2012-05-10 13:06:12
Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον αντίπαλό σου είναι να τον υποτιμήσεις. Το έκαναν ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία πριν από τις εκλογές. Το κάνουν και μετά. Με τον Αλέξη Τσίπρα.
Βλέπουμε έτσι τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σταθερά ένα βήμα μπροστά. Από τα κόμματα της έως τώρα εξουσίας, από το ΚΚΕ, από τους «ευρωπαϊστές», «μνημονιακούς» και όλους όσοι εκφράζουν θέσεις άλλες από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι λαϊκιστής. Θα έπρεπε πρωτίστως γι’ αυτό να τον υπολογίζουν σοβαρά οι «άλλοι», οι πρωτομάστορες του είδους. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει Ναι, παίζει με τη φωτιά. Μόνο που δεν την άναψε αυτός. Και το γνωρίζουμε όλοι.
Ναι, αν υποθέσουμε ότι θα κάνει όσα λέει, η χώρα θα πάει άλλα 50 χρόνια πίσω. Με τη διαφορά πως αυτό συνέβαινε και έως τώρα –από τους «άλλους».
Ναι, αφήνει στελέχη του να λένε δεξιά και αριστερά μπαρούφες, όταν δεν τις λέει ο ίδιος. Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνει επίτηδες – όσο βλέπει ότι το αποτέλεσμα τον «δικαιώνει».
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδίστακτος, αμοραλιστής. Το γνωρίζουν πολύ καλά πρώτα εκείνοι που τον βοήθησαν να αναδειχθεί, τέως και νυν σύντροφοί του.
Ναι, είναι και τυχοδιώκτης. Είναι ένας από ΑΥΤΟΥΣ. Και αποδεικνύεται ανώτερος από τους σημερινούς αντίπαλούς του. Ενας μαθητής που ξεπερνάει τους «δασκάλους» του.
Σύμφωνοι, όλα αυτά και όσα μπορούμε ακόμη εκ του ασφαλούς να του καταλογίσουμε, δεν είναι εκείνα που θα θέλαμε από έναν ελπιδοφόρο νεαρό, επικεφαλής μιας Αριστερής παράταξης. Όχι πάλι μια από τα ίδια, έναν από τους ίδιους Ε και; Ποιος νοιάζεται τι θέλουμε «εμείς»; Και ποιοι είμαστε «εμείς»; Πόσοι;
Διότι ο Τσίπρας είναι σίγουρα εκείνος που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον να «πιάσει» (και να εξαργυρώσει) το νόημα της εποχής. Να δώσει στην «κινούμενη άμμο» εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων μια ελπίδα – πιθανότατα απατηλή, αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα;
Απέναντι στον εξαιρετικά προετοιμασμένο Αλέξη Τσίπρα, τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα δεν μπορούν πια να αντιτάξουν τους ίδιους. Δεν προλαβαίνουν να βγάλουν άλλους. Μάλλον δεν φτάνει αν βάλουν (κι) άλλους.
Ο χρόνος είναι και αυτός τώρα μαζί του. Ακριβώς διότι, όπως λένε οι επικριτές του, «δεν υπάρχει άλλος». Κάτι που πρώτοι ένιωσαν (στο πετσί τους) όσοι για πρώτη φορά τώρα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ…
Μακάρι, για το καλό όλων μας, να του «βγει». Αν όχι, ο Τσίπρας θα «καεί» και αυτός, όπως οι όμοιοί του, λίγο αργότερα από εκείνους. Μαζί θα έχει μάλλον «καεί» και η χώρα. Τότε, δεν θα έχει τόση σημασία ποιος έφταιξε πρώτος και ποιος τελευταίος. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος. Προφανώς δεν το φοβάται. Ή, απλώς, δεν τον απασχολεί…
Σ.Σοφιανός
****
Ένα πολιτικό «τρίγωνο των Βερμούδων» απειλεί να καταπιεί τη χώρα, το οποίο ορίζεται από τρεις πλευρές: τον εγωισμό, τη μικροπολιτική και τη βλακεία. Εγωισμός εκείνων που επιθυμούν να φέρουν τη λαϊκή εντολή στα μέτρα τους, μικροπολιτική με διάφορες εξυπνάδες που μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα συνεννόησης και, κυρίως, βλακεία. Ατελείωτη βλακεία: η βλακεία του «νέες εκλογές», αλλά κυρίως, η βλακεία του «όλα ή τίποτα» που βρίσκεται στη βάση της πλήρους μονομερούς καταγγελίας, η οποία, είναι απλώς ισοδύναμη με αυτοκτονία, ενώ δεν είναι η εντολή που έχει δώσει το εκλογικό σώμα.
