2012-05-09 11:35:04
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Τι εξέφρασε με την ψήφο του το εκλογικό σώμα; Να απαλλαγεί από τον βραχνά του πελατειακού κράτους, να ελαφρυνθεί ουσιαστικά από το δημόσιο χρέος και να αποδεσμευτεί από την μέγγενη των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, ματαιώνοντας παράλληλα την δρομολογημένη διαδικασία περαιτέρω φτωχοποίησής του και μεταμόρφωσης της χώρας σε υποτελή πολιτεία. Αυτό το αίτημα βγήκε με.. σαφήνεια ως μήνυμα από την κάλπη.
Και τώρα, μόλις λίγα 24ωρα μετά, αυτό το μήνυμα των εκλογών, αγωνίζονται άλλοι εκ των αποτυχόντων να μετατρέψουν ξανά-μανά στο ψευδοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», άλλοι στο πονηρό «οικουμενική κυβέρνηση ή χάος» και κάποιοι τρίτοι στο υπερβατικό «σοσιαλισμός με έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, ή καπιταλισμός και αντιλαϊκό αδιέξοδο». Από την άλλη έρχεται το κόμμα που φάνηκε με ιδιαίτερη τόλμη να εμπιστεύεται ένα σημαντικό μέρος του λαού, αναδεικνύοντάς το ως σοβαρό διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα και εμφανίζει πέντε σημεία επί των οποίων ζητεί συγκλίσεις για την συγκρότηση κυβέρνησης, που θα εκφράζει με τον πλέον συμβατό τρόπο το αίτημα του εκλογικού σώματος. Αυτά είναι:
1. Η αναγνώριση της ανάγκης ακύρωσης των μέτρων του μνημονίου και των επαίσχυντων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις.
2. Η κατάργηση νόμων που καταλύουν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως ο νόμος που ορίζει ότι λήγει η μετενέργεια στις 15 Μαΐου και καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις.
3. Η προώθηση αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για εμβάθυνση της δημοκρατίας, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
4. Να τεθεί σε δημόσιο έλεγχο το τραπεζικό σύστημα και να δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock.
5. Να δημιουργηθεί μια διεθνής επιτροπή που θα ελέγξει το επαχθές δημόσιο χρέος και να τεθεί ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή του.
Ουδείς εχέφρων και καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να θεωρήσει τις πέντε αυτές κατευθύνσεις πολιτικής εκτός του κυρίαρχου πνεύματος του εκλογικού σώματος. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος που γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα και εντός ποιού περιβάλλοντος και ποιού κλίματος δομείται η σημερινή της ταυτότητα, θα αποπειράτο να πει ότι τούτες οι προϋποθέσεις δεν αποτελούν μία ικανοποιητική βάση ανάπτυξης επιμέρους πολιτικών, που έρχονται να ικανοποιήσουν το συλλογικό αίτημα τουλάχιστον των δύο τρίτων του ελληνικού λαού. Κι όμως αυτοί τους οποίους ο ελληνικός λαός αποδοκίμασε κι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του για να ηγηθούν της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης με φιλολαϊκά κριτήρια, τολμούν είτε να θεωρούν αυτές τις κατευθύνσεις καταστροφικές για την χώρα., επειδή, όπως ισχυρίζονται, θα μας οδηγήσουν σε έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, είτε (οι άλλοι) να θεωρούν ότι αυτές οι προϋποθέσεις τείνουν ακριβώς στο αντίθετο: στην εμπέδωση ακόμη αντιλαϊκότερων μέτρων!
