2015-11-16 10:04:51
Την ώρα που οι σφαίρες άρχιζαν να πέφτουν βροχή μέσα στο θέατρο Μπατακλάν στο Παρίσι, το βράδυ της Παρασκευής, η Isobel Bowdery παρακολουθούσε τη συναυλία με τον φίλο της. Η αφήγησή της είναι τρομακτική καθώς περιγράφει πώς έμεινε κρυμμένη ανάμεσα σε πτώματα ενώ οι δράστες πυροβολούσαν κόσμο γύρω της.
Συνολικά 89 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Μπατακλάν, από τους 129 που σκοτώθηκαν στη νύχτα τρόμου της Παρασκευής.
Η 22χρονη περιέγραψε όσα συνέβησαν σε ποστ της στο Facebook το οποίο συνόδευσε με τη φωτογραφία της ματωμένης μπλούζας που φορούσε εκείνο το βράδυ.
«Ποτέ δεν πιστεύεις πως θα συμβεί σε σένα. Ήταν απλώς μια Παρασκευή βράδυ και μια ροκ συναυλία. Η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη, όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν. Και όταν οι άνδρες μπήκαν από την κεντρική είσοδο και άρχισαν να πυροβολούν, αφελώς πιστέψαμε πως ήταν μέρος του σόου.
Δεν ήταν μόνο μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν μπροστά μου, το αίμα έρρεε στο πάτωμα. Κραυγές ενήλικων ανδρών που κρατούσαν τις νεκρές συντρόφους τους στα χέρια διαπερνούσαν το Μπατακλάν. Το μέλλον ανθρώπων καταστράφηκε, οικογένειες διαλύθηκαν.
Σε μια στιγμή. Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιούμουν για πάνω από μια ώρα πως ήμουν νεκρή, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους να κείτονται. Κρατώντας την ανάσα μου, προσπαθούσα να μην κινούμαι, να μην κλαίω, να μην δείξω σε αυτούς τους ανθρώπους τον τρόμο που ήθελαν να δουν. Ήμουν εκπληκτικά τυχερή που επέζησα. Αλλά πολλοί δεν τα κατάφεραν.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο με μένα- να περάσουν μια ωραία βραδιά Παρασκευής- ήταν αθώοι. Ο κόσμος είναι σκληρός. Και πράξεις σαν κι αυτή δείχνουν την απαξία των ανθρώπων και οι εικόνες αυτών των ανδρών να μας κυκλώνουν σαν όρνεα θα με στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή μου. Ο τρόπος με τον οποίο στόχευσαν και πυροβόλησαν ανθρώπους στο σημείο όπου βρισκόμουν χωρίς καμία έγνοια για την ανθρώπινη ζωή. Έμοιαζε να μην είναι αληθινό. Περίμενα διαρκώς πως κάποιος θα έλεγε πως ήταν απλώς ένας εφιάλτης.
Αλλά το να είμαι επιζών αυτού του τρόμου μου επιτρέπει να μιλήσω για τους ήρωες. Τον άνδρα που με καθησύχασε και προσπάθησε να με συνεφέρει ενώ έκλαιγα, το ζευγάρι του οποίου τα τελευταία λόγια αγάπης θα με κάνουν να συνεχίσω να πιστεύω στο καλό, την αστυνομία που κατάφερε να σώσει εκατοντάδες, τους αγνώστους που με σήκωσαν από το δρόμο και με παρηγόρησαν τα 45 λεπτά που πίστευα πως ο αγαπημένος μου ήταν νεκρός, τον τραυματία που με καθησύχασε πως όλα θα πάνε καλά παρότι ήταν και ο ίδιος τρομαγμένος και μόνος. Τη γυναίκα που άνοιξε τις πόρτες στους επιζώντες, το φίλο που μου προσέφερε καταφύγιο και βγήκε να μου πάρει καινούρια ρούχα για να μη φοράω αυτό το ματωμένο μπλουζάκι, εσάς όλους που στείλατε μηνύματα συμπαράστασης: όλοι εσείς με κάνετε να πιστεύω πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Μπορεί να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά αυτά τα γράφω περισσότερο για τους 80 που δολοφονήθηκαν μέσα στο θέατρο, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, που δεν ξύπνησαν σήμερα. Και για τον πόνο που οι φίλοι και οι οικογένειές τους βιώνουν, λυπάμαι τόσο πολύ.
«Δεν υπάρχει τίποτα να μαλακώσει τον πόνο. Πιστεύοντας πως θα ήμουν κι εγώ μαζί τους, διαβεβαιώνω πως οι τελευταίες σκέψεις τους δεν ήταν για αυτούς τους αγρίους που το προκάλεσαν όλο αυτό αλλά ήταν στους ανθρώπους που αγαπούσαν.
Καθώς κειτόμουν μέσα στο αίμα αγνώστων και περίμενα τη δική μου σφαίρα να τερματίσει την 22χρονη ζωή μου, σκεφτόμουν κάθε πρόσωπο που αγάπησα και ψιθύριζα ‘σ’ αγαπώ’. Ξανά και ξανά. Ελπίζοντας αυτοί που αγαπώ να ήξεραν πόσο πολύ, ελπίζοντας να ήξεραν πως ό,τι κι αν συνέβαινε σε μένα, εξακολουθούσα να πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων. Στο ότι δεν θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να νικήσουν.
Χθες το βράδυ , οι ζωές πολλών άλλαξαν για πάντα και εμείς πρέπει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζούμε ζωές που τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας ονειρεύτηκαν αλλά δυστυχώς δεν θα ζήσουν ποτέ. Αναπαυθείτε εν ειρήνη άγγελοι, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ».
