2015-11-28 07:59:02
Τα μεγαλεία του Θεού σκόρπια μπροστά στα μάτια
Κι ένα κελί ευωδιαστό από ουρανού παλάτια!
Οικονομεί και οδηγεί, στέλνει παρηγορία
Με το μαφόριο θαυμαστά σκεπάζει η Υπεραγία!
Τα σήμαντρα δοξολογούν, τα τάλαντα χτυπάνε,
Κωδωνοκρούστες άγγελοι ύμνους παντού σκορπάνε!
Ιάτραινα και κτήτορας μαζί με Επισκόπους
Των Μύρων και τον Παλαμά περιπολούν τους τόπους!
Το πρόσχωμεν αντιλαλεί, μάχης αχός στ αυτιά σου!
Στώμεν καλώς και ευλαβώς ψελίζει η καρδιά σου Τα Αγιορείτικα στερεώματα μπροστά μας! Επιστροφή με βήμα ταχύ από το Σιμωνοπετρίτικο σύννεφο, στην τόσο φιλόξενη εστία της Γρηγορίου. Ουρανοβατούμε πανευτυχείς! Κάθε κοίταγμα και ένα διαφορετικό αριστούργημα! Χάνονται οι λέξεις και εσύ εύχεσαι να πυκνογραφτούν μέσα σου με άσβηστο χρώμα τα μεγαλεία του Θεού. Ντύνεται Εκείνος μπροστά μας, με τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπειά Του. Άρμα Του τα Αθωνίτικα σύννεφα. Του ανέμου τα φτερά ταξιδεύουν τους αιώνες Του. Η παλάμη Του ανοιγμένη μπροστά μας, γεμάτη από αγαθά και την Χρηστότητά Του.
Ακόμα η πνοή Του μας κρατά ζωντανούς!
Το φετινό μας όνειρο έχει αρχίσει… Βρισκόμαστε μόλις στο απομεσήμερο της πρώτης μας μέρας και ως συνήθως οι θεωρίες για το χρόνο καταρρίπτονται με τόσο εμφατικό τρόπο μπροστά μας. Διαστέλλεται τόσο μοναδικά ο χρόνος στον Άθωνα , μεγαλώνουν οι καρδιές μας, που έστω και για λίγες στιγμές φαίνονται να τους χωρούν όλους! Συζητάμε για τις εντυπώσεις μας και ευχόμαστε σύντομα να ξαναβρεθούμε στον θαυμαστό βράχο της Μυροφόρου και να προσκυνήσουμε το ζεστό της χέρι.
Δύσκολο το να τα καταφέρεις στις μέρες μας να φιλοξενηθείς, μιας και τα αιτήματα απ όλον τον κόσμο, οι εργασίες και το μικρό καθολικό της Μονής, δεν επιτρέπουν την διαμονή όσων θα ήθελαν, μα περιορισμένο αρκετά αριθμό προσκυνητών. Κατεβαίνοντας θυμόμαστε ξανά τον παππού Γαλακτίωνα και ένα σχετικό περιστατικό που ο πολυσέβαστος Πατήρ. Γ., πνευματικός από τα μέρη μας, κάποτε μας είχε διηγηθεί.
Χρόνια αρκετά πριν, βρέθηκε προσκυνητής μαζί με Λαϊκό αδελφό μας, μεσημέρι στο Αρχονταρίκι του Μοναστηριού, περιμένοντας να οδηγηθούν σε δωμάτιο, μιας και από καιρό είχαν φροντίσει να αιτηθούν φιλοξενίας, κάτι που προς μεγάλη τους χαρά έγινε δεκτό. Όμως μια έξαφνη έλευση σημαινόντων προσώπων και η αναγκαστική δική τους διανυκτέρευση, δημιούργησε πρόβλημα για κάποιους προσκυνητές εκείνης της ημέρας. Προσπαθούσαν τότε οι πατέρες να βρουν μια λύση για αυτούς. Κάποια στιγμή και αφού είχαν περάσει αρκετές ώρες χωρίς να έχουν τακτοποιηθεί, ο πατήρ Αθανάσιος πλησίασε τον παππούλη απ τα μέρη μας και του είπε: -Έρχεσαι μαζί μου να σε πάω σε ένα κελί για να μείνεις; Τον φίλο σου τον τακτοποιήσαμε! Θα στριμωχτεί βέβαια λίγο αλλά για σένα έχω εντολή από τον Παπά… Εννοούσε τον πατέρα Γαλακτίωνα που όπως όλοι οι παπάδες στο Όρος τυγχάνουν ξεχωριστής εκτίμησης και αναφοράς. –Να ναι ευλογημένο! είπε εκείνος και τον ακολούθησε σε έναν διάδρομο, που σαν μυστικός του είχε φανεί τότε. Έφτασαν μετά από λίγο σε ένα πολύ όμορφο και απομονωμένο κελάκι.