Τι σημαίνει «καταγγελία» και τίποτα άλλο; Δοκιμάστηκε το όποιο άλλο και απέτυχε; Εγινε η προσπάθεια και δεν απέδωσε; Επιτέλους, επίτηδες το κάνουν και χάβουν ό,τι τους λένε απ’ έξω, τώρα και οι Αριστεροί; Πριν, τα δύο παλιά κόμματα έτρεμαν τη Μέρκελ και δεν έλεγαν κουβέντα. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να της το «δώσει στο πιάτο». Επιτέλους, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να πάει να δώσει μια αληθινή μάχη;! Ας φωνάζουν οι Γερμανοί ότι δεν γίνεται. Το δικό μας το εθνικό καθήκον ποιο είναι; Είναι να πάμε και να το επιχειρήσουμε. Αν πριν πάμε προβούμε στην μονομερή καταγγελία, θα μας τελειώσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και, τότε, ας το σκεφτεί καλά ο κ. Τσίπρας, μήπως ο λαός που τον ψήφισε, τον κυνηγάει μέσα σε λίγες ώρες…
Μία οδός υπάρχει: να πάμε όλοι μαζί και να ζητήσουμε σημαντικές αλλαγές. Συγκροτημένα και ουσιαστικά, τώρα, που το κλίμα είναι σαφώς πολύ ευνοϊκότερο από πριν. Και εκεί να επιχειρηματολογήσουμε και εν ανάγκη, να απειλήσουμε, σκληρά, για να τις πετύχουμε. Εχουμε και θεσμικά και ουσιαστικά όπλα. Εχουμε και ανθρώπους ικανούς. Εχουμε ελπίδες μεγάλες. Αλλά αν πάμε εκ προοιμίου στη λογική της μονομερούς καταγγελίας, τους το χαρίζουμε στο πιάτο: θα τελειώσουν την Ελλάδα μέσα σε λίγες ώρες… Γιατί να γίνει αυτό; Είναι μια μορφή παράδοσης ουσιαστικά αντίστοιχη με εκείνη που η Αριστερά καταγγέλει…
Αυτά όλα, ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, έχουν ήδη βουλιάξει στο προαναφερθέν «τρίγωνο των Βερμούδων». Και ένας μόνον τρόπος υπάρχει για να έρθουν και πάλι στην επιφάνεια: ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να απειλήσει με άμεση παραίτηση αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση στην τέταρτη εντολή, μετά από τη συζήτηση του με τους αρχηγούς.
Ο Κάρολος Παπούλιας είναι ο μόνος που μπορεί πλέον να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να μιλήσει ως ο αρχηγός του κράτους, ως ο πρώτος πολίτης της χώρας εκ μέρους όλων των άλλων πολιτών, και να πει στους αρχηγούς ότι αν βγουν από εκείνο το δωμάτιο χωρίς να έχουν σχηματίσει κυβέρνηση, ο ίδιος θα παραιτηθεί αμέσως.
Αν το πράξει αυτό ο πρόεδρος, ουδείς θα τολμήσει να λάβει την ιστορική ευθύνη και να αγνοήσει μια τέτοια απειλή. Δεν είναι επειδή αυτή η παραίτηση του προέδρου θα φέρει εκλογές. Αυτές θα έρθουν, αν δεν υπάρξει συμφωνία, έτσι κι αλλιώς: είναι επειδή θα φέρει τους αρχηγούς απέναντι στις εθνικές ευθύνες τους και θα τους αναγκάσει να σοβαρευτούν, κάτι απολύτως απαραίτητο για ουκ ολίγους εξ αυτών Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ας οριστεί ένας πρωθυπουργός κοινής αποδοχής, κατά προτίμηση αντιμνημονιακός, και ας του δοθεί συγκεκριμένη εντολή να πάει έξω να διαπραγματευθεί εκ μέρους του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων. Απαιτείται μια σημαντική προσωπικότητα που εκ μέρους όλων των Ελλήνων θα επιχειρήσει να αλλάξει τα πράγματα. Ένας πρωθυπουργός που την ίδια στιγμή που θα μιλήσει με όλους τους σημαντικούς ξένους αρχηγούς για την ανάγκη μεταβολής των συνθηκών, ταυτόχρονα, θα ανακηρύξει την ΑΟΖ και θα καλέσει τους πάντες να έρθουν και να συμμετέχουν στις έρευνες.
