2015-06-14 19:21:11
Ένα από τα πλέον θετικά που προσφέρει η ύπαρξη του Διαδικτύου στις ημέρες μας είναι το εξής δίνει τη δυνατότητα, στον καθέναν από εμάς, να βρει μια- μικρή, έστω- γωνιά, μέσα από την οποία μπορεί να διηγηθεί την ιστορία του, να εξομολογηθεί όσα πιθανώς να δίσταζε σε άλλη περίπτωση και να εντοπίσει ιστορίες άλλων ανθρώπων, που μπορεί να τον εμπνεύσουν ή να ταυτιστεί μαζί τους.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Μίλα- όνομα που, για λόγους που θα γίνουν κατανοητοί στη συνέχεια, δεν είναι το αληθινό της- η οποία αποφάσισε να κρατήσει το ημερολόγιο της ηλεκτρονικά, και όχι σε σημειωματάρια που μόνο εκείνη θα έβλεπε και να κάνει την ιστορία της γνωστή, προκειμένου να βοηθήσει άλλα κορίτσια που τυχόν βρεθούν στη θέση της.
Η Μίλα ήταν 19 χρονών, όταν έφτασε στην Οξφόρδη από τη Γερμανία, για να δουλέψει ως νταντά σε μια οικογένεια.
Έγινε μέλος σε μια ομάδα στο Facebook, όπου υποτίθεται πως συμμετείχαν και άλλα κορίτσια που εργάζονταν σε ανάλογες θέσεις, για οικογένειες στη Βρετανία.
Στη συνέχεια, έγινε «φίλη» με μια άλλη κοπέλα που ονομαζόταν Τάις. Μίλα και Τάις άρχισαν να έχουν τακτική επικοινωνία. Η κατάληξη; Η Μίλα έπεσε θύμα βιασμού, από έναν άνθρωπο γνωστό στις τοπικές αρχές όχι μόνο για τις προθέσεις, αλλά κυρίως και για τις πρότερες πράξεις του.
29 Απριλίου 2014: Η πιο σκοτεινή ημέρα της ζωής μου
Σήμερα ήταν η πιο σκοτεινή ημέρα της ζωής μου. Επρόκειτο να έχω την πτήση μου, για να επιστρέψω στη Γερμανία. Η Τάις μου έστειλε ένα μήνυμα, για να μου πει πως θα με πήγαινε εκείνη στο Χίθροου. Δεν είχαμε συναντηθεί μέχρι τότε, αλλά στέλναμε μηνύματα η μία στην άλλη πολύ συχνά και είχα δει φωτογραφίες της στην σελίδα της στο Facebook.
Όταν ένας άνδρας, γύρω στα 30, έφτασε με ένα φορτηγάκι, αντί για την Τάις, ξαφνιάστηκα. Αλλά, είπε πως ήταν φίλος της Τάις και του είχε ζητήσει να με πάρει και να με πάει στο σπίτι της, πριν πάμε στο αεροδρόμιο, γιατί δεν ήξερε την Οξφόρδη πολύ καλά.
Στην αρχή, έδειχνε να είναι καλός τύπος, αλλά καθώς κατευθυνόμασταν έξω από την πόλη, συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να οδηγάει νευρικά, μετά σταμάτησε σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Προσπάθησα απεγνωσμένα να τον αντιμετωπίσω, αλλά ήταν πιο δυνατός από εμένα.
Με χτύπησε και απείλησε να με σκοτώσει. Δεν είχα καμία αμφιβολία πως εννοούσε ότι έλεγε. Μετά με βίασε- δύο φορές.
Πραγματικά πίστευα πως θα πέθαινα. Ήμουν «πετρωμένη». Στη συνέχεια, με έβαλε βίαια πίσω στο φορτηγάκι του. Ξεκινήσαμε να οδηγούμε, έπειτα το φορτηγάκι χάλασε. Μου είπε πως θα έπρεπε να περπατήσουμε. Τον άφησα να με αφήσει να φύγω. Άρχισα να περπατάω πιο μπροστά από εκείνο- μετά, άρχισα να τρέχω. Όταν είδα δύο αγρότες μερικές εκατοντάδες γιάρδες μακριά, ήξερα πως θα κατάφερνα να ζήσω. Με πήραν μέσα και κάλεσαν την αστυνομία.