-Εδώ θα μείνεις πάτερ! –Εγώ εδώ; απόρησε εκείνος… Μα αυτό είναι για επισήμους! –Ναι, το κατάλαβες… Όχι για επισήμους βέβαια, μα για ταπεινούς Επισκόπους… Εντολή του παπά, εσύ να μείνεις εδώ! Λόγω του εκτάκτου… -Άντε θα τα πούμε στις ακολουθίες! Το επόμενο πρωινό στην τράπεζα της Σιμωνόπετρας έτρωγε δίπλα στον παπά Γαλακτίωνα. Κάποια στιγμή εκείνος ψιθυριστά τον ρώτησε: -Κοιμήθηκες καλά πάτερ μου; - Αν κοιμήθηκα; Δόξα τω Θεώ!
Καλά εμένα τον άθλιο βρήκατε να βάλετε στο επισκοπικό κελί; Γέροντα όλη τη νύχτα μια μεθυστική ευωδία το είχε κατακλείσει… Νόμιζα συνεχώς ότι κάποιος λιβάνιζε, μα αυτό ήταν…ήταν απερίγραπτο… λεπτό, δροσερό, σαν…σαν… -Παπά μου του λέει χαμογελαστά ο σεβάσμιος Γέρων, σε αυτό το κελί κάποτε είχε μείνει ο Άγιος Νεκτάριος!
Άφωνος ο παππούλης μας! Η μεγάλη του ευλάβεια για τον Άγιο Πενταπόλεως έκανε εκείνη τη στιγμή μια από τις πιο συγκλονιστικές της ζωής του. Μια, γιατί υπήρξε και άμεσα ακόμα μια πιο συνταρακτική… Όταν έπειτα από μόλις λίγες μέρες θα βρισκόταν με θαυμαστό τρόπο να ευλογείται από τον πατέρα–Γαλακτίωνα και με λείψανο του αγαπημένου του Αγίου το οποίο φυλάσσει πλέον ως θησαυρό ανεκτίμητο, μαζί με τις τόσο ζωντανές μνήμες του απ τον γλυκύτατο Αθάνατο παππού των Σιμωνοπετριτών…
Ανηφορίζαμε πλέον για την πύλη της Γρηγορίου. Με δροσερό νερό απ την βρύση του επιβραβεύει τον ελάχιστο κάματό μας ο Άη Νικόλας! Η Γλυκοφιλούσα, όπως πάντα μας υποδέχεται στοργικά! Όλα γνώριμα και όλα σαν σήμερα να φτιαχτήκαν… Η κληματαριά σιμά στη φιάλη… Το μεγάλο βαρύ τάλαντο στα δεξιά…
Η Παναγία ζωγραφισμένη ως έμψυχος τράπεζα… Ο κτήτωρ Άγιος Γρηγόριος στην ψηφιδωτή του απεικόνιση και η πατρική του προτροπή: Δεύτε τέκνα ακούσατέ μου! Φόβο Κυρίου διδάξω υμάς! Ο Χριστός μας, περιστοιχιζόμενος απ τους 4 κήρυκες των αιωνίων ρημάτων Του. Το εκκλησάκι της Ρωμαίας Αγίας. Τα 2 ρολόγια με την κοσμική και την Βυζαντινή ώρα, που εδώ χαράζει την ημέρα και κατευθύνει τους χτύπους των ταλάντων και των δεομένων καρδιών!
Η αυλή της Γρηγορίου η αγιοβάδιστη, με τους τρούλους και τις θολωτές στέγες! Έρημη λίγο πριν τον εσπερινό, καρτερά τον εκκλησιαστικό που θα σημάνει για την προσευχητική συνάθροιση. Παραμονή Εορτής Ευχαριστηρίου Θεομητορικής! Της Αγίας Σκέπης! Δεν είχαμε προλάβει ακόμα να μπούμε στο δωμάτιο όταν… Ω Κύριε τι γλυκολαλιά απλώθηκε παντού! Πόσο αρμονικά χτυπούν οι καμπάνες! Άμοιαστος ο ρυθμός και η μελωδία! Να ναι αυτοσχεδιασμός της στιγμής;
Να υπαγορεύεται από κάποιον άνωθεν απεσταλμένο; Να ναι χέρια επουράνια αυτά που την εορτή προμηνύουν;
Προοίμιο πανηγυρικό, όπως μόνο εδώ μπορεί να ακουστεί!
Στεκόμαστε στον πρόναο. Περνά ο εφημέριος μπροστά απ τον καθένα μας. Το Κύριε Εκέκραξα μοσχοθυμιατισμένο! Το Νυν απολύεις, Παραδείσου αδημονία και η πανυπέραγνος Μητέρα του ενυπόστατου Λόγου, αχείμαστο λιμάνι και Σκέπη των προστρεχόντων! Φωτοφόρος νεφέλη εφαπλοί υπέρ έννοιαν!
Στην τράπεζα προσπαθούμε να μιμηθούμε τους μοναχούς.
Το σώμα τρέφεται, η ψυχή προσεύχεται και ο νους στραμμένος στον αναγνώστη, που διηγείται θαύματα και θαυμάσια. Τόσο όμοια η χροιά και ο παλμός κάθε φωνής αναγνώστη στις Αγιορείτικες τράπεζες. Αργόσυρτη και επιβλητική, κάποτε να πνίγει το λυγμό που ανεβαίνει, κάθε φορά που ένας άθλος μαρτυρικός εξιστορείται, όποτε η φύση νικιέται, η σάρκα χαλινώνεται και το καμίνι της αθεΐας με αστέγνωτο αίμα σβήνεται.
