2015-10-08 19:57:52
Ένα συγκλονιστικό άρθρο της δημοσιογράφου Κέλλυς Χεινοπώρου στο site του ANT1 Είναι στα 25, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής. Από τις σίγουρες και γρήγορες κινήσεις που ακολουθούν τα χέρια της, καθώς στριμώχνουν τα τελευταία χοντρά ρούχα στις δυο μεγάλες βαλίτσες, καταλαβαίνεις ότι η απόφαση να φύγει είχε παρθεί καιρό τώρα! Άλλωστε μετά και την τρίτη χρονιά σε ακριτικά νησιά του Αιγαίου ως αναπληρώτρια, χαμηλόμισθη και στην ανεργία κάθε τέλος σχολικής σεζόν, ήξερε πολύ καλά πως η ζωή της, και στα επόμενα δύσκολα χρόνια της κρίσης, δεν θα γινόταν καλύτερη. Μάλλον το αντίθετο!
- «…Αναγκαζόμουν κάθε Οκτώβρη να μετακομίζω. Έχω κάνει το «τουρ» μου στα νησιά, και αυτό δεν θα σταματούσε. Ξέρεις πόσες μητέρες ξέρω που γυρνάνε χρόνια σε σχολές της παραμεθορίου, μακριά από τις οικογένειές τους; Για μισθό που δεν φτάνει ούτε για να πληρώσεις εισιτήριο να δεις τους δικούς σου! Και κάθε τέλη του Ιούνη αναγκαζόμουν να αφήνω τα παιδιά του σχολείου μου, με τα οποία δένεσαι, μην γελιόμαστε! Και από Οκτώβρη, λες και ήμουν σε ομηρία, να περιμένω: πού θα με στείλουν και αν θα είμαι στις λίστες. Και αν θα έχει λεφτά το υπουργείο να μας πληρώσει. Και ξανά μετακόμιση. Και αυτό θα γινόταν σίγουρα για χρόνια! Το πάλεψα αλλά κουράστηκα. Ε, τώρα μετακομίζω μια και καλή!»
Οι τελευταίες της ατάκες είχαν την προσδοκία να μεταφέρουν όλην εκείνη την πίκρα και το θυμό των «νέο-μεταναστών» που συνήθως ακούς από τους νέους που στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους έμειναν μετέωροι. Όμως πίσω από τις λέξεις ήταν κρυμμένη εκείνη η θλίψη της αναχώρησης. Αφήνει πίσω φίλους, οικογένεια και παίρνει μαζί της μόνο την αγωνία της «σωστής απόφασης». Θα πάνε όλα καλά; Θα τα καταφέρει; Κάνει το σωστό; Και αν δεν βρει δουλειά εκεί; Θα είναι εμπόδιο που δεν γνωρίζει Σουηδικά; Τι θα γίνει αν αναγκαστεί να επιστρέψει πίσω; «Αθήνα, Κοπεγχάγη, Γκέτεμποργκ»: αυτή τη διαδρομή περιγράφουν οι τυπωμένες σελίδες του πρακτορείου στο οποίο έκλεισε το εισιτήριό της. Εισιτήριο χωρίς επιστροφή, τουλάχιστον όχι πριν από το επόμενο καλοκαίρι. Κλείνει το φάκελο και τον βάζει σε μια εξωτερική τσέπη του σακιδίου της. Σέρνει τις βαλίτσες της ως το ασανσέρ. Δεν την ακολουθούν οι δικοί της ως το αεροδρόμιο στα Σπάτα. Τους γονείς της τους αποχαιρέτησε δυο ημέρες πριν, στην επαρχία στο πατρικό τους, και το προηγούμενο βράδυ όλους τους φίλους της, σε μια νυχτερινή έξοδο αφιερωμένη σ' εκείνη!
- «…Ξέρεις πόσοι φίλοι και παλιοί συμφοιτητές μου έλεγαν ότι προγραμματίζουν και εκείνοι να φύγουν; Πολλοί! Οι περισσότεροι το ψάχνουν, άλλοι δειλιάζουν –προσωρινά-, κάποιοι ήδη βρίσκονται για δουλειά στην Γερμανία, στην Ολλανδία…» λέει καθώς σπρώχνει τα ροδάκια των αποσκευών της, με βιασύνη πια, στις σπασμένες πλάκες του πεζοδρομίου (που να βρεθούν λεφτά για συντήρηση;) για να βρει ταξί στον κεντρικό δρόμο.
