2012-05-05 20:55:30
Για να καταλάβουμε την θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η γαλλική δεξιά, θα πρέπει να θυμηθούμε πως το κόμμα του Σαρκοζί έχει τις ρίζες του στις αρχές της 5ης Δημοκρατίας, το 1958, στο κόμμα του Ντε Γκωλ.
Τα τελευταία πενήντα χρόνια, η δεξιά της Γαλλίας πάσχει από μια κρίση ταυτότητας. Μάλιστα, αν αύριο χάσει τις εκλογές ο Σαρκοζί, τότε η γαλλική δεξιά κινδυνεύει να συνθλιβεί, και να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β`ΠΠ, ένα ακροδεξιό κόμμα μπορεί να καταστεί σημαντική πολιτική δύναμη στην χώρα.
Ο ίδιος ο Σαρκοζί χαρακτηρίζει τον εαυτό του Γκωλικό. Δεν θα έπρεπε όμως. Βασικά, αν και είναι ο πρώτος από τους κατά καιρούς διαδόχους του Ντε Γκωλ που δεν αναμόρφωσε το κόμμα, στην πραγματικότητα ξέφυγε πολύ από την Γκωλική του κληρονομιά. Μάλλον είναι Σαρκοζικός, και όχι Γκωλικός. Τι να σημαίνει όμως ο όρος Σαρκοζισμός; Εκεί ακριβώς έγκειται η ρίζα του σημερινού χάους της δεξιάς στην Γαλλία.
Ανέκαθεν ο Γκωλισμός ήταν δύσκολο να οριστεί, και ο ίδιος ο Ντε Γκώλ είχε συνεισφέρει σε αυτό, επιμένοντας ότι το κίνημά του θα έπρεπε να είναι υπεράνω της απλής πολιτικής και της ιδεολογίας. Στην αρχή είχε ταυτιστεί με συγκεκριμένες θέσεις. Η πρώτη ήταν μια αίσθηση εθνικής μεγαλοπρέπειας, και η διατήρηση της Γαλλίας ως ανεξάρτητης υπερδύναμης, με ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη.
Η δεύτερη αφορούσε στην κρατική κατεύθυνση dirigisme, (όχι έλεγχο ή ιδιοκτησία) της οικονομίας.
Μια τρίτη θέση ήταν η αφοσίωση στην εθνική ενότητα, που την συμβόλιζε το ισχυρό αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας.
Τέλος, ο Γκωλισμός αφορούσε και σε κοινωνικό συντηρητισμό, διακριτό όμως από τον ξενοφοβικό, και αντιδραστικό συντηρητισμό που άνθιζε προπολεμικά, και που κυριάρχησε επί Βισσύ.
Ο προκάτοχος του Σαρκοζί, Σιράκ, κατά καιρούς έβαλλε εναντίον κάποιων πλευρών του Γκωλισμού. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον σοσιαλιστή Μιτεράν, αγκάλιασε τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας, που πήγαιναν κόντρα στην έννοια του dirigisme, ενώ ως πρόεδρος (1995-2007), προσπάθησε χωρίς επιτυχία, να αλλάξει το παγιωμένο κοινωνικό σύστημα της Γαλλίας. Στην εξωτερική πολιτική όμως, ακολούθησε πιστά το παράδειγμα του Ντε Γκωλ, αντιτιθέμενος στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.
Ο Σαρκοζί το πήγε αλλού. Ξαναέβαλε την Γαλλία μέσα στην στρατιωτική ιεραρχία διοίκησης του ΝΑΤΟ, από όπου την είχε βγάλει ο Ντε Γκωλ, και συνεργάστηκε στενά με τις ΗΠΑ. Στον βαθμό που προσπάθησε να δώσει έναν διακριτό ρόλο στη Γαλλία στα διεθνή ζητήματα, επικέντρωσε τον ρόλο αυτό όχι τόσο στην εθνική δόξα, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα, και στις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις, όπως έκανε στη Λιβύη.
