2015-10-04 14:05:07
Από τα τέλη της δεκαετίας του 90 το State Department και η CIA φέρονται να είχαν εκπονήσει ένα ΣΧΕΔΙΟ αναδιάταξης δυνάμεων στην μέση Ανατολή που η υλοποίηση του θα προχωρούσε σε διαφορετικές φάσεις ώστε να υπάρχει δυνατότητα ευελιξίας και προσαρμογής ανάλογα με τις εξελίξεις.
Η Ριζοσπαστικοποίηση του Μουσουλμανικού πληθυσμού ήταν εύκολη υπόθεση, εφόσον «εκφάνσεις» της θρησκείας αυτής εκ φύσεως είναι αρκούντως ριζοσπαστικές και βίαιες και ο πληθυσμός είναι στην πλειοψηφία του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που ζει στα όρια της φτώχειας. Σημαντικός παράγων είναι επίσης η έλλειψη εθνικής συνείδησης του πληθυσμού αυτών των χωρών, όπου η θρησκευτική η φυλετική συνείδηση, υπερτερεί της Εθνικής.
Επομένως, οποιοσδήποτε υποσχεθεί κάτι καλύτερο από την υπάρχουσα κατάσταση, μπορεί να κατευθύνει τις μάζες εκεί που θέλει. Ο στόχος του σχεδίου ήταν η εξουδετέρωση του Ιράν, η σαλαμοποίηση και καντονοποίηση χωρών που είχαν σημαντικό γεωγραφικό μέγεθος και πληθυσμό ασταθή για τα σχέδια της Δύσης και των συμμάχων τους και τέλος την αδρανοποίηση της ρωσικής στρατηγικής στην περιοχή.
Στο γενικό αυτό πλάνο, τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των συμμάχων είχαν τη θέση τους, η δε μέθοδος για να εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο ήταν η δημιουργία ελεγχόμενης αστάθειας.
Το χαρτί του θρησκευτικού φανατισμού δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται από τους δυτικούς. Απλά, ας θυμηθούμε την ανατροπή του Σάχη από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τα αποτελέσματα του σχεδίου αυτού, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εξακολουθούν να ελπίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν το «Τζίνι» άμα βγει από το μπουκάλι, παρόλο που η ιστορία, τους έχει διαψεύσει μέχρι τώρα.
Οι Σύμμαχοι
Οι σύμμαχοι είναι οι γνωστοί… συνήθεις ύποπτοι, Αγγλία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Κατάρ. Όλοι αυτοί έχουν ιστορικούς δεσμούς με την περιοχή, αποτελεσματικά και αλληλοσυμπληρούμενα δίκτυα πληροφοριών, πολιτικούς και θρησκευτικούς φίλους για τη «βρόμικη δουλειά» και τον ρόλο που ο καθένας του θα έπρεπε να παίξει. Το Ισραήλ, λόγω ιδιαιτερότητας, αφέθηκε να είναι ο μπαλαντέρ της τράπουλας.
Ας κάνουμε… «ταμείο»
Το όλο σχέδιο, ως συνήθως, δεν λειτούργησε όπως αναμενόταν. Το Ιράν δεν ανακόπηκε, αντιθέτως αποσταθεροποίησε και την Υεμένη, ανοίγοντας ένα νέο μέτωπο στις χώρες του Κόλπου. Η Αραβική Άνοιξη στη Λιβύη μετατράπηκε σε έναν εμφύλιο απολύτως εκτός ελέγχου. Στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ανατράπηκαν και τέθηκαν υπό διωγμό. Στη Συρία ο Άσαντ κρατάει ακόμη (μετά βίας είναι η αλήθεια).
Το Ιράκ έχει πρακτικά πολυδιασπαστεί. Οι Κούρδοι ελέγχουν τις περιοχές τους και είναι ένα βήμα πριν τα ανακήρυξη Ανεξαρτησίας τους (προς μεγάλη ανησυχία των Τούρκων). Οι φανατικοί Μουσουλμάνοι έχουν βγει εκτός ελέγχου γιατί οι ηγέτες τους έχουν τη δική τους ατζέντα και σίγουρα όχι ακριβώς την ίδια με την Αμερική και τους συμμάχους της.
