2015-11-19 10:59:05
«Γεμίζω σπυριά με αυτό το hashtag, το οποίο κάνει τον γύρο του κόσμου. Ονομάζεται «#prayforparis» και το έχουν πάρει από την Χίλαρι Κλίντον ως τον Τιάγκο Σίλβα και θέλουν να προσευχηθούν για το Παρίσι, να τιμήσουν τα θύματα. Αλλά, όχι, όχι, δεν πρέπει, μην το κάνετε, γιατί η προσευχή είναι το παιχνίδι των θρησκόληπτων και των πολέμων τους. Δεν θα έλεγα ότι η προσευχή παίζει το παιχνίδι των ισλαμιστών, αλλά σχεδόν...».
Συγκλονίζει το άρθρο γνώμης του δημοσιογράφου Luc Le Vaillant στην εφημερίδα Liberation, στο οποίο υπερασπίζεται τον κοσμικό χαρακτήρα της Γαλλίας, ένα άρθρο που έσπασε ρεκόρ δημοφιλίας, με τίτλο «Σας παρακαλώ, μην αισθάνεστε υποχρεωμένοι να προσεύχεστε για το Παρίσι».
Γράφει αναλυτικά:
«Γεμίζω σπυριά με αυτό το hashtag, το οποίο κάνει τον γύρο του κόσμου. Ονομάζεται «#prayforparis» και το έχουν πάρει από την Χίλαρι Κλίντον ως τον Τιάγκο Σίλβα και θέλουν να προσευχηθούν για το Παρίσι, να τιμήσουν τα θύματα. Αλλά, όχι, όχι, δεν πρέπει, μην το κάνετε, γιατί η προσευχή είναι το παιχνίδι των θρησκόληπτων και των πολέμων τους. Δεν θα έλεγα ότι η προσευχή παίζει το παιχνίδι των ισλαμιστών, αλλά σχεδόν...
Ισως θεωρηθεί λίγο περιφρονητικό, ένα πνεύμα κάπως επιθετικό να αρνείται κάποιος τόσο καλές προθέσεις και να απορρίπτει τη συμπάθεια και τη συμπόνοια. Μάλλον κανείς στον αγγλο-σαξωνικό κόσμο δεν θα καταλάβει την αντίδρασή μου.
Θα σας εξηγήσω. Η Γαλλία είναι ένα κράτος κοσμικό όπου όλες οι θρησκείες δικαιούνται να συνυπάρχουν, αλλά πρέπει να παραμένουν κρυφές, στον ιδιωτικό χώρο. Η δημόσια σφαίρα ανήκει σε όλους τους πολίτες, χωρίς διάκριση ράτσας, πεποιθήσεων ή θρησκεύματος. Η μάχη υπήρξε μακρά από το 1789 (Γαλλική Επανάσταση) ανάμεσα στην καθολική συντήρηση και στην δημοκρατική προοδευτικότητα γι'αυτό το θέμα. Και κατέληξε με τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους το 1905.
Γι'αυτό ο Γάλλος πρόεδρος δεν ορκίζεται στη Βίβλο όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Η Μασσαλιώτιδα, την οποία τραγούδησαν ενωμένοι οι αγαπημένοι μας εχθροί, τα χαριτωμένα ξαδέλφια μας οι Αγγλοι, στο ματς Αγγλία-Γαλλία, είναι ένα επαναστατικός εθνικός ύμνος. Οι Βρετανοί τραγουδούν ότι ο Θεός πρέπει να σώσει τη Βασίλισσά τους. Γι'αυτό η γαλάζια-άσπρη-κόκκινη δημοκρατία δεν υποκύπτει στην σαρία, ούτε στους κανόνες των κληρικών, ούτε στους πιστούς, ούτε στους παπάδες, ούτε στους ραβίνους.
Δεν είμαι αφελής. Ξέρω τα κάθε είδους αστειάκια που γίνονται για τις επιλογές της χώρας μου. Αλλά το μεγαλείο της Γαλλίας είναι ότι αντιστέκεται όσο μπορεί. Και όταν υποκύπτει, αυτό με κάνει έξαλλο από θυμό.
