ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Μια καληνύχτα από τον Κώστα στην Κατερίνα

Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνω, δεν τα καταφέρνω...για πολλοστή φορά γεμίζεις την νύχτα μου και διώχνεις τον ύπνο...ότι ζησαμε,δεν

χάνεται ουτε απο ενα καπρίτσιο ουτε απο μια λάθος τακτική.Φταιξαμε και

οι δυο,ίσως εγώ λίγο παραπανω,αυτό όμως δεν μας κανει εχθρούς,ουτε

άγνωστους... Εχω μοιραστεί μαζί σου τις πιο απόκρυφες σκέψεις μου και

μου εχεις ανοίξει την καρδιά σου. Οτι κι αν γίνει αυτό δεν σβήνει,έτσι

απλα...όσα κι αν έρθουν,δεν θα φύγει μαζί τους... Δεν μπορω να μπω

μέσα στο μυαλό σου...και δεν μπορω να σε βγάλω απο την σκέψη μου...πως

εμπλεξα έτσι θεέ μου... Ομως δεν αντέχω άλλο πια να φοβάμαι...για

φαντασου,το καταφερες κι αυτο.Μαζί σου έγινα καλυτερος ,κι αν κάτι

εμεινε,πέρα απο την άσβεστη επιθυμία να σε δω,είναι η αποδόμηση κάθε

βεβαιότητας... Κοντά σου ξαναμαθαινω τον κοσμο...και μακρια σου βλέπω

πως έχω ακόμα δρόμο... Δεν προσπαθώ να σε πεισω για κάτι,η να σου

αλλάξω γνώμη,με ηρεμεί να σου γράφω..πιστεύω ο ανόητος πως κι εσύ θα

με ακούσεις...και δεν θα διαβάσεις απλά αυτές τις γραμμές.Το μόνο που

θέλω,αν μπορώ πλέον να ζητήσω οτιδήποτε,είναι για μία φορά,να ακούσεις

την καρδιά σου.Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι χτυπάει για μένα,πιστεύω

όμως πως κάπου μέσα σου,ένα κομμάτι του εαυτού σου,ήθελε...και ακόμα

θέλει να είχε πάει διαφορετικά...

Όσο για μένα,κάθε μέρα το εύχομαι και περισσότερο..

Δεν ξέρω πως έχεις συνηθίσει,όμως δεν είσαι ξένη...και δεν θέλω,ότι

κι αν αποφασίσεις, να μου φέρεσαι σαν ξένο. Δεν έχω ούτε είχα σκοπό να

σε ρίξω και να σε πληγώσω..κι όμως μαεστρικά ,το κατάφερα κι

αυτό...και τώρα μένω με σπασμένα κομμάτια που προσπαθώ να ενώσω...

Τίποτα από αυτά όμως δεν έχει σημασία,αν εσύ δεν θέλεις να έχει..

Ήθελα απλά να σου πώ καληνύχτα..όπου και όταν το θελήσεις,θα είμαι

πάντα εδώ για σένα.

...ακόμα κι αν δεν βρεθούμε,ίσως αν σηκώσουμε το βλέμμα στον ίδιο

έναστρο ουρανό, για μια στιγμή να χαθούμε κοιτώντας το ίδιο αστέρι.

δεν ελπίζω και δεν πιστεύω...φοβάμαι όσο ποτέ και χαίρομαι γι

αυτό...ακόμα κι αν πέρασε και κύλλησε σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά

μου,γνώρισα την αγάπη...όχι εκείνη που ερχεται από ανάγκη,συμβιβασμό ή

καψούρα...αλλά την αγνή και αληθινή,εκείνη που ανοίγει διάπλατα τα

χερια και αγκαλιάζει την ψυχή σου με το χαμόγελό της..εκείνη που θα

έρθει μια φορά μόνο και που σε κάνει να αποζητάς να χαθείς στα ματια

που σε ταξιδευουν..εκείνη που όταν φύγει σε αφήνει κενό...όσο κι αν

προσπαθήσεις να ξεγελάσεις τον εαυτό σου...

Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω...και κάπως έτσι θα τελειώσω...Ελπίζω

να μην σε κούρασα και συγνώμη αν για μία ακόμα φορά έρχομαι

απρόσκλητος...ο δολοφόνος γυρνάει πάντα στον τόπο του εγκλήματος και

δεν υπάρχει έγκλημα πιο όμορφο απο το να σε σκέφτομαι... Tromaktiko