2015-10-10 07:45:07
Τον λένε Αλεσάντρο Φορντ κι είναι ένας 18χρονος Βρετανός που... σπουδάζει θεωρητικές επιστήμες και συγκεκριμένα Φιλοσοφία και Ιστορια.
Σε αντίθεση όμως με τους περισσότερους συνομήλικους του, όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει ένα πανεπιστήμιο εκτός Βρετανίας για να πραγματοποιήσει ένα εξάμηνο στα πλαίσια αυτού που ονομάζεται gap year (μια περίοδος φοίτησης σε ένα πανεπιστήμιο προτού ενταχθείς στο πανεπιστήμιο της επιλογής σου) ο Φορντ δεν διάλεξε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία ή τις ΗΠΑ.
Ο Φορντ επέλεξε το πιο «περίεργο» κι απομονωμένο από τη Δύση κράτος του κόσμου: την Βόρεια Κορέα.
Ο Αλεσάντρο ετοίμασε τα χαρτιά του με τη βοήθεια του πατέρα του με τη βοήθεια του πατέρα του: ο Γκλιν Φορντ υπήρξε ευρωβουλευτής των Εργατικών της Βρετανίας, ο οποίος έχει στο παρελθόν διατελέσει διπλωματικός απεσταλμένος του Λονδίνου σε μια προσπάθεια να εξομαλυνθούν οι σχέσεις της Δύσης με την Πιόνγκγιανγκ.
Μετά από μια σειρά από τηλεφωνήματα σε πρεσβείες, τα απαραίτητα έγγραφα ετοιμάστηκαν και τον Αύγουστο του 2014 ο Αλεσάντρο μπήκε σε ένα αεροπλάνο.
Λίγες ώρες μετά προσγειώθηκε στην Πιονγκγιανγκ, ως -επίσημα πλέον- ο πρώτος νέος από τη Δύση που θα φοιτούσε στο πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Το πεντάμηνο φοίτησης του του κόστισε περίπου 4.000 ευρώ, με τα δίδακτρα, την διατροφή και την διαμονή να συμπεριλαμβάνονται μέσα στην τιμή αυτή.
Ο Αλεσάντρο περιγράφει το πανεπιστημιακό κάμπους σαν «ένα γκρι μπλοκ από τσιμέντο, με κοιτώνες που διέθεταν σπαρτιατική διακόσμηση».
Δεν σου δινόταν επιλογή να έχεις προσωπική τουαλέτα και ντους, οπότε αυτές οι δραστηριότητες γίνονταν… συλλογικά, μαζί με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του, που ήταν όλοι Βορειοκορεάτες, ενώ υπήρχαν κι ελάχιστοι φοιτητές από τη Ρωσία και την Κίνα.
«Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν οι συμφοιτητές μου ήταν το ότι πρέπει καθημερινά να αποτίνουμε σεβασμό στους ηγέτες της χώρας. Σιγά σιγά, έμαθα την καθημερινή ρουτίνα. Μπορεί να κάναμε πλάκα και αστεία μέχρι να φθάσουμε στην είσοδο του πανεπιστημίου, αλλά όταν γινόταν αυτό, τα γελοία αυτομάτως κοβόντουσαν, η πλάκα σταματούσε και οι συμφοιτητές μου φορούσαν τα σοβαρά τους πρόσωπα, ίσιωναν τις πλάτες τους κι εισέρχονταν στον χώρο σαν να ήταν εκκλησία», θυμάται ο Αλεσάντρο.
«Σε κάθε κοιτώνα -και στο δικό μου δωμάτιο- υπήρχαν δυο μεγάλα πορτρέτα-φωτογραφίες του Κιμ Γιονγκ Ουν [σ.σ: του τωρινού ηγέτη της χώρας] και του Κιμ Γιονγκ Ιλ [σ.σ: του πατέρα του που πέθανε το 2011]. Και κάθε πρωί, ο βορειοκορεάτης συγκάτοικος μου κατέβαζε τα δυο αυτά πορτρέτα από τον τοίχο, τα γυάλιζε και τα αναρτούσε ξανά. Κι αυτό συνέβαινε κάθε πρωί!» τονίζει ο 18χρονος Βρετανός.
«Ένα απόγευμα είχα ένα μπαλάκι του τένις και έπαιζα, ρίχνοντας το στον τοίχο. Κάποια στιγμή, το μπαλάκι πήγε πολύ κοντά σε ένα από τα πορτρέτα, απειλώντας να το ρίξει, οπότε ο συγκάτοικος μου σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πήρε το μπαλάκι, το έριξε έξω από την πόρτα και μου είπε «όχι, δεν θα το κάνεις άλλο αυτό»».