Καθόμαστε μπρος στα παράθυρα πάνω απ τη θάλασσα. Στρατιωτικοί μεγαλομάρτυρες, φρουρούν ανύστακτοι από αλλότριες επιβουλές. Ένα ατρόμητο σμήνος αθλοφόρων προστατών: Οι Άγιοι Λούπος, Προκόπιος, Τρύφων, Αρτέμιος, Δημήτριος, Γεώργιος, Νικήτας, περιφρουρούν και κατανικούν με την ισχύ του Κυρίου τους, τα ανίσχυρα θράση των δαιμόνων που πάντα θα καιροφυλακτούν.
Παρατηρώ τον άμβωνα της Τράπεζας. Σαν στύλοι του ακλόνητοι, οι Σοφοί Άγιοι: Γρηγόριος Παλαμάς και Άγιος Φώτιος , στέκονται ολόσωμοι δίπλα στα σκαλοπάτια του. Σκέφτομαι πως ο Θεολόγος του ακτίστου φωτός δεσπόζει στο Μοναστήρι της Γρηγορίου. Παντού υπάρχει η αύρα της Παλαμικής διδασκαλίας!
Η διαρκής πηγή γνώσης και φωτισμού του μακαριστού πατρός Γεωργίου! Την έφερε και την εγκατέστησε ισόβια στα Γρηγοριάτικα χώματα, όταν πριν από σαράντα χρόνια ήρθε με την συνοδεία του για να τα ξαναζωντανέψουν! Με την συνεχή αναφορά του στον Θεόπτη Θεολόγο και τις μεσιτείες του Αγίου, κατέστη ο ίδιος ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ομολογητές και διδασκάλους. Σοφό τον είπανε και όχι άδικα! Δρυ της Ορθοδοξίας, πολύεδρο αδάμαντα! Συνειρμικά ο Γέροντας έρχεται στο νου μας κάθε φορά που ένας λόγος του Παλαμά φωτίζει το σκότος, κάθε φορά που η λαμπρή σάλπιγγα της Θεολογίας ακούγεται στις παρυφές της Αγίας Σαρακοστής.
Θρασύνομαι στ αλήθεια, μα έχω αιτία τις χιλιάδες φωτεινές λέξεις και τις αναρίθμητες σελίδες που ξεπήδησαν απ την ψυχή του Γεωργίου, σοφίζοντας και αποκαλύπτοντας πλάνες και λανθάνουσες αιρέσεις, να ψάλω έστω και κρυφίως το απολυτίκιο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τοποθετώντας στο πλάι του και τον Μακαριστό πλέον Γέροντα:
Ορθοδοξίας φωστήρες, Εκκλησίας στηρίγματα και διδάσκαλοι, των Μοναστῶνοι κορυφές, των θεολόγων υπέρμαχοιαπροσμάχητοι, Γρηγόριε θαυματουργέ και Γεώργιε μαθητά, Θεσσαλονίκης καυχήματα, κήρυκες της χάριτος, ικετεύετε διὰ παντός, σωθήναι τὰς ψυχὰς ημών.
Η ημέρα της τελευτής του, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μαρτύρησε πανηγυρικά της Αγιοσύνης του το μέγεθος. Τελεύει η τράπεζα και παίρνουμε την ευχή του Γέροντα Χριστοφόρου.
Μοιραζόμαστε τη χαρά της ψυχωφέλειάς μας, λίγο πριν το απόδειπνο με τον Δημοσθένη και τον Δημήτρη απ τα Χανιά. Ιεροψάλτες και θερμοί μελετητές της μοναστικής πολιτείας και της μυστηριακής ζωής . Στα μάτια τους η ελπίδα της σωτηρίας και το πάθος για αγώνα μέχρι αγαθού τέλους. Θα μας μείνουν αλησμόνητα τα συναισθήματα της ελάχιστης αυτής συνοδοιπορίας . Είπαμε όμως, εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς…
Να κι ο Άννα! Τον παρατηρώ και νιώθω την απερίγραπτη αίσθηση της επιστροφής σε ό,τι η ψυχή λαχταρά! Εξοικειωμένος πλήρως, σαν να μην έλειψε ποτέ, ρουφά την παραμικρή στιγμή!
Στη λιτή το Απόδειπνο ξεκινά. Το λαδοκέρι της Παναγιάς ανάβει και τα Χαίρε της ξεκινούν. Την ίδια ώρα εμείς συναντάμε μια νέα χορεία Αγίων. Κάθε μέρα και μια νέα ιερή παραλλαγή στη χαριτόβρυτη συντροφιά τους. Εκείνο το απόγεμα ασπαστήκαμε την Αγία Παρασκευή, την Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, την Αγία Ολυμπία εκ Μυτιλήνης, τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, την Αγία Ολυμπιάδα και τον Άγιο Νεκτάριο. Ναι, τους ίδιους ασπαστήκαμε! Δεν έχει σημασία αν ήταν η κάτω σιαγόνα ή το αριστερό χέρι τους. Κάποιοι με καθαρή καρδιά, τους βλέπουν την ώρα της προσκύνησης να ευλογούν και να ικετεύουν, την αγιαστική χάρη που εκείνοι έλαβαν ως Θεϊκή μισθαποδοσία, να την δωρίσει ο Κύριος σε όσους γνήσια μεταννοημένοι γονατίζουν μπροστά τους κάθε λιόγερμα.
