2015-09-22 09:52:30
Να ένα καλό ερώτημα: πόσο καιρό θα παραμείνει στο χαμόγελο στο πρόσωπο του Τσίπρα; Το ρίσκο που πήρε με τις πρόωρες εκλογές του βγήκε, η κυβέρνησή του θα έχει τα ίδια στοιχεία με την προηγούμενη, όμως τα πράγματα δεν είναι αισιόδοξα.
Με ένα εμβριθές και άκρως αναλυτικό ρεπορτάζ ο New Yorker ασχολείται με την επόμενη ημέρα των ελληνικών εκλογών και θέτει συγκεκριμένα ζητήματα επί τάπητος, τα οποία θα απασχολήσουν και τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ευθύς εξαρχής, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο Τσίπρας και η Ελλάδας παραμένουν παγιδευμένοι, παρά το νικηφόρο αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο συντάκτης Τζον Κάσιντι γράφει πως, θεωρητικά, ο Τσίπρας θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να είναι σε ισχυρότερη θέση και να προωθήσει μια άνετα τις μεταρρυθμίσεις που του ζητούν οι πιστωτές. Πρόκειται για μέτρα που θα πλήξουν μια μεγάλη μερίδα εργαζόμενων και συνταξιούχων. Συν τοις άλλοις, έχει να αντιμετωπίσει και την πρόκληση της ανάπτυξης -παράλληλα με την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων-, διότι αν δεν «κατασκευάσει» ένα δρόμο για την επιστροφή της χώρας στην παραγωγικότητα, η ανάκαμψη δεν θα έρθει.
Με τη λογική του Κάσιντι, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι η μικρότερη δυσκολία που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας. Ακόμη και σήμερα, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει «αγκαλιάσει» τη συμφωνία. Αντιθέτως, συχνά πυκνά αναφέρεται σε αυτήν απαξιωτικά και δηλώνει πως ήταν αποτέλεσμα ισχυρής πίεσης από τους ξένους δανειστές. Μπορεί να δηλώνει στους Έλληνες ότι επανέφερε την υπερηφάνεια τους, αλλά δεν τους λέει τίποτα για τις συντάξεις, τις ιδιωτικοποιήσεις ή τις άλλες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει.
Ο οίκος Fitch στέλνει το δικό του μήνυμα, αμέσως μετά τις εκλογές, σημειώνοντας πως δεν έχει λυθεί ακόμη το θέμα της «ιδιοκτησίας» του προγράμματος. Όλες οι αποφάσεις που πρέπει να λάβει ο Τσίπρας το αμέσως επόμενο διάστημα είναι πολιτικά «τοξικές» και το γνωρίζει. Ωστόσο, δεν έχει μπροστά του πολλές επιλογές. Με δεδομένο ότι το πρόβλημα στις τράπεζες είναι γνωστό και οι κινήσεις κεφαλαίων εξακολουθούν και υφίστανται, χρειάζεται να επαναφέρει την εμπιστοσύνη και να δει ως άμεση βοήθεια τα χρήματα που έχει λαμβάνειν από το τρίτο πακέτο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Το ζητούμενο και εν πολλοίς το «κλειδί» είναι αν τα χρήματα που θα πέσουν στις τράπεζες και η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους θα αποτελέσουν ικανές συνθήκες για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη. Η Ελλάδα, σε μακροπρόθεσμη βάση, χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα χρειάζεται να επιστρέψει στην κανονικότητα. Αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι υψηλότερα επίπεδα ζήτησης στο σύνολο της οικονομίας. Αλλά από πού θα προέλθει αυτή;
Σίγουρα, όχι από τον κρατικό τομέα. Οι φωνές των Κεϋνσιανών φίλων της κυβέρνησης Τσίπρα έχουν σιγήσει. Σύμφωνα με τους όρους της νέας συμφωνίας, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσεις τις δαπάνες της και να αυξήσει τους φόρους. Άρα, η ενίσχυση της οικονομίας μέσω της προσφοράς χρήματος δεν είναι μια επιλογή – ιδιαιτέρως όταν η νομισματική κάνουλα της χώρας ελέγχεται από την ΕΚΤ.