Δύο γυναίκες αστυνομικοί έφτασαν, πήραν δείγματα και κατέγραψαν την κατάθεση μου. Ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου. Εγώ έκλαιγα με λυγμούς, ανεξέλεγκτα. Ζητούσα διαρκώς συγγνώμη για το πόσο «ηλίθια» είχα πιαστεί και έλεγα διαρκώς πως όλα ήταν «λάθος μου».
Λίγο αργότερα, μου είπαν πως ο άνδρας που μου το είχε κάνει αυτό, είχε συλληφθεί. Δεν υπήρχε Τάις- εκείνος ήταν η «Τάις» από την αρχή. Σοκαρίστηκα. Αλλά, επίσης, ένιωσα ανακουφισμένη που είχε συλληφθεί.
Έξι ώρες αργότερα με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου και πάλι έδωσα κατάθεση, που αυτή τη φορά καταγράφηκε σε βίντεο. Σχεδόν τα κατάφερα- μόνο μια φορά έκλαψα- αλλά ήταν δύσκολο.
30 Απριλίου 2014: Και αν;
Χθες, η αστυνομία μου έκανε κράτηση ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο. Δεν κοιμήθηκα. Σήμερα μου χορήγησαν προληπτικά φαρμακευτική αγωγή για διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες νόσους. Ο άνδρα που με βίασε- Κρίστιαν Περίερα το όνομα του- τώρα αντιμετωπίζει κατηγορίες. Ήταν έτοιμος να φύγει από τη χώρα: είχε μια ψεύτικη ταυτότητα, 3.000 λίρες σε μετρητά και όλα τα προσωπικά του αντικείμενα μαζί του.
Εξακολουθώ να ρωτάω τον εαυτό μου «τι θα είχε γίνει εάν…;». Τι θα είχε συμβεί εάν είχα αρνηθεί να μπω στο φορτηγάκι; Ήμουν τόσο νευριασμένη με τον εαυτό μου. Πως μπόρεσα να τον εμπιστευτώ έτσι απλά; Η αστυνομία με έχει συνδέσει με το Κέντρο Σεξουαλικής Κακοποίησης και Βιασμού της Οξφόρδης, οι άνθρωποι στο οποίο είναι καταπληκτικοί.
1η Μαϊου 2014: Η πρώτη μου κρίση πανικού
Σήμερα πέταξα πίσω στο σπίτι, και είμαι και πάλι με την οικογένεια μου. Τη στιγμή που τους έλεγα τι είχε συμβεί, είχα την πρώτη κρίση πανικού. Η καρδιά μου έτρεχε σαν τρελή. Δεν μπορούσα να ανασάνω. Ένιωθα πως δεν είχα κανέναν έλεγχο. Ένιωσα πως θα κατέρρεα, και θα πέθαινα.
Οι γονείς μου αμέσως κάλεσαν ένα ασθενοφόρο και με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί εκεί εξήγησαν πως αυτό που είχε συμβεί ήταν μια «οξεία αντίδραση άγχους».
15η Μαϊου 2014: Καταρρακωμένη και χωρίς ελπίδα
Είμαι στο νοσοκομείο εδώ και 15 μέρες. Οι γιατροί είναι πολύ καλοί μαζί μου, αν και στην αρχή δεν τους εμπιστευόμουν. Ήμουν παρανοϊκή. Δεν μου επιτρεπόταν να κλειδώσω την πόρτα, οπότε δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Η Μαρία, μια ειδικά εκπαιδευμένη αξιωματούχος στην Οξφόρδη, είναι σε επαφή μαζί μου καθημερινά, κυρίως μέσω email, αλλά μερικές φορές μιλάμε και στο τηλέφωνο. Με βοηθάει τις στιγμές που νιώθω καταρρακωμένη και χωρίς ελπίδα, και όταν αισθάνομαι πως η ζωή μου έχει σπάσει σε κομμάτια, τα οποία είμαι υπερβολικά αδύναμη για να ενώσω εκ νέου.