Προφανώς και οι δύο κατηγορίες δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την σαφή βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε έντιμα μέσα από την κάλπη. Στη μεν πρώτη κατηγορία ανήκει κατά κύριο λόγο εκείνος που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης της δεξιάς, για να διασκεδάσει την δραματική αποτυχία του, μαζί με εκείνον που είδε το κόμμα του να διασύρεται συγκεντρώνοντας την μήνιν των εκλογέων, ενώ στη δεύτερη, εκείνοι που θεωρούν ότι όλες οι κυβερνήσεις στον καπιταλισμό είναι ίδιες και ότι μόνον μια σοβιετική σοσιαλιστική κυβέρνηση μπορεί να δώσει λύση στην κρίση που διέρχεται η χώρα.
Παράταιρα πράγματα, με άλλα λόγια, ως προς την λαϊκή βούληση, που κατά τα άλλα υπολήπτονται, αλλά τίποτα ιδιαίτερα περίεργο αν το εξετάσεις με γνώμονα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης: business as usual, δηλαδή. Η παλαιά σκληρή δομή του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης του 1974 αντιστέκεται στην επιθυμία του ελληνικού λαού να περάσει σε ένα άλλο μη-διπολικό (μη-δικομματικό) σύστημα διακυβέρνησης με χαρακτηριστικά πλουραλισμού, δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και πατριωτικής ηθικής.
Πρόκειται δηλαδή για αντίσταση των παλαιών πολιτικών στερεοτυπικών δομών στην βούληση της προοδευτικής κοινωνίας για δημοκρατική ριζοσπαστικοποίηση των θεσμών και υπαγωγή της αγοράς σε κοινωνικό ρυθμιστικό έλεγχο και της χρηματαγοράς σε δημόσιο έλεγχο, καθώς και στην βούληση της εθνικιστικής δεξιάς για ανάκτηση της κρατικής ισχύος – γεγονός που οδήγησε ακόμα και στην είσοδο μιλιταριστών υπερεθνικιστών, θαυμαστών των ναζί στο κοινοβούλιο. Έτσι, και ενώ η σταθερή δομή της ύστερης μεταπολίτευσης του 1974 θρυμματίζεται, οι τρεις παραδοσιακοί παράγοντες του πολιτικού συστήματος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ αποσυντονίζονται, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσιών, με φυσιολογικό επακόλουθο να βγαίνει από τα νερά της και η διαπλοκή.
Μεταξύ των δύο φαντασιακών κόσμων ευημερίας, του σταλινισμού της ΕΣΣΔ και του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, παρεμβάλλεται τώρα ένας απομυθοποιητικός κόσμος εντός του αριστερού φάσματος και ένας εθνικιστικός κόσμος στα δεξιά, που από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές και κοσμοαντιληπτικές αφετηρίες χλευάζουν το καθεστώς στην Ελλάδα. Και οι δύο αυτοί κόσμοι είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόντα της κρίσης. Δημιουργήθηκαν από διαφορετικά πολιτικά ελατήρια μέσα στα ερείπια που αφήνει η χρεοκοπία του δικομματισμού, που ως τρίτο πόλο του συστήματος ηγεμονίας ή ως κύριο αφηγηματικό αντίλογο είχε το ΚΚΕ, μετά από ποικίλες διασπάσεις του αριστερού κινήματος στην χώρα μας.