Και εκείνη μετανάστρια λοιπόν; «Ναι, γιατί όχι! Μετανάστρια και ‘γω!» απαντά με μια μάλλον φαινομενική αυτοπεποίθηση και σε έναν τόνο απότομης σιγουριάς στη φωνή, που υποψιάζεσαι πως τον ίδιο τόνο θα είχε χρησιμοποιήσει όταν προσπαθούσε να επιχειρηματολογήσει με ψυχραιμία, στον εαυτό της αρχικά και στους γονείς της εν συνεχεία, για την οριστική απόφαση φυγής της. «Τι να μετακομίσω Γκέτεμποργκ, τι να φύγω Οκτώβρη για Λέρο, ή Κω, ή Κρήτη» θα είπε, «…με ένα αεροπλάνο πιο γρήγορα θα φτάσω στην Ελλάδα από την Σουηδία, παρά με τα πλοία των ακριτικών γραμμών!».
Στο ταξί είναι σιωπηλή. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο την Αθήνα να φεύγει πίσω της στο“forward”. Τη μια έχει εκνευρισμό και «τα βάζει» με μια παρανυχίδα. Την άλλη βουρκώνει, αλλά κομψά προσπαθεί να μην αφήνει περιθώρια να φανεί αυτό. Aλλά πιο συχνά χαμογελά! Σίγουρα τώρα μέσα της ανακατεύονται όλα μαζί: η θλίψη, η αγωνία και ο ενθουσιασμός. Ο ενθουσιασμός μάλλον «το παλεύει» καλύτερα! Σκέφτεται το «καινούργιο» που ήδη έχει αρχίσει: νέο σπίτι, νέες συνήθειες, νέοι άνθρωποι, άλλη κουλτούρα! Νέα αρχή! Όλα θα πάνε καλά! Ίσως, μόλις βρει δουλειά και μαζέψει κάποια χρήματα, να κάνει και εκείνο το μεταπτυχιακό που πάντα ήθελε να κάνει!
Μέχρι το ταξί να φτάσει στο αεροδρόμιο είχε επιτυχώς σπρώξει προς τα κάτω τα αρνητικά συναισθήματα στον κυκλοθυμικό εσωτερικό της μύλο. «Όλα θα πάνε καλά!». Βγάζει τις βαλίτσες από το πορτμπαγκάζ με νεύρο, όχι μόνο γιατί έχει αναπτερωθεί το ηθικό της, αλλά γιατί φοβάται μην χάσει την πτήση της. Κάνει check in στο γκισέ, και αφού ξεφορτώνεται τις κατάφορτες βαλίτσες της, ήρθε η ώρα να την φορτώσω με την τελευταία ερώτηση:
- «Και δουλειά εκεί; Ξέρεις ότι πολλοί πτυχιούχοι και νέοι με εφόδια αναγκάζονται να κάνουν δουλειές του ποδαριού για να τα βγάλουν πέρα;»
Ο τόνος της σιγουριάς στη φωνή επιστρέφει: «…Ψάχνω ακόμη. Έχω στείλει κάποια βιογραφικά, αλλά όταν θα φτάσω εκεί θα κοιτάξω ό,τι υπάρχει. Δεν με πειράζει αν θα χρειαστεί να γίνω σερβιτόρα ή να καθαρίζω. Εγώ το βλέπω σαν δουλειά. Και άλλωστε θα είναι προσωρινό. Και δεν με νοιάζει αν κάποιοι μου συμπεριφερθούν με προκατάληψη ή ρατσισμό. Όλα μπορούν να συμβούν. Όμως με ένα χαμόγελο όλα θα πάνε καλά! Και μόλις μαζέψω κάποια χρήματα θα ξεκινήσω και το μεταπτυχιακό μου» ολοκληρώνει χαμογελώντας…
Καθώς χωριζόμαστε στην αίθουσα αναχωρήσεων, θα πει «θα τα πούμε σύντομα» και γυρνώντας γρήγορα την πλάτη της, θα την δω να σκουπίζει τα μάγουλά της και να μπαίνει και εκείνη στο ποτάμι του «brain drain» που σπρώχνει νέους προς το Βορρά… νέους με προσόντα... ένα ανθρώπινο δυναμικό, τόσο απαραίτητο πια για την απογυμνωμένη ελληνική μηχανή επανεκκίνησης… ένα εξειδικευμένο προσωπικό που στον Βορρά θα υποτιμηθεί, θα υποαμειφθεί και θα παλέψει από πολύ χαμηλά για να αποδείξει τι αξίζει…
[* η 25χρονη σήμερα ψάχνει ακόμη για εργασία, μαθαίνει Σουηδικά, ενώ προγραμματίζει να κάνει εθελοντικά κάποια μαθήματα στο ελληνικό σχολείο της Ομογένειας] Tromaktiko