27η Μαϊου 2014: Κατηγόρησε αλλά μην ντρέπεσαι
Έχει περάσει τώρα σχεδόν ένας μήνας από τον βιασμό μου. Έγινα 20 χρονών, αλλά νιώθω πολύ πιο μεγάλη. Δεν δείχνω να μπορώ να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε και ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου, που ήμουν τόσο αφελής. Νιώθω αηδία- αλλά, όχι ντροπή. Ο άνδρας που με βίασε είναι εκείνος που θα πρέπει να νιώθει ντροπιασμένος.
28 Μαϊου 2014: Αναμνήσεις
Ο ύπνος με αποφεύγει και νιώθω ζαλάδα και ναυτία. Όταν κλείνω τα μάτια μου, έχω διαρκώς εικόνες από το παρελθόν. Μου έχουν γράψει συνταγές με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Βλέπω μία ψυχολόγο- πράγμα που βοηθάει. Μου διδάσκει τρόπους αντιμετώπισης.
15η Ιουνίου 2014: Η υποστήριξη των φίλων μου
Τώρα, νιώθω πως μπορώ να μιλήσω στους φίλους μου για «το βιασμό». Δεν χρησιμοποίησα ποτέ αυτή την απαίσια λέξη στην αρχή, γιατί ακουγόταν υπερβολικά σκληρό. Αλλά, όσο πιο πολύ μιλάω στους φίλους μου, όσο πιο πολύ κλαίω, τόσο πιο εύκολο γίνεται. Η λέξη χάνει σιγά σιγά το φόβο που την περιβάλλει.
12 Ιουλίου 2014: Θέλω να ζήσω
Ίσως ακούγεται περίεργο, με βάση το τι έχω περάσει ,αλλά τις τελευταίες εβδομάδες ξυπνάω κάθε ημέρα και είμαι απλώς ευγνώμων που είμαι ακόμη ζωντανή. Κάθε μέρα έχει υπάρξει ένα δώρο για εμένα. Θέλω να ζήσω… Σχεδιάζω ένα ταξίδι πίσω στην Οξφόρδη, για να δω έναν φίλο και, επίσης, να συναντήσω την Μαρία, που εξακολουθεί να μου παρέχει μεγάλη υποστήριξη.
28 Ιουλίου: Ένα βήμα πίσω στην ομαλότητα
Μόλις έλαβα όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, για σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Ευτυχώς, είναι όλα αρνητικά. Νιώθω πως μπορώ να προχωρήσω προς μια επίφαση μιας «κανονικής» ζωής- αν και, κατά βάθος, δεν νομίζω πως η ζωή μου θα είναι κανονική ποτέ ξανά.
15 Αυγούστου 2014: Ένοχος
Ο Περέιρα ομολόγησε την ενοχή του για τις κατηγορίες δύο βιασμών και μίας απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης, από το δικαστήριο της Οξφόρδης. Δεν θα υπάρξει δίκη, οπότε δεν θα χρειαστεί να ξαναμεταφέρω, μπροστά σε άλλους, τι συνέβη τη μέρα εκείνη.
19 Σεπτεμβρίου 2014: Τρόποι αντιμετώπισης
Έχω φτιάξει μια μικρή λίστα, από τις μεθόδους και τους τρόπους που έχω μάθει τους περασμένους μήνες, για να βοηθώ τον εαυτό μου:
1. Αποδοχή των αισθημάτων λύπης και θυμού
2. Τεχνικές για την αντιμετώπιση κρίσεων πανικού
3. Να φέρομαι καλά στον εαυτό μου κάποιες φορές: ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο, μια ξεχωριστή αγορά για τον εαυτό μου, ή να δω μια ταινία
4. Επιτρέπω στον εαυτό μου κάποια μέρα να μένω στο κρεβάτι, όλη μέρα, κάτω από το πάπλωμα
5. Συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προθεσμία για την επούλωση των πληγών μου. Μερικές φορές κάνω ένα βήμα πίσω, αντί για μπροστά. Αλλά έχω μάθει να κινούμε διαρκώς, και ποτέ να μην αφήνω την ελπίδα μου.
20 Οκτωβρίου 2014: Ένα νέο ξεκίνημα
Πριν από λίγες εβδομάδες, μετακόμισα στην πόλη, όπου τώρα πάω στο Πανεπιστήμιο. Έχω κάνει ήδη φίλους. Υπάρχουν ακόμη άσχημες μέρες, όταν αυτό που συνέβη με καταρρακώνει, αλλά τις περισσότερες ημέρες είμαι απλώς χαρούμενη που είμαι εδώ.