Αυτές τις ώρες παρατηρούμε να εκτυλίσσεται η «μητέρα όλων των μαχών της διαπλοκής» του καταρρέοντος καθεστώτος, ώστε να ανασυγκροτηθεί και μέσω μίας νέας εκλογικής αναμέτρησης και καλπονοθείας, να κολλήσει τα σκόρπια κομμάτια του και να φέρει την πολιτική ζωή στην Ελλάδα στα … ίσια της!! Αυτό σημαίνει μία ευρωατλαντική δεξιά του «παλιού καλού καιρού», υπό το σύνθημα «πατρίς, θρησκεία, αγορά», ένα πολυδιασπασμένο φιλοαμερικανικό ή φιλοευρωπαϊκό κέντρο, που στις παρυφές του θα έχει έναν ευρύ χώρο από φιλελεύθερους σοσιαλιστές και ριζοσπάστες δημοκράτες, την στιγμή κατά την οποία το αριστερό προνόμιο θα έχει, όπως πάντα, το ΚΚΕ, εκφράζοντας αυθεντικά τον μονόδρομο προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Προφανώς χώρο στο περιθώριο του συστήματος θα αποκτήσουν και διαμαρτυρόμενοι δεξιοί, καθολικοί αναρχικοί και κομμουνιστές, όπως και ορθόδοξοι νεοναζί.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η φάρσα που παίζεται τούτη την ώρα εις βάρος της αυθεντικής βούλησης του ελληνικού λαού. Όπως σας έχω εγκαίρως ενημερώσει, τούτοι δεν θα εγκαταλείψουν τα όπλα εύκολα. Θα επιχειρήσουν να διασύρουν την έντιμη, κατά τα φαινόμενα, προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει μία μη διαπλεκόμενη διακυβέρνηση σε ένα αριστερό πατριωτικό πλαίσιο, αφού πρώτα φρόντισαν να διαψεύσουν τις ελπίδες μιας μεγάλης μερίδας προοδευτικών Ελλήνων για αριστερή διακυβέρνηση. Το διαπλεκόμενο καθεστώς που χρεοκόπησε την χώρα, έχοντας πάντα ως έμμεσο συμπαραστάτη στα δύσκολα, την ηγεσία του ΚΚΕ, δεν πρόκειται να κάνει οικονομία σε οποιαδήποτε ασχημία ή αθλιότητα για να εξευτελίσει την ίσως πλέον αγνή προσπάθεια του ελληνικού λαού να ξεφύγει από το πεπρωμένο του πελατειακού κράτους και των αρτηριοσκληρωτικών δομών που έπνιξαν την οικονομία και διεύθειραν την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η χρεοκοπία ήταν πλέον ζήτημα χρόνου. Τώρα οι κύριοι πολιτικοί παράγοντες της χρεοκοπίας θα μας ξαναοδηγήσουν στις κάλπες, ώστε με την συνδρομή ενός εκλογικού νόμου που φτιάχτηκε στα μέτρα του δικομματισμού, ενισχύοντας απολύτως παραμορφωτικά το πρώτο κόμμα, να κλέψουν την εξουσία για να επιβάλουν την τάξη των πραγμάτων που είναι στα μέτρα της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης και των εξ ορισμού εχθρών της, που μια χαρά βολεύονται στο πλαίσιο του ρόλου τους, υπερασπιζόμενοι τον εργασιασμό με 24ωρες απεργίες, ενώ όποτε αυτό δεν είναι εξυπηρετικό, καταφεύγουν στον επαναστατισμό, ζητώντας από τον λαό να κάνει επανάσταση και να τους καλέσει να αναλάβουν την κυβέρνηση, διότι, ως γνωστόν μόνο ετούτοι κατέχουν τα μυστικά της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης.
Στο μεταξύ και μέχρι να γίνει επανάσταση, προωθούν τους ανθρώπους τους σε καίρια πόστα της διοίκησης και της κοινωνίας των πολιτών για να είναι έτοιμοι και εμπειρικά επαρκείς στην διοίκηση, την οποία θα αναλάβει το κόμμα όταν πέσει το κεφαλαιοκρατικό δικομματικό κράτος, κάποια μέρα! Οι εργαζόμενοι ασφαλώς σ’ αυτό το διάστημα θα αγωνίζονται εναντίον του κεφαλαίου μέχρι να μείνουν άνεργοι και τότε όλοι μαζί θα συμπαραταχθούν στον αγώνα για σοσιαλισμό, που μπορεί να καταλήξει σε εθνικοσοσιαλισμό, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις αλλού, κατά το παρελθόν.
