2015-10-29 05:32:08
Παραμονή της επετείου του «Όχι», 2015. Για τους ανθρώπους που όχι μόνο ήταν εν ζωή αλλά είχαν και πλήρη συνείδηση της κατάστασης καθώς βρίσκονταν στην εφηβεία όταν μπήκαν οι ...Γερμανοί στην Αρκαδία, οι μνήμες εξακολουθούν να είναι ζωντανές.
Ο πατέρας μου -91, αισίως- Κώστας Γαλανιάδης, θεωρεί έως και σήμερα μεγάλη αποκοτιά το ότι έφυγε από το σπίτι και κρύφτηκε στην οδό Καλαμών για να δει τους Γερμανούς να μπαίνουν στην Τρίπολη.
Μου κόπηκαν τα πόδια. Όλοι ψηλοί δυο μέτρα, ίδιο βήμα, πειθαρχία τρομερή. Ξέραμε ότι εκείνοι δεν ήταν σαν τους Ιταλούς. Μπότες γυαλισμένες, μπροστά η μοτοσικλέτα και πίσω οι Γερμανοί στρατιώτες, θυμάται.
Οι Ιταλοί ήταν άλλο πράγμα. Ο Γαλανιάδης θυμάται τους Ιταλούς «βερσαλιέρι», με τα φτερά στη σκούφια, τους οποίους κορόιδευαν τα Τριπολιτσιωτάκια. Τους φώναζαν «κικιρίκου», τους φώναζαν «κερατάδες» (cornutti, στα ιταλικά) και οι Ιταλοί δεν ασχολούνταν με τα πιτσιρίκια. Αν έκανες κάτι τέτοιο σε Γερμανό, όμως, ήσουν καταδικασμένος.
Τον Γαλανιάδη, λοιπόν, το 1943 τον πήραν οι Γερμανοί να δουλέψει στο Αλεποχώρι. Οι αντάρτες ανατίναζαν τις γέφυρες και προξενούσαν φθορές στους δρόμους που έπρεπε να επισκευαστούν. Σκληρή δουλειά. Τους τάιζαν με ένα ποτήρι του κρασιού έναν χυλό με χυλοπίτες.
Από το εργοτάξιο στο Αλεποχώρι, οι Γερμανοί εκτέλεσαν πολλούς χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπήρχαν ρουφιάνοι (ο πατέρας μου κατονόμασε δύο Τριπολιτσιώτες που φορούσαν γερμανικές στολές) που πήγαιναν εκεί, και υποδείκνυαν στους Γερμανούς αν κάποιος από τους εργάτες είχε καταφερθεί εναντίον του Φύρερ. Τότε, δίχως άλλη εξέταση, τον έπαιρναν και τον εκτελούσαν στον Άγιο Νικόλα.
Οι Γερμανοί έπιναν μόνο τσάι και καφέ αραιό. Δεν έπιναν νερό. Μάλιστα, έλεγαν ότι αν έπιναν νερό ύστερα από τη σκληρή δουλειά τους, θα πέθαιναν. Και η πρώτη τους δουλειά μετά τη δουλειά, ήταν να πλυθούν. Το πατρικό του πατέρα μου έχει ένα πηγάδι πέτρινο, με διάμετρο οκτώ μέτρα. Θυμάται που έβαζαν σκάλες και έμπαιναν έως και 45 άτομα μέσα για να κάνουν μπάνιο, ό,τι καιρό και να έκανε.
Ο Γαλανιάδης έμεινε ορφανός από πατέρα το 1941. Είχε δύο μικρότερες αδελφές. Η πείνα ήταν πολύ μεγάλη και θέριζαν οι αρρώστιες. Θυμάται που η μάνα του η Ευανθία τάιζε τα παιδιά της βραστά κουκιά μέσα σε γάλα και απορεί που επέζησαν, για αυτόν τον λόγο δεν ήπιε γάλα ποτέ ξανά στη ζωή του. Μια άλλη φορά, που ήταν και τα τρία παιδιά άρρωστα και δεν είχε τίποτα να τα ταΐσει, μπήκαν από το παράθυρο τρία περιστέρια. Η γιαγιά μου το θεώρησε θαύμα, τα έφτιαξε σούπα και τάισε τα παιδιά.