13 Νοεμβρίου 2014: Δεκατρία χρόνια και έξι μήνες
Επιτέλους, η ημέρα της απόφασης έφτασε. Ο Περέιρα, που είναι 31 χρονών, «έφαγε» ποινή 13 χρόνων και 6 μηνών. Θα προτιμούσε να είχε δεχθεί ισόβια ποινή, καθώς δεν φαντάζομαι κάποιο διάστημα στο οποίο θα είναι ασφαλές να τον αφήσουν ελεύθερο. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο δικαστήριο, είχε περιγραφεί ως «αδίστακτος» και «εξαιρετικά επικίνδυνος».
Όταν απελευθερωθεί, θα οδηγηθεί πίσω στη Βραζιλία, όπου θα πρέπει να εκτίσει την ποινή που του έχει επιβληθεί εκεί, για έναν βιασμό που έκανε το 2012.
Έγραψα μια κατάθεση, για την υπόθεση, στην οποία ευχαρίστησα την αστυνομία και το Κέντρο Σεξουαλικής Κακοποίησης και Βιασμού της Οξφόρδης για τη συνεχή υποστήριξη τους. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δεν χρειάζεται να υποφέρεις μόνη σου- πως υπάρχει ζωή μετά τον βιασμό και, το σημαντικότερο, δεν είσαι μόνος σου.
21 Δεκεμβρίου 2014: Χριστούγεννα
Γύρισα στο σπίτι για τα Χριστούγεννα και έχω αρχίσει να βγαίνω με ένα αγόρι. Νιώθω χαρούμενη αυτή τη στιγμή και είμαι πολύ ενθουσιασμένη, που βλέπω τους φίλους μου και πάλι. Μου είπαν πόσο θαυμάζουν τη δύναμη και το κουράγιο μου, πράγμα που με βοήθησε να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου. Οπότε, αυτά τα Χριστούγεννα σκοπεύω να πω εγώ «ευχαριστώ» σε όποιον σημαίνει τόσο πολλά για μένα.
1 Ιανουαρίου 2015: Μια Νέα Χρονιά
Ένας από τους στόχους μου για τη νέα χρονιά είναι να ξεκινήσω και πάλι το τρέξιμο, αφού το να ασκούμαι με βοηθάει να αντιμετωπίζω το άγχος. Σκοπεύω να τρέξω και να περπατήσω 365 μίλια το 2015. Αυτή τη χρονιά, θα βλέπω κάθε ημέρα ως ένα νέο βήμα, ένα νέο μίλι στο ταξίδι μου.
14 Φεβρουαρίου 2015: Όχι μίσος
Η σχέση μου με το αγόρι τελικά δεν προχώρησε, αλλά και πάλι ήταν μια όμορφη εμπειρία. Είμαι χαρούμενη που ο βιασμός δεν είχε ως αποτέλεσμα να μισώ όλους τους άνδρες. Δεν μπόρεσα να περάσω όλα τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο αυτό το εξάμηνο εξαιτίας του άγχους (που μου έδινε διαρκώς ναυτία και πονοκεφάλους), αλλά τα πήγα όσο καλά μπορούσα.
9 Μαρτίου 2015: Το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου θεραπείας
Μετά από μήνες παραμονής μου σε λίστα αναμονής, ξεκίνησα τελικά την θεραπεία μακράς περιόδου. Θα είναι δύσκολο και επίπονο, αλλά ξέρω πως θα με βοηθήσει να αποδεχθώ τα σχετικά με την επίθεση καλύτερα.
29 Απριλίου 2015: 365 ημέρες
Έχουν περάσει 365 ημέρες από το βιασμό. Μπορώ να δω την πρόοδο που έχω κάνει. Συνειδητοποιώ πως είμαι δυνατή. Είμαι μαχητής. Αγαπάω τη ζωή και τίποτα δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό από εμένα.
Ο βιασμός μπορεί να σε σπάσει σε κομμάτια, μπορεί να σε καταστρέψει. Αλλά οι πληγές μπορούν να επουλωθούν και να επιστρέψεις πιο δυνατή από ότι ήσουν προηγουμένως.