Κύματα Μουσουλμάνων προσφύγων κινούνται προς την Ευρώπη και αυτοί που τους στέλνουν (και είναι πολλοί αυτοί και όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι) έχουν σαν στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η συμμαχία έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι είναι στα πρόθυρα να χάσει τον έλεγχο του «παιγνίου».
Η Ρωσική Ομοσπονδία
Η Ρωσία, έμπειρη στο (γεω)πολιτικό σκάκι είχε τηρήσει μία συντηρητική στάση μέχρι που επετεύχθη διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Σχεδόν την ίδια στιγμή, η Αίγυπτος αποφάσισε να απαντήσει δυναμικά στις εμμονές της CIA και του State Department (στενές επαφές με τη Ρωσία και μαζικοί εξοπλισμοί από μη αμερικανικές πηγές προμηθειών), με αποτέλεσμα η Δυτική Συμμαχία να διαπιστώνει, ότι το παιχνίδι δεν βγαίνει, οπότε και άρχισε να βλέπει τον Άσαντ στη Συρία (έστω και με βαριά καρδιά) σαν μέρος της λύσης, για το πρώτο τουλάχιστον διάστημα.
Σε αυτή τη φάση, η Ρωσία αναλαμβάνει δράση και στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία που ανατρέπουν όλα τα σχέδια της συμμαχίας. Η Δύση αντιδρά αμήχανα με ανούσιες εκκλήσεις προς την Ρωσία, έχοντας αιφνιδιαστεί για άλλη μια φορά, με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών να έχει συρθεί σε διαπραγμάτευση υπό το βάρος του τετελεσμένου (ελάχιστα κολακευτικό για μια υπερδύναμη).
Ο δε Βλαντιμίρ Πούτιν, σε μία συνέντευξη του στην Νέα Υόρκη πριν μερικές μέρες, εξήγησε στους Αμερικανούς δημοσιογράφους με μία του φράση ολόκληρη τη ρωρική πολιτική: «Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψη τα εθνικά μας συμφέροντα, τότε όλα τα προβλήματα μεταξύ μας μπορούν να βρουν τη λύση τους». Ποιο σαφές δεν θα μπορούσε να γίνει το μήνυμα.
Πηγή Tromaktiko
Η Ριζοσπαστικοποίηση του Μουσουλμανικού πληθυσμού ήταν εύκολη υπόθεση, εφόσον «εκφάνσεις» της θρησκείας αυτής εκ φύσεως είναι αρκούντως ριζοσπαστικές και βίαιες και ο πληθυσμός είναι στην πλειοψηφία του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που ζει στα όρια της φτώχειας. Σημαντικός παράγων είναι επίσης η έλλειψη εθνικής συνείδησης του πληθυσμού αυτών των χωρών, όπου η θρησκευτική η φυλετική συνείδηση, υπερτερεί της Εθνικής.
Επομένως, οποιοσδήποτε υποσχεθεί κάτι καλύτερο από την υπάρχουσα κατάσταση, μπορεί να κατευθύνει τις μάζες εκεί που θέλει. Ο στόχος του σχεδίου ήταν η εξουδετέρωση του Ιράν, η σαλαμοποίηση και καντονοποίηση χωρών που είχαν σημαντικό γεωγραφικό μέγεθος και πληθυσμό ασταθή για τα σχέδια της Δύσης και των συμμάχων τους και τέλος την αδρανοποίηση της ρωσικής στρατηγικής στην περιοχή.
Στο γενικό αυτό πλάνο, τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των συμμάχων είχαν τη θέση τους, η δε μέθοδος για να εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο ήταν η δημιουργία ελεγχόμενης αστάθειας.
Το χαρτί του θρησκευτικού φανατισμού δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται από τους δυτικούς. Απλά, ας θυμηθούμε την ανατροπή του Σάχη από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τα αποτελέσματα του σχεδίου αυτού, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες εξακολουθούν να ελπίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν το «Τζίνι» άμα βγει από το μπουκάλι, παρόλο που η ιστορία, τους έχει διαψεύσει μέχρι τώρα.