Συγχωρήστε με φίλοι αναγνώστες, αλλά η κατάσταση πλέον μόνο με μαύρο χιούμορ αντιμετωπίζεται. Είναι κρίμα η ηγεσία του ΚΚΕ να μην αντιλαμβάνετε τους καιρούς μας και να εμφανίζεται τόσο μικρή και ιδιοτελής. Κρίμα να απογοητεύει μία σημαντική μερίδα προοδευτικών ανθρώπων, που σεβόμενοι τους αγώνες των Ελλήνων κομμουνιστών, έχουν φερθεί με το γάντι και με μεγάλη συμπάθεια τόσα χρόνια στην ηγεσία του κόμματος, αυτολογοκρινόμενοι σε πολλές περιπτώσεις. Κρίμα το ΚΚΕ, από κόμμα μιας σύγχρονης εργατικής τάξης να μετατρέπεται σε μια σταλινίζουσα φάρσα, καταστρατηγώντας κάθε προσπάθεια για μια νέα, δημοκρατική αυτή τη φορά μεταπολίτευση, με τους ίδιους στον πυρήνα αυτής της εξέλιξης. Κρίμα! Εξυπηρετώντας μικροσυμφέροντα και διακονώντας έναν παρωχημένο, απολύτως ανεδαφικό δογματισμό, να επιδιώκουν να ακολουθήσουν την τροχιά σταλινικών κομμάτων στην Ευρώπη, που πριν από 20-22 χρόνια εμφάνιζαν εκλογική δύναμη ανάλογη με την δική τους σήμερα, ενώ τώρα ποσοστά από 0.3 έως 1.5%.
Τουλάχιστον, αν διαπνέονται από στοιχειώδη εντιμότητα, εκεί στον Περισσό, συνεργαζόμενοι με την υπόλοιπη αριστερά, ας μην επιτρέψουν την διεξαγωγή εκλογών δίχως προηγουμένως την επιβολή της απλής αναλογικής από αυτήν την βουλή. Ας μην κάνουν τόσο μεγάλο δώρο στην δεξιά – η οποία ασφαλώς δεν τους ενοχλεί ιδιαιτέρως, καθώς όλα τα αστικά κόμματα το ίδιο είναι! Ενώ το ΚΚΕ θεωρεί ότι μάλλον είναι υπερ-αστικό, διότι αλλιώς δεν εξηγείται η κοινοβουλευτική/θεσμική δραστηριότητά του σε σχέση με την επαναστατική ρητορεία του. Δίχως απλή αναλογική, λαμβάνοντας υπόψη την διακύμανση της ψήφου στα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές, οι νέες εκλογές θα αποτελέσουν το μεγαλύτερο σκάνδαλο μετά το 1974. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ένα καλπονοθευτικό σύστημα που στήθηκε στα μέτρα του δικομματισμού, την στιγμή κατά την οποία ο δικομματισμός έχει πρακτικά και ουσιαστικά καταρρεύσει. Εδώ πλέον παραβιάζεται και η λογική του καλπονοθευτή συντακτικού νομοθέτη, πέραν της αναλογικότητας της ψήφου. Ουδείς κομμουνιστής, αριστερός οποιουδήποτε ρεύματος ή απλώς δημοκράτης, δεν θα πρέπει να ανεχθεί αυτήν την κατάσταση. Αν πρόκειται όλες οι δυνάμεις του καθεστώτος να συνδράμουν στην αναστύλωση του ερειπίου της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον να το κάνουν με στοιχειώδη δημοκρατική εντιμότητα. Τέλος, σ’ ότι αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, ας έχει υπόψη του ότι κρίνεται αυστηρά σε κάθε του κίνηση. Αν η ηγεσία του αποτολμήσει συνεργασία με θλιβερά απομεινάρια του χρεοκοπημένου καθεστώτος της διαπλοκής, ας έχει υπόψη της ότι θα αντιμετωπίσει την κατακραυγή όσων για άλλο ρόλο την τίμησαν.