Στην Ευρώπη, ο Σαρκοζί αποδέχθηκε τον ρόλο του συνεργάτη της Γερμανίας, αν και σε υποβαθμισμένη θέση. Μπορεί να μην πέτυχε πολλά στον τομέα των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, αλλά έχει δηλώσει την ανάγκη της Γαλλίας να ξεκόψει από τις παλιές κοινωνικές και οικονομικές της παραδόσεις.
Ο Σαρκοζί έχει βάλει την εθνική ταυτότητα πάνω από την εθνική ενότητα, επιμένοντας πως οι μετανάστες θα πρέπει ενσωματωθούν στις γαλλικές νόρμες, και «πολεμώντας» αυτούς που αρνούνται να το κάνουν (βλ. ζήτημα μπούρκας). Στο τέλος όμως, ποτέ του δεν κατάφερε να αναπτύξει ένα πρόγραμμα που θα συνταίριαζε όλες αυτές τις αποκλίνουσες πρωτοβουλίες σε κάτι το συνεκτικό. Ο Σαρκοζισμός δηλαδή, δεν έδεσε.
Η οικονομική κατάρρευση του 2008, και η ατέλειωτη αγωνία της ευρωζώνης έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτή του την αποτυχία. Ο Σαρκοζί πέρασε μεγάλο μέρος της θητείας του σε κατάσταση κρίσης, κάτι στο οποίο ταιριάζει η μανιώδης ενεργητικότητά του.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που του επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, του έδωσαν ελάχιστο χώρο για να ελιχθεί. Παράλληλα όμως, συνεχώς αυτοϋπονομεύονταν, χάρη στην δυσκολία που έχει να μοιράζεται τα φώτα της δημοσιότητας, και χάρη στον δύσκολο και ανταγωνιστικό χαρακτήρα του. Σε κάποια φάση μάλιστα, είχε βρίσει έναν διαδηλωτή , με σκαιότατες εκφράσεις, μια στάση δηλαδή που καμία σχέση δεν έχει με την γαλλική μεγαλοπρέπεια του Ντε Γκώλ.
Στον πρώτο γύρο των εκλογών, ο Σαρκοζί ήρθε δεύτερος, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά σε πρόεδρο από την δεκαετία του 1950. Προσπαθώντας να ανακάμψει, προσπαθεί να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της Λεπέν, χωρίς όμως να θέλει να συνεργαστεί επίσημα με το κόμμα της, και παρά την εχθρότητα του Εθνικού Μετώπου απέναντι στους μετανάστες και στην Ευρώπη. Μάλιστα, ο ιδρυτής του εν λόγω κόμματος, και πατέρας της Λεπέν, ήταν γνωστός ρατσιστής και αντισημίτης. Ο Σαρκοζί όμως αναγνώρισε την νομιμότητα της Λεπέν, οι ψηφοφόροι της οποίας θέλουν μια μετεκλογική συνεργασία των δυο κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών.
Η Λεπέν θέλει την ήττα του Σαρκοζί, δηλώνοντας πως η ίδια θα ψηφίσει λευκό αύριο. Κατηγορεί το κόμμα του ότι δεν διαφέρει από τους Σοσιαλιστές, και πράγματι οι δικές της θέσεις στα εθνικά ζητήματα αποτελούν μια πραγματική εναλλακτική τοποθέτηση σε σχέση με αυτές των δυο άλλων κομμάτων.
Μπορεί άραγε το Εθνικό Μέτωπο να καταστεί μεγάλο κόμμα; Έχοντας βοηθήσει στην διάλυση της παραδοσιακής γαλλικής δεξιάς, χωρίς να μπορεί να την αντικαταστήσει με μια δική του ιδεολογία, ο Σαρκοζί μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως αυτός που βοήθησε την ακροδεξιά Λεπέν να αναδυθεί σε πρωτεύοντα πολιτικό παράγοντα της χώρας.
http://www.tnr.com/article/world/magazine/103093/nicolas-sarkozy-marine-le-pen-ump-france-election
S.A.