- «…Αναγκαζόμουν κάθε Οκτώβρη να μετακομίζω. Έχω κάνει το «τουρ» μου στα νησιά, και αυτό δεν θα σταματούσε. Ξέρεις πόσες μητέρες ξέρω που γυρνάνε χρόνια σε σχολές της παραμεθορίου, μακριά από τις οικογένειές τους; Για μισθό που δεν φτάνει ούτε για να πληρώσεις εισιτήριο να δεις τους δικούς σου! Και κάθε τέλη του Ιούνη αναγκαζόμουν να αφήνω τα παιδιά του σχολείου μου, με τα οποία δένεσαι, μην γελιόμαστε! Και από Οκτώβρη, λες και ήμουν σε ομηρία, να περιμένω: πού θα με στείλουν και αν θα είμαι στις λίστες. Και αν θα έχει λεφτά το υπουργείο να μας πληρώσει. Και ξανά μετακόμιση. Και αυτό θα γινόταν σίγουρα για χρόνια! Το πάλεψα αλλά κουράστηκα. Ε, τώρα μετακομίζω μια και καλή!»
Οι τελευταίες της ατάκες είχαν την προσδοκία να μεταφέρουν όλην εκείνη την πίκρα και το θυμό των «νέο-μεταναστών» που συνήθως ακούς από τους νέους που στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους έμειναν μετέωροι. Όμως πίσω από τις λέξεις ήταν κρυμμένη εκείνη η θλίψη της αναχώρησης. Αφήνει πίσω φίλους, οικογένεια και παίρνει μαζί της μόνο την αγωνία της «σωστής απόφασης». Θα πάνε όλα καλά; Θα τα καταφέρει; Κάνει το σωστό; Και αν δεν βρει δουλειά εκεί; Θα είναι εμπόδιο που δεν γνωρίζει Σουηδικά; Τι θα γίνει αν αναγκαστεί να επιστρέψει πίσω; «Αθήνα, Κοπεγχάγη, Γκέτεμποργκ»: αυτή τη διαδρομή περιγράφουν οι τυπωμένες σελίδες του πρακτορείου στο οποίο έκλεισε το εισιτήριό της. Εισιτήριο χωρίς επιστροφή, τουλάχιστον όχι πριν από το επόμενο καλοκαίρι. Κλείνει το φάκελο και τον βάζει σε μια εξωτερική τσέπη του σακιδίου της. Σέρνει τις βαλίτσες της ως το ασανσέρ. Δεν την ακολουθούν οι δικοί της ως το αεροδρόμιο στα Σπάτα. Τους γονείς της τους αποχαιρέτησε δυο ημέρες πριν, στην επαρχία στο πατρικό τους, και το προηγούμενο βράδυ όλους τους φίλους της, σε μια νυχτερινή έξοδο αφιερωμένη σ' εκείνη!
- «…Ξέρεις πόσοι φίλοι και παλιοί συμφοιτητές μου έλεγαν ότι προγραμματίζουν και εκείνοι να φύγουν; Πολλοί! Οι περισσότεροι το ψάχνουν, άλλοι δειλιάζουν –προσωρινά-, κάποιοι ήδη βρίσκονται για δουλειά στην Γερμανία, στην Ολλανδία…» λέει καθώς σπρώχνει τα ροδάκια των αποσκευών της, με βιασύνη πια, στις σπασμένες πλάκες του πεζοδρομίου (που να βρεθούν λεφτά για συντήρηση;) για να βρει ταξί στον κεντρικό δρόμο.
Και εκείνη μετανάστρια λοιπόν; «Ναι, γιατί όχι! Μετανάστρια και ‘γω!» απαντά με μια μάλλον φαινομενική αυτοπεποίθηση και σε έναν τόνο απότομης σιγουριάς στη φωνή, που υποψιάζεσαι πως τον ίδιο τόνο θα είχε χρησιμοποιήσει όταν προσπαθούσε να επιχειρηματολογήσει με ψυχραιμία, στον εαυτό της αρχικά και στους γονείς της εν συνεχεία, για την οριστική απόφαση φυγής της. «Τι να μετακομίσω Γκέτεμποργκ, τι να φύγω Οκτώβρη για Λέρο, ή Κω, ή Κρήτη» θα είπε, «…με ένα αεροπλάνο πιο γρήγορα θα φτάσω στην Ελλάδα από την Σουηδία, παρά με τα πλοία των ακριτικών γραμμών!».