Περπατώ για λίγο μόνος στις αυλές που σιγά-σιγά αδειάζουν από προσκυνητές. Στέκομαι ξανά μπροστά στον Άγιο Γρηγόριο τον δομήτορα της Μονής. Κάτω απ την εικόνα του στην μεσαία πύλη τα ονόματα των αφιερωτών της. Υπέρ Σωτηρίας Σταύρου και Ευθυμίας. Υπέρ Σωτηρίας… Υπέρ Σωτηρίας… μονολογώ και λαμβάνω ξανά… στίγμα. Δεν εξασφαλίζει βέβαια ο προσανατολισμός από μόνος του την Σωτηρία. Μα αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που θα κοιτάς… Το Άγιο Όρος είναι πυξίδα ασφαλής και αλάνθαστη για την ψυχή, σαν κάθε Σταυρός σε μνήμα Χριστιανού Ορθοδόξου, που πάντα κοιτά προς την Ανατολή, σαν κάθε παιδί, που πριν κοιμηθεί προσεύχεται στραμμένο προς την ποθεινή αρχαία Πατρίδα μας, τον εν Εδέμ Παράδεισο…
Πριν ανέβουμε στο δωμάτιο παρατηρούμε την ερημωμένη αυλή. Μόλις νυχτώσει για τα καλά θα αρχίσουν οι… περίπολοι των Προστατών της Γρηγορίου. Σαν σε όραμα μπροστά μας η Θεόστεπτη Τριάδα, μαζί με τον Θεσσαλονικέα φωστήρα σεργιανούν με βήμα απαλό και ειρηνεμένο στις αυλές και στους ορόφους του ιερού θαλασσόβραχου. Ξεκινούν μπροστά απ το ιερό της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, της Γιατρίνας του Μοναστηριού. Περνούν απ όλα τα κελιά των Γρηγοριατών αδελφών. Εκείνοι σκοποί, καθεύδοντες με αγρυπνούσα καρδίαν… Σύνθημα η μονολόγιστη ευχή. Παρασύνθημα: Ταις του Αγίου της ημέρας ευχαίς… Θα αναρωτηθεί κανείς: μέσα σε τούτο το γαληνεμένο μέρος, τι γυρεύουν έστω και συνειρμικά του στρατού και του πολέμου οι συνήθειες; Κι όμως πολεμιστές είναι κι αυτοί και μάλιστα επίλεκτοι! Κάποιοι αδαείς επαΐοντες, τους λένε λιποτάκτες της ζωής. Μα αυτοί είναι εθελοντές της! Δεν την απαρνήθηκαν, μα πόθησαν το αληθινό της με την ισόβια αφιέρωσή τους. Την αγκάλιασαν σφιχτά, την δέχτηκαν ολόψυχα με κάθε ικμάδα του είναι τους. Δεν είναι αρνητές της λοιπόν, είναι οι χαρμολυπημένοι θιασώτες της! Δεν είναι απόμαχοι, δεν τελούν εν αποστρατεία. Είναι στην ομάδα κρούσης, στην πρώτη γραμμή του αοράτου πολέμου. Αντίμαχοι: η ζωή του θανάτου και η ζωή του αιωνίου. Το σκοτάδι και το Φως… Το ψεύτικο και το αληθινό… Προτάσσουν τα φθαρτά τους σώματα και πολεμούν τον εχθρό, που νυχθημερόν επιτίθεται να καταλάβει τα φρούρια ψυχές . Δεν κραδαίνουν σύγχρονο οπλισμό, ούτε καν τα σπαθιά και τις λόγχες του ένδοξου παρελθόντος.
Μόνο το Σταυρό υψώνουν και τα κομποσκοίνια τους, τα δικά τους κανόνια, όπως έλεγε ο παππούς τους Παϊσιος. Δεν αλαλάζουν πολεμικές ιαχές μα μόνο τα Αγγελικά παραγγέλματα και Αγίων μαρτύρων ρήσεις: Στώμεν καλώς! Γλυκύς ο Παράδεισος! Και υποχωρεί ο εχθρός και λάμπει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης! Ως την επόμενη μάχη που μόλις ξεκίνησε! Και η Αγία Ολόφωτος Σκέπη προστατεύει υπέρ έννοιαν! Λίγες ώρες ξεκούρασης μέχρι να ξαναακουστεί στον όρθρο, το τόσο ελπιδοφόρο απολυτίκιό Αυτής, δι ης τους εχθρούς εκνικώμεν… Η πρώτη μας μέρα κλείνει γλυκά αποκαμωμένη τα μάτια της στο δωμάτιο σιμά στον Άγιο Σπυρίδωνα . Ανάστα ψυχή μου !
(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ψυχή ορθρία
Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Προηγούμενα:
7317 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 1ο
7346 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 2ο
7406 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 3ο
agioritikesmnimes
Κι ένα κελί ευωδιαστό από ουρανού παλάτια!