Άρα, ο Τσίπρας θα πρέπει να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα. Η αισιόδοξη άποψη διαμηνύει πως όταν αποκατασταθεί το τραπεζικό σύστημα, οι καταναλωτές θα αρχίσουν να αγοράζουν ξανά, οι επιχειρήσεις να επενδύουν και οι πιστωτικές ροές θα επανέλθουν. Από την άλλη, όμως, με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας φαίνεται μικρή η προοπτική ενός καταναλωτικού «μπουμ».
Άλλος τομέας που μπορεί να βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας είναι οι εξαγωγές. Αυτές αποτέλεσαν και το μηχανισμό ανάσχεσης της κρίσης στην Ιρλανδία. Λογικά, με την πτώση των μισθών και των τιμών στην Ελλάδα, θα έπρεπε οι εξαγωγές της να ανεβαίνουν σταθερά. Στην Ιρλανδία συνέβη, στην Ελλάδα όχι. Ο εξαγωγικός τομέας μας εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από προϊόντα χαμηλής τεχνολογίας, άρα η ζήτησή τους από τους Ευρωπαίους είναι επίσης λιγοστή.
Μένει ο τουρισμός να σώσει την Ελλάδα, ωστόσο είναι ικανός να σώσει την Ελλάδα; Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν πως παρά την αύξηση των τουριστών, ο τομέας, από μόνος του, δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα ή, τέλος πάντων, να αντισταθμίσει τη συνολική αδυναμία των άλλων τομέων της οικονομίας. Το άρθρο καταλήγει λέγοντας πως η εικόνα για την Ελλάδα είναι άκρως μελαγχολική και αντανακλά την μέγκενη στην οποία έχει εγκλωβιστεί η Ελλάδα από το 2009 και παραμένει ακόμη και σήμερα παγιδευμένη. Το ίδιο και ο Αλέξης Τσίπρας. Tromaktiko
Με ένα εμβριθές και άκρως αναλυτικό ρεπορτάζ ο New Yorker ασχολείται με την επόμενη ημέρα των ελληνικών εκλογών και θέτει συγκεκριμένα ζητήματα επί τάπητος, τα οποία θα απασχολήσουν και τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ευθύς εξαρχής, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο Τσίπρας και η Ελλάδας παραμένουν παγιδευμένοι, παρά το νικηφόρο αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο συντάκτης Τζον Κάσιντι γράφει πως, θεωρητικά, ο Τσίπρας θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να είναι σε ισχυρότερη θέση και να προωθήσει μια άνετα τις μεταρρυθμίσεις που του ζητούν οι πιστωτές. Πρόκειται για μέτρα που θα πλήξουν μια μεγάλη μερίδα εργαζόμενων και συνταξιούχων. Συν τοις άλλοις, έχει να αντιμετωπίσει και την πρόκληση της ανάπτυξης -παράλληλα με την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων-, διότι αν δεν «κατασκευάσει» ένα δρόμο για την επιστροφή της χώρας στην παραγωγικότητα, η ανάκαμψη δεν θα έρθει.
Με τη λογική του Κάσιντι, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι η μικρότερη δυσκολία που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας. Ακόμη και σήμερα, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει «αγκαλιάσει» τη συμφωνία. Αντιθέτως, συχνά πυκνά αναφέρεται σε αυτήν απαξιωτικά και δηλώνει πως ήταν αποτέλεσμα ισχυρής πίεσης από τους ξένους δανειστές. Μπορεί να δηλώνει στους Έλληνες ότι επανέφερε την υπερηφάνεια τους, αλλά δεν τους λέει τίποτα για τις συντάξεις, τις ιδιωτικοποιήσεις ή τις άλλες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει.