Kafeneio
Τι εξέφρασε με την ψήφο του το εκλογικό σώμα; Να απαλλαγεί από τον βραχνά του πελατειακού κράτους, να ελαφρυνθεί ουσιαστικά από το δημόσιο χρέος και να αποδεσμευτεί από την μέγγενη των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, ματαιώνοντας παράλληλα την δρομολογημένη διαδικασία περαιτέρω φτωχοποίησής του και μεταμόρφωσης της χώρας σε υποτελή πολιτεία. Αυτό το αίτημα βγήκε με.. σαφήνεια ως μήνυμα από την κάλπη.
Και τώρα, μόλις λίγα 24ωρα μετά, αυτό το μήνυμα των εκλογών, αγωνίζονται άλλοι εκ των αποτυχόντων να μετατρέψουν ξανά-μανά στο ψευδοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», άλλοι στο πονηρό «οικουμενική κυβέρνηση ή χάος» και κάποιοι τρίτοι στο υπερβατικό «σοσιαλισμός με έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, ή καπιταλισμός και αντιλαϊκό αδιέξοδο». Από την άλλη έρχεται το κόμμα που φάνηκε με ιδιαίτερη τόλμη να εμπιστεύεται ένα σημαντικό μέρος του λαού, αναδεικνύοντάς το ως σοβαρό διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα και εμφανίζει πέντε σημεία επί των οποίων ζητεί συγκλίσεις για την συγκρότηση κυβέρνησης, που θα εκφράζει με τον πλέον συμβατό τρόπο το αίτημα του εκλογικού σώματος. Αυτά είναι:
1. Η αναγνώριση της ανάγκης ακύρωσης των μέτρων του μνημονίου και των επαίσχυντων νόμων που περικόπτουν περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις.
2. Η κατάργηση νόμων που καταλύουν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως ο νόμος που ορίζει ότι λήγει η μετενέργεια στις 15 Μαΐου και καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις.
3. Η προώθηση αλλαγών στο πολιτικό σύστημα για εμβάθυνση της δημοκρατίας, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής, καθώς και η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
4. Να τεθεί σε δημόσιο έλεγχο το τραπεζικό σύστημα και να δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση της Black Rock.
5. Να δημιουργηθεί μια διεθνής επιτροπή που θα ελέγξει το επαχθές δημόσιο χρέος και να τεθεί ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή του.
Ουδείς εχέφρων και καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να θεωρήσει τις πέντε αυτές κατευθύνσεις πολιτικής εκτός του κυρίαρχου πνεύματος του εκλογικού σώματος. Ουδείς σοβαρός άνθρωπος που γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα και εντός ποιού περιβάλλοντος και ποιού κλίματος δομείται η σημερινή της ταυτότητα, θα αποπειράτο να πει ότι τούτες οι προϋποθέσεις δεν αποτελούν μία ικανοποιητική βάση ανάπτυξης επιμέρους πολιτικών, που έρχονται να ικανοποιήσουν το συλλογικό αίτημα τουλάχιστον των δύο τρίτων του ελληνικού λαού. Κι όμως αυτοί τους οποίους ο ελληνικός λαός αποδοκίμασε κι εκείνοι που δεν μπόρεσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του για να ηγηθούν της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης με φιλολαϊκά κριτήρια, τολμούν είτε να θεωρούν αυτές τις κατευθύνσεις καταστροφικές για την χώρα., επειδή, όπως ισχυρίζονται, θα μας οδηγήσουν σε έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, είτε (οι άλλοι) να θεωρούν ότι αυτές οι προϋποθέσεις τείνουν ακριβώς στο αντίθετο: στην εμπέδωση ακόμη αντιλαϊκότερων μέτρων!
