2015-09-06 22:59:05
Είναι ο πιο περιζήτητος κινηματογραφικός συνθέτης στο Χόλιγουντ. Εχει κερδίσει ένα βραβείο Οσκαρ, μετά από οκτώ υποψηφιότητες, και, πάνω απ' όλα, δηλώνει Ελληνας. Ο υπέροχος κύριος Αλεξάντρ Ντεσπλά βρίσκεται στην Αθήνα προκειμένου να δώσει την πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα, τον τόπο καταγωγής της μητέρας του, το βράδυ της Τετάρτης, στο Ηρώδειο.
Ιδιαίτερα ομιλητικός, φιλικός και με ένα γέλιο δυνατό που παραπέμπει σε Ελληνα, ο κορυφαίος συνθέτης μίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» για τους στενούς δεσμούς που έχει με την Ελλάδα, για τη ζωή και την επιτυχημένη καριέρα του, για το πολυπόθητο Οσκαρ που κέρδισε πριν από λίγους μήνες αλλά και για την αγωνία του σχετικά με το μέλλον της Ελλάδας.
Μπορεί να έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου και να έχει εμφανιστεί στις πιο φημισμένες σκηνές του κόσμου, η συναυλία του στο Ηρώδειο, ωστόσο, αποτελεί για εκείνο μια μοναδική στιγμή: «Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος. Θα μαγευτώ, για μία ακόμη φορά, βλέποντας την Ακρόπολη και παράλληλα θα θυμηθώ τα εφηβικά μου χρόνια όταν ερχόμουν στην Ελλάδα και περπατούσα στους δρόμους του Θησείου, κάτω από την Ακρόπολη. Καθόμουν εκεί και ονειρευόμουν το μέλλον μου. Η επίσκεψή μου αυτή λοιπόν θα είναι γεμάτη έντονα συναισθήματα» εξομολογείται ο ίδιος.
«Οταν κερδίζεις ένα Οσκαρ τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία η χαρά για την πραγματοποίηση ενός ονείρου και από την άλλη πανικός. Σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαι
«Οταν κερδίζεις ένα Οσκαρ τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία η χαρά για την πραγματοποίηση ενός ονείρου και από την άλλη πανικός. Σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαιτήσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερες», λέει στο «Εθνος» ο διάσημος συνθέτης.
Παρότι έχει μεγαλώσει και ζει μόνιμα, μαζί με την οικογένειά του, στο Παρίσι ο ίδιος πιστεύει ότι μέσα του υπάρχει έντονα το ελληνικό DNA στο οποίο άλλωστε αποδίδει και πολλά από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του: «Φυσικά και έχω τα χαρακτηριστικά ενός Ελληνα. Είμαι πολύ έξυπνος και επίσης είμαι πολύ αστείος» λέει και γελάει δυνατά, για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Εχω ελληνικά γονίδια τα οποία ευθύνονται για την ευαισθησία μου, για το ποιος είμαι. Υπάρχει η ελληνική φιλοσοφία μέσα μου. Είμαι σχετικά χαλαρός, μπορώ να παρακολουθώ τα πράγματα από μια απόσταση, μου αρέσει να διασκεδάζω με τους φίλους μου, μου αρέσει να ακούω μουσική, να τρώω μπακλαβαδάκια... Οταν έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω πως βρίσκομαι στο σπίτι μου. Και η γλώσσα μού είναι οικεία. Η μητέρα μου μιλούσε ελληνικά. Νιώθω λοιπόν πολύ Ελληνας».