Ο οίκος Fitch στέλνει το δικό του μήνυμα, αμέσως μετά τις εκλογές, σημειώνοντας πως δεν έχει λυθεί ακόμη το θέμα της «ιδιοκτησίας» του προγράμματος. Όλες οι αποφάσεις που πρέπει να λάβει ο Τσίπρας το αμέσως επόμενο διάστημα είναι πολιτικά «τοξικές» και το γνωρίζει. Ωστόσο, δεν έχει μπροστά του πολλές επιλογές. Με δεδομένο ότι το πρόβλημα στις τράπεζες είναι γνωστό και οι κινήσεις κεφαλαίων εξακολουθούν και υφίστανται, χρειάζεται να επαναφέρει την εμπιστοσύνη και να δει ως άμεση βοήθεια τα χρήματα που έχει λαμβάνειν από το τρίτο πακέτο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Το ζητούμενο και εν πολλοίς το «κλειδί» είναι αν τα χρήματα που θα πέσουν στις τράπεζες και η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους θα αποτελέσουν ικανές συνθήκες για να επιστρέψει η Ελλάδα στην ανάπτυξη. Η Ελλάδα, σε μακροπρόθεσμη βάση, χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα χρειάζεται να επιστρέψει στην κανονικότητα. Αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι υψηλότερα επίπεδα ζήτησης στο σύνολο της οικονομίας. Αλλά από πού θα προέλθει αυτή;
Σίγουρα, όχι από τον κρατικό τομέα. Οι φωνές των Κεϋνσιανών φίλων της κυβέρνησης Τσίπρα έχουν σιγήσει. Σύμφωνα με τους όρους της νέας συμφωνίας, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσεις τις δαπάνες της και να αυξήσει τους φόρους. Άρα, η ενίσχυση της οικονομίας μέσω της προσφοράς χρήματος δεν είναι μια επιλογή – ιδιαιτέρως όταν η νομισματική κάνουλα της χώρας ελέγχεται από την ΕΚΤ.
Άρα, ο Τσίπρας θα πρέπει να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα. Η αισιόδοξη άποψη διαμηνύει πως όταν αποκατασταθεί το τραπεζικό σύστημα, οι καταναλωτές θα αρχίσουν να αγοράζουν ξανά, οι επιχειρήσεις να επενδύουν και οι πιστωτικές ροές θα επανέλθουν. Από την άλλη, όμως, με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας φαίνεται μικρή η προοπτική ενός καταναλωτικού «μπουμ».
Άλλος τομέας που μπορεί να βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας είναι οι εξαγωγές. Αυτές αποτέλεσαν και το μηχανισμό ανάσχεσης της κρίσης στην Ιρλανδία. Λογικά, με την πτώση των μισθών και των τιμών στην Ελλάδα, θα έπρεπε οι εξαγωγές της να ανεβαίνουν σταθερά. Στην Ιρλανδία συνέβη, στην Ελλάδα όχι. Ο εξαγωγικός τομέας μας εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από προϊόντα χαμηλής τεχνολογίας, άρα η ζήτησή τους από τους Ευρωπαίους είναι επίσης λιγοστή.
Μένει ο τουρισμός να σώσει την Ελλάδα, ωστόσο είναι ικανός να σώσει την Ελλάδα; Οι τελευταίες έρευνες δείχνουν πως παρά την αύξηση των τουριστών, ο τομέας, από μόνος του, δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα ή, τέλος πάντων, να αντισταθμίσει τη συνολική αδυναμία των άλλων τομέων της οικονομίας. Το άρθρο καταλήγει λέγοντας πως η εικόνα για την Ελλάδα είναι άκρως μελαγχολική και αντανακλά την μέγκενη στην οποία έχει εγκλωβιστεί η Ελλάδα από το 2009 και παραμένει ακόμη και σήμερα παγιδευμένη. Το ίδιο και ο Αλέξης Τσίπρας. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε ποιους νομούς δεν άλλαξαν έδρες ή πρόσωπα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΑΝΑΣΕΣ» ΚΑΙ... ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΣΙΛΒΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
