2015-08-29 22:42:08
«Eνας τρομοκράτης της τέχνης». Eτσι αποκαλούν τον Σνάιπερ στον μικρόκοσμο του γκράφιτι, επειδή είναι διάσημος για την επιμονή του να μην παίζει το παιχνίδι της «εξημερωμένης» τέχνης του δρόμου.
Με κεντρικό ήρωα τον Σνάιπερ που αποτελεί έναν μύθο στον κόσμο των γκραφιτάδων, ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, ο Ισπανός συγγραφέας που αγαπά να πλησιάζει πλαγίως την ιστορία και τον κόσμο, στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή» (που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη), επιχειρεί να ερμηνεύσει τη ζωή και την τέχνη μέσα από την ιστορία των γκράφιτι.
Στο προηγούμενο βιβλίο του «Το τανγκό της παλιάς φρουράς» είχε κάνει το ίδιο με το τανγκό, έναν χορό που ξεκίνησε από τα χαμαιτυπεία της Αργεντινής σαν παθιασμένη ιεροτελεστία ανάμεσα σε νταβατζήδες και πόρνες για να εξευρωπαϊστεί και σχεδόν να εξαφανιστεί, εφόσον η καινούργια εποχή μας είχε κάνει, το είχε κάνει, κάτι άλλο.
Από τη Μαδρίτη στη Νάπολη
Στο μυθιστόρημα «Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή» σε πρώτο επίπεδο, η ιστορικός τέχνης Αλεχάντρα αναζητά τα ίχνη του μυθικού Σνάιπερ από τη Μαδρίτη στη Λισαβόνα κι απ' εκεί στη Βερόνα και στη Νάπολη, για να του κάνει μια άκρως δελεαστική επαγγελματική πρόταση, κι από πίσω της να την ακολουθούν πληρωμένοι δολοφόνοι επειδή υπήρξε η αιτία να σκοτωθεί ο γκραφιτάς γιος ενός κροίσου στο μαυσωλείο της τέχνης του πατέρα, και σε δεύτερο επίπεδο αυτή καθ' εαυτή την αστική τέχνη του δρόμου που αλλάζει.
Στις σελίδες, διάσημοι γκραφιτάδες και οι ιστορίες τους, ομαδικά γκράφιτι με ραντεβού μέσα από το Διαδίκτυο, οργανωμένες «επιθέσεις» σε βαγόνια, σταθμούς και τρένα, σε σημεία που αποτελούν σύμβολα ενός κόσμου ήδη νεκρού, με κινδύνους προσέγγισης και ενίοτε και νεκρούς.
Με ειδικά ρούχα, ειδικά σπρέι, μυστική δράση που ετοιμάζεται μέρες, με απόλυτη μυστικότητα «σε μια επιχείρηση αστικού ανταρτοπόλεμου συντονισμένη με κωδικοποιημένα μηνύματα μέσω των κοινωνικών δικτύων».
Με διάθεση σαφώς καταγγελτική, σε «έναν κόσμο που εδώ και καιρό πήρε λάθος δρόμο και δεν έχει πρόθεση να διορθώσει την πορεία του», υπήρξε και παραμένει «κάτι μαζικό, ανελέητο. Χωρίς τον παραμικρό σεβασμό για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε». Ενα εικαστικό αλλόκοτο αντάρτικο πόλης.
Στην πορεία, βεβαίως, αλλάζουν πολλά. «Ανθρωποι όπως ο Nomen, ο Ran, ο Vhils ή ο Carvalho που είχαν ξεκινήσει βομβαρδίζοντας τρένα και το μετρό, ήταν τώρα σεβαστοί από τον δήμο, εξέθεταν ως κανονικοί καλλιτέχνες και κέρδιζαν χρήματα». Αλλά ο τρομοκράτης της τέχνης Σνάιπερ σίγουρα δεν ήταν ένας απ' αυτούς. Επιμένοντας πως «η τέχνη χρησιμεύει μόνο όταν έχει σχέση με τη ζωή», παραμένει ανώνυμος ή μάλλον άγνωστος, ο αόρατος γκραφιτάς μέχρι το τέλος. Υποστηρίζοντας με ευλάβεια τη δική του «μοναδική τέχνη»: «Το μόνο που κάνω είναι να βοηθάω το Σύμπαν να αποδείξει τους κανόνες του», «η δική μου τέχνη επαναφέρει με την τραγωδία το νόημα του αληθινού».
«Είναι ό,τι θα απομείνει από τον κόσμο μας - αρουραίοι και γκράφιτι». Σκοτεινός θα δηλώσει στο τέλος, επειδή «η τέχνη δεν είναι προϊόν, αλλά δραστηριότητα. Μια βόλτα στον δρόμο είναι πιο συναρπαστική από οποιοδήποτε αριστούργημα», «όπως σου είπα προηγουμένως, το γκράφιτι είναι το αντάρτικο της τέχνης», επιμένει. Κι ο Ρεβέρτε το αποδεικνύει τόσο με έρευνα όσο και μυθοπλαστικά.
Βιβλία σχετικά με το γκράφιτι έχουν ήδη γραφτεί πολλά (Τοιχοδρομίες, Οι τοίχοι γράφουν ιστορία, Ραδιενεργά γκράφιτι, Η γλώσσα των τοίχων, Γκράφιτι από μετάξι, Σχέδια πόλης), αλλά ο Ρεβέρτε πλησιάζει μυθοπλαστικά την ίδια την κοσμοθεωρία. Τον επαναστατημένο κόσμο που τη γεννά.
