2012-05-08 12:17:33
του Ι.Κ. Πρετεντέρη
Ηταν μια ψήφος στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Με όλα τα στοιχεία της κρίσης: οργή, απόρριψη, αγανάκτηση αλλά και ανασφάλεια, αβεβαιότητα, απελπισία.
Ετσι, η Ελλάδα εμφανίστηκε χθες κομμένη στα δύο. Σε όσους έχουν κυρίως θυμώσει. Και σε όσους έχουν πρωτίστως φοβηθεί.
Σε αυτό το σκηνικό, τα κόμματα εξουσίας πλήρωσαν το μεγαλύτερο κόστος και τον ακριβότερο λογαριασμό.
Ευλόγως. Αφότου έπαψαν ουσιαστικά να αποτελούν πολιτικά κόμματα, δεν λειτουργούσαν πλέον παρά μόνο ως πελατειακά δίκτυα.
Ετσι, όταν η κρίση απορρύθμισε ολόκληρο το φάσμα των πελατειακών σχέσεων, πολλοί δεν είχαν πλέον από πού να πιαστούν. Στράφηκαν στους εμπόρους μαγικών λύσεων και στους περιοδεύοντες θαυματοποιούς.
Ακυβέρνητες πελατείες, λοιπόν. Αυτό είναι από χθες και επισήμως η Ελλάδα. Η κρίση κοινωνίας μέσα από μια κρίση πελατείας εξελίχθηκε σε κρίση του κομματικού συστήματος.
Ενδεχομένως αναμενόμενο. Εχουμε πολλές φορές σημειώσει εδώ ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν κατέγραψε μια αλλά δυο διαδοχικές αποτυχίες.
Πρώτα δεν μπόρεσε να προβλέψει και να αποτρέψει την κρίση.
Υστερα δεν κατάφερε να τη διαχειριστεί.
Αυτά τα δυο πλήρωσε χθες. Την κρίσιμη στιγμή, ο βασιλιάς απεδείχθη γυμνός ή, έστω, πιάστηκε με τα εσώρουχα.
Και τώρα πρέπει να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και να δουν αν θα καταφέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Να αποδείξουν, δηλαδή, αν μπορούν να μετατραπούν ξανά από πελατειακά δίκτυα σε εθνικές δυνάμεις.
Θέλω να θυμίσω ότι περίπου κάθε σαράντα χρόνια η Ελλάδα αλλάζει κομματικό σύστημα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1860, σαράντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτήθηκαν στην Επανάσταση παραχώρησαν τη θέση τους στον κοινοβουλευτισμό της «δεδηλωμένης» και στον δικομματισμό του Χ. Τρικούπη και του Θ. Δηλιγιάννη.
Σαράντα χρόνια αργότερα, αυτά τα «παλαιά (πλέον…) κόμματα» εξανεμίζονται μπροστά στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου (ιδρύθηκε το 1910) και το Λαϊκό Κόμμα του Δ. Γούναρη, του Π. Τσαλδάρη και των «βασιλοφρόνων» που ακολούθησε.
Πάλι μετά από σαράντα χρόνια, τη δεκαετία του '50, οι Φιλελεύθεροι και οι Λαϊκοί ουσιαστικά εξαφανίζονται μετά τον Εμφύλιο. Ηταν η ώρα της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, της Ενώσεως Κέντρου και της ΕΔΑ.
Η επόμενη αλλαγή επιταχύνθηκε από τη δικτατορία: το 1974-1977 συγκροτήθηκε το νέο δικομματικό σύστημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, τριάντα οκτώ χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, τι συμβαίνει άραγε; Ζούμε μια νέα μεταβολή του κομματικού συστήματος μέσα από την πτώση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Ζούμε κάτι λιγότερο; Ή κάτι περισσότερο;
Ομολογώ ότι έχω την υποψία αλλά όχι την απάντηση. Κυρίως επειδή οι ασφαλείς απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα προκύπτουν μόνο εκ του αποτελέσματος.
