Μπορεί να μην έχει αδιέξοδα η δημοκρατία, αλλά ώσπου να βρεθούν οι διέξοδοι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι θα συμβεί. Διότι το χθεσινό «αποτέλεσμα οργής», όπως λέγεται, οδηγεί με βεβαιότητα σε μεγάλο διάστημα ακυβερνησίας, σε μια πολύ κρίσιμη πολιτική στιγμή.
Προφανώς, κατά τη στιγμή της ψηφοφορίας υπήρξαμε πολλοί που δεν λάβαμε υπόψη το αύριο. Δεν συνδυάσαμε δηλαδή την τιμωρία με την ύπαρξη προοπτικής. Ίσως, διότι σκεφτήκαμε πως τα δύο μεγάλα (μέχρι χθες) κόμματα μας τα πήραν όλα, και δεν έχουμε τίποτε άλλο να χάσουμε. Άρα, τα τιμωρούμε και αυτό που θα έρθει δεν μπορεί να είναι χειρότερο.
Φοβούμαι πως δεν θα συμβεί έτσι. Διότι η ακυβερνησία δεν είναι προ των πυλών, αλλά μέσα στις πύλες. Και εκείνο που με φοβίζει είναι ότι δεν άκουσα από κάποιο κόμμα (πλην του ΚΚΕ, που επιμένει στη διάλυση του αστικού κράτους και αγωνίζεται γι’ αυτό) κάποια ολοκληρωμένη αλλά και εφικτή πρόταση εξόδου από την κρίση.
Τα λαϊκίστικα συνθήματα ότι θα φύγουμε από το Μνημόνιο αλλά θα παραμείνουμε στο ευρώ, έπιασαν τόπο. Αλλά απέχουν παρασάγγες από την πραγματικότητα. Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν. Ή θα δούμε από αντιμνημονιακούς πολιτικούς θεαματικές «κωλοτούμπες» (στυλ Τσιριμώκου το 1965 ή Σρέντερ πρόσφατα στη Γερμανία) ή γυρίζουμε στη δραχμή με τις γνωστές συνέπειες.
Πρέπει πάντως να σημειώσουμε την σημαντική συμβολή της πολιτικής του κ. Α. Σαμαρά στη διαμόρφωση του χθεσινού αποτελέσματος. Όταν ο κ. Σαμαράς ξιφουλκούσε κατά του πρώτου Μνημονίου -χωρίς δυστυχώς να παρουσιάσει την άλλη πρόταση- ήταν φυσικό να πείσει τους αστούς, ότι αυτή ήταν η ενδεδειγμένη πολιτική.
Βεβαίως, όσοι παρακολουθούσαμε εκ του σύνεγγυς τα πράγματα, γνωρίζαμε ότι του έκανε χάρη ο κ. Γ. Παπανδρέου και με αντισυνταγματικό νόμο πέρασε από τη Βουλή το Μνημόνιο. Τόσο ο κ. Βενιζέλος όσο και το ΚΚΕ, επεσήμαναν ότι το Σύνταγμα απαιτεί 180 ψήφους. Αν συνέβαινε έτσι, τότε ο κ. Σαμαράς από πολύ νωρίς θα υπερψήφιζε το Μνημόνιο, για να προσφέρει τις ψήφους που έλειπαν. Ο παλιός συγκάτοικος όμως, τον έσωσε τότε.
Όταν ήρθε το δεύτερο Μνημόνιο και δεν επετράπη στον κ. Α. Σαμαρά να συνεχίσει την αντιμνημονιακή πολιτική, ήταν φυσικό να τον εγκαταλείψουν εκείνοι που είχαν πεισθεί από τον ίδιο, ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις (επαναδιαπραγμάτευση και άλλες παρόμοιες προτάσεις που γνώριζε ότι δεν μπορεί να υλοποιηθούν).
Τι έπρεπε να κάνουν οι Νεοδημοκράτες, που επί δύο χρόνια άκουγαν να τους λέγει για τις καταστροφικές συνέπιες του Μνημονίου; Φυσικά και τον εγκατέλειψαν, πεισθέντες από τους λόγους του, ότι πρέπει να υποστηριχθούν αντιμνημονιακοί σχηματισμοί. Και αυτό έκαναν. Η δε ΝΔ από το 33% του κ. Κώστα Καραμανλή (το χαμηλότερο ποσοστό από την ίδρυσή της) οδηγήθηκε περίπου στο 20% από τον κ. Α. Σαμαρά.
Επιμύθιο. Οι δυο παλιόφιλοι και συγκάτοικοι κατάφεραν, μέσα σε δυο χρόνια, αυτό που προσπαθούσαν επί δεκαετίες οι αντίπαλοί τους. Κατάργησαν τον δικομματισμό (μόνιμα;) και διέλυσαν τα κόμματα που επιφανείς πολιτικοί ίδρυσαν. Αν αυτό θα ωφελήσει ή θα ζημιώσει τον τόπο είναι θέμα υποκειμενικής εκτίμησης. Αντικειμενικά, θα φανεί σε λίγο χρόνο.
Να κλείσω όμως, παρηγορώντας τους απαισιόδοξους, με τη φράση που έγραψε ο Ζήνων: «Αφ’ ης εγενόμην ναυαγός, εύρον τον ορθόν δρόμον».
Ο Μακεδών
kostasxan.blogspot.com