Οικονομεί και οδηγεί, στέλνει παρηγορία
Με το μαφόριο θαυμαστά σκεπάζει η Υπεραγία!
Τα σήμαντρα δοξολογούν, τα τάλαντα χτυπάνε,
Κωδωνοκρούστες άγγελοι ύμνους παντού σκορπάνε!
Ιάτραινα και κτήτορας μαζί με Επισκόπους
Των Μύρων και τον Παλαμά περιπολούν τους τόπους!
Το πρόσχωμεν αντιλαλεί, μάχης αχός στ αυτιά σου!
Στώμεν καλώς και ευλαβώς ψελίζει η καρδιά σου Τα Αγιορείτικα στερεώματα μπροστά μας! Επιστροφή με βήμα ταχύ από το Σιμωνοπετρίτικο σύννεφο, στην τόσο φιλόξενη εστία της Γρηγορίου. Ουρανοβατούμε πανευτυχείς! Κάθε κοίταγμα και ένα διαφορετικό αριστούργημα! Χάνονται οι λέξεις και εσύ εύχεσαι να πυκνογραφτούν μέσα σου με άσβηστο χρώμα τα μεγαλεία του Θεού. Ντύνεται Εκείνος μπροστά μας, με τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπειά Του. Άρμα Του τα Αθωνίτικα σύννεφα. Του ανέμου τα φτερά ταξιδεύουν τους αιώνες Του. Η παλάμη Του ανοιγμένη μπροστά μας, γεμάτη από αγαθά και την Χρηστότητά Του.
Ακόμα η πνοή Του μας κρατά ζωντανούς!
Το φετινό μας όνειρο έχει αρχίσει… Βρισκόμαστε μόλις στο απομεσήμερο της πρώτης μας μέρας και ως συνήθως οι θεωρίες για το χρόνο καταρρίπτονται με τόσο εμφατικό τρόπο μπροστά μας. Διαστέλλεται τόσο μοναδικά ο χρόνος στον Άθωνα , μεγαλώνουν οι καρδιές μας, που έστω και για λίγες στιγμές φαίνονται να τους χωρούν όλους! Συζητάμε για τις εντυπώσεις μας και ευχόμαστε σύντομα να ξαναβρεθούμε στον θαυμαστό βράχο της Μυροφόρου και να προσκυνήσουμε το ζεστό της χέρι.
Δύσκολο το να τα καταφέρεις στις μέρες μας να φιλοξενηθείς, μιας και τα αιτήματα απ όλον τον κόσμο, οι εργασίες και το μικρό καθολικό της Μονής, δεν επιτρέπουν την διαμονή όσων θα ήθελαν, μα περιορισμένο αρκετά αριθμό προσκυνητών. Κατεβαίνοντας θυμόμαστε ξανά τον παππού Γαλακτίωνα και ένα σχετικό περιστατικό που ο πολυσέβαστος Πατήρ. Γ., πνευματικός από τα μέρη μας, κάποτε μας είχε διηγηθεί.
Χρόνια αρκετά πριν, βρέθηκε προσκυνητής μαζί με Λαϊκό αδελφό μας, μεσημέρι στο Αρχονταρίκι του Μοναστηριού, περιμένοντας να οδηγηθούν σε δωμάτιο, μιας και από καιρό είχαν φροντίσει να αιτηθούν φιλοξενίας, κάτι που προς μεγάλη τους χαρά έγινε δεκτό. Όμως μια έξαφνη έλευση σημαινόντων προσώπων και η αναγκαστική δική τους διανυκτέρευση, δημιούργησε πρόβλημα για κάποιους προσκυνητές εκείνης της ημέρας. Προσπαθούσαν τότε οι πατέρες να βρουν μια λύση για αυτούς. Κάποια στιγμή και αφού είχαν περάσει αρκετές ώρες χωρίς να έχουν τακτοποιηθεί, ο πατήρ Αθανάσιος πλησίασε τον παππούλη απ τα μέρη μας και του είπε: -Έρχεσαι μαζί μου να σε πάω σε ένα κελί για να μείνεις; Τον φίλο σου τον τακτοποιήσαμε! Θα στριμωχτεί βέβαια λίγο αλλά για σένα έχω εντολή από τον Παπά… Εννοούσε τον πατέρα Γαλακτίωνα που όπως όλοι οι παπάδες στο Όρος τυγχάνουν ξεχωριστής εκτίμησης και αναφοράς. –Να ναι ευλογημένο! είπε εκείνος και τον ακολούθησε σε έναν διάδρομο, που σαν μυστικός του είχε φανεί τότε. Έφτασαν μετά από λίγο σε ένα πολύ όμορφο και απομονωμένο κελάκι.
-Εδώ θα μείνεις πάτερ! –Εγώ εδώ; απόρησε εκείνος… Μα αυτό είναι για επισήμους! –Ναι, το κατάλαβες… Όχι για επισήμους βέβαια, μα για ταπεινούς Επισκόπους… Εντολή του παπά, εσύ να μείνεις εδώ! Λόγω του εκτάκτου… -Άντε θα τα πούμε στις ακολουθίες! Το επόμενο πρωινό στην τράπεζα της Σιμωνόπετρας έτρωγε δίπλα στον παπά Γαλακτίωνα. Κάποια στιγμή εκείνος ψιθυριστά τον ρώτησε: -Κοιμήθηκες καλά πάτερ μου; - Αν κοιμήθηκα; Δόξα τω Θεώ!