πηγη:tanea.gr
Ηταν μια ψήφος στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Με όλα τα στοιχεία της κρίσης: οργή, απόρριψη, αγανάκτηση αλλά και ανασφάλεια, αβεβαιότητα, απελπισία.
Ετσι, η Ελλάδα εμφανίστηκε χθες κομμένη στα δύο. Σε όσους έχουν κυρίως θυμώσει. Και σε όσους έχουν πρωτίστως φοβηθεί.
Σε αυτό το σκηνικό, τα κόμματα εξουσίας πλήρωσαν το μεγαλύτερο κόστος και τον ακριβότερο λογαριασμό.
Ευλόγως. Αφότου έπαψαν ουσιαστικά να αποτελούν πολιτικά κόμματα, δεν λειτουργούσαν πλέον παρά μόνο ως πελατειακά δίκτυα.
Ετσι, όταν η κρίση απορρύθμισε ολόκληρο το φάσμα των πελατειακών σχέσεων, πολλοί δεν είχαν πλέον από πού να πιαστούν. Στράφηκαν στους εμπόρους μαγικών λύσεων και στους περιοδεύοντες θαυματοποιούς.
Ακυβέρνητες πελατείες, λοιπόν. Αυτό είναι από χθες και επισήμως η Ελλάδα. Η κρίση κοινωνίας μέσα από μια κρίση πελατείας εξελίχθηκε σε κρίση του κομματικού συστήματος.
Ενδεχομένως αναμενόμενο. Εχουμε πολλές φορές σημειώσει εδώ ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν κατέγραψε μια αλλά δυο διαδοχικές αποτυχίες.
Πρώτα δεν μπόρεσε να προβλέψει και να αποτρέψει την κρίση.
Υστερα δεν κατάφερε να τη διαχειριστεί.
Αυτά τα δυο πλήρωσε χθες. Την κρίσιμη στιγμή, ο βασιλιάς απεδείχθη γυμνός ή, έστω, πιάστηκε με τα εσώρουχα.
Και τώρα πρέπει να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και να δουν αν θα καταφέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Να αποδείξουν, δηλαδή, αν μπορούν να μετατραπούν ξανά από πελατειακά δίκτυα σε εθνικές δυνάμεις.
Θέλω να θυμίσω ότι περίπου κάθε σαράντα χρόνια η Ελλάδα αλλάζει κομματικό σύστημα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1860, σαράντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτήθηκαν στην Επανάσταση παραχώρησαν τη θέση τους στον κοινοβουλευτισμό της «δεδηλωμένης» και στον δικομματισμό του Χ. Τρικούπη και του Θ. Δηλιγιάννη.
Σαράντα χρόνια αργότερα, αυτά τα «παλαιά (πλέον…) κόμματα» εξανεμίζονται μπροστά στο Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελ. Βενιζέλου (ιδρύθηκε το 1910) και το Λαϊκό Κόμμα του Δ. Γούναρη, του Π. Τσαλδάρη και των «βασιλοφρόνων» που ακολούθησε.
Πάλι μετά από σαράντα χρόνια, τη δεκαετία του '50, οι Φιλελεύθεροι και οι Λαϊκοί ουσιαστικά εξαφανίζονται μετά τον Εμφύλιο. Ηταν η ώρα της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή, της Ενώσεως Κέντρου και της ΕΔΑ.
Η επόμενη αλλαγή επιταχύνθηκε από τη δικτατορία: το 1974-1977 συγκροτήθηκε το νέο δικομματικό σύστημα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, τριάντα οκτώ χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, τι συμβαίνει άραγε; Ζούμε μια νέα μεταβολή του κομματικού συστήματος μέσα από την πτώση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Ζούμε κάτι λιγότερο; Ή κάτι περισσότερο;
Ομολογώ ότι έχω την υποψία αλλά όχι την απάντηση. Κυρίως επειδή οι ασφαλείς απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα προκύπτουν μόνο εκ του αποτελέσματος.
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΕΙΤΕ: Μαμά 44 ετών έχει γεννήσει 18 παιδιά!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σήμερα: Η ώρα της Αριστεράς!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