Tromaktiko
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Μίλα- όνομα που, για λόγους που θα γίνουν κατανοητοί στη συνέχεια, δεν είναι το αληθινό της- η οποία αποφάσισε να κρατήσει το ημερολόγιο της ηλεκτρονικά, και όχι σε σημειωματάρια που μόνο εκείνη θα έβλεπε και να κάνει την ιστορία της γνωστή, προκειμένου να βοηθήσει άλλα κορίτσια που τυχόν βρεθούν στη θέση της.
Η Μίλα ήταν 19 χρονών, όταν έφτασε στην Οξφόρδη από τη Γερμανία, για να δουλέψει ως νταντά σε μια οικογένεια.
Έγινε μέλος σε μια ομάδα στο Facebook, όπου υποτίθεται πως συμμετείχαν και άλλα κορίτσια που εργάζονταν σε ανάλογες θέσεις, για οικογένειες στη Βρετανία.
Στη συνέχεια, έγινε «φίλη» με μια άλλη κοπέλα που ονομαζόταν Τάις. Μίλα και Τάις άρχισαν να έχουν τακτική επικοινωνία. Η κατάληξη; Η Μίλα έπεσε θύμα βιασμού, από έναν άνθρωπο γνωστό στις τοπικές αρχές όχι μόνο για τις προθέσεις, αλλά κυρίως και για τις πρότερες πράξεις του.
29 Απριλίου 2014: Η πιο σκοτεινή ημέρα της ζωής μου
Σήμερα ήταν η πιο σκοτεινή ημέρα της ζωής μου. Επρόκειτο να έχω την πτήση μου, για να επιστρέψω στη Γερμανία. Η Τάις μου έστειλε ένα μήνυμα, για να μου πει πως θα με πήγαινε εκείνη στο Χίθροου. Δεν είχαμε συναντηθεί μέχρι τότε, αλλά στέλναμε μηνύματα η μία στην άλλη πολύ συχνά και είχα δει φωτογραφίες της στην σελίδα της στο Facebook.
Όταν ένας άνδρας, γύρω στα 30, έφτασε με ένα φορτηγάκι, αντί για την Τάις, ξαφνιάστηκα. Αλλά, είπε πως ήταν φίλος της Τάις και του είχε ζητήσει να με πάρει και να με πάει στο σπίτι της, πριν πάμε στο αεροδρόμιο, γιατί δεν ήξερε την Οξφόρδη πολύ καλά.
Στην αρχή, έδειχνε να είναι καλός τύπος, αλλά καθώς κατευθυνόμασταν έξω από την πόλη, συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να οδηγάει νευρικά, μετά σταμάτησε σε μια απομακρυσμένη περιοχή. Προσπάθησα απεγνωσμένα να τον αντιμετωπίσω, αλλά ήταν πιο δυνατός από εμένα.
Με χτύπησε και απείλησε να με σκοτώσει. Δεν είχα καμία αμφιβολία πως εννοούσε ότι έλεγε. Μετά με βίασε- δύο φορές.
Πραγματικά πίστευα πως θα πέθαινα. Ήμουν «πετρωμένη». Στη συνέχεια, με έβαλε βίαια πίσω στο φορτηγάκι του. Ξεκινήσαμε να οδηγούμε, έπειτα το φορτηγάκι χάλασε. Μου είπε πως θα έπρεπε να περπατήσουμε. Τον άφησα να με αφήσει να φύγω. Άρχισα να περπατάω πιο μπροστά από εκείνο- μετά, άρχισα να τρέχω. Όταν είδα δύο αγρότες μερικές εκατοντάδες γιάρδες μακριά, ήξερα πως θα κατάφερνα να ζήσω. Με πήραν μέσα και κάλεσαν την αστυνομία.
Δύο γυναίκες αστυνομικοί έφτασαν, πήραν δείγματα και κατέγραψαν την κατάθεση μου. Ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου. Εγώ έκλαιγα με λυγμούς, ανεξέλεγκτα. Ζητούσα διαρκώς συγγνώμη για το πόσο «ηλίθια» είχα πιαστεί και έλεγα διαρκώς πως όλα ήταν «λάθος μου».