πηγή: antinews.gr
Τα τελευταία πενήντα χρόνια, η δεξιά της Γαλλίας πάσχει από μια κρίση ταυτότητας. Μάλιστα, αν αύριο χάσει τις εκλογές ο Σαρκοζί, τότε η γαλλική δεξιά κινδυνεύει να συνθλιβεί, και να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β`ΠΠ, ένα ακροδεξιό κόμμα μπορεί να καταστεί σημαντική πολιτική δύναμη στην χώρα.
Ο ίδιος ο Σαρκοζί χαρακτηρίζει τον εαυτό του Γκωλικό. Δεν θα έπρεπε όμως. Βασικά, αν και είναι ο πρώτος από τους κατά καιρούς διαδόχους του Ντε Γκωλ που δεν αναμόρφωσε το κόμμα, στην πραγματικότητα ξέφυγε πολύ από την Γκωλική του κληρονομιά. Μάλλον είναι Σαρκοζικός, και όχι Γκωλικός. Τι να σημαίνει όμως ο όρος Σαρκοζισμός; Εκεί ακριβώς έγκειται η ρίζα του σημερινού χάους της δεξιάς στην Γαλλία.
Ανέκαθεν ο Γκωλισμός ήταν δύσκολο να οριστεί, και ο ίδιος ο Ντε Γκώλ είχε συνεισφέρει σε αυτό, επιμένοντας ότι το κίνημά του θα έπρεπε να είναι υπεράνω της απλής πολιτικής και της ιδεολογίας. Στην αρχή είχε ταυτιστεί με συγκεκριμένες θέσεις. Η πρώτη ήταν μια αίσθηση εθνικής μεγαλοπρέπειας, και η διατήρηση της Γαλλίας ως ανεξάρτητης υπερδύναμης, με ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη.
Η δεύτερη αφορούσε στην κρατική κατεύθυνση dirigisme, (όχι έλεγχο ή ιδιοκτησία) της οικονομίας.
Μια τρίτη θέση ήταν η αφοσίωση στην εθνική ενότητα, που την συμβόλιζε το ισχυρό αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας.
Τέλος, ο Γκωλισμός αφορούσε και σε κοινωνικό συντηρητισμό, διακριτό όμως από τον ξενοφοβικό, και αντιδραστικό συντηρητισμό που άνθιζε προπολεμικά, και που κυριάρχησε επί Βισσύ.
Ο προκάτοχος του Σαρκοζί, Σιράκ, κατά καιρούς έβαλλε εναντίον κάποιων πλευρών του Γκωλισμού. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον σοσιαλιστή Μιτεράν, αγκάλιασε τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας, που πήγαιναν κόντρα στην έννοια του dirigisme, ενώ ως πρόεδρος (1995-2007), προσπάθησε χωρίς επιτυχία, να αλλάξει το παγιωμένο κοινωνικό σύστημα της Γαλλίας. Στην εξωτερική πολιτική όμως, ακολούθησε πιστά το παράδειγμα του Ντε Γκωλ, αντιτιθέμενος στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.
Ο Σαρκοζί το πήγε αλλού. Ξαναέβαλε την Γαλλία μέσα στην στρατιωτική ιεραρχία διοίκησης του ΝΑΤΟ, από όπου την είχε βγάλει ο Ντε Γκωλ, και συνεργάστηκε στενά με τις ΗΠΑ. Στον βαθμό που προσπάθησε να δώσει έναν διακριτό ρόλο στη Γαλλία στα διεθνή ζητήματα, επικέντρωσε τον ρόλο αυτό όχι τόσο στην εθνική δόξα, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα, και στις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις, όπως έκανε στη Λιβύη.
Στην Ευρώπη, ο Σαρκοζί αποδέχθηκε τον ρόλο του συνεργάτη της Γερμανίας, αν και σε υποβαθμισμένη θέση. Μπορεί να μην πέτυχε πολλά στον τομέα των εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, αλλά έχει δηλώσει την ανάγκη της Γαλλίας να ξεκόψει από τις παλιές κοινωνικές και οικονομικές της παραδόσεις.