Η καλύτερη μέρα και στιγμή της ζωής του έως σήμερα, ήταν όταν το 1943 στο Αλεποχώρι, που δούλευε αναγκαστικά για τους Γερμανούς, τα έργα τελείωσαν και είδε τον φρουρό να παίρνει το όπλο και να φεύγει. Ήταν ανήμερα Χριστούγεννα. Ήρθε το αυτοκίνητο της Δημαρχίας να μαζέψει τους εργάτες και ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι του πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου, με πολλή βροχή. Πολλές φορές τους είχαν βάλει να σκάψουν τον λάκκο τους και να περιμένουν την τουφεκιά. Έκαναν πολλά τέτοια οι Γερμανοί και ποτέ δεν ήξερες αν θα ήσουν ζωντανός το επόμενο λεπτό, λέει.
Θυμάται και τους Αυστριακούς που έπιαναν κουβέντα με τους Τριπολιτσιώτες και τους έλεγαν στα γερμανικά «Χίτλερ, σκατά».
Αυτά θυμάται ο πατέρας μου, σκόρπιες εικόνες από μια δύσκολη εποχή. «Τέτοιο κακό να μην σας βρει, παιδάκι μου», λέει.
Από τα αρχεία της Βουλής των Ελλήνων οι φωτογραφίες. Πρόκειται για το τελευταίο φύλλο του «Αρκαδικού Τύπου» (25 Μαρτίου 1941), γεμάτο με φωτογραφίες των νεκρών Αρκάδων στο μέτωπο, γεμάτο με νεκρολογίες, γεμάτο με δωρεές στη μνήμη των νέων που έπεσαν στο καθήκον. Μάλιστα, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, οι συντάκτες, λόγω και της εθνικής επετείου, συγκρίνουν την ανδρεία των Αρκάδων στην Επανάσταση του 1821 με εκείνη των νέων μαχητών, που τους ονομάζουν «συνεχιστές του 1821». Βαρύς ο φόρος του αίματος και για την Αρκαδία, στον μεγαλύτερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Πηγή
Tromaktiko
Ο πατέρας μου -91, αισίως- Κώστας Γαλανιάδης, θεωρεί έως και σήμερα μεγάλη αποκοτιά το ότι έφυγε από το σπίτι και κρύφτηκε στην οδό Καλαμών για να δει τους Γερμανούς να μπαίνουν στην Τρίπολη.
Μου κόπηκαν τα πόδια. Όλοι ψηλοί δυο μέτρα, ίδιο βήμα, πειθαρχία τρομερή. Ξέραμε ότι εκείνοι δεν ήταν σαν τους Ιταλούς. Μπότες γυαλισμένες, μπροστά η μοτοσικλέτα και πίσω οι Γερμανοί στρατιώτες, θυμάται.
Οι Ιταλοί ήταν άλλο πράγμα. Ο Γαλανιάδης θυμάται τους Ιταλούς «βερσαλιέρι», με τα φτερά στη σκούφια, τους οποίους κορόιδευαν τα Τριπολιτσιωτάκια. Τους φώναζαν «κικιρίκου», τους φώναζαν «κερατάδες» (cornutti, στα ιταλικά) και οι Ιταλοί δεν ασχολούνταν με τα πιτσιρίκια. Αν έκανες κάτι τέτοιο σε Γερμανό, όμως, ήσουν καταδικασμένος.
Τον Γαλανιάδη, λοιπόν, το 1943 τον πήραν οι Γερμανοί να δουλέψει στο Αλεποχώρι. Οι αντάρτες ανατίναζαν τις γέφυρες και προξενούσαν φθορές στους δρόμους που έπρεπε να επισκευαστούν. Σκληρή δουλειά. Τους τάιζαν με ένα ποτήρι του κρασιού έναν χυλό με χυλοπίτες.
