2015-08-15 18:32:42
Ο κατά κόσμον Ιωάννης Ψαλίδας του Κυριάκου και της Σταυρούλας γεννήθηκε στο Αιγάλεω των Αθηνών το 1924. Προσήλθε στο ‘Άγιον ’Όρος το 1950 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος. Γέροντας ήταν ο μοναχός Κωνστάντιος († 1950) στο Κουτλουμουσιανό Κελλί των Αγίων Αρχαγγέλων πάνω από τις Καρυές. Πριν λίγο είχε κοιμηθεί και ο Γέροντας Γαβριήλ († 1947). Ο π. Κωνστάντιος διετέλεσε πολλά χρόνια Γέροντας του Κελλίου.
Είναι γεγονός, όπως αναφέρουν γείτονες του, πως «πίσω από μια ιδιαζόντως τραχείαν επιφάνειαν εκρύβετο μια ιδιαζόντως ευγενής φύσις». Είχε περίπου σαράντα χρόνια να βγει από το ‘Άγιον ’Όρος. Ένας προσεκτικός επισκέπτης δίχως δυσκολία θα παρατηρούσε τους καρπούς της καρτερίας και της φιλοπονίας του. Κύρια ασχολία του ήταν η καλλιέργεια και περιποίηση των κήπων. Ώρες σκάλιζε, πότιζε, ξεβοτάνιζε, κλάδευε, μπόλιαζε, φύτευε και τρυγούσε.
Έλεγε στοχαστικά: «’Αν το χώμα θέλει τόση φροντίδα, πόση πιό πολύ θέλει η ψυχή. Αν την αφήσεις, θα σ’ αφήσει. Θέλει συνεχή μέριμνα, γιατί θα γεμίσει αγκάθια». Είχε ένα τενεκέ και μάζευε όλα τα έντομα και τα ζιζάνια του κήπου, για να μη τα σκοτώσει, και πήγαινε και τ’ άφηνε σε ήσυχο και απάτητο μέρος. Παρότι δεν του φαινόταν, είχε λεπτή συνείδηση.
Όποια ώρα και να πήγαινες στους ’Αρχαγγέλους, θα τον έβρισκες η στον κήπο η στο ναό. Γνώριζε από μνήμης πολλά απολυτίκια, ακολουθίες αγίων, αποφθέγματα αγιοπατερικά, τα όποια μνημόνευε στις ωραίες συζητήσεις του. Συνήθιζε να λέει συχνά του όσιου Ιωάννου του Σιναΐτου: «Μοναχός έστι βία φύσεως διηνεκής…». Στις θείες Λειτουργίες και τις ιερές ακολουθίες αγαπούσε να διακονεί ως εκκλησιαστικός. Συμμετείχε, σιγόψελνε, μουρμούριζε σε όλη τη διάρκεια των ακολουθιών. Προσευχόταν απλά και θερμά.
Όταν ένας νέος μοναχός τον επισκέφθηκε στο Κελλί του έχοντας λογισμούς, τον κατάλαβε καλά αμέσως και του είπε: «Γέροντά μου, νερό έχουμε, σκεπή έχουμε, όλα τα έχουμε! Δόξα τω Θεώ, Γέροντά μου!». Έβαζε πρώτος μετάνοια σε όλους. Ακόμη και στους νεοτέρους. Οι γείτονες συχνά βρίσκανε στις θύρες τους διάφορα λαχανικά, πατάτες, κάστανα, φουντούκια από τα χώματα του Γέροντος Κωνσταντίου. Τ’ άφηνε διακριτικά κι έφευγε σαν κλέφτης. Δεν ήθελε ν’ ανησυχήσει και δεν περίμενε καμία ευχαριστία. Παρότι φαινόταν χοντρόπετσος, τελικά ήταν πολύ ευγενής.
Ο π. Αγαθόνικος Ολυμπίτης, που έκανε μερικά χρόνια στη γειτονιά του, γράφει ωραία περί αυτού: «Δεν εξεπλάγημεν θεωρούντες τηλικαύτην ευγένειαν, διότι ήμασταν σίγουροι πως κατά κάποιον τρόπον ο Γερο-Κωνστάντιος την είχε σύνοικον. Το σιωπηλό του παράδειγμα, η αρχοντιά του, η κεκρυμμένη πίσω από τα ράκη του, η ευγένειά του, η υπομονή, η εργατικότης του, το αθώο, το απλούν, ανυπόκριτον βλέμμα του ήταν για μας παρηγοριά, αλλά και το ακριβότερο μάθημα: Να υπερβαίνουμε τα φαινόμενα και να ζητούμε τα εσώτερα, τα και πολυτιμότερα. Σίγουρα έχει κι άλλους τοιούτους ταπεινούς άρχοντας ο ’Άθως! Στον βαρύ χειμώνα του υλισμού και ορθολογισμού που έρχεται, πόσο εμείς οι νεότεροι τους έχουμε ανάγκη …». Είναι μεγάλη αλήθεια.