Πρέπει να ξεφύγουμε αμέσως από το καταστροφικό ψευδοδίλλημα «όλα ή τίποτα», το οποίο δεν οδηγεί παρά στο χάος. Αν η Ελλάδα σχηματίσει μια κυβέρνηση με εντολή ευρείας και σκληρής διαπραγμάτευσης και με μεγάλο αριθμό δυνάμεων πίσω της, μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά. Δεν πρέπει να χαθεί αυτή η δυνατότητα. Και ο μόνος πια που μπορεί να την εγγυηθεί, είναι ο Κάρολος Παπούλιας: είτε με την πειθώ του λόγου του, είτε με την πειθώ της παραίτησής του…
Γ.Π.Μαλούχος
ΒΗΜΑ
I-Reporter
Βλέπουμε έτσι τον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σταθερά ένα βήμα μπροστά. Από τα κόμματα της έως τώρα εξουσίας, από το ΚΚΕ, από τους «ευρωπαϊστές», «μνημονιακούς» και όλους όσοι εκφράζουν θέσεις άλλες από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι λαϊκιστής. Θα έπρεπε πρωτίστως γι’ αυτό να τον υπολογίζουν σοβαρά οι «άλλοι», οι πρωτομάστορες του είδους. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει Ναι, παίζει με τη φωτιά. Μόνο που δεν την άναψε αυτός. Και το γνωρίζουμε όλοι.
Ναι, αν υποθέσουμε ότι θα κάνει όσα λέει, η χώρα θα πάει άλλα 50 χρόνια πίσω. Με τη διαφορά πως αυτό συνέβαινε και έως τώρα –από τους «άλλους».
Ναι, αφήνει στελέχη του να λένε δεξιά και αριστερά μπαρούφες, όταν δεν τις λέει ο ίδιος. Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν το κάνει επίτηδες – όσο βλέπει ότι το αποτέλεσμα τον «δικαιώνει».
Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδίστακτος, αμοραλιστής. Το γνωρίζουν πολύ καλά πρώτα εκείνοι που τον βοήθησαν να αναδειχθεί, τέως και νυν σύντροφοί του.
Ναι, είναι και τυχοδιώκτης. Είναι ένας από ΑΥΤΟΥΣ. Και αποδεικνύεται ανώτερος από τους σημερινούς αντίπαλούς του. Ενας μαθητής που ξεπερνάει τους «δασκάλους» του.
Σύμφωνοι, όλα αυτά και όσα μπορούμε ακόμη εκ του ασφαλούς να του καταλογίσουμε, δεν είναι εκείνα που θα θέλαμε από έναν ελπιδοφόρο νεαρό, επικεφαλής μιας Αριστερής παράταξης. Όχι πάλι μια από τα ίδια, έναν από τους ίδιους Ε και; Ποιος νοιάζεται τι θέλουμε «εμείς»; Και ποιοι είμαστε «εμείς»; Πόσοι;
Διότι ο Τσίπρας είναι σίγουρα εκείνος που κατάφερε καλύτερα από κάθε άλλον να «πιάσει» (και να εξαργυρώσει) το νόημα της εποχής. Να δώσει στην «κινούμενη άμμο» εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων μια ελπίδα – πιθανότατα απατηλή, αλλά έτσι δεν γινόταν πάντα;
Απέναντι στον εξαιρετικά προετοιμασμένο Αλέξη Τσίπρα, τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα δεν μπορούν πια να αντιτάξουν τους ίδιους. Δεν προλαβαίνουν να βγάλουν άλλους. Μάλλον δεν φτάνει αν βάλουν (κι) άλλους.