Από το εργοτάξιο στο Αλεποχώρι, οι Γερμανοί εκτέλεσαν πολλούς χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπήρχαν ρουφιάνοι (ο πατέρας μου κατονόμασε δύο Τριπολιτσιώτες που φορούσαν γερμανικές στολές) που πήγαιναν εκεί, και υποδείκνυαν στους Γερμανούς αν κάποιος από τους εργάτες είχε καταφερθεί εναντίον του Φύρερ. Τότε, δίχως άλλη εξέταση, τον έπαιρναν και τον εκτελούσαν στον Άγιο Νικόλα.
Οι Γερμανοί έπιναν μόνο τσάι και καφέ αραιό. Δεν έπιναν νερό. Μάλιστα, έλεγαν ότι αν έπιναν νερό ύστερα από τη σκληρή δουλειά τους, θα πέθαιναν. Και η πρώτη τους δουλειά μετά τη δουλειά, ήταν να πλυθούν. Το πατρικό του πατέρα μου έχει ένα πηγάδι πέτρινο, με διάμετρο οκτώ μέτρα. Θυμάται που έβαζαν σκάλες και έμπαιναν έως και 45 άτομα μέσα για να κάνουν μπάνιο, ό,τι καιρό και να έκανε.
Ο Γαλανιάδης έμεινε ορφανός από πατέρα το 1941. Είχε δύο μικρότερες αδελφές. Η πείνα ήταν πολύ μεγάλη και θέριζαν οι αρρώστιες. Θυμάται που η μάνα του η Ευανθία τάιζε τα παιδιά της βραστά κουκιά μέσα σε γάλα και απορεί που επέζησαν, για αυτόν τον λόγο δεν ήπιε γάλα ποτέ ξανά στη ζωή του. Μια άλλη φορά, που ήταν και τα τρία παιδιά άρρωστα και δεν είχε τίποτα να τα ταΐσει, μπήκαν από το παράθυρο τρία περιστέρια. Η γιαγιά μου το θεώρησε θαύμα, τα έφτιαξε σούπα και τάισε τα παιδιά.
Η καλύτερη μέρα και στιγμή της ζωής του έως σήμερα, ήταν όταν το 1943 στο Αλεποχώρι, που δούλευε αναγκαστικά για τους Γερμανούς, τα έργα τελείωσαν και είδε τον φρουρό να παίρνει το όπλο και να φεύγει. Ήταν ανήμερα Χριστούγεννα. Ήρθε το αυτοκίνητο της Δημαρχίας να μαζέψει τους εργάτες και ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι του πάνω στο φτερό του αυτοκινήτου, με πολλή βροχή. Πολλές φορές τους είχαν βάλει να σκάψουν τον λάκκο τους και να περιμένουν την τουφεκιά. Έκαναν πολλά τέτοια οι Γερμανοί και ποτέ δεν ήξερες αν θα ήσουν ζωντανός το επόμενο λεπτό, λέει.
Θυμάται και τους Αυστριακούς που έπιαναν κουβέντα με τους Τριπολιτσιώτες και τους έλεγαν στα γερμανικά «Χίτλερ, σκατά».
Αυτά θυμάται ο πατέρας μου, σκόρπιες εικόνες από μια δύσκολη εποχή. «Τέτοιο κακό να μην σας βρει, παιδάκι μου», λέει.
Από τα αρχεία της Βουλής των Ελλήνων οι φωτογραφίες. Πρόκειται για το τελευταίο φύλλο του «Αρκαδικού Τύπου» (25 Μαρτίου 1941), γεμάτο με φωτογραφίες των νεκρών Αρκάδων στο μέτωπο, γεμάτο με νεκρολογίες, γεμάτο με δωρεές στη μνήμη των νέων που έπεσαν στο καθήκον. Μάλιστα, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, οι συντάκτες, λόγω και της εθνικής επετείου, συγκρίνουν την ανδρεία των Αρκάδων στην Επανάσταση του 1821 με εκείνη των νέων μαχητών, που τους ονομάζουν «συνεχιστές του 1821». Βαρύς ο φόρος του αίματος και για την Αρκαδία, στον μεγαλύτερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
