο ενδιαφερόμενος/αναγνώστης με τα 3,00 ευρώ αγοράζει ένα προϊόν, στην προκειμένη περίπτωση ένα αξιόλογο δημοσιογραφικό περιοδικό ποικίλης ύλης με σαφή κοινωνικό προσανατολισμό. Είναι ταυτοχρόνως και μια πράξη αλληλεγγύης.
Πηγή
Tromaktiko
Τα τελευταία χρόνια, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, η Ιουλία, ο Χρήστος, ο Αλέξανδρος, η Ματίνα και η Μπέσσυ διαβιούν σε δρόμους, αποθήκες ή διαμερίσματα υπό τον κίνδυνο έξωσης. Ενάμιση χρόνο πριν το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» τους έδωσε την ευκαιρία να αποτυπώσουν με τη βοήθεια φωτογραφικής μηχανής τη ζωή στην πόλη, όπως τη βιώνουν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα της καταγραφής αυτής έγινε έκθεση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
«Τη συγκεκριμένη στιγμή που μου δόθηκε το πρότζεκτ ζούσα την αστεγία και η αστεγία είναι ένας χώρος κόλασης, είναι ένας διαμελισμός, είχε διαμελιστεί το πρόσωπο και η προσωπικότητά μου
Ο 50χρονος Χρήστος ζει τα τελευταία χρόνια σε μια αποθήκη, κάτι που ωστόσο προσπαθεί να αλλάξει, είναι στις άμεσες προτεραιότητές του όπως λέει να φύγει από εκεί. Παρόλο που εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες αστεγίας, κρατάει μέσα του ζωντανή την ελπίδα και τονίζει: «Σημασία έχει ότι το παλεύουμε, είμαστε ζωντανοί και προσπαθούμε να αλλάξουμε το χειρότερο και να το κάνουμε καλύτερο». Η φωτογραφία για τον Χρήστο ήταν κάτι που τον ενδιέφερε πάντα, ωστόσο δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ασχοληθεί. Στους 18 μήνες που «τρέχει» το πρότζεκτ υπολόγισε ότι έκανε περίπου 9.000 κλικ. «Η φωτογραφία για μένα είναι ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός, ένας μαγικός κόσμος, είναι μια άλλη ματιά, η δική σου», επισημαίνει. «Μου δόθηκε η αφορμή να περπατήσω κιόλας, να δω και μέρη, αλλά είδα και πράγματα που ούτε καν τα φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να δω. Εντωμεταξύ είμαι και ένας άνθρωπος που περπατούσα πάντα σκυφτός, δεν σήκωνα ποτέ το κεφάλι ψηλά. Κάποια δόση, ας πούμε, άρχισα να κοιτάζω ψηλά και να προσπαθώ να φωτογραφίζω τα σύννεφα, να έρχομαι σε επαφή με τον ουρανό. Ήταν μια εμπειρία θαυμάσια, που με βοήθησε και θεραπευτικά, στο να μάθω να περπατάω και να περπατάω με το κεφάλι ψηλά πλέον», λέει.
Η Μπέσσυ από την πλευρά της, η οποία υπήρξε πωλήτρια της «Σχεδίας» και σήμερα δουλεύει στη γραμματειακή υποστήριξη του περιοδικού, παρατηρεί ότι μέσα από τη φωτογραφία άρχισε να παρατηρεί πράγματα γύρω της. «Εκείνο που πραγματικά παρατήρησα είναι το πόσο ασφυκτικά ζούμε σε αυτή την πόλη. Με τεράστια κτίρια και εγώ όπως το ένιωσα είναι ότι ασφυκτιούσαμε. Η αγαπημένη μου φωτογραφία λοιπόν είναι ο τσίφτης, το αγαπημένο μου καναρίνι, που ζει μέσα σε ένα κλουβί και το κλουβί αυτό βρίσκεται μέσα σε ένα άλλο τεράστιο κλουβί, μέσα σε έναν ακάλυπτο, όπου γύρω γύρω είναι πολυκατοικίες», σημειώνει.
Οι οκτώ πωλητές της «Σχεδίας» πήραν από μία φωτογραφική μηχανή και μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου «αιχμαλώτισαν» περίπου 20.000 εικόνες με πρωταγωνιστές ανθρώπους, που ζουν κυρίως στο περιθώριο, και αστικά τοπία. Η αποστολή τους ήταν να αποτυπώσουν τη ζωή στην πόλη, όπως τη βλέπουν οι ίδιοι. Να καταγράψουν ό,τι τους γοητεύει, τους θλίβει ή τους κάνει να χαμογελούν, να θυμώνουν, να ελπίζουν. «Η φωτογραφία απεικονίζει αυτό που έχουμε μέσα μας, ως προς αυτόν που φωτογραφίζει και αυτόν που φωτογραφίζεται. Αυτό που έκανα εγώ είναι να βοηθήσω τον κάθε ένα να αναγνωρίσει, να προσεγγίσει και να κατανοήσει αυτό που τον ενδιαφέρει από το περιβάλλον στο οποίο κινείται και τελικά να το μετουσιώσει σε εικόνα», εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο επιμελητής του πρότζεκτ και της έκθεσης, ο φωτοειδησεογράφος Νίκος Πηλός.
Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν να ενεργοποιηθούν οι άνθρωποι που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το υλικό που συγκεντρώθηκε συνθέτει μια μοναδική κοινωνική καταγραφή. «Οι οκτώ συμμετέχοντες φωτογραφίζουν μια πτυχή της πόλης, την οποία η πλειοψηφία του κόσμου είτε τη γνωρίζει θεωρητικά ή αποφεύγει να τη λάβει υπόψη της. Φωτογραφίζουν ανθρώπους κυρίως του περιθωρίου, άστεγους, εξαρτημένους και ανθρώπους που βιώνουν έντονα την οικονομική κρίση, ομάδες ανθρώπων στις οποίες ανήκουν και οι ίδιοι οι πωλητές», τονίζει ο κ. Πηλός.
Φωτορεπόρτερ με εμπειρία σε εμπόλεμες ζώνες, ο Νίκος Πηλός καλύπτει τα τελευταία πέντε χρόνια την κρίση στην Ελλάδα. «Η κρίση στη χώρα μας είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έχω στον περίγυρό μου οικογένειες χωρίς ρεύμα και νερό. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η έκθεση είναι αυθεντική και οι φωτογραφίες είναι μια αντικειμενική καταγραφή της σημερινής πραγματικότητας», λέει.
Η έκθεση περιλαμβάνει 80 έργα των πωλητών του περιοδικού και έχει τίτλο «Μία Στέγη για τη Σχεδία». Παρουσιάζεται μέχρι την Κυριακή 10 Μαΐου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Τα έργα θα διατίθενται προς πώληση και τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση των ίδιων των δημιουργών.
Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη για το κοινό. Επίσης, στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων της έκθεσης της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών «Strange Cities: Athens», διοργανώνονται περιηγήσεις στο κέντρο της Αθήνας με οδηγούς νυν και πρώην άστεγους, μέλη του δικτύου διανομής της «Σχεδίας». Οι ξεναγήσεις οργανώνονται κάθε Κυριακή, 1-3 μ.μ., μέχρι τις 28 Ιουνίου, με αφετηρία τη Διπλάρειο Σχολή στην πλατεία Θεάτρου. Το κόστος συμμετοχής ανέρχεται στα έξι ευρώ και τα έσοδα διατίθενται για την ενίσχυση των ξεναγών. Κρατήσεις θέσεων γίνονται στο τηλέφωνο 213-0178049.
Πηγή...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Η «σχεδία» είναι το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου και μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων Δρόμου (International Network of Street Papers-INSP), το οποίο απαριθμεί 122 περιοδικά δρόμου, σε 41 χώρες, με 14.000 άστεγους, άνεργους πωλητές και 6.000.000 διεθνώς αναγνώστες.
Η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του κόσμου, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου, όπως περίπτερα, αλλά αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικά πληθυσμιακές ομάδες: άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50 ευρώ) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή. Αποτελεί μια ξεχωριστή ευκαιρία να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο, αξιοπρεπές εισόδημα, αλλά και μέσο απεγκλωβισμού από το φαύλο κύκλο της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού. Αποτελεί επίσης ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
Η «σχεδία» δεν είναι επαιτεία. Οι πωλητές δεν επαιτούν, αλλά με αξιοπρέπεια πωλούν το περιοδικό για να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, το οποίο προηγουμένως οι ίδιοι έχουν αγοράσει. Κάθε πωλητής από τη στιγμή που ενταχθεί στο δίκτυο πωλητών της «σχεδίας» θα του δοθούν δωρεάν δέκα (10) αντίτυπα. Είναι το αρχικό του κεφάλαιο. Όταν πουλήσει αυτά τα δέκα αντίτυπα μπορεί να χρησιμοποιήσει το αρχικό κεφάλαιο για την αγορά άλλων, στο 50% της ονομαστικής τους αξίας (αξία εξωφύλλου). Με άλλα λόγια, ως πωλητής αγοράζει το περιοδικό 1,50 ευρώ και το πουλάει 3,00 ευρώ. Δεν είναι ελεημοσύνη. Ο ενδιαφερόμενος/αναγνώστης με τα 3,00 ευρώ αγοράζει ένα προϊόν, στην προκειμένη περίπτωση ένα αξιόλογο δημοσιογραφικό περιοδικό ποικίλης ύλης με σαφή κοινωνικό προσανατολισμό. Είναι ταυτοχρόνως και μια πράξη αλληλεγγύης.
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Προστάτης" σκότωσε "προστάτη" για να του πάρει μία ιερόδουλο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σκοτεινή επιστράτευση και στρατολόγηση των νέων Ιατρών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