Οι Σύμμαχοι
Οι σύμμαχοι είναι οι γνωστοί… συνήθεις ύποπτοι, Αγγλία, Γαλλία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία και Κατάρ. Όλοι αυτοί έχουν ιστορικούς δεσμούς με την περιοχή, αποτελεσματικά και αλληλοσυμπληρούμενα δίκτυα πληροφοριών, πολιτικούς και θρησκευτικούς φίλους για τη «βρόμικη δουλειά» και τον ρόλο που ο καθένας του θα έπρεπε να παίξει. Το Ισραήλ, λόγω ιδιαιτερότητας, αφέθηκε να είναι ο μπαλαντέρ της τράπουλας.
Ας κάνουμε… «ταμείο»
Το όλο σχέδιο, ως συνήθως, δεν λειτούργησε όπως αναμενόταν. Το Ιράν δεν ανακόπηκε, αντιθέτως αποσταθεροποίησε και την Υεμένη, ανοίγοντας ένα νέο μέτωπο στις χώρες του Κόλπου. Η Αραβική Άνοιξη στη Λιβύη μετατράπηκε σε έναν εμφύλιο απολύτως εκτός ελέγχου. Στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ανατράπηκαν και τέθηκαν υπό διωγμό. Στη Συρία ο Άσαντ κρατάει ακόμη (μετά βίας είναι η αλήθεια).
Το Ιράκ έχει πρακτικά πολυδιασπαστεί. Οι Κούρδοι ελέγχουν τις περιοχές τους και είναι ένα βήμα πριν τα ανακήρυξη Ανεξαρτησίας τους (προς μεγάλη ανησυχία των Τούρκων). Οι φανατικοί Μουσουλμάνοι έχουν βγει εκτός ελέγχου γιατί οι ηγέτες τους έχουν τη δική τους ατζέντα και σίγουρα όχι ακριβώς την ίδια με την Αμερική και τους συμμάχους της.
Κύματα Μουσουλμάνων προσφύγων κινούνται προς την Ευρώπη και αυτοί που τους στέλνουν (και είναι πολλοί αυτοί και όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι) έχουν σαν στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η συμμαχία έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι είναι στα πρόθυρα να χάσει τον έλεγχο του «παιγνίου».
Η Ρωσική Ομοσπονδία
Η Ρωσία, έμπειρη στο (γεω)πολιτικό σκάκι είχε τηρήσει μία συντηρητική στάση μέχρι που επετεύχθη διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Σχεδόν την ίδια στιγμή, η Αίγυπτος αποφάσισε να απαντήσει δυναμικά στις εμμονές της CIA και του State Department (στενές επαφές με τη Ρωσία και μαζικοί εξοπλισμοί από μη αμερικανικές πηγές προμηθειών), με αποτέλεσμα η Δυτική Συμμαχία να διαπιστώνει, ότι το παιχνίδι δεν βγαίνει, οπότε και άρχισε να βλέπει τον Άσαντ στη Συρία (έστω και με βαριά καρδιά) σαν μέρος της λύσης, για το πρώτο τουλάχιστον διάστημα.
Σε αυτή τη φάση, η Ρωσία αναλαμβάνει δράση και στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία που ανατρέπουν όλα τα σχέδια της συμμαχίας. Η Δύση αντιδρά αμήχανα με ανούσιες εκκλήσεις προς την Ρωσία, έχοντας αιφνιδιαστεί για άλλη μια φορά, με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών να έχει συρθεί σε διαπραγμάτευση υπό το βάρος του τετελεσμένου (ελάχιστα κολακευτικό για μια υπερδύναμη).
Ο δε Βλαντιμίρ Πούτιν, σε μία συνέντευξη του στην Νέα Υόρκη πριν μερικές μέρες, εξήγησε στους Αμερικανούς δημοσιογράφους με μία του φράση ολόκληρη τη ρωρική πολιτική: «Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίσουν να λαμβάνουν υπόψη τα εθνικά μας συμφέροντα, τότε όλα τα προβλήματα μεταξύ μας μπορούν να βρουν τη λύση τους». Ποιο σαφές δεν θα μπορούσε να γίνει το μήνυμα.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Πλούσια τα δώρα για τους νικητές του 7ου PICK - Λουξ COLA 2015
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Α.Σ.Ε.Ε.Δ. ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