«Μια μέρα τόλμησα να κάνω την ερώτηση: Τι θα γίνει αν σε κάποια από τις δημόσιες εμφανίσεις του Κιμ Γιονγκ Ουν, κάποιος δεν υποκλιθεί μπροστά του; Και ένας από την παρέα μου απάντησε «και γιατί να μην υποκλιθεί κάποιος; Αφού είναι ένας σπουδαίος ηγέτης;», συνεχίζει.
Μια τυπική ημέρα για τον Αλεσάντρο κυλούσε ως εξής: Ξυπνούσε το πρωί για να πάει στα μαθήματα (που γίνονταν αποκλειστικά στην κορεατική γλώσσα, την οποία ο Φορντ είχε εν τω μεταξύ αρχίσει να μαθαίνει). Κατόπιν ακολουθούσε το μεσημεριανό, ενώ μετά, μέχρι το απόγευμα ασχολιόταν με το να μαθαίνει καλύτερα τη γλώσσα.
Το απόγευμα θα έπαιζε ποδόσφαιρο με κάποιους συμφοιτητές του, ενώ μετά θα περνούσε αρκετή ώρα μέσα στη σάουνα του κοιτώνα του. Όπως λέει, η σάουνα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της βορειοκορεατικής καθημερινότητας.
Τέλος, μετά το δείπνο θα αφιέρωνε με τους συμφοιτητές του χρόνο σε κάποιο άλλο από τα κλασσικά βορειοκορεατικά χόμπι: κυρίως πινγκ πονγκ που είναι το επίσημο άθλημα της χώρας, πατινάζ, οπωσδήποτε καραόκε [βρισκόμαστε, άλλωστε, σε μια ασιατική χώρα…], ενώ οι Βορειοκορεάτες αγαπούν ιδιαιτέρως και το μπόουλινγκ, το οποίο συνοδεύουν με κρύα μπύρα και θαλασσινά μεζεδάκια τύπου σούσι.
Ένα βράδυ έβαλε στους συμφοιτητές του να ακούσουν τραγούδια του αμερικανού ράπερ Εμινεμ. Φυσικά δεν άρεσε σε κανέναν, ενώ κάποια από τα σχόλια που άκουσε ήταν «γιατί πρέπει να τραγουδάει και να μιλάει για τον εαυτό του, για σεξ και για ναρκωτικά; Έπρεπε να κάνει τραγούδια για την οικογένειά του και για την πατρίδα του».
Ένα εξίσου εντυπωσιακό στοιχείο είναι η σχέση των νέων με το σεξ.
Όπως τονίζει ο Αλεσάντρο, ακόμη και μεταπτυχιακοί φοιτητές 24 κι 25 ετών που γνώρισε παραδέχτηκαν πως είναι… ήταν παρθένοι και σκόπευαν να παραμείνουν έτσι μέχρι να παντρευτούν, καθώς έτσι το επιτάσσει η κουλτούρα τους που απαγορεύει τις προγαμιαίες σχέσεις.
Τα ζευγάρια δεν φιλιούνται ποτέ δημοσίως (αλλά ούτε κι ιδιωτικώς), ούτε δείχνουν τρυφερότητα μεταξύ τους, είναι σχεδόν… ασέξουαλ. «Μου εξήγησαν ότι δείχνουν την τρυφερότητά τους με άλλο τρόπο».
Αυτό, όμως, που δεν μπορούσε με τίποτα να συνηθίσει ο Αλεσάντρο είναι η διαρκής παρακολούθηση, είτε η φανερή, αυτή από τους συμφοιτητές του, είτε η κρυφή, αυτή που ποτέ του δεν πήρε είδηση.
Γιατί μπορεί μεν να πήγε εκεί με καλές συστάσεις, αλλά δεν παύει να είναι ένας δυτικός φοιτητής που πρέπει κάποιος συνεχώς να τον… έχει από κοντά.
«Γνώριζα πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν καθημερινά είχαν πάρει σαφείς εντολές να με προσέχουν τί λέω και τί κάνω. Μου το είχαν πει και οι ίδιοι. Με αυτούς τους συμφοιτητές έπαιζα ποδόσφαιρο κι έτρωγα καθημερινά μαζί, οπότε μπορώ να πω πως ήταν μια περίεργη σχέση, να ξέρω πως με παρακολουθούν διαρκώς, ενώ ταυτόχρονα δέχονται να συγχρωτισθούν μαζί μου» λέει ο Φορντ.