Καλά εμένα τον άθλιο βρήκατε να βάλετε στο επισκοπικό κελί; Γέροντα όλη τη νύχτα μια μεθυστική ευωδία το είχε κατακλείσει… Νόμιζα συνεχώς ότι κάποιος λιβάνιζε, μα αυτό ήταν…ήταν απερίγραπτο… λεπτό, δροσερό, σαν…σαν… -Παπά μου του λέει χαμογελαστά ο σεβάσμιος Γέρων, σε αυτό το κελί κάποτε είχε μείνει ο Άγιος Νεκτάριος!
Άφωνος ο παππούλης μας! Η μεγάλη του ευλάβεια για τον Άγιο Πενταπόλεως έκανε εκείνη τη στιγμή μια από τις πιο συγκλονιστικές της ζωής του. Μια, γιατί υπήρξε και άμεσα ακόμα μια πιο συνταρακτική… Όταν έπειτα από μόλις λίγες μέρες θα βρισκόταν με θαυμαστό τρόπο να ευλογείται από τον πατέρα–Γαλακτίωνα και με λείψανο του αγαπημένου του Αγίου το οποίο φυλάσσει πλέον ως θησαυρό ανεκτίμητο, μαζί με τις τόσο ζωντανές μνήμες του απ τον γλυκύτατο Αθάνατο παππού των Σιμωνοπετριτών…
Ανηφορίζαμε πλέον για την πύλη της Γρηγορίου. Με δροσερό νερό απ την βρύση του επιβραβεύει τον ελάχιστο κάματό μας ο Άη Νικόλας! Η Γλυκοφιλούσα, όπως πάντα μας υποδέχεται στοργικά! Όλα γνώριμα και όλα σαν σήμερα να φτιαχτήκαν… Η κληματαριά σιμά στη φιάλη… Το μεγάλο βαρύ τάλαντο στα δεξιά…
Η Παναγία ζωγραφισμένη ως έμψυχος τράπεζα… Ο κτήτωρ Άγιος Γρηγόριος στην ψηφιδωτή του απεικόνιση και η πατρική του προτροπή: Δεύτε τέκνα ακούσατέ μου! Φόβο Κυρίου διδάξω υμάς! Ο Χριστός μας, περιστοιχιζόμενος απ τους 4 κήρυκες των αιωνίων ρημάτων Του. Το εκκλησάκι της Ρωμαίας Αγίας. Τα 2 ρολόγια με την κοσμική και την Βυζαντινή ώρα, που εδώ χαράζει την ημέρα και κατευθύνει τους χτύπους των ταλάντων και των δεομένων καρδιών!
Η αυλή της Γρηγορίου η αγιοβάδιστη, με τους τρούλους και τις θολωτές στέγες! Έρημη λίγο πριν τον εσπερινό, καρτερά τον εκκλησιαστικό που θα σημάνει για την προσευχητική συνάθροιση. Παραμονή Εορτής Ευχαριστηρίου Θεομητορικής! Της Αγίας Σκέπης! Δεν είχαμε προλάβει ακόμα να μπούμε στο δωμάτιο όταν… Ω Κύριε τι γλυκολαλιά απλώθηκε παντού! Πόσο αρμονικά χτυπούν οι καμπάνες! Άμοιαστος ο ρυθμός και η μελωδία! Να ναι αυτοσχεδιασμός της στιγμής;
Να υπαγορεύεται από κάποιον άνωθεν απεσταλμένο; Να ναι χέρια επουράνια αυτά που την εορτή προμηνύουν;
Προοίμιο πανηγυρικό, όπως μόνο εδώ μπορεί να ακουστεί!
Στεκόμαστε στον πρόναο. Περνά ο εφημέριος μπροστά απ τον καθένα μας. Το Κύριε Εκέκραξα μοσχοθυμιατισμένο! Το Νυν απολύεις, Παραδείσου αδημονία και η πανυπέραγνος Μητέρα του ενυπόστατου Λόγου, αχείμαστο λιμάνι και Σκέπη των προστρεχόντων! Φωτοφόρος νεφέλη εφαπλοί υπέρ έννοιαν!
Στην τράπεζα προσπαθούμε να μιμηθούμε τους μοναχούς.
Το σώμα τρέφεται, η ψυχή προσεύχεται και ο νους στραμμένος στον αναγνώστη, που διηγείται θαύματα και θαυμάσια. Τόσο όμοια η χροιά και ο παλμός κάθε φωνής αναγνώστη στις Αγιορείτικες τράπεζες. Αργόσυρτη και επιβλητική, κάποτε να πνίγει το λυγμό που ανεβαίνει, κάθε φορά που ένας άθλος μαρτυρικός εξιστορείται, όποτε η φύση νικιέται, η σάρκα χαλινώνεται και το καμίνι της αθεΐας με αστέγνωτο αίμα σβήνεται.