Πηγή
Tromaktiko
Με κεντρικό ήρωα τον Σνάιπερ που αποτελεί έναν μύθο στον κόσμο των γκραφιτάδων, ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, ο Ισπανός συγγραφέας που αγαπά να πλησιάζει πλαγίως την ιστορία και τον κόσμο, στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή» (που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη), επιχειρεί να ερμηνεύσει τη ζωή και την τέχνη μέσα από την ιστορία των γκράφιτι.
Στο προηγούμενο βιβλίο του «Το τανγκό της παλιάς φρουράς» είχε κάνει το ίδιο με το τανγκό, έναν χορό που ξεκίνησε από τα χαμαιτυπεία της Αργεντινής σαν παθιασμένη ιεροτελεστία ανάμεσα σε νταβατζήδες και πόρνες για να εξευρωπαϊστεί και σχεδόν να εξαφανιστεί, εφόσον η καινούργια εποχή μας είχε κάνει, το είχε κάνει, κάτι άλλο.
Από τη Μαδρίτη στη Νάπολη
Στο μυθιστόρημα «Η υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή» σε πρώτο επίπεδο, η ιστορικός τέχνης Αλεχάντρα αναζητά τα ίχνη του μυθικού Σνάιπερ από τη Μαδρίτη στη Λισαβόνα κι απ' εκεί στη Βερόνα και στη Νάπολη, για να του κάνει μια άκρως δελεαστική επαγγελματική πρόταση, κι από πίσω της να την ακολουθούν πληρωμένοι δολοφόνοι επειδή υπήρξε η αιτία να σκοτωθεί ο γκραφιτάς γιος ενός κροίσου στο μαυσωλείο της τέχνης του πατέρα, και σε δεύτερο επίπεδο αυτή καθ' εαυτή την αστική τέχνη του δρόμου που αλλάζει.
Στις σελίδες, διάσημοι γκραφιτάδες και οι ιστορίες τους, ομαδικά γκράφιτι με ραντεβού μέσα από το Διαδίκτυο, οργανωμένες «επιθέσεις» σε βαγόνια, σταθμούς και τρένα, σε σημεία που αποτελούν σύμβολα ενός κόσμου ήδη νεκρού, με κινδύνους προσέγγισης και ενίοτε και νεκρούς.
Με ειδικά ρούχα, ειδικά σπρέι, μυστική δράση που ετοιμάζεται μέρες, με απόλυτη μυστικότητα «σε μια επιχείρηση αστικού ανταρτοπόλεμου συντονισμένη με κωδικοποιημένα μηνύματα μέσω των κοινωνικών δικτύων».
Με διάθεση σαφώς καταγγελτική, σε «έναν κόσμο που εδώ και καιρό πήρε λάθος δρόμο και δεν έχει πρόθεση να διορθώσει την πορεία του», υπήρξε και παραμένει «κάτι μαζικό, ανελέητο. Χωρίς τον παραμικρό σεβασμό για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε». Ενα εικαστικό αλλόκοτο αντάρτικο πόλης.
Στην πορεία, βεβαίως, αλλάζουν πολλά. «Ανθρωποι όπως ο Nomen, ο Ran, ο Vhils ή ο Carvalho που είχαν ξεκινήσει βομβαρδίζοντας τρένα και το μετρό, ήταν τώρα σεβαστοί από τον δήμο, εξέθεταν ως κανονικοί καλλιτέχνες και κέρδιζαν χρήματα». Αλλά ο τρομοκράτης της τέχνης Σνάιπερ σίγουρα δεν ήταν ένας απ' αυτούς. Επιμένοντας πως «η τέχνη χρησιμεύει μόνο όταν έχει σχέση με τη ζωή», παραμένει ανώνυμος ή μάλλον άγνωστος, ο αόρατος γκραφιτάς μέχρι το τέλος. Υποστηρίζοντας με ευλάβεια τη δική του «μοναδική τέχνη»: «Το μόνο που κάνω είναι να βοηθάω το Σύμπαν να αποδείξει τους κανόνες του», «η δική μου τέχνη επαναφέρει με την τραγωδία το νόημα του αληθινού».
«Είναι ό,τι θα απομείνει από τον κόσμο μας - αρουραίοι και γκράφιτι». Σκοτεινός θα δηλώσει στο τέλος, επειδή «η τέχνη δεν είναι προϊόν, αλλά δραστηριότητα. Μια βόλτα στον δρόμο είναι πιο συναρπαστική από οποιοδήποτε αριστούργημα», «όπως σου είπα προηγουμένως, το γκράφιτι είναι το αντάρτικο της τέχνης», επιμένει. Κι ο Ρεβέρτε το αποδεικνύει τόσο με έρευνα όσο και μυθοπλαστικά.
Βιβλία σχετικά με το γκράφιτι έχουν ήδη γραφτεί πολλά (Τοιχοδρομίες, Οι τοίχοι γράφουν ιστορία, Ραδιενεργά γκράφιτι, Η γλώσσα των τοίχων, Γκράφιτι από μετάξι, Σχέδια πόλης), αλλά ο Ρεβέρτε πλησιάζει μυθοπλαστικά την ίδια την κοσμοθεωρία. Τον επαναστατημένο κόσμο που τη γεννά.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για δεύτερη χρονιά στην Αλεξανδρούπολη στρατιωτικοί από το Κατάρ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο σκυλιά νεκρά σε πηγάδι στη Νέα Κίο Αργολίδας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
