Οκτωνια: Όταν οι νέοι φυλάττουν θερμοπυλες [photos]

2015-10-19 22:15:26

Η ώρα ήταν 9 το πρώι... Στο καφενείο του χωριού συναντήσα τον Φώτη, τον Βασίλη και τον Δημήτρη. Ειναι μερικοί από τους εθελοντές του χωριού τους. Η αγάπη τους για το χωριό τους, τους έκανε να μείνουν εκεί παρόλες τις αντίξοες συνθήκες.

Και βέβαια δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια. Αυτό που τους έκανε να ασχοληθούν με τον εθελοντισμό ηταν η μεγάλη πυρκαγιά του 2012. Αυτό που εχει μείνει στο μυαλό τους ειναι το χτύπημα της καμπάνας τα ξημερώματα και η φωτιά να καταστρέφει ότι έβλεπε στο πέρασμα της. Σε πείσμα των καιρών όπου η κρίση τα γονατίζει όλα, οι νέοι της Οκτωνιάς έδωσαν τα χέρια και έγιναν μια γροθιά απέναντι στις φυσικές καταστροφές. Όταν το κράτος καταρρέει, το φιλότιμο του Έλληνα, υπερισχύει.

Μετά απο τρεις ώρες ύπνο, ο Δημήτρης πίνει μια ρουφηξιά απο τον καφέ του και χωρίς να χάσει χρόνο μπαίνει μέσα στο πυροσβεστικό όχημα.

"Πάω στον ψαρρά" λέει και ανοίγει την πόρτα ενώ με το άλλο χέρι παίρνει τον ασύρματο και δίνει την έναρξη της περιπολίας. Μέχρι να τελειώσει η αντιπυρική περίοδος ειναι στο πόδι για τυχόν φωτιές. Μου κάνει εντύπωση το όνομα του οχήματος, ενώ ο Δημητρης πολυ απλά μου απαντά πως το φορτηγάκι πριν γίνει πυροσβεστικό, πουλούσε ψάρια στα χωριά.

Πριν προλάβω να σχολιάσω, ακούω στον ασύρματο για τον Φώτη που έρχεται με την Ζήνα. Με απορία κοιτάω πίσω και δεν βλέπω καμμία γυναίκα. Πριν προλάβω να κάνω ερώτηση, ο Δημητρης μου λύνει την απορία. Την λέμε έτσι για καίει βενζίνη. Δεν τον ρωτάω περισσότερα γιατί βλέπω τον δρόμο να στενεύει και με δυσκολία να ανεβαίνουμε το βουνό.

Εκεί ζεις την απόλυτη γαλήνη έχοντας στα πόδια σου όλη την Νότια Εύβοια. Εκεί περνούν τις περισσότερες ώρες οι εθελοντές στήνοντας καραούλι και ελέγχοντας την ηρεμία των χωριών. "Ξέρεις πόσες μεγάλες πυρκαγιές έχουμε γλυτώσει απο αυτό το καραούλι;" μου λέει ο Βασιλης. Πριν τελειώσει την πρόταση, μου λέει για την δουλειά του στην Αθηνα και πως καθε Παρασκευη, μετά το σχόλασμα φτάνει στο χωριο και πιάνει δουλειά.

Δεν θέλω να τους ενοχλώ με τις ερωτήσεις μου μιας και βλέπουμε στο βάθος καπνό. Δεν χρειάζεται να το κουβεντιάσουμε και πολυ, ο Φωτης εχει πάρει την Ζηνα και κατευθύνεται στο Αυλωναρι. Πρέπει να δει τι συμβαίνει και να ελέγξει την κατάσταση. Και όλα αυτά γίνονται με την αγαστή συνεργασία της Πυροσβεστικης που στηρίζει τέτοιες προσπάθειες.

Μετά από μια ώρα, ο Φωτης επιστρέφει στο καραούλι. "Όλα καλά μας λέει και είναι χαρούμενος μιας και δεν επεκτάθηκε η πυρκαγιά. Πριν προλάβω να τον ρωτήσω λεπτομέρειες, μου λέει για το ποσό τους αγαπά ο κόσμος στα χωριά. "Δεν υπάρχει περισσότερη χαρά όταν μας συναντά κόσμος στις πλατείες και με μια αγκαλιά μας λένε ευχαριστώ"

Με την κουβέντα, τα λεπτά και οι ώρες περνούν και εχει γίνει απόγευμα. Τα σύννεφα μας πλησιάζουν και κάνουν ακόμα πιο άγριο το τοπίο. Βλέπω το ρολόι και καταλαβαίνω πως είναι η ώρα να φύγω. Και το ευχαριστώ που θα τους πω είναι λίγο όταν συνειδητοποιώ ότι οι ώρες μαζί τους με έκαναν να σκεφτώ τα πράγματα αλλιώς. Με έκαναν να καταλάβω το ποσό σημαντικό είναι το να δίνεις και να μην τα θεωρείς όλα δεδομένα. Ευχαριστώ, Φώτη, Βασίλη, Δημητρη και όλους τους ανθρώπους που με τον εθελοντισμό υψώνουν το φρόνημα και διαφοροποιούνται από τα σημεία των καιρών.
Πηγή
Tromaktiko

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