ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η ιστορία ενός μετανάστη μέσα από ένα οδοιπορικό ζωής και θανάτου [photo+video]

Τι κι αν ο Χειμώνας κάνει σιγά σιγά αισθητή την παρουσία του... Αυτό δεν φαίνεται να εμποδίζει όλους εκείνους που επιθυμούν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Να επιχειρήσουν, δηλαδή, το ταξίδι προς την Ευρώπη, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, μακριά από τη φτώχεια ή τον πόλεμο, με κίνδυνο να βρεθούν στον «υγρό τάφο» της Μεσογείου.

Ο Μ. είναι ένας από τους πολλούς, που αν και η χώρα του δεν πλήττεται από πολέμους, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την πατρίδα του, το Μαρόκο.

Είναι από τους τυχερούς. Καταφέρνει να φθάσει στην Ελλάδα και αποφασίζει να μιλήσει στο iTIMES, για όλα όσα έζησε, να αποκαλύψει βήμα προς βήμα τη στυγερή επιχείρηση των δουλεμπόρων που στήνεται στις πλάτες των μεταναστών και των προσφύγων.

Η αναχώρηση

Χαιρέτησε την οικογένεια του, λοιπόν, λέγοντας ότι θα πάει να βρει τους φίλους του στην Γερμανία.«Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Αν δεν με ξαναδείτε μπορεί και να έχω πεθάνει».

Πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι ο 29χρονος Μαροκινός, επικοινώνησε με έναν συμπατριώτη του δουλέμπορο στην Τουρκία. «Πόσα θες για να με περάσεις απέναντι», ρώτησε. Η τιμή ήταν 1500 ευρώ. Ωστόσο, μετά από την επιμονή του Μ. για καλύτερη τιμή, το ποσό κατέβηκε στα 800 ευρώ. Το μόνο που ζήτησε ο δουλέμπορος ήταν αντίγραφα του διαβατηρίου και του εισιτηρίου για την Κωνσταντινούπολη.

Άφιξη στην Τουρκία

Μετά το πρώτο και το, πλέον, εύκολο κομμάτι του ταξιδιού, ο 29χρονος μετανάστης βρίσκεται στην Τουρκία και συγκεκριμένα στο Ακ Σαράι. Μία πολύ γνωστή περιοχή, η οποία αποτελεί την «πιάτσα» των δουλεμπόρων της Κωνσταντινούπολης.

«Εκεί υπάρχουν πολλοί δουλέμποροι. Άλλοι επαγγελματίες και άλλοι απατεώνες. Οι περισσότεροι, όμως, είναι απατεώνες και αν δεν προσέχεις σου παίρνουν τα λεφτά και εξαφανίζονται». Πάντα υπάρχει κίνδυνος να σε πιάσει η αστυνομία, όπως μας είπε. «Το Μαρόκο δεν έχει βίζα, έχει διμερείς σχέσεις με την Τουρκία, αλλά όταν δεν πας για τουρισμό αλλά για κάτι άλλο σε πιάνουν και μετά από δυο μέρες σε στέλνουν πίσω».

Μόλις επικοινώνησαν ξανά σε τουρκικό έδαφος, πάντα μέσω κινητού, έδωσαν ραντεβού στην καφετέρια Culture στο Ακ Σαράι. Ένα σημείο αναφοράς, όπως μας είπε, για τις συναλλαγές με τους δουλέμπορους στην Τουρκία.

«Επειδή είμαι πονηρός και δεν ήθελα να με κοροϊδέψει, τον πήρα 2-3 φορές τηλέφωνο από μακριά για να δω ποιος είναι. Να δω ποιος θα σηκώσει το τηλέφωνο».

Εκεί συναντήθηκαν και περίμεναν να έρθουν και κάποιοι άλλοι, με το ίδιο όνειρο του ταξιδιού στην Ευρώπη, προκειμένου να τους πάει στον «χώρο αναμονής».

«Τότε του είπα ότι δεν θέλω να κάτσω με όλους αυτούς. Έχω τα λεφτά μου, τα ρούχα μου και θέλω να πάω σε ξενοδοχείο».