Παραδέχεται πως περίμενε όντως ένα επίπεδο παρακολούθησης από το καθεστώς , αλλά «ώρες ώρες αυτό καταντούσε ασφυκτικό. Αυτό που κατάλαβα είναι πως οι Βορειοκορεάτες δεν έχουν καμία συναίσθηση ατομικότητας ή της δικής μας, "δυτικής", ανάγκης για ιδιωτικότητα στην καθημερινότητα μας».
Ένα από τα υπόλοιπα αρνητικά της πεντάμηνης διαβίωσης του εκεί ήταν το ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως δυτικό προϊόν, ότι το ζεστό νερό μπορούσε να κοπεί κατά τη διάρκεια του χειμώνα, [που με -20 βαθμούς Κελσίου έκανε τα βράδια του αφόρητα κρύα], ενώ του «επιτρεπόταν» να μιλάει κάθε βδομάδα για μόλις δέκα λεπτά, τηλεφωνικά, με τους γονείς του.
Φυσικά, όλα τα ΜΜΕ της χώρας περνάνε τις διεθνείς εξελίξεις μέσα από το… βορειοκορεατικό φίλτρο. «Είδαμε στα νέα πως ο ιός Εμπολα είναι κατασκεύασμα της CIA» θυμάται ο Αλεσάντρο, που κατόπιν ρώτησε τους συμφοιτητές του τί πιστεύουν γι’ αυτό.
Μου είπαν πως για να το λένε στις ειδήσεις, έτσι θα είναι. «Αναρωτιόντουσαν «γιατί τα ΜΜΕ να μας λένε ψέματα».
«Εκτιμώ, απ’ αυτά που είδα, ότι δεν έχουν υποστεί πλύση εγκέφαλου, αλλά όντως πιστεύουν όσα λένε, ότι δηλαδή η Βόρεια Κορέα είναι μια αδικημένη χώρα, καταπιεσμένη από τους Αμερικάνους», λέει.
Ο Φορντ αποχώρησε από την Βόρεια Κορέα τον Δεκέμβριο του 2014 και ήδη είναι φοιτητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, στη Βρετανία.
Κρατάει, όπως λέει, στη μνήμη του την βορειοκορεατική του εμπειρία, και προσπαθεί να πάρει απ’ αυτήν μόνο τα θετικά στοιχεία. Tromaktiko
Σε αντίθεση όμως με τους περισσότερους συνομήλικους του, όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει ένα πανεπιστήμιο εκτός Βρετανίας για να πραγματοποιήσει ένα εξάμηνο στα πλαίσια αυτού που ονομάζεται gap year (μια περίοδος φοίτησης σε ένα πανεπιστήμιο προτού ενταχθείς στο πανεπιστήμιο της επιλογής σου) ο Φορντ δεν διάλεξε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία ή τις ΗΠΑ.
Ο Φορντ επέλεξε το πιο «περίεργο» κι απομονωμένο από τη Δύση κράτος του κόσμου: την Βόρεια Κορέα.
Ο Αλεσάντρο ετοίμασε τα χαρτιά του με τη βοήθεια του πατέρα του με τη βοήθεια του πατέρα του: ο Γκλιν Φορντ υπήρξε ευρωβουλευτής των Εργατικών της Βρετανίας, ο οποίος έχει στο παρελθόν διατελέσει διπλωματικός απεσταλμένος του Λονδίνου σε μια προσπάθεια να εξομαλυνθούν οι σχέσεις της Δύσης με την Πιόνγκγιανγκ.
Μετά από μια σειρά από τηλεφωνήματα σε πρεσβείες, τα απαραίτητα έγγραφα ετοιμάστηκαν και τον Αύγουστο του 2014 ο Αλεσάντρο μπήκε σε ένα αεροπλάνο.
Λίγες ώρες μετά προσγειώθηκε στην Πιονγκγιανγκ, ως -επίσημα πλέον- ο πρώτος νέος από τη Δύση που θα φοιτούσε στο πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Το πεντάμηνο φοίτησης του του κόστισε περίπου 4.000 ευρώ, με τα δίδακτρα, την διατροφή και την διαμονή να συμπεριλαμβάνονται μέσα στην τιμή αυτή.
Ο Αλεσάντρο περιγράφει το πανεπιστημιακό κάμπους σαν «ένα γκρι μπλοκ από τσιμέντο, με κοιτώνες που διέθεταν σπαρτιατική διακόσμηση».