Ο μακαριστός Γέροντας Κωνστάντιος ο Καρυώτης είχε έντονη αγιοφιλία και θεοτοκοφιλία, όπως μας έλεγε κι ένας άλλος γείτονας του πρόσφατα, ο Γέροντας Ευφρόσυνος. Φιλοξενήθηκε στο Περιβόλι της Παναγίας μισό αιώνα. Η Παναγία τον πήρε πλησίον της την παραμονή της ένδοξου κοιμήσεως και μεταστάσεώς της, στις 14.8.1999.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Μωυσέως Αγιορείτου μονάχου. Μοναχός Κωνστάντιος (1924-1999), Πρωτάτον 76/1999, σ. 245. Αγαθονίκου Ολυμπίτου μονάχου. Γέρων Κωνστάντιος Καρεώτης, Πρωτάτον 78/2000. σ. 72-73.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ’ – 1956-1983, σελ. 1275-1279, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
http://www.pemptousia.gr
Είναι γεγονός, όπως αναφέρουν γείτονες του, πως «πίσω από μια ιδιαζόντως τραχείαν επιφάνειαν εκρύβετο μια ιδιαζόντως ευγενής φύσις». Είχε περίπου σαράντα χρόνια να βγει από το ‘Άγιον ’Όρος. Ένας προσεκτικός επισκέπτης δίχως δυσκολία θα παρατηρούσε τους καρπούς της καρτερίας και της φιλοπονίας του. Κύρια ασχολία του ήταν η καλλιέργεια και περιποίηση των κήπων. Ώρες σκάλιζε, πότιζε, ξεβοτάνιζε, κλάδευε, μπόλιαζε, φύτευε και τρυγούσε.
Έλεγε στοχαστικά: «’Αν το χώμα θέλει τόση φροντίδα, πόση πιό πολύ θέλει η ψυχή. Αν την αφήσεις, θα σ’ αφήσει. Θέλει συνεχή μέριμνα, γιατί θα γεμίσει αγκάθια». Είχε ένα τενεκέ και μάζευε όλα τα έντομα και τα ζιζάνια του κήπου, για να μη τα σκοτώσει, και πήγαινε και τ’ άφηνε σε ήσυχο και απάτητο μέρος. Παρότι δεν του φαινόταν, είχε λεπτή συνείδηση.
Όποια ώρα και να πήγαινες στους ’Αρχαγγέλους, θα τον έβρισκες η στον κήπο η στο ναό. Γνώριζε από μνήμης πολλά απολυτίκια, ακολουθίες αγίων, αποφθέγματα αγιοπατερικά, τα όποια μνημόνευε στις ωραίες συζητήσεις του. Συνήθιζε να λέει συχνά του όσιου Ιωάννου του Σιναΐτου: «Μοναχός έστι βία φύσεως διηνεκής…». Στις θείες Λειτουργίες και τις ιερές ακολουθίες αγαπούσε να διακονεί ως εκκλησιαστικός. Συμμετείχε, σιγόψελνε, μουρμούριζε σε όλη τη διάρκεια των ακολουθιών. Προσευχόταν απλά και θερμά.
Όταν ένας νέος μοναχός τον επισκέφθηκε στο Κελλί του έχοντας λογισμούς, τον κατάλαβε καλά αμέσως και του είπε: «Γέροντά μου, νερό έχουμε, σκεπή έχουμε, όλα τα έχουμε! Δόξα τω Θεώ, Γέροντά μου!». Έβαζε πρώτος μετάνοια σε όλους. Ακόμη και στους νεοτέρους. Οι γείτονες συχνά βρίσκανε στις θύρες τους διάφορα λαχανικά, πατάτες, κάστανα, φουντούκια από τα χώματα του Γέροντος Κωνσταντίου. Τ’ άφηνε διακριτικά κι έφευγε σαν κλέφτης. Δεν ήθελε ν’ ανησυχήσει και δεν περίμενε καμία ευχαριστία. Παρότι φαινόταν χοντρόπετσος, τελικά ήταν πολύ ευγενής.
Ο π. Αγαθόνικος Ολυμπίτης, που έκανε μερικά χρόνια στη γειτονιά του, γράφει ωραία περί αυτού: «Δεν εξεπλάγημεν θεωρούντες τηλικαύτην ευγένειαν, διότι ήμασταν σίγουροι πως κατά κάποιον τρόπον ο Γερο-Κωνστάντιος την είχε σύνοικον. Το σιωπηλό του παράδειγμα, η αρχοντιά του, η κεκρυμμένη πίσω από τα ράκη του, η ευγένειά του, η υπομονή, η εργατικότης του, το αθώο, το απλούν, ανυπόκριτον βλέμμα του ήταν για μας παρηγοριά, αλλά και το ακριβότερο μάθημα: Να υπερβαίνουμε τα φαινόμενα και να ζητούμε τα εσώτερα, τα και πολυτιμότερα. Σίγουρα έχει κι άλλους τοιούτους ταπεινούς άρχοντας ο ’Άθως! Στον βαρύ χειμώνα του υλισμού και ορθολογισμού που έρχεται, πόσο εμείς οι νεότεροι τους έχουμε ανάγκη …». Είναι μεγάλη αλήθεια.
Ο μακαριστός Γέροντας Κωνστάντιος ο Καρυώτης είχε έντονη αγιοφιλία και θεοτοκοφιλία, όπως μας έλεγε κι ένας άλλος γείτονας του πρόσφατα, ο Γέροντας Ευφρόσυνος. Φιλοξενήθηκε στο Περιβόλι της Παναγίας μισό αιώνα. Η Παναγία τον πήρε πλησίον της την παραμονή της ένδοξου κοιμήσεως και μεταστάσεώς της, στις 14.8.1999.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Μωυσέως Αγιορείτου μονάχου. Μοναχός Κωνστάντιος (1924-1999), Πρωτάτον 76/1999, σ. 245. Αγαθονίκου Ολυμπίτου μονάχου. Γέρων Κωνστάντιος Καρεώτης, Πρωτάτον 78/2000. σ. 72-73.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Γ’ – 1956-1983, σελ. 1275-1279, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
http://www.pemptousia.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