Λίγο αργότερα, μου είπαν πως ο άνδρας που μου το είχε κάνει αυτό, είχε συλληφθεί. Δεν υπήρχε Τάις- εκείνος ήταν η «Τάις» από την αρχή. Σοκαρίστηκα. Αλλά, επίσης, ένιωσα ανακουφισμένη που είχε συλληφθεί.
Έξι ώρες αργότερα με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου και πάλι έδωσα κατάθεση, που αυτή τη φορά καταγράφηκε σε βίντεο. Σχεδόν τα κατάφερα- μόνο μια φορά έκλαψα- αλλά ήταν δύσκολο.
30 Απριλίου 2014: Και αν;
Χθες, η αστυνομία μου έκανε κράτηση ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο. Δεν κοιμήθηκα. Σήμερα μου χορήγησαν προληπτικά φαρμακευτική αγωγή για διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες νόσους. Ο άνδρα που με βίασε- Κρίστιαν Περίερα το όνομα του- τώρα αντιμετωπίζει κατηγορίες. Ήταν έτοιμος να φύγει από τη χώρα: είχε μια ψεύτικη ταυτότητα, 3.000 λίρες σε μετρητά και όλα τα προσωπικά του αντικείμενα μαζί του.
Εξακολουθώ να ρωτάω τον εαυτό μου «τι θα είχε γίνει εάν…;». Τι θα είχε συμβεί εάν είχα αρνηθεί να μπω στο φορτηγάκι; Ήμουν τόσο νευριασμένη με τον εαυτό μου. Πως μπόρεσα να τον εμπιστευτώ έτσι απλά; Η αστυνομία με έχει συνδέσει με το Κέντρο Σεξουαλικής Κακοποίησης και Βιασμού της Οξφόρδης, οι άνθρωποι στο οποίο είναι καταπληκτικοί.
1η Μαϊου 2014: Η πρώτη μου κρίση πανικού
Σήμερα πέταξα πίσω στο σπίτι, και είμαι και πάλι με την οικογένεια μου. Τη στιγμή που τους έλεγα τι είχε συμβεί, είχα την πρώτη κρίση πανικού. Η καρδιά μου έτρεχε σαν τρελή. Δεν μπορούσα να ανασάνω. Ένιωθα πως δεν είχα κανέναν έλεγχο. Ένιωσα πως θα κατέρρεα, και θα πέθαινα.
Οι γονείς μου αμέσως κάλεσαν ένα ασθενοφόρο και με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι γιατροί εκεί εξήγησαν πως αυτό που είχε συμβεί ήταν μια «οξεία αντίδραση άγχους».
15η Μαϊου 2014: Καταρρακωμένη και χωρίς ελπίδα
Είμαι στο νοσοκομείο εδώ και 15 μέρες. Οι γιατροί είναι πολύ καλοί μαζί μου, αν και στην αρχή δεν τους εμπιστευόμουν. Ήμουν παρανοϊκή. Δεν μου επιτρεπόταν να κλειδώσω την πόρτα, οπότε δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Η Μαρία, μια ειδικά εκπαιδευμένη αξιωματούχος στην Οξφόρδη, είναι σε επαφή μαζί μου καθημερινά, κυρίως μέσω email, αλλά μερικές φορές μιλάμε και στο τηλέφωνο. Με βοηθάει τις στιγμές που νιώθω καταρρακωμένη και χωρίς ελπίδα, και όταν αισθάνομαι πως η ζωή μου έχει σπάσει σε κομμάτια, τα οποία είμαι υπερβολικά αδύναμη για να ενώσω εκ νέου.
27η Μαϊου 2014: Κατηγόρησε αλλά μην ντρέπεσαι
Έχει περάσει τώρα σχεδόν ένας μήνας από τον βιασμό μου. Έγινα 20 χρονών, αλλά νιώθω πολύ πιο μεγάλη. Δεν δείχνω να μπορώ να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε και ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου, που ήμουν τόσο αφελής. Νιώθω αηδία- αλλά, όχι ντροπή. Ο άνδρας που με βίασε είναι εκείνος που θα πρέπει να νιώθει ντροπιασμένος.