Δεν σου δινόταν επιλογή να έχεις προσωπική τουαλέτα και ντους, οπότε αυτές οι δραστηριότητες γίνονταν… συλλογικά, μαζί με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του, που ήταν όλοι Βορειοκορεάτες, ενώ υπήρχαν κι ελάχιστοι φοιτητές από τη Ρωσία και την Κίνα.
«Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπαν οι συμφοιτητές μου ήταν το ότι πρέπει καθημερινά να αποτίνουμε σεβασμό στους ηγέτες της χώρας. Σιγά σιγά, έμαθα την καθημερινή ρουτίνα. Μπορεί να κάναμε πλάκα και αστεία μέχρι να φθάσουμε στην είσοδο του πανεπιστημίου, αλλά όταν γινόταν αυτό, τα γελοία αυτομάτως κοβόντουσαν, η πλάκα σταματούσε και οι συμφοιτητές μου φορούσαν τα σοβαρά τους πρόσωπα, ίσιωναν τις πλάτες τους κι εισέρχονταν στον χώρο σαν να ήταν εκκλησία», θυμάται ο Αλεσάντρο.
«Σε κάθε κοιτώνα -και στο δικό μου δωμάτιο- υπήρχαν δυο μεγάλα πορτρέτα-φωτογραφίες του Κιμ Γιονγκ Ουν [σ.σ: του τωρινού ηγέτη της χώρας] και του Κιμ Γιονγκ Ιλ [σ.σ: του πατέρα του που πέθανε το 2011]. Και κάθε πρωί, ο βορειοκορεάτης συγκάτοικος μου κατέβαζε τα δυο αυτά πορτρέτα από τον τοίχο, τα γυάλιζε και τα αναρτούσε ξανά. Κι αυτό συνέβαινε κάθε πρωί!» τονίζει ο 18χρονος Βρετανός.
«Ένα απόγευμα είχα ένα μπαλάκι του τένις και έπαιζα, ρίχνοντας το στον τοίχο. Κάποια στιγμή, το μπαλάκι πήγε πολύ κοντά σε ένα από τα πορτρέτα, απειλώντας να το ρίξει, οπότε ο συγκάτοικος μου σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πήρε το μπαλάκι, το έριξε έξω από την πόρτα και μου είπε «όχι, δεν θα το κάνεις άλλο αυτό»».
«Μια μέρα τόλμησα να κάνω την ερώτηση: Τι θα γίνει αν σε κάποια από τις δημόσιες εμφανίσεις του Κιμ Γιονγκ Ουν, κάποιος δεν υποκλιθεί μπροστά του; Και ένας από την παρέα μου απάντησε «και γιατί να μην υποκλιθεί κάποιος; Αφού είναι ένας σπουδαίος ηγέτης;», συνεχίζει.
Μια τυπική ημέρα για τον Αλεσάντρο κυλούσε ως εξής: Ξυπνούσε το πρωί για να πάει στα μαθήματα (που γίνονταν αποκλειστικά στην κορεατική γλώσσα, την οποία ο Φορντ είχε εν τω μεταξύ αρχίσει να μαθαίνει). Κατόπιν ακολουθούσε το μεσημεριανό, ενώ μετά, μέχρι το απόγευμα ασχολιόταν με το να μαθαίνει καλύτερα τη γλώσσα.
Το απόγευμα θα έπαιζε ποδόσφαιρο με κάποιους συμφοιτητές του, ενώ μετά θα περνούσε αρκετή ώρα μέσα στη σάουνα του κοιτώνα του. Όπως λέει, η σάουνα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της βορειοκορεατικής καθημερινότητας.
Τέλος, μετά το δείπνο θα αφιέρωνε με τους συμφοιτητές του χρόνο σε κάποιο άλλο από τα κλασσικά βορειοκορεατικά χόμπι: κυρίως πινγκ πονγκ που είναι το επίσημο άθλημα της χώρας, πατινάζ, οπωσδήποτε καραόκε [βρισκόμαστε, άλλωστε, σε μια ασιατική χώρα…], ενώ οι Βορειοκορεάτες αγαπούν ιδιαιτέρως και το μπόουλινγκ, το οποίο συνοδεύουν με κρύα μπύρα και θαλασσινά μεζεδάκια τύπου σούσι.
Ένα βράδυ έβαλε στους συμφοιτητές του να ακούσουν τραγούδια του αμερικανού ράπερ Εμινεμ. Φυσικά δεν άρεσε σε κανέναν, ενώ κάποια από τα σχόλια που άκουσε ήταν «γιατί πρέπει να τραγουδάει και να μιλάει για τον εαυτό του, για σεξ και για ναρκωτικά; Έπρεπε να κάνει τραγούδια για την οικογένειά του και για την πατρίδα του».