Χαρά και απογοήτευση
Και ως Ελληνας αλλά και Ευρωπαίος ανησυχεί ιδιαίτερα για το παρόν και τον μέλλον της Ελλάδας. Παρακολούθησε με έντονο ενδιαφέρον αλλά και αναστάτωση τις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, χάρηκε που ήρθε τελικά η συμφωνία, απογοητεύτηκε, ωστόσο, από την εχθρική στάση που κράτησαν κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στην Ελλάδα: «Για μένα δεν τίθεται καν ερώτημα για το εάν η Ελλάδα πρέπει να μείνει ή όχι στην Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι η Ευρώπη και κανείς δεν πρέπει να το αμφισβητεί αυτό. Από τη στιγμή που γίναμε μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να είμαστε ενωμένοι, να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, να δείχνουμε κατανόηση στις αδυναμίες της κάθε χώρας και να συνεργαζόμαστε. Τα τελευταία χρόνια έχουν ακουστεί απαίσια πράγματα για την Ελλάδα, έχει βγει πολύς θυμός εναντίον της και αυτό είναι απαράδεχτο. Θα μπορούσε να βρίσκεται στην ίδια θέση η Ιταλία, η Ισπανία ή ακόμη και η Γερμανία. Για μένα αυτή είναι λανθασμένη στάση. Στόχος της Ενωμένης Ευρώπης είναι να συμβιώνουμε αρμονικά όλοι μαζί δημιουργώντας κάτι νέο, χωρίς πολέμους, χωρίς θυμό. Γι' αυτόν τον λόγο είμαι ευτυχής που ο κ. Τσίπρας κατάφερε να φθάσει σε μια συμφωνία. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για τους Ελληνες, αλλά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Θα πρέπει βέβαια να γίνουν σημαντικές αλλαγές που να διορθώνουν τα σοβαρά λάθη του παρελθόντος. Για να γίνουν όμως όλα αυτά οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν πως όλοι ταξιδεύουμε με το ίδιο καράβι...».
Η σχέση του Αλεξάντρ Ντεσπλά με τη μουσική ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Αρχισε να παίζει πιάνο όταν ήταν μόλις 5 ετών και σπούδασε στο περίφημο Κολέγιο Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ στο πλευρό πολύ σημαντικών δασκάλων μεταξύ των οποίων και ο Ιάνης Ξενάκης. Λίγα χρόνια αργότερα αναπτύχθηκε και η αγάπη του για τον κινηματογράφο, οπότε το να συνδυάσει τις δύο αυτές μεγάλες του αδυναμίες ήταν για εκείνον μονόδρομος: «Η αγάπη μου για το σινεμά ξεκίνησε στα εφηβικά μου χρόνια. Από τότε κιόλας η μουσική ήταν η μία φύση μου και ο κινηματογράφος η δεύτερη. Ισως αυτήν την αγάπη για το σινεμά να μου την κληροδότησε η μητέρα μου. Από την άλλη πλευρά, ο κινηματογράφος αποτελεί μια παγκόσμια γλώσσα που όλοι μπορούν να κατανοήσουν. Επίσης, πάντα με γοήτευε η αφήγηση μιας ιστορίας και ο τρόπος με τον οποίον η μουσική συνεισφέρει σ' αυτήν την αφήγηση. Το σινεμά δίνει πολλές δυνατότητες σ' έναν συνθέτη, του δίνει την ευκαιρία να εκφράσει πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Πάντα ήθελα να γίνω κινηματογραφικός συνθέτης».
Το να σε εμπιστευθεί όμως ένας μεγάλος σκηνοθέτης για να «ντύσεις» την ταινία του με μουσική, σίγουρα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά όμως κατάφερε, με την ποικιλία και τον έντονο συναισθηματισμό της μουσικής γραφής του, να γίνει ο αγαπημένος συνθέτης όλων των μεγάλων κινηματογραφιστών.
«Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να διαθέτει ένα καλό σάουντρακ;» τον ρωτάω κι εκείνος απαντά με απόλυτη σαφήνεια: «Ενα καλό σάουντρακ πρέπει να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς χρειάζεται η ταινία, να φέρνει σ' αυτήν κάτι νέο, κάτι περισσότερο, να αποκαλύπτει πτυχές που η εικόνα δεν έχει δείξει, να χρωματίζει και να υπογραμμίζει τα συναισθήματα, να φορτίζει την ατμόσφαιρα, να βοηθά στην κατανόηση των χαρακτήρων».
Οι συνεργασίες
Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 50 ταινίες. Ανάμεσά τους το «The Grand Budapest Hotel» του Γουές Αντερσον, για τη μουσική του στο οποίο πήρε και το Οσκαρ αλλά και τα «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» του Ντέιβιντ Φίντσερ, «Επιχείρηση: Argo» του Μπεν Αφλεκ, «Ο Λόγος του Βασιλιά» του Τομ Χούπερ, «Αι ειδοί του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνεϊ, «Zero Dark Thirty» της Κάθριν Μπίνγκελοου, «Ο Αόρατος συγγραφέας» του Ρομάν Πολάνσκι, «Unbroken» της Αντζελίνα Τζολί κ.ά.