28 Μαϊου 2014: Αναμνήσεις
Ο ύπνος με αποφεύγει και νιώθω ζαλάδα και ναυτία. Όταν κλείνω τα μάτια μου, έχω διαρκώς εικόνες από το παρελθόν. Μου έχουν γράψει συνταγές με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Βλέπω μία ψυχολόγο- πράγμα που βοηθάει. Μου διδάσκει τρόπους αντιμετώπισης.
15η Ιουνίου 2014: Η υποστήριξη των φίλων μου
Τώρα, νιώθω πως μπορώ να μιλήσω στους φίλους μου για «το βιασμό». Δεν χρησιμοποίησα ποτέ αυτή την απαίσια λέξη στην αρχή, γιατί ακουγόταν υπερβολικά σκληρό. Αλλά, όσο πιο πολύ μιλάω στους φίλους μου, όσο πιο πολύ κλαίω, τόσο πιο εύκολο γίνεται. Η λέξη χάνει σιγά σιγά το φόβο που την περιβάλλει.
12 Ιουλίου 2014: Θέλω να ζήσω
Ίσως ακούγεται περίεργο, με βάση το τι έχω περάσει ,αλλά τις τελευταίες εβδομάδες ξυπνάω κάθε ημέρα και είμαι απλώς ευγνώμων που είμαι ακόμη ζωντανή. Κάθε μέρα έχει υπάρξει ένα δώρο για εμένα. Θέλω να ζήσω… Σχεδιάζω ένα ταξίδι πίσω στην Οξφόρδη, για να δω έναν φίλο και, επίσης, να συναντήσω την Μαρία, που εξακολουθεί να μου παρέχει μεγάλη υποστήριξη.
28 Ιουλίου: Ένα βήμα πίσω στην ομαλότητα
Μόλις έλαβα όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, για σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες. Ευτυχώς, είναι όλα αρνητικά. Νιώθω πως μπορώ να προχωρήσω προς μια επίφαση μιας «κανονικής» ζωής- αν και, κατά βάθος, δεν νομίζω πως η ζωή μου θα είναι κανονική ποτέ ξανά.
15 Αυγούστου 2014: Ένοχος
Ο Περέιρα ομολόγησε την ενοχή του για τις κατηγορίες δύο βιασμών και μίας απόπειρα σεξουαλικής κακοποίησης, από το δικαστήριο της Οξφόρδης. Δεν θα υπάρξει δίκη, οπότε δεν θα χρειαστεί να ξαναμεταφέρω, μπροστά σε άλλους, τι συνέβη τη μέρα εκείνη.
19 Σεπτεμβρίου 2014: Τρόποι αντιμετώπισης
Έχω φτιάξει μια μικρή λίστα, από τις μεθόδους και τους τρόπους που έχω μάθει τους περασμένους μήνες, για να βοηθώ τον εαυτό μου:
1. Αποδοχή των αισθημάτων λύπης και θυμού
2. Τεχνικές για την αντιμετώπιση κρίσεων πανικού
3. Να φέρομαι καλά στον εαυτό μου κάποιες φορές: ένα γεύμα σε ένα εστιατόριο, μια ξεχωριστή αγορά για τον εαυτό μου, ή να δω μια ταινία
4. Επιτρέπω στον εαυτό μου κάποια μέρα να μένω στο κρεβάτι, όλη μέρα, κάτω από το πάπλωμα
5. Συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη προθεσμία για την επούλωση των πληγών μου. Μερικές φορές κάνω ένα βήμα πίσω, αντί για μπροστά. Αλλά έχω μάθει να κινούμε διαρκώς, και ποτέ να μην αφήνω την ελπίδα μου.
20 Οκτωβρίου 2014: Ένα νέο ξεκίνημα
Πριν από λίγες εβδομάδες, μετακόμισα στην πόλη, όπου τώρα πάω στο Πανεπιστήμιο. Έχω κάνει ήδη φίλους. Υπάρχουν ακόμη άσχημες μέρες, όταν αυτό που συνέβη με καταρρακώνει, αλλά τις περισσότερες ημέρες είμαι απλώς χαρούμενη που είμαι εδώ.