Προφανώς και οι δύο κατηγορίες δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την σαφή βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε έντιμα μέσα από την κάλπη. Στη μεν πρώτη κατηγορία ανήκει κατά κύριο λόγο εκείνος που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης της δεξιάς, για να διασκεδάσει την δραματική αποτυχία του, μαζί με εκείνον που είδε το κόμμα του να διασύρεται συγκεντρώνοντας την μήνιν των εκλογέων, ενώ στη δεύτερη, εκείνοι που θεωρούν ότι όλες οι κυβερνήσεις στον καπιταλισμό είναι ίδιες και ότι μόνον μια σοβιετική σοσιαλιστική κυβέρνηση μπορεί να δώσει λύση στην κρίση που διέρχεται η χώρα.
Παράταιρα πράγματα, με άλλα λόγια, ως προς την λαϊκή βούληση, που κατά τα άλλα υπολήπτονται, αλλά τίποτα ιδιαίτερα περίεργο αν το εξετάσεις με γνώμονα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης: business as usual, δηλαδή. Η παλαιά σκληρή δομή του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης του 1974 αντιστέκεται στην επιθυμία του ελληνικού λαού να περάσει σε ένα άλλο μη-διπολικό (μη-δικομματικό) σύστημα διακυβέρνησης με χαρακτηριστικά πλουραλισμού, δημοκρατίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης και πατριωτικής ηθικής.
Πρόκειται δηλαδή για αντίσταση των παλαιών πολιτικών στερεοτυπικών δομών στην βούληση της προοδευτικής κοινωνίας για δημοκρατική ριζοσπαστικοποίηση των θεσμών και υπαγωγή της αγοράς σε κοινωνικό ρυθμιστικό έλεγχο και της χρηματαγοράς σε δημόσιο έλεγχο, καθώς και στην βούληση της εθνικιστικής δεξιάς για ανάκτηση της κρατικής ισχύος – γεγονός που οδήγησε ακόμα και στην είσοδο μιλιταριστών υπερεθνικιστών, θαυμαστών των ναζί στο κοινοβούλιο. Έτσι, και ενώ η σταθερή δομή της ύστερης μεταπολίτευσης του 1974 θρυμματίζεται, οι τρεις παραδοσιακοί παράγοντες του πολιτικού συστήματος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ αποσυντονίζονται, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσιών, με φυσιολογικό επακόλουθο να βγαίνει από τα νερά της και η διαπλοκή.
Μεταξύ των δύο φαντασιακών κόσμων ευημερίας, του σταλινισμού της ΕΣΣΔ και του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, παρεμβάλλεται τώρα ένας απομυθοποιητικός κόσμος εντός του αριστερού φάσματος και ένας εθνικιστικός κόσμος στα δεξιά, που από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές και κοσμοαντιληπτικές αφετηρίες χλευάζουν το καθεστώς στην Ελλάδα. Και οι δύο αυτοί κόσμοι είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόντα της κρίσης. Δημιουργήθηκαν από διαφορετικά πολιτικά ελατήρια μέσα στα ερείπια που αφήνει η χρεοκοπία του δικομματισμού, που ως τρίτο πόλο του συστήματος ηγεμονίας ή ως κύριο αφηγηματικό αντίλογο είχε το ΚΚΕ, μετά από ποικίλες διασπάσεις του αριστερού κινήματος στην χώρα μας.