Προφανώς, είναι πολύ δύσκολο για εκείνον να επιλέξει μία από τις ταινίες που έχει επενδύσει μουσικά ως την πιο αγαπημένη του. Παρ' όλα αυτά δεν διστάζει να ξεχωρίσει τη συνεργασία του με τον Ρομάν Πολάνσκι: «Ξεχωρίζω τις δουλειές μου με τον Ρομάν Πολάνσκι γιατί η συνεργασία μας χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη ελευθερία. Είναι πραγματικά ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης. Ξέρει πώς να βοηθά τους συνεργάτες του να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό».
Και το Οσκαρ; Αλλάζει τελικά ένα Οσκαρ τη ζωή και τη διαδρομή ενός καλλιτέχνη; Είναι όνειρο, υπέρτατη φιλοδοξία, ευθύνη...; Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά είναι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα: «Είναι φανταστικό να κερδίζεις ένα Οσκαρ. Είναι ένα παιδικό όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις όλες αυτές τις απίστευτες προσωπικότητες που θαυμάζεις και λες μέσα σου ''ίσως κι εγώ κάποια μέρα να κερδίσω ένα Οσκαρ''. Οταν το κερδίζεις, βέβαια, σε πιάνει πανικός και σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαιτήσεις, από δω και στο εξής, θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Πρέπει να αποδείξεις ότι το άξιζες το Οσκαρ. Τα συναισθήματα λοιπόν είναι ανάμεικτα».
Στη συναυλία του στο Ηρώδειο, συνοδευόμενος από τους μουσικούς της 100μελούς Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ο Αλεξάντρ Ντεσπλά θα παρουσιάσει μουσικά θέματα που έχει γράψει την τελευταία δεκαετία. Οπως για κάθε ζωντανή παράστασή του, έτσι και γι' αυτήν, έχει άγχος. Θέλει όλα να γίνουν σωστά και η μουσική του, η οποία είναι υψηλών απαιτήσεων, να αποδοθεί με τον τρόπο που πρέπει.
Η επίσκεψή του στην Ελλάδα για μια συναυλία αποτελεί ένα διάλειμμα στο φορτωμένο καλλιτεχνικό του πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη μουσική για τις ταινίες «Danish Girl» του Τομ Χούπερ και «Suffragette» με τη Μέριλ Στριπ.
Πηγή
Tromaktiko
Ιδιαίτερα ομιλητικός, φιλικός και με ένα γέλιο δυνατό που παραπέμπει σε Ελληνα, ο κορυφαίος συνθέτης μίλησε στο «Εθνος της Κυριακής» για τους στενούς δεσμούς που έχει με την Ελλάδα, για τη ζωή και την επιτυχημένη καριέρα του, για το πολυπόθητο Οσκαρ που κέρδισε πριν από λίγους μήνες αλλά και για την αγωνία του σχετικά με το μέλλον της Ελλάδας.
Μπορεί να έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου και να έχει εμφανιστεί στις πιο φημισμένες σκηνές του κόσμου, η συναυλία του στο Ηρώδειο, ωστόσο, αποτελεί για εκείνο μια μοναδική στιγμή: «Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος. Θα μαγευτώ, για μία ακόμη φορά, βλέποντας την Ακρόπολη και παράλληλα θα θυμηθώ τα εφηβικά μου χρόνια όταν ερχόμουν στην Ελλάδα και περπατούσα στους δρόμους του Θησείου, κάτω από την Ακρόπολη. Καθόμουν εκεί και ονειρευόμουν το μέλλον μου. Η επίσκεψή μου αυτή λοιπόν θα είναι γεμάτη έντονα συναισθήματα» εξομολογείται ο ίδιος.
«Οταν κερδίζεις ένα Οσκαρ τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία η χαρά για την πραγματοποίηση ενός ονείρου και από την άλλη πανικός. Σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαι
«Οταν κερδίζεις ένα Οσκαρ τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία η χαρά για την πραγματοποίηση ενός ονείρου και από την άλλη πανικός. Σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαιτήσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερες», λέει στο «Εθνος» ο διάσημος συνθέτης.