Η απάντηση του δουλεμπόρου ήταν άμεση και η πρόταση ήταν να τον πάει στο διαμέρισμα του.«Ήταν ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα, όπου βρήκα και άλλους πέντε συμπατριώτες μου». Στην διαδρομή σταμάτησαν σε ένα άλλο σπίτι, όπου ήταν γεμάτο ανθρώπους. «Είχε πολύ κόσμο. Από όλο τον κόσμο, όλα τα χρώματα της γης. Εκεί είχε μόνο άνδρες και σε άλλο σπίτι μόνο γυναίκες».

Στο διαμέρισμα ο δουλέμπορος τους παρείχε όλες τις ανέσεις, δεν ξαναγύρισε όμως ποτέ. «Σε αυτό τον δρόμο υπήρχαν μόνο τέτοια διαμερίσματα. Διαμερίσματα για μετανάστες».

Μετά από λίγες μέρες ξεκίνησαν για την Σμύρνη. Στην αρχή αυτή η διαδρομή γινόταν με λεωφορεία, ωστόσο, η τουρκική αστυνομία το κατάλαβε και άλλαξαν τακτική. « Τα λεωφορεία έφθαναν σε μία γέφυρα και εκεί τα σταματούσαν και τους γυρνούσαν πίσω. Οι Μαροκινοί, όμως, ήμασταν νόμιμα στην Τουρκία. Ήμασταν σαν τουρίστες. Δίναμε 25 ευρώ στην αστυνομία για να μας αφήσουν. Πηγαίναμε μόνο για ένα βράδυ στο τμήμα».

Τώρα που «ανακάλυψαν» τα λεωφορεία οι δουλέμποροι χρησιμοποιούν άλλη τακτική. Έχουν φορτηγάκια εταιριών, με την φίρμα στο πλάι και τους πάνε στο σημείο του απόπλου, την Σμύρνη.

«Η διαδρομή ήταν περίπου 12 ώρες. Η αστυνομία στήνει και μπλόκα σε διάφορα σημεία και τους πρόσφυγες από την Συρία τους αφήνει να περάσουν ελεύθερα. Οι υπόλοιποι, όμως, πρέπει να “λαδώσουμε”».

Αναχώρηση από την Τουρκία

Με την άφιξη στην Σμύρνη η ώρα του ταξιδιού προς τα ελληνικά νησιά, ολοένα και πλησίαζε.«Τους περισσότερους τους άφηναν να φύγουν βράδυ, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν πολλοί. Εμείς, όμως, είμαστε τσαμπουκάδες και ζητήσαμε να ξεκινήσουμε μέρα».

Πλέον οι δουλέμποροι αναγκάζουν κάποιον από τους μετανάστες να οδηγήσει το φουσκωτό, όπως μας είπε ο Μ. «Δεν δίνουν πια καπετάνιο, φορτώνουν 60 άτομα σε ένα φουσκωτό και τους λένε “έρχεται ο καπετάνιος” και μετά φεύγουν. Και είναι αναγκασμένοι να οδηγήσουν αυτοί».

Πάντα τους πάνε βράδυ στην παραλία από όπου θα αναχωρήσουν και πολλές φορές ο αριθμός των προσφύγων και των μεταναστών σε ένα σημείο μπορεί να ξεπεράσει και τα 300 άτομα. «Έρχονται αυτοκίνητα που φέρνουν τα φουσκωτά διπλωμένα και εκεί γίνεται η συναρμολόγηση. Όχι από τους δουλέμπορους, αλλά από τους μετανάστες».

Εκείνη την ώρα, φαίνεται και το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τα όνειρα εκείνων που επιζητούν μία καλύτερη ζωή. «Έρχεται ο Κούρδος δουλέμπορος με το πιστόλι στην μέση. Με αυτή την απειλή ο κόσμος φοβάται και κάνει ότι του πουν. Φτιάχνουν τις βάρκες και αρχίζουν να φεύγουν χωρίς να ξέρουν αν θα φτάσουν».