Αυτές τις ώρες παρατηρούμε να εκτυλίσσεται η «μητέρα όλων των μαχών της διαπλοκής» του καταρρέοντος καθεστώτος, ώστε να ανασυγκροτηθεί και μέσω μίας νέας εκλογικής αναμέτρησης και καλπονοθείας, να κολλήσει τα σκόρπια κομμάτια του και να φέρει την πολιτική ζωή στην Ελλάδα στα … ίσια της!! Αυτό σημαίνει μία ευρωατλαντική δεξιά του «παλιού καλού καιρού», υπό το σύνθημα «πατρίς, θρησκεία, αγορά», ένα πολυδιασπασμένο φιλοαμερικανικό ή φιλοευρωπαϊκό κέντρο, που στις παρυφές του θα έχει έναν ευρύ χώρο από φιλελεύθερους σοσιαλιστές και ριζοσπάστες δημοκράτες, την στιγμή κατά την οποία το αριστερό προνόμιο θα έχει, όπως πάντα, το ΚΚΕ, εκφράζοντας αυθεντικά τον μονόδρομο προς τον σοσιαλιστικό παράδεισο. Προφανώς χώρο στο περιθώριο του συστήματος θα αποκτήσουν και διαμαρτυρόμενοι δεξιοί, καθολικοί αναρχικοί και κομμουνιστές, όπως και ορθόδοξοι νεοναζί.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η φάρσα που παίζεται τούτη την ώρα εις βάρος της αυθεντικής βούλησης του ελληνικού λαού. Όπως σας έχω εγκαίρως ενημερώσει, τούτοι δεν θα εγκαταλείψουν τα όπλα εύκολα. Θα επιχειρήσουν να διασύρουν την έντιμη, κατά τα φαινόμενα, προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει μία μη διαπλεκόμενη διακυβέρνηση σε ένα αριστερό πατριωτικό πλαίσιο, αφού πρώτα φρόντισαν να διαψεύσουν τις ελπίδες μιας μεγάλης μερίδας προοδευτικών Ελλήνων για αριστερή διακυβέρνηση. Το διαπλεκόμενο καθεστώς που χρεοκόπησε την χώρα, έχοντας πάντα ως έμμεσο συμπαραστάτη στα δύσκολα, την ηγεσία του ΚΚΕ, δεν πρόκειται να κάνει οικονομία σε οποιαδήποτε ασχημία ή αθλιότητα για να εξευτελίσει την ίσως πλέον αγνή προσπάθεια του ελληνικού λαού να ξεφύγει από το πεπρωμένο του πελατειακού κράτους και των αρτηριοσκληρωτικών δομών που έπνιξαν την οικονομία και διεύθειραν την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η χρεοκοπία ήταν πλέον ζήτημα χρόνου. Τώρα οι κύριοι πολιτικοί παράγοντες της χρεοκοπίας θα μας ξαναοδηγήσουν στις κάλπες, ώστε με την συνδρομή ενός εκλογικού νόμου που φτιάχτηκε στα μέτρα του δικομματισμού, ενισχύοντας απολύτως παραμορφωτικά το πρώτο κόμμα, να κλέψουν την εξουσία για να επιβάλουν την τάξη των πραγμάτων που είναι στα μέτρα της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης και των εξ ορισμού εχθρών της, που μια χαρά βολεύονται στο πλαίσιο του ρόλου τους, υπερασπιζόμενοι τον εργασιασμό με 24ωρες απεργίες, ενώ όποτε αυτό δεν είναι εξυπηρετικό, καταφεύγουν στον επαναστατισμό, ζητώντας από τον λαό να κάνει επανάσταση και να τους καλέσει να αναλάβουν την κυβέρνηση, διότι, ως γνωστόν μόνο ετούτοι κατέχουν τα μυστικά της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης.
Στο μεταξύ και μέχρι να γίνει επανάσταση, προωθούν τους ανθρώπους τους σε καίρια πόστα της διοίκησης και της κοινωνίας των πολιτών για να είναι έτοιμοι και εμπειρικά επαρκείς στην διοίκηση, την οποία θα αναλάβει το κόμμα όταν πέσει το κεφαλαιοκρατικό δικομματικό κράτος, κάποια μέρα! Οι εργαζόμενοι ασφαλώς σ’ αυτό το διάστημα θα αγωνίζονται εναντίον του κεφαλαίου μέχρι να μείνουν άνεργοι και τότε όλοι μαζί θα συμπαραταχθούν στον αγώνα για σοσιαλισμό, που μπορεί να καταλήξει σε εθνικοσοσιαλισμό, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις αλλού, κατά το παρελθόν.