Θέλω να προσθέσω ότι πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τον νόμο του 1905, να κατασκευάσουμε τζαμιά, να εκπαιδεύσουμε αν όχι να αποζημιώνουμε τους ιμάμηδες, όπως οι φόροι μας χρηματοδοτούν τα καθολικά ιδιωτικά σχολεία και τα ιστορικά μνημεία που είναι οι εκκλησίες μας.
Γι'αυτό όταν χρησιμοποιεί κάποιος το hashtag «#prayforparis», κάνει ένα θεμελιώδες λάθος. Το Παρίσι δέχτηκε επίθεση γι'αυτήν ακριβώς την απιστία του, για την πλευρά Σόδομα και Γόμορρα που διαθέτει, για την ανοχή που δείχνει απέναντι σε όλες τις θρησκείες.
Σας παρακαλώ, αγαπητοί μου φίλοι του ελεύθερου κόσμου και της χριστιανικής Δύσης, αποφύγετε να μας στείλετε σε πόλεμο θρησκειών. Κάνετε αφιέρωμα, καλύτερα, στον Πύργο του Αϊφελ ή στη γαλλική σημαία. Και προσπαθήστε να βαδίσετε κι εσείς προς την κοσμικότητα που αποτελεί τη δική μας ιδιαιτερότητα και τότε θα μου πείτε τα νέα σας.
Αν έχετε πραγματικά ανάγκη από ένα hashtag, προσπαθήστε το «peace for Paris», «Paris Is About Life» ή όπως έλεγε και ο Χεμινγουέι «Το Παρίσι είναι πάντα μια γιορτή» «Paris est toujours une fête». Αν χρειάζεστε και ένα σηματάκι για την περίσταση, χρησιμοποιήστε αυτό με τον Πύργο του Αϊφελ και το σήμα της ειρήνης. Αυτό το τέρας από σίδερα που το σιχαίνομαι, ξαναβρίσκει μια φρεσκάδα με το χίπικο peace and love. Ο σκιτσογράφος και σκηνοθέτης Joann Sfar το είπε τέλεια: «Φίλοι όλου του κόσμου, ευχαριστούμε για το #prayforparis, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλη θρησκεία. Εμείς πιστεύουμε στη μουσική, στη ζωή, στην σαμπάνια και στη χαρά».
Λοιπόν, εντάξει, σταματάμε τις προσευχές; Ας πιούμε ένα ποτήρι εναντίον του φονταμενταλισμού και ας ρίξουμε ένα πυροτέχνημα εναντίον του σκοταδισμού».
Πηγή
Tromaktiko
Συγκλονίζει το άρθρο γνώμης του δημοσιογράφου Luc Le Vaillant στην εφημερίδα Liberation, στο οποίο υπερασπίζεται τον κοσμικό χαρακτήρα της Γαλλίας, ένα άρθρο που έσπασε ρεκόρ δημοφιλίας, με τίτλο «Σας παρακαλώ, μην αισθάνεστε υποχρεωμένοι να προσεύχεστε για το Παρίσι».
Γράφει αναλυτικά:
«Γεμίζω σπυριά με αυτό το hashtag, το οποίο κάνει τον γύρο του κόσμου. Ονομάζεται «#prayforparis» και το έχουν πάρει από την Χίλαρι Κλίντον ως τον Τιάγκο Σίλβα και θέλουν να προσευχηθούν για το Παρίσι, να τιμήσουν τα θύματα. Αλλά, όχι, όχι, δεν πρέπει, μην το κάνετε, γιατί η προσευχή είναι το παιχνίδι των θρησκόληπτων και των πολέμων τους. Δεν θα έλεγα ότι η προσευχή παίζει το παιχνίδι των ισλαμιστών, αλλά σχεδόν...
Ισως θεωρηθεί λίγο περιφρονητικό, ένα πνεύμα κάπως επιθετικό να αρνείται κάποιος τόσο καλές προθέσεις και να απορρίπτει τη συμπάθεια και τη συμπόνοια. Μάλλον κανείς στον αγγλο-σαξωνικό κόσμο δεν θα καταλάβει την αντίδρασή μου.