Ένα εξίσου εντυπωσιακό στοιχείο είναι η σχέση των νέων με το σεξ.
Όπως τονίζει ο Αλεσάντρο, ακόμη και μεταπτυχιακοί φοιτητές 24 κι 25 ετών που γνώρισε παραδέχτηκαν πως είναι… ήταν παρθένοι και σκόπευαν να παραμείνουν έτσι μέχρι να παντρευτούν, καθώς έτσι το επιτάσσει η κουλτούρα τους που απαγορεύει τις προγαμιαίες σχέσεις.
Τα ζευγάρια δεν φιλιούνται ποτέ δημοσίως (αλλά ούτε κι ιδιωτικώς), ούτε δείχνουν τρυφερότητα μεταξύ τους, είναι σχεδόν… ασέξουαλ. «Μου εξήγησαν ότι δείχνουν την τρυφερότητά τους με άλλο τρόπο».
Αυτό, όμως, που δεν μπορούσε με τίποτα να συνηθίσει ο Αλεσάντρο είναι η διαρκής παρακολούθηση, είτε η φανερή, αυτή από τους συμφοιτητές του, είτε η κρυφή, αυτή που ποτέ του δεν πήρε είδηση.
Γιατί μπορεί μεν να πήγε εκεί με καλές συστάσεις, αλλά δεν παύει να είναι ένας δυτικός φοιτητής που πρέπει κάποιος συνεχώς να τον… έχει από κοντά.
«Γνώριζα πως κάποιοι από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν καθημερινά είχαν πάρει σαφείς εντολές να με προσέχουν τί λέω και τί κάνω. Μου το είχαν πει και οι ίδιοι. Με αυτούς τους συμφοιτητές έπαιζα ποδόσφαιρο κι έτρωγα καθημερινά μαζί, οπότε μπορώ να πω πως ήταν μια περίεργη σχέση, να ξέρω πως με παρακολουθούν διαρκώς, ενώ ταυτόχρονα δέχονται να συγχρωτισθούν μαζί μου» λέει ο Φορντ.
Παραδέχεται πως περίμενε όντως ένα επίπεδο παρακολούθησης από το καθεστώς , αλλά «ώρες ώρες αυτό καταντούσε ασφυκτικό. Αυτό που κατάλαβα είναι πως οι Βορειοκορεάτες δεν έχουν καμία συναίσθηση ατομικότητας ή της δικής μας, "δυτικής", ανάγκης για ιδιωτικότητα στην καθημερινότητα μας».
Ένα από τα υπόλοιπα αρνητικά της πεντάμηνης διαβίωσης του εκεί ήταν το ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως δυτικό προϊόν, ότι το ζεστό νερό μπορούσε να κοπεί κατά τη διάρκεια του χειμώνα, [που με -20 βαθμούς Κελσίου έκανε τα βράδια του αφόρητα κρύα], ενώ του «επιτρεπόταν» να μιλάει κάθε βδομάδα για μόλις δέκα λεπτά, τηλεφωνικά, με τους γονείς του.
Φυσικά, όλα τα ΜΜΕ της χώρας περνάνε τις διεθνείς εξελίξεις μέσα από το… βορειοκορεατικό φίλτρο. «Είδαμε στα νέα πως ο ιός Εμπολα είναι κατασκεύασμα της CIA» θυμάται ο Αλεσάντρο, που κατόπιν ρώτησε τους συμφοιτητές του τί πιστεύουν γι’ αυτό.
Μου είπαν πως για να το λένε στις ειδήσεις, έτσι θα είναι. «Αναρωτιόντουσαν «γιατί τα ΜΜΕ να μας λένε ψέματα».
«Εκτιμώ, απ’ αυτά που είδα, ότι δεν έχουν υποστεί πλύση εγκέφαλου, αλλά όντως πιστεύουν όσα λένε, ότι δηλαδή η Βόρεια Κορέα είναι μια αδικημένη χώρα, καταπιεσμένη από τους Αμερικάνους», λέει.
Ο Φορντ αποχώρησε από την Βόρεια Κορέα τον Δεκέμβριο του 2014 και ήδη είναι φοιτητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, στη Βρετανία.
Κρατάει, όπως λέει, στη μνήμη του την βορειοκορεατική του εμπειρία, και προσπαθεί να πάρει απ’ αυτήν μόνο τα θετικά στοιχεία. Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
7206 - Ιερομόναχος Ευδόκιμος Ξηροποταμηνός (1868-10 Οκτωβρίου 1938)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