Συγχωρήστε με φίλοι αναγνώστες, αλλά η κατάσταση πλέον μόνο με μαύρο χιούμορ αντιμετωπίζεται. Είναι κρίμα η ηγεσία του ΚΚΕ να μην αντιλαμβάνετε τους καιρούς μας και να εμφανίζεται τόσο μικρή και ιδιοτελής. Κρίμα να απογοητεύει μία σημαντική μερίδα προοδευτικών ανθρώπων, που σεβόμενοι τους αγώνες των Ελλήνων κομμουνιστών, έχουν φερθεί με το γάντι και με μεγάλη συμπάθεια τόσα χρόνια στην ηγεσία του κόμματος, αυτολογοκρινόμενοι σε πολλές περιπτώσεις. Κρίμα το ΚΚΕ, από κόμμα μιας σύγχρονης εργατικής τάξης να μετατρέπεται σε μια σταλινίζουσα φάρσα, καταστρατηγώντας κάθε προσπάθεια για μια νέα, δημοκρατική αυτή τη φορά μεταπολίτευση, με τους ίδιους στον πυρήνα αυτής της εξέλιξης. Κρίμα! Εξυπηρετώντας μικροσυμφέροντα και διακονώντας έναν παρωχημένο, απολύτως ανεδαφικό δογματισμό, να επιδιώκουν να ακολουθήσουν την τροχιά σταλινικών κομμάτων στην Ευρώπη, που πριν από 20-22 χρόνια εμφάνιζαν εκλογική δύναμη ανάλογη με την δική τους σήμερα, ενώ τώρα ποσοστά από 0.3 έως 1.5%.
Τουλάχιστον, αν διαπνέονται από στοιχειώδη εντιμότητα, εκεί στον Περισσό, συνεργαζόμενοι με την υπόλοιπη αριστερά, ας μην επιτρέψουν την διεξαγωγή εκλογών δίχως προηγουμένως την επιβολή της απλής αναλογικής από αυτήν την βουλή. Ας μην κάνουν τόσο μεγάλο δώρο στην δεξιά – η οποία ασφαλώς δεν τους ενοχλεί ιδιαιτέρως, καθώς όλα τα αστικά κόμματα το ίδιο είναι! Ενώ το ΚΚΕ θεωρεί ότι μάλλον είναι υπερ-αστικό, διότι αλλιώς δεν εξηγείται η κοινοβουλευτική/θεσμική δραστηριότητά του σε σχέση με την επαναστατική ρητορεία του. Δίχως απλή αναλογική, λαμβάνοντας υπόψη την διακύμανση της ψήφου στα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές, οι νέες εκλογές θα αποτελέσουν το μεγαλύτερο σκάνδαλο μετά το 1974. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ένα καλπονοθευτικό σύστημα που στήθηκε στα μέτρα του δικομματισμού, την στιγμή κατά την οποία ο δικομματισμός έχει πρακτικά και ουσιαστικά καταρρεύσει. Εδώ πλέον παραβιάζεται και η λογική του καλπονοθευτή συντακτικού νομοθέτη, πέραν της αναλογικότητας της ψήφου. Ουδείς κομμουνιστής, αριστερός οποιουδήποτε ρεύματος ή απλώς δημοκράτης, δεν θα πρέπει να ανεχθεί αυτήν την κατάσταση. Αν πρόκειται όλες οι δυνάμεις του καθεστώτος να συνδράμουν στην αναστύλωση του ερειπίου της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον να το κάνουν με στοιχειώδη δημοκρατική εντιμότητα. Τέλος, σ’ ότι αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, ας έχει υπόψη του ότι κρίνεται αυστηρά σε κάθε του κίνηση. Αν η ηγεσία του αποτολμήσει συνεργασία με θλιβερά απομεινάρια του χρεοκοπημένου καθεστώτος της διαπλοκής, ας έχει υπόψη της ότι θα αντιμετωπίσει την κατακραυγή όσων για άλλο ρόλο την τίμησαν.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αναγνώστης κατά της Παπαρήγα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέος γύρος ληστειών σε Αθήνα και Ελευσίνα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