Οι οδηγίες που παίρνουν πριν από αυτό το ταξίδι στο άγνωστο είναι λιγοστές. «Μας είπαν αν ακολουθήσετε αυτή την πορεία θα βρείτε στρατό, ενώ στην άλλη θα βρείτε τον Ερυθρό Σταυρό και οργανώσεις που θα σας καλωσορίσουν».

Τη στιγμή που αντικρίζουν στεριά, τη στιγμή που φαίνεται στον ορίζοντα κάποιο ελληνικό νησί, η Λέσβος στην προκειμένη περίπτωση, μοναδική. Το πρώτο κομμάτι ενός πολύ δύσκολου ταξιδιού φτάνει στο τέλος του και ο Μ. είναι από τους τυχερούς και ευχαριστεί τους Έλληνες για την βοήθεια τους.

Παράλληλα, γίναμε γνώστες και μίας τακτικής που χρησιμοποιούν κάποιοι στο νησί. «Μόλις φτάσαμε στην παραλία της Λέσβου, ήρθαν κάποιοι Έλληνες με τζιπάκια και μάζεψαν τα φουσκωτά. Είναι οργανωμένοι. Παίρνουν ξεχωριστά την μηχανή, την βενζίνη και το φουσκωτό».

Διαμονή και ταυτοποίηση στη Λέσβο

Εν μέσω της αυξανόμενης μεταναστευτικής ροής που φτάνει στην Ελλάδα, η Λέσβος δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα και ο Μ. το επιβεβαιώνει.

«Περίμενε πάρα πολύς κόσμος . Εμάς μας έβαλαν σε στρατόπεδο επειδή τα camp είναι μόνο για τους Σύριους, όχι για άλλες εθνικότητες. Κούρδοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, περίμεναν όλοι την σειρά τους».

Σε αυτό το στρατόπεδο γινόταν και η ταυτοποίηση, με τον Μ. να έχει σκίσει, όπως μας είπε, το διαβατήριο του, που θα έληγε σύντομα, για να μην το πάρουν οι τρομοκράτες και κάνουν «πράγματα» με τ’ όνομα του. «Εγώ επειδή βοήθησα εκείνο το βράδυ, ήρθε γρήγορα η σειρά μου».

Η διαδικασία της ταυτοποίησης είναι λάθος μας τόνισε ο 29χρονος Μαροκινός. «Με ρώτησαν από πού είμαι. Οι περισσότεροι αλλάζουν υπηκοότητα για μία χώρα με δικαίωμα ασύλου. Εγώ, όμως, είπα κανονικά ότι είναι από το Μαρόκο. Έδωσα όλα τα στοιχεία σωστά αλλά έκαναν λάθος την ημερομηνία γέννησης, έβαλαν 01/01 που δεν είναι σωστή. Στον αριθμό διαβατηρίου έγραψαν “στερείται”».

«Δεν έπρεπε να κάνουν χαζές ερωτήσεις αλλά έπρεπε να ρωτάνε σε ποια περιφέρεια, σε ποια πόλη μένεις. Για να γίνει σωστή ταυτοποίηση. Κατάλαβα ότι θέλουν να πεις ψέματα». Εκεί τελείωσε και η ταυτοποίηση, με τα σωστά και τα λάθη της. Άλλωστε, υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν σε όλη αυτή την δομή.

Το γεγονός ότι Μ. πέρασε αλώβητος αυτή την δοκιμασία, τον κατατάσσει στους τυχερούς μιας διαδρομής που αφήνει χιλιάδες θύματα αλλά και τραυματίες, στην ψυχή και στο σώμα.

Κάπως έτσι τελειώνει το πρώτο μέρος μιας ιστορίας που παρουσιάζει την αρχετυπική ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και καλύτερη ζωή. Της ιστορίας του Μ. που μέσα από τα μάτια του ζήσαμε κι εμείς την ταλαιπωρία που πέρασε -και που περνάνε χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες-, ζήσαμε όμως και την αισιοδοξία του για ένα καλύτερο αύριο.
Πηγή
Tromaktiko