Πηγή
Tromaktiko
Συνολικά 89 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Μπατακλάν, από τους 129 που σκοτώθηκαν στη νύχτα τρόμου της Παρασκευής.
Η 22χρονη περιέγραψε όσα συνέβησαν σε ποστ της στο Facebook το οποίο συνόδευσε με τη φωτογραφία της ματωμένης μπλούζας που φορούσε εκείνο το βράδυ.
«Ποτέ δεν πιστεύεις πως θα συμβεί σε σένα. Ήταν απλώς μια Παρασκευή βράδυ και μια ροκ συναυλία. Η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη, όλοι χόρευαν και χαμογελούσαν. Και όταν οι άνδρες μπήκαν από την κεντρική είσοδο και άρχισαν να πυροβολούν, αφελώς πιστέψαμε πως ήταν μέρος του σόου.
Δεν ήταν μόνο μια τρομοκρατική επίθεση, ήταν σφαγή. Δεκάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν μπροστά μου, το αίμα έρρεε στο πάτωμα. Κραυγές ενήλικων ανδρών που κρατούσαν τις νεκρές συντρόφους τους στα χέρια διαπερνούσαν το Μπατακλάν. Το μέλλον ανθρώπων καταστράφηκε, οικογένειες διαλύθηκαν.
Σε μια στιγμή. Σοκαρισμένη και μόνη, προσποιούμουν για πάνω από μια ώρα πως ήμουν νεκρή, ξαπλωμένη ανάμεσα σε ανθρώπους που έβλεπαν τους αγαπημένους τους να κείτονται. Κρατώντας την ανάσα μου, προσπαθούσα να μην κινούμαι, να μην κλαίω, να μην δείξω σε αυτούς τους ανθρώπους τον τρόμο που ήθελαν να δουν. Ήμουν εκπληκτικά τυχερή που επέζησα. Αλλά πολλοί δεν τα κατάφεραν.
Οι άνθρωποι που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο με μένα- να περάσουν μια ωραία βραδιά Παρασκευής- ήταν αθώοι. Ο κόσμος είναι σκληρός. Και πράξεις σαν κι αυτή δείχνουν την απαξία των ανθρώπων και οι εικόνες αυτών των ανδρών να μας κυκλώνουν σαν όρνεα θα με στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή μου. Ο τρόπος με τον οποίο στόχευσαν και πυροβόλησαν ανθρώπους στο σημείο όπου βρισκόμουν χωρίς καμία έγνοια για την ανθρώπινη ζωή. Έμοιαζε να μην είναι αληθινό. Περίμενα διαρκώς πως κάποιος θα έλεγε πως ήταν απλώς ένας εφιάλτης.
Αλλά το να είμαι επιζών αυτού του τρόμου μου επιτρέπει να μιλήσω για τους ήρωες. Τον άνδρα που με καθησύχασε και προσπάθησε να με συνεφέρει ενώ έκλαιγα, το ζευγάρι του οποίου τα τελευταία λόγια αγάπης θα με κάνουν να συνεχίσω να πιστεύω στο καλό, την αστυνομία που κατάφερε να σώσει εκατοντάδες, τους αγνώστους που με σήκωσαν από το δρόμο και με παρηγόρησαν τα 45 λεπτά που πίστευα πως ο αγαπημένος μου ήταν νεκρός, τον τραυματία που με καθησύχασε πως όλα θα πάνε καλά παρότι ήταν και ο ίδιος τρομαγμένος και μόνος. Τη γυναίκα που άνοιξε τις πόρτες στους επιζώντες, το φίλο που μου προσέφερε καταφύγιο και βγήκε να μου πάρει καινούρια ρούχα για να μη φοράω αυτό το ματωμένο μπλουζάκι, εσάς όλους που στείλατε μηνύματα συμπαράστασης: όλοι εσείς με κάνετε να πιστεύω πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Μπορεί να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αλλά αυτά τα γράφω περισσότερο για τους 80 που δολοφονήθηκαν μέσα στο θέατρο, που δεν ήταν τόσο τυχεροί, που δεν ξύπνησαν σήμερα. Και για τον πόνο που οι φίλοι και οι οικογένειές τους βιώνουν, λυπάμαι τόσο πολύ.
«Δεν υπάρχει τίποτα να μαλακώσει τον πόνο. Πιστεύοντας πως θα ήμουν κι εγώ μαζί τους, διαβεβαιώνω πως οι τελευταίες σκέψεις τους δεν ήταν για αυτούς τους αγρίους που το προκάλεσαν όλο αυτό αλλά ήταν στους ανθρώπους που αγαπούσαν.
Καθώς κειτόμουν μέσα στο αίμα αγνώστων και περίμενα τη δική μου σφαίρα να τερματίσει την 22χρονη ζωή μου, σκεφτόμουν κάθε πρόσωπο που αγάπησα και ψιθύριζα ‘σ’ αγαπώ’. Ξανά και ξανά. Ελπίζοντας αυτοί που αγαπώ να ήξεραν πόσο πολύ, ελπίζοντας να ήξεραν πως ό,τι κι αν συνέβαινε σε μένα, εξακολουθούσα να πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων. Στο ότι δεν θα αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να νικήσουν.
Χθες το βράδυ , οι ζωές πολλών άλλαξαν για πάντα και εμείς πρέπει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Να ζούμε ζωές που τα αθώα θύματα αυτής της τραγωδίας ονειρεύτηκαν αλλά δυστυχώς δεν θα ζήσουν ποτέ. Αναπαυθείτε εν ειρήνη άγγελοι, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ».
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