Καθόμαστε μπρος στα παράθυρα πάνω απ τη θάλασσα. Στρατιωτικοί μεγαλομάρτυρες, φρουρούν ανύστακτοι από αλλότριες επιβουλές. Ένα ατρόμητο σμήνος αθλοφόρων προστατών: Οι Άγιοι Λούπος, Προκόπιος, Τρύφων, Αρτέμιος, Δημήτριος, Γεώργιος, Νικήτας, περιφρουρούν και κατανικούν με την ισχύ του Κυρίου τους, τα ανίσχυρα θράση των δαιμόνων που πάντα θα καιροφυλακτούν.
Παρατηρώ τον άμβωνα της Τράπεζας. Σαν στύλοι του ακλόνητοι, οι Σοφοί Άγιοι: Γρηγόριος Παλαμάς και Άγιος Φώτιος , στέκονται ολόσωμοι δίπλα στα σκαλοπάτια του. Σκέφτομαι πως ο Θεολόγος του ακτίστου φωτός δεσπόζει στο Μοναστήρι της Γρηγορίου. Παντού υπάρχει η αύρα της Παλαμικής διδασκαλίας!
Η διαρκής πηγή γνώσης και φωτισμού του μακαριστού πατρός Γεωργίου! Την έφερε και την εγκατέστησε ισόβια στα Γρηγοριάτικα χώματα, όταν πριν από σαράντα χρόνια ήρθε με την συνοδεία του για να τα ξαναζωντανέψουν! Με την συνεχή αναφορά του στον Θεόπτη Θεολόγο και τις μεσιτείες του Αγίου, κατέστη ο ίδιος ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ομολογητές και διδασκάλους. Σοφό τον είπανε και όχι άδικα! Δρυ της Ορθοδοξίας, πολύεδρο αδάμαντα! Συνειρμικά ο Γέροντας έρχεται στο νου μας κάθε φορά που ένας λόγος του Παλαμά φωτίζει το σκότος, κάθε φορά που η λαμπρή σάλπιγγα της Θεολογίας ακούγεται στις παρυφές της Αγίας Σαρακοστής.
Θρασύνομαι στ αλήθεια, μα έχω αιτία τις χιλιάδες φωτεινές λέξεις και τις αναρίθμητες σελίδες που ξεπήδησαν απ την ψυχή του Γεωργίου, σοφίζοντας και αποκαλύπτοντας πλάνες και λανθάνουσες αιρέσεις, να ψάλω έστω και κρυφίως το απολυτίκιο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τοποθετώντας στο πλάι του και τον Μακαριστό πλέον Γέροντα:
Ορθοδοξίας φωστήρες, Εκκλησίας στηρίγματα και διδάσκαλοι, των Μοναστῶνοι κορυφές, των θεολόγων υπέρμαχοιαπροσμάχητοι, Γρηγόριε θαυματουργέ και Γεώργιε μαθητά, Θεσσαλονίκης καυχήματα, κήρυκες της χάριτος, ικετεύετε διὰ παντός, σωθήναι τὰς ψυχὰς ημών.
Η ημέρα της τελευτής του, η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μαρτύρησε πανηγυρικά της Αγιοσύνης του το μέγεθος. Τελεύει η τράπεζα και παίρνουμε την ευχή του Γέροντα Χριστοφόρου.
Μοιραζόμαστε τη χαρά της ψυχωφέλειάς μας, λίγο πριν το απόδειπνο με τον Δημοσθένη και τον Δημήτρη απ τα Χανιά. Ιεροψάλτες και θερμοί μελετητές της μοναστικής πολιτείας και της μυστηριακής ζωής . Στα μάτια τους η ελπίδα της σωτηρίας και το πάθος για αγώνα μέχρι αγαθού τέλους. Θα μας μείνουν αλησμόνητα τα συναισθήματα της ελάχιστης αυτής συνοδοιπορίας . Είπαμε όμως, εδώ ο χρόνος μετράει αλλιώς…
Να κι ο Άννα! Τον παρατηρώ και νιώθω την απερίγραπτη αίσθηση της επιστροφής σε ό,τι η ψυχή λαχταρά! Εξοικειωμένος πλήρως, σαν να μην έλειψε ποτέ, ρουφά την παραμικρή στιγμή!
Στη λιτή το Απόδειπνο ξεκινά. Το λαδοκέρι της Παναγιάς ανάβει και τα Χαίρε της ξεκινούν. Την ίδια ώρα εμείς συναντάμε μια νέα χορεία Αγίων. Κάθε μέρα και μια νέα ιερή παραλλαγή στη χαριτόβρυτη συντροφιά τους. Εκείνο το απόγεμα ασπαστήκαμε την Αγία Παρασκευή, την Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, την Αγία Ολυμπία εκ Μυτιλήνης, τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα, την Αγία Ολυμπιάδα και τον Άγιο Νεκτάριο. Ναι, τους ίδιους ασπαστήκαμε! Δεν έχει σημασία αν ήταν η κάτω σιαγόνα ή το αριστερό χέρι τους. Κάποιοι με καθαρή καρδιά, τους βλέπουν την ώρα της προσκύνησης να ευλογούν και να ικετεύουν, την αγιαστική χάρη που εκείνοι έλαβαν ως Θεϊκή μισθαποδοσία, να την δωρίσει ο Κύριος σε όσους γνήσια μεταννοημένοι γονατίζουν μπροστά τους κάθε λιόγερμα.