Παρότι έχει μεγαλώσει και ζει μόνιμα, μαζί με την οικογένειά του, στο Παρίσι ο ίδιος πιστεύει ότι μέσα του υπάρχει έντονα το ελληνικό DNA στο οποίο άλλωστε αποδίδει και πολλά από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του: «Φυσικά και έχω τα χαρακτηριστικά ενός Ελληνα. Είμαι πολύ έξυπνος και επίσης είμαι πολύ αστείος» λέει και γελάει δυνατά, για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Εχω ελληνικά γονίδια τα οποία ευθύνονται για την ευαισθησία μου, για το ποιος είμαι. Υπάρχει η ελληνική φιλοσοφία μέσα μου. Είμαι σχετικά χαλαρός, μπορώ να παρακολουθώ τα πράγματα από μια απόσταση, μου αρέσει να διασκεδάζω με τους φίλους μου, μου αρέσει να ακούω μουσική, να τρώω μπακλαβαδάκια... Οταν έρχομαι στην Ελλάδα νιώθω πως βρίσκομαι στο σπίτι μου. Και η γλώσσα μού είναι οικεία. Η μητέρα μου μιλούσε ελληνικά. Νιώθω λοιπόν πολύ Ελληνας».
Χαρά και απογοήτευση
Και ως Ελληνας αλλά και Ευρωπαίος ανησυχεί ιδιαίτερα για το παρόν και τον μέλλον της Ελλάδας. Παρακολούθησε με έντονο ενδιαφέρον αλλά και αναστάτωση τις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης, χάρηκε που ήρθε τελικά η συμφωνία, απογοητεύτηκε, ωστόσο, από την εχθρική στάση που κράτησαν κάποιες ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στην Ελλάδα: «Για μένα δεν τίθεται καν ερώτημα για το εάν η Ελλάδα πρέπει να μείνει ή όχι στην Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι η Ευρώπη και κανείς δεν πρέπει να το αμφισβητεί αυτό. Από τη στιγμή που γίναμε μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να είμαστε ενωμένοι, να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, να δείχνουμε κατανόηση στις αδυναμίες της κάθε χώρας και να συνεργαζόμαστε. Τα τελευταία χρόνια έχουν ακουστεί απαίσια πράγματα για την Ελλάδα, έχει βγει πολύς θυμός εναντίον της και αυτό είναι απαράδεχτο. Θα μπορούσε να βρίσκεται στην ίδια θέση η Ιταλία, η Ισπανία ή ακόμη και η Γερμανία. Για μένα αυτή είναι λανθασμένη στάση. Στόχος της Ενωμένης Ευρώπης είναι να συμβιώνουμε αρμονικά όλοι μαζί δημιουργώντας κάτι νέο, χωρίς πολέμους, χωρίς θυμό. Γι' αυτόν τον λόγο είμαι ευτυχής που ο κ. Τσίπρας κατάφερε να φθάσει σε μια συμφωνία. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για τους Ελληνες, αλλά πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Θα πρέπει βέβαια να γίνουν σημαντικές αλλαγές που να διορθώνουν τα σοβαρά λάθη του παρελθόντος. Για να γίνουν όμως όλα αυτά οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν πως όλοι ταξιδεύουμε με το ίδιο καράβι...».
Η σχέση του Αλεξάντρ Ντεσπλά με τη μουσική ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Αρχισε να παίζει πιάνο όταν ήταν μόλις 5 ετών και σπούδασε στο περίφημο Κολέγιο Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ στο πλευρό πολύ σημαντικών δασκάλων μεταξύ των οποίων και ο Ιάνης Ξενάκης. Λίγα χρόνια αργότερα αναπτύχθηκε και η αγάπη του για τον κινηματογράφο, οπότε το να συνδυάσει τις δύο αυτές μεγάλες του αδυναμίες ήταν για εκείνον μονόδρομος: «Η αγάπη μου για το σινεμά ξεκίνησε στα εφηβικά μου χρόνια. Από τότε κιόλας η μουσική ήταν η μία φύση μου και ο κινηματογράφος η δεύτερη. Ισως αυτήν την αγάπη για το σινεμά να μου την κληροδότησε η μητέρα μου. Από την άλλη πλευρά, ο κινηματογράφος αποτελεί μια παγκόσμια γλώσσα που όλοι μπορούν να κατανοήσουν. Επίσης, πάντα με γοήτευε η αφήγηση μιας ιστορίας και ο τρόπος με τον οποίον η μουσική συνεισφέρει σ' αυτήν την αφήγηση. Το σινεμά δίνει πολλές δυνατότητες σ' έναν συνθέτη, του δίνει την ευκαιρία να εκφράσει πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Πάντα ήθελα να γίνω κινηματογραφικός συνθέτης».