13 Νοεμβρίου 2014: Δεκατρία χρόνια και έξι μήνες
Επιτέλους, η ημέρα της απόφασης έφτασε. Ο Περέιρα, που είναι 31 χρονών, «έφαγε» ποινή 13 χρόνων και 6 μηνών. Θα προτιμούσε να είχε δεχθεί ισόβια ποινή, καθώς δεν φαντάζομαι κάποιο διάστημα στο οποίο θα είναι ασφαλές να τον αφήσουν ελεύθερο. Κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο δικαστήριο, είχε περιγραφεί ως «αδίστακτος» και «εξαιρετικά επικίνδυνος».
Όταν απελευθερωθεί, θα οδηγηθεί πίσω στη Βραζιλία, όπου θα πρέπει να εκτίσει την ποινή που του έχει επιβληθεί εκεί, για έναν βιασμό που έκανε το 2012.
Έγραψα μια κατάθεση, για την υπόθεση, στην οποία ευχαρίστησα την αστυνομία και το Κέντρο Σεξουαλικής Κακοποίησης και Βιασμού της Οξφόρδης για τη συνεχή υποστήριξη τους. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως δεν χρειάζεται να υποφέρεις μόνη σου- πως υπάρχει ζωή μετά τον βιασμό και, το σημαντικότερο, δεν είσαι μόνος σου.
21 Δεκεμβρίου 2014: Χριστούγεννα
Γύρισα στο σπίτι για τα Χριστούγεννα και έχω αρχίσει να βγαίνω με ένα αγόρι. Νιώθω χαρούμενη αυτή τη στιγμή και είμαι πολύ ενθουσιασμένη, που βλέπω τους φίλους μου και πάλι. Μου είπαν πόσο θαυμάζουν τη δύναμη και το κουράγιο μου, πράγμα που με βοήθησε να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου. Οπότε, αυτά τα Χριστούγεννα σκοπεύω να πω εγώ «ευχαριστώ» σε όποιον σημαίνει τόσο πολλά για μένα.
1 Ιανουαρίου 2015: Μια Νέα Χρονιά
Ένας από τους στόχους μου για τη νέα χρονιά είναι να ξεκινήσω και πάλι το τρέξιμο, αφού το να ασκούμαι με βοηθάει να αντιμετωπίζω το άγχος. Σκοπεύω να τρέξω και να περπατήσω 365 μίλια το 2015. Αυτή τη χρονιά, θα βλέπω κάθε ημέρα ως ένα νέο βήμα, ένα νέο μίλι στο ταξίδι μου.
14 Φεβρουαρίου 2015: Όχι μίσος
Η σχέση μου με το αγόρι τελικά δεν προχώρησε, αλλά και πάλι ήταν μια όμορφη εμπειρία. Είμαι χαρούμενη που ο βιασμός δεν είχε ως αποτέλεσμα να μισώ όλους τους άνδρες. Δεν μπόρεσα να περάσω όλα τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο αυτό το εξάμηνο εξαιτίας του άγχους (που μου έδινε διαρκώς ναυτία και πονοκεφάλους), αλλά τα πήγα όσο καλά μπορούσα.
9 Μαρτίου 2015: Το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου θεραπείας
Μετά από μήνες παραμονής μου σε λίστα αναμονής, ξεκίνησα τελικά την θεραπεία μακράς περιόδου. Θα είναι δύσκολο και επίπονο, αλλά ξέρω πως θα με βοηθήσει να αποδεχθώ τα σχετικά με την επίθεση καλύτερα.
29 Απριλίου 2015: 365 ημέρες
Έχουν περάσει 365 ημέρες από το βιασμό. Μπορώ να δω την πρόοδο που έχω κάνει. Συνειδητοποιώ πως είμαι δυνατή. Είμαι μαχητής. Αγαπάω τη ζωή και τίποτα δεν μπορεί να μου το πάρει αυτό από εμένα.
Ο βιασμός μπορεί να σε σπάσει σε κομμάτια, μπορεί να σε καταστρέψει. Αλλά οι πληγές μπορούν να επουλωθούν και να επιστρέψεις πιο δυνατή από ότι ήσουν προηγουμένως.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Mια "διαφορετική" πρόσληψη για την Ελληνική Αστυνομία - Ποια θέση αφορά;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ευεργετικοί οι ξηροί καρποί στην ανθρώπινη υγεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