Περπατώ για λίγο μόνος στις αυλές που σιγά-σιγά αδειάζουν από προσκυνητές. Στέκομαι ξανά μπροστά στον Άγιο Γρηγόριο τον δομήτορα της Μονής. Κάτω απ την εικόνα του στην μεσαία πύλη τα ονόματα των αφιερωτών της. Υπέρ Σωτηρίας Σταύρου και Ευθυμίας. Υπέρ Σωτηρίας… Υπέρ Σωτηρίας… μονολογώ και λαμβάνω ξανά… στίγμα. Δεν εξασφαλίζει βέβαια ο προσανατολισμός από μόνος του την Σωτηρία. Μα αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που θα κοιτάς… Το Άγιο Όρος είναι πυξίδα ασφαλής και αλάνθαστη για την ψυχή, σαν κάθε Σταυρός σε μνήμα Χριστιανού Ορθοδόξου, που πάντα κοιτά προς την Ανατολή, σαν κάθε παιδί, που πριν κοιμηθεί προσεύχεται στραμμένο προς την ποθεινή αρχαία Πατρίδα μας, τον εν Εδέμ Παράδεισο…
Πριν ανέβουμε στο δωμάτιο παρατηρούμε την ερημωμένη αυλή. Μόλις νυχτώσει για τα καλά θα αρχίσουν οι… περίπολοι των Προστατών της Γρηγορίου. Σαν σε όραμα μπροστά μας η Θεόστεπτη Τριάδα, μαζί με τον Θεσσαλονικέα φωστήρα σεργιανούν με βήμα απαλό και ειρηνεμένο στις αυλές και στους ορόφους του ιερού θαλασσόβραχου. Ξεκινούν μπροστά απ το ιερό της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, της Γιατρίνας του Μοναστηριού. Περνούν απ όλα τα κελιά των Γρηγοριατών αδελφών. Εκείνοι σκοποί, καθεύδοντες με αγρυπνούσα καρδίαν… Σύνθημα η μονολόγιστη ευχή. Παρασύνθημα: Ταις του Αγίου της ημέρας ευχαίς… Θα αναρωτηθεί κανείς: μέσα σε τούτο το γαληνεμένο μέρος, τι γυρεύουν έστω και συνειρμικά του στρατού και του πολέμου οι συνήθειες; Κι όμως πολεμιστές είναι κι αυτοί και μάλιστα επίλεκτοι! Κάποιοι αδαείς επαΐοντες, τους λένε λιποτάκτες της ζωής. Μα αυτοί είναι εθελοντές της! Δεν την απαρνήθηκαν, μα πόθησαν το αληθινό της με την ισόβια αφιέρωσή τους. Την αγκάλιασαν σφιχτά, την δέχτηκαν ολόψυχα με κάθε ικμάδα του είναι τους. Δεν είναι αρνητές της λοιπόν, είναι οι χαρμολυπημένοι θιασώτες της! Δεν είναι απόμαχοι, δεν τελούν εν αποστρατεία. Είναι στην ομάδα κρούσης, στην πρώτη γραμμή του αοράτου πολέμου. Αντίμαχοι: η ζωή του θανάτου και η ζωή του αιωνίου. Το σκοτάδι και το Φως… Το ψεύτικο και το αληθινό… Προτάσσουν τα φθαρτά τους σώματα και πολεμούν τον εχθρό, που νυχθημερόν επιτίθεται να καταλάβει τα φρούρια ψυχές . Δεν κραδαίνουν σύγχρονο οπλισμό, ούτε καν τα σπαθιά και τις λόγχες του ένδοξου παρελθόντος.
Μόνο το Σταυρό υψώνουν και τα κομποσκοίνια τους, τα δικά τους κανόνια, όπως έλεγε ο παππούς τους Παϊσιος. Δεν αλαλάζουν πολεμικές ιαχές μα μόνο τα Αγγελικά παραγγέλματα και Αγίων μαρτύρων ρήσεις: Στώμεν καλώς! Γλυκύς ο Παράδεισος! Και υποχωρεί ο εχθρός και λάμπει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης! Ως την επόμενη μάχη που μόλις ξεκίνησε! Και η Αγία Ολόφωτος Σκέπη προστατεύει υπέρ έννοιαν! Λίγες ώρες ξεκούρασης μέχρι να ξαναακουστεί στον όρθρο, το τόσο ελπιδοφόρο απολυτίκιό Αυτής, δι ης τους εχθρούς εκνικώμεν… Η πρώτη μας μέρα κλείνει γλυκά αποκαμωμένη τα μάτια της στο δωμάτιο σιμά στον Άγιο Σπυρίδωνα . Ανάστα ψυχή μου !
(συνεχίζεται)
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο: Ψυχή ορθρία
Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Προηγούμενα:
7317 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 1ο
7346 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 2ο
7406 - Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015). Μέρος 3ο
agioritikesmnimes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