Ο Σαρκοζί έχει βάλει την εθνική ταυτότητα πάνω από την εθνική ενότητα, επιμένοντας πως οι μετανάστες θα πρέπει ενσωματωθούν στις γαλλικές νόρμες, και «πολεμώντας» αυτούς που αρνούνται να το κάνουν (βλ. ζήτημα μπούρκας). Στο τέλος όμως, ποτέ του δεν κατάφερε να αναπτύξει ένα πρόγραμμα που θα συνταίριαζε όλες αυτές τις αποκλίνουσες πρωτοβουλίες σε κάτι το συνεκτικό. Ο Σαρκοζισμός δηλαδή, δεν έδεσε.
Η οικονομική κατάρρευση του 2008, και η ατέλειωτη αγωνία της ευρωζώνης έπαιξαν μεγάλο ρόλο σε αυτή του την αποτυχία. Ο Σαρκοζί πέρασε μεγάλο μέρος της θητείας του σε κατάσταση κρίσης, κάτι στο οποίο ταιριάζει η μανιώδης ενεργητικότητά του.
Στο εσωτερικό μέτωπο, οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που του επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, του έδωσαν ελάχιστο χώρο για να ελιχθεί. Παράλληλα όμως, συνεχώς αυτοϋπονομεύονταν, χάρη στην δυσκολία που έχει να μοιράζεται τα φώτα της δημοσιότητας, και χάρη στον δύσκολο και ανταγωνιστικό χαρακτήρα του. Σε κάποια φάση μάλιστα, είχε βρίσει έναν διαδηλωτή , με σκαιότατες εκφράσεις, μια στάση δηλαδή που καμία σχέση δεν έχει με την γαλλική μεγαλοπρέπεια του Ντε Γκώλ.
Στον πρώτο γύρο των εκλογών, ο Σαρκοζί ήρθε δεύτερος, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά σε πρόεδρο από την δεκαετία του 1950. Προσπαθώντας να ανακάμψει, προσπαθεί να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της Λεπέν, χωρίς όμως να θέλει να συνεργαστεί επίσημα με το κόμμα της, και παρά την εχθρότητα του Εθνικού Μετώπου απέναντι στους μετανάστες και στην Ευρώπη. Μάλιστα, ο ιδρυτής του εν λόγω κόμματος, και πατέρας της Λεπέν, ήταν γνωστός ρατσιστής και αντισημίτης. Ο Σαρκοζί όμως αναγνώρισε την νομιμότητα της Λεπέν, οι ψηφοφόροι της οποίας θέλουν μια μετεκλογική συνεργασία των δυο κομμάτων εν όψει των βουλευτικών εκλογών.
Η Λεπέν θέλει την ήττα του Σαρκοζί, δηλώνοντας πως η ίδια θα ψηφίσει λευκό αύριο. Κατηγορεί το κόμμα του ότι δεν διαφέρει από τους Σοσιαλιστές, και πράγματι οι δικές της θέσεις στα εθνικά ζητήματα αποτελούν μια πραγματική εναλλακτική τοποθέτηση σε σχέση με αυτές των δυο άλλων κομμάτων.
Μπορεί άραγε το Εθνικό Μέτωπο να καταστεί μεγάλο κόμμα; Έχοντας βοηθήσει στην διάλυση της παραδοσιακής γαλλικής δεξιάς, χωρίς να μπορεί να την αντικαταστήσει με μια δική του ιδεολογία, ο Σαρκοζί μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως αυτός που βοήθησε την ακροδεξιά Λεπέν να αναδυθεί σε πρωτεύοντα πολιτικό παράγοντα της χώρας.
http://www.tnr.com/article/world/magazine/103093/nicolas-sarkozy-marine-le-pen-ump-france-election
S.A.
πηγή: antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βίντεο: “Ψηφίστε όσους έχουν δουλέψει” δηλώνει ο Γκλέτσος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