Θα σας εξηγήσω. Η Γαλλία είναι ένα κράτος κοσμικό όπου όλες οι θρησκείες δικαιούνται να συνυπάρχουν, αλλά πρέπει να παραμένουν κρυφές, στον ιδιωτικό χώρο. Η δημόσια σφαίρα ανήκει σε όλους τους πολίτες, χωρίς διάκριση ράτσας, πεποιθήσεων ή θρησκεύματος. Η μάχη υπήρξε μακρά από το 1789 (Γαλλική Επανάσταση) ανάμεσα στην καθολική συντήρηση και στην δημοκρατική προοδευτικότητα γι'αυτό το θέμα. Και κατέληξε με τον διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους το 1905.
Γι'αυτό ο Γάλλος πρόεδρος δεν ορκίζεται στη Βίβλο όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Η Μασσαλιώτιδα, την οποία τραγούδησαν ενωμένοι οι αγαπημένοι μας εχθροί, τα χαριτωμένα ξαδέλφια μας οι Αγγλοι, στο ματς Αγγλία-Γαλλία, είναι ένα επαναστατικός εθνικός ύμνος. Οι Βρετανοί τραγουδούν ότι ο Θεός πρέπει να σώσει τη Βασίλισσά τους. Γι'αυτό η γαλάζια-άσπρη-κόκκινη δημοκρατία δεν υποκύπτει στην σαρία, ούτε στους κανόνες των κληρικών, ούτε στους πιστούς, ούτε στους παπάδες, ούτε στους ραβίνους.
Δεν είμαι αφελής. Ξέρω τα κάθε είδους αστειάκια που γίνονται για τις επιλογές της χώρας μου. Αλλά το μεγαλείο της Γαλλίας είναι ότι αντιστέκεται όσο μπορεί. Και όταν υποκύπτει, αυτό με κάνει έξαλλο από θυμό.
Θέλω να προσθέσω ότι πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τον νόμο του 1905, να κατασκευάσουμε τζαμιά, να εκπαιδεύσουμε αν όχι να αποζημιώνουμε τους ιμάμηδες, όπως οι φόροι μας χρηματοδοτούν τα καθολικά ιδιωτικά σχολεία και τα ιστορικά μνημεία που είναι οι εκκλησίες μας.
Γι'αυτό όταν χρησιμοποιεί κάποιος το hashtag «#prayforparis», κάνει ένα θεμελιώδες λάθος. Το Παρίσι δέχτηκε επίθεση γι'αυτήν ακριβώς την απιστία του, για την πλευρά Σόδομα και Γόμορρα που διαθέτει, για την ανοχή που δείχνει απέναντι σε όλες τις θρησκείες.
Σας παρακαλώ, αγαπητοί μου φίλοι του ελεύθερου κόσμου και της χριστιανικής Δύσης, αποφύγετε να μας στείλετε σε πόλεμο θρησκειών. Κάνετε αφιέρωμα, καλύτερα, στον Πύργο του Αϊφελ ή στη γαλλική σημαία. Και προσπαθήστε να βαδίσετε κι εσείς προς την κοσμικότητα που αποτελεί τη δική μας ιδιαιτερότητα και τότε θα μου πείτε τα νέα σας.
Αν έχετε πραγματικά ανάγκη από ένα hashtag, προσπαθήστε το «peace for Paris», «Paris Is About Life» ή όπως έλεγε και ο Χεμινγουέι «Το Παρίσι είναι πάντα μια γιορτή» «Paris est toujours une fête». Αν χρειάζεστε και ένα σηματάκι για την περίσταση, χρησιμοποιήστε αυτό με τον Πύργο του Αϊφελ και το σήμα της ειρήνης. Αυτό το τέρας από σίδερα που το σιχαίνομαι, ξαναβρίσκει μια φρεσκάδα με το χίπικο peace and love. Ο σκιτσογράφος και σκηνοθέτης Joann Sfar το είπε τέλεια: «Φίλοι όλου του κόσμου, ευχαριστούμε για το #prayforparis, αλλά δεν χρειαζόμαστε άλλη θρησκεία. Εμείς πιστεύουμε στη μουσική, στη ζωή, στην σαμπάνια και στη χαρά».
Λοιπόν, εντάξει, σταματάμε τις προσευχές; Ας πιούμε ένα ποτήρι εναντίον του φονταμενταλισμού και ας ρίξουμε ένα πυροτέχνημα εναντίον του σκοταδισμού».
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυτές είναι οι χώρες που στηρίζουν τους Τζιχαντιστές!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