Το να σε εμπιστευθεί όμως ένας μεγάλος σκηνοθέτης για να «ντύσεις» την ταινία του με μουσική, σίγουρα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά όμως κατάφερε, με την ποικιλία και τον έντονο συναισθηματισμό της μουσικής γραφής του, να γίνει ο αγαπημένος συνθέτης όλων των μεγάλων κινηματογραφιστών.
«Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να διαθέτει ένα καλό σάουντρακ;» τον ρωτάω κι εκείνος απαντά με απόλυτη σαφήνεια: «Ενα καλό σάουντρακ πρέπει να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς χρειάζεται η ταινία, να φέρνει σ' αυτήν κάτι νέο, κάτι περισσότερο, να αποκαλύπτει πτυχές που η εικόνα δεν έχει δείξει, να χρωματίζει και να υπογραμμίζει τα συναισθήματα, να φορτίζει την ατμόσφαιρα, να βοηθά στην κατανόηση των χαρακτήρων».
Οι συνεργασίες
Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά έχει γράψει μουσική για περισσότερες από 50 ταινίες. Ανάμεσά τους το «The Grand Budapest Hotel» του Γουές Αντερσον, για τη μουσική του στο οποίο πήρε και το Οσκαρ αλλά και τα «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» του Ντέιβιντ Φίντσερ, «Επιχείρηση: Argo» του Μπεν Αφλεκ, «Ο Λόγος του Βασιλιά» του Τομ Χούπερ, «Αι ειδοί του Μαρτίου» του Τζορτζ Κλούνεϊ, «Zero Dark Thirty» της Κάθριν Μπίνγκελοου, «Ο Αόρατος συγγραφέας» του Ρομάν Πολάνσκι, «Unbroken» της Αντζελίνα Τζολί κ.ά.
Προφανώς, είναι πολύ δύσκολο για εκείνον να επιλέξει μία από τις ταινίες που έχει επενδύσει μουσικά ως την πιο αγαπημένη του. Παρ' όλα αυτά δεν διστάζει να ξεχωρίσει τη συνεργασία του με τον Ρομάν Πολάνσκι: «Ξεχωρίζω τις δουλειές μου με τον Ρομάν Πολάνσκι γιατί η συνεργασία μας χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερη ελευθερία. Είναι πραγματικά ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης. Ξέρει πώς να βοηθά τους συνεργάτες του να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό».
Και το Οσκαρ; Αλλάζει τελικά ένα Οσκαρ τη ζωή και τη διαδρομή ενός καλλιτέχνη; Είναι όνειρο, υπέρτατη φιλοδοξία, ευθύνη...; Ο Αλεξάντρ Ντεσπλά είναι ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα: «Είναι φανταστικό να κερδίζεις ένα Οσκαρ. Είναι ένα παιδικό όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις όλες αυτές τις απίστευτες προσωπικότητες που θαυμάζεις και λες μέσα σου ''ίσως κι εγώ κάποια μέρα να κερδίσω ένα Οσκαρ''. Οταν το κερδίζεις, βέβαια, σε πιάνει πανικός και σκέφτεσαι πως πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά γιατί οι απαιτήσεις, από δω και στο εξής, θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Πρέπει να αποδείξεις ότι το άξιζες το Οσκαρ. Τα συναισθήματα λοιπόν είναι ανάμεικτα».
Στη συναυλία του στο Ηρώδειο, συνοδευόμενος από τους μουσικούς της 100μελούς Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ο Αλεξάντρ Ντεσπλά θα παρουσιάσει μουσικά θέματα που έχει γράψει την τελευταία δεκαετία. Οπως για κάθε ζωντανή παράστασή του, έτσι και γι' αυτήν, έχει άγχος. Θέλει όλα να γίνουν σωστά και η μουσική του, η οποία είναι υψηλών απαιτήσεων, να αποδοθεί με τον τρόπο που πρέπει.
Η επίσκεψή του στην Ελλάδα για μια συναυλία αποτελεί ένα διάλειμμα στο φορτωμένο καλλιτεχνικό του πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη μουσική για τις ταινίες «Danish Girl» του Τομ Χούπερ και «Suffragette» με τη Μέριλ Στριπ.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ... Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΧΡΥΣΟ»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