Στο ταξί είναι σιωπηλή. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο την Αθήνα να φεύγει πίσω της στο“forward”. Τη μια έχει εκνευρισμό και «τα βάζει» με μια παρανυχίδα. Την άλλη βουρκώνει, αλλά κομψά προσπαθεί να μην αφήνει περιθώρια να φανεί αυτό. Aλλά πιο συχνά χαμογελά! Σίγουρα τώρα μέσα της ανακατεύονται όλα μαζί: η θλίψη, η αγωνία και ο ενθουσιασμός. Ο ενθουσιασμός μάλλον «το παλεύει» καλύτερα! Σκέφτεται το «καινούργιο» που ήδη έχει αρχίσει: νέο σπίτι, νέες συνήθειες, νέοι άνθρωποι, άλλη κουλτούρα! Νέα αρχή! Όλα θα πάνε καλά! Ίσως, μόλις βρει δουλειά και μαζέψει κάποια χρήματα, να κάνει και εκείνο το μεταπτυχιακό που πάντα ήθελε να κάνει!
Μέχρι το ταξί να φτάσει στο αεροδρόμιο είχε επιτυχώς σπρώξει προς τα κάτω τα αρνητικά συναισθήματα στον κυκλοθυμικό εσωτερικό της μύλο. «Όλα θα πάνε καλά!». Βγάζει τις βαλίτσες από το πορτμπαγκάζ με νεύρο, όχι μόνο γιατί έχει αναπτερωθεί το ηθικό της, αλλά γιατί φοβάται μην χάσει την πτήση της. Κάνει check in στο γκισέ, και αφού ξεφορτώνεται τις κατάφορτες βαλίτσες της, ήρθε η ώρα να την φορτώσω με την τελευταία ερώτηση:
- «Και δουλειά εκεί; Ξέρεις ότι πολλοί πτυχιούχοι και νέοι με εφόδια αναγκάζονται να κάνουν δουλειές του ποδαριού για να τα βγάλουν πέρα;»
Ο τόνος της σιγουριάς στη φωνή επιστρέφει: «…Ψάχνω ακόμη. Έχω στείλει κάποια βιογραφικά, αλλά όταν θα φτάσω εκεί θα κοιτάξω ό,τι υπάρχει. Δεν με πειράζει αν θα χρειαστεί να γίνω σερβιτόρα ή να καθαρίζω. Εγώ το βλέπω σαν δουλειά. Και άλλωστε θα είναι προσωρινό. Και δεν με νοιάζει αν κάποιοι μου συμπεριφερθούν με προκατάληψη ή ρατσισμό. Όλα μπορούν να συμβούν. Όμως με ένα χαμόγελο όλα θα πάνε καλά! Και μόλις μαζέψω κάποια χρήματα θα ξεκινήσω και το μεταπτυχιακό μου» ολοκληρώνει χαμογελώντας…
Καθώς χωριζόμαστε στην αίθουσα αναχωρήσεων, θα πει «θα τα πούμε σύντομα» και γυρνώντας γρήγορα την πλάτη της, θα την δω να σκουπίζει τα μάγουλά της και να μπαίνει και εκείνη στο ποτάμι του «brain drain» που σπρώχνει νέους προς το Βορρά… νέους με προσόντα... ένα ανθρώπινο δυναμικό, τόσο απαραίτητο πια για την απογυμνωμένη ελληνική μηχανή επανεκκίνησης… ένα εξειδικευμένο προσωπικό που στον Βορρά θα υποτιμηθεί, θα υποαμειφθεί και θα παλέψει από πολύ χαμηλά για να αποδείξει τι αξίζει…
[* η 25χρονη σήμερα ψάχνει ακόμη για εργασία, μαθαίνει Σουηδικά, ενώ προγραμματίζει να κάνει εθελοντικά κάποια μαθήματα στο ελληνικό σχολείο της Ομογένειας] Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΔΩΣΕ ΤΟ... ΣΥΝΘΗΜΑ Ο ΧΑΝΤΕΡ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