Ο χρόνος είναι και αυτός τώρα μαζί του. Ακριβώς διότι, όπως λένε οι επικριτές του, «δεν υπάρχει άλλος». Κάτι που πρώτοι ένιωσαν (στο πετσί τους) όσοι για πρώτη φορά τώρα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ…
Μακάρι, για το καλό όλων μας, να του «βγει». Αν όχι, ο Τσίπρας θα «καεί» και αυτός, όπως οι όμοιοί του, λίγο αργότερα από εκείνους. Μαζί θα έχει μάλλον «καεί» και η χώρα. Τότε, δεν θα έχει τόση σημασία ποιος έφταιξε πρώτος και ποιος τελευταίος. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος. Προφανώς δεν το φοβάται. Ή, απλώς, δεν τον απασχολεί…
Σ.Σοφιανός
****
Ένα πολιτικό «τρίγωνο των Βερμούδων» απειλεί να καταπιεί τη χώρα, το οποίο ορίζεται από τρεις πλευρές: τον εγωισμό, τη μικροπολιτική και τη βλακεία. Εγωισμός εκείνων που επιθυμούν να φέρουν τη λαϊκή εντολή στα μέτρα τους, μικροπολιτική με διάφορες εξυπνάδες που μπλοκάρουν κάθε δυνατότητα συνεννόησης και, κυρίως, βλακεία. Ατελείωτη βλακεία: η βλακεία του «νέες εκλογές», αλλά κυρίως, η βλακεία του «όλα ή τίποτα» που βρίσκεται στη βάση της πλήρους μονομερούς καταγγελίας, η οποία, είναι απλώς ισοδύναμη με αυτοκτονία, ενώ δεν είναι η εντολή που έχει δώσει το εκλογικό σώμα.
Τι σημαίνει «καταγγελία» και τίποτα άλλο; Δοκιμάστηκε το όποιο άλλο και απέτυχε; Εγινε η προσπάθεια και δεν απέδωσε; Επιτέλους, επίτηδες το κάνουν και χάβουν ό,τι τους λένε απ’ έξω, τώρα και οι Αριστεροί; Πριν, τα δύο παλιά κόμματα έτρεμαν τη Μέρκελ και δεν έλεγαν κουβέντα. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να της το «δώσει στο πιάτο». Επιτέλους, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να πάει να δώσει μια αληθινή μάχη;! Ας φωνάζουν οι Γερμανοί ότι δεν γίνεται. Το δικό μας το εθνικό καθήκον ποιο είναι; Είναι να πάμε και να το επιχειρήσουμε. Αν πριν πάμε προβούμε στην μονομερή καταγγελία, θα μας τελειώσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και, τότε, ας το σκεφτεί καλά ο κ. Τσίπρας, μήπως ο λαός που τον ψήφισε, τον κυνηγάει μέσα σε λίγες ώρες…
Μία οδός υπάρχει: να πάμε όλοι μαζί και να ζητήσουμε σημαντικές αλλαγές. Συγκροτημένα και ουσιαστικά, τώρα, που το κλίμα είναι σαφώς πολύ ευνοϊκότερο από πριν. Και εκεί να επιχειρηματολογήσουμε και εν ανάγκη, να απειλήσουμε, σκληρά, για να τις πετύχουμε. Εχουμε και θεσμικά και ουσιαστικά όπλα. Εχουμε και ανθρώπους ικανούς. Εχουμε ελπίδες μεγάλες. Αλλά αν πάμε εκ προοιμίου στη λογική της μονομερούς καταγγελίας, τους το χαρίζουμε στο πιάτο: θα τελειώσουν την Ελλάδα μέσα σε λίγες ώρες… Γιατί να γίνει αυτό; Είναι μια μορφή παράδοσης ουσιαστικά αντίστοιχη με εκείνη που η Αριστερά καταγγέλει…
Αυτά όλα, ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, έχουν ήδη βουλιάξει στο προαναφερθέν «τρίγωνο των Βερμούδων». Και ένας μόνον τρόπος υπάρχει για να έρθουν και πάλι στην επιφάνεια: ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να απειλήσει με άμεση παραίτηση αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση στην τέταρτη εντολή, μετά από τη συζήτηση του με τους αρχηγούς.
Ο Κάρολος Παπούλιας είναι ο μόνος που μπορεί πλέον να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να μιλήσει ως ο αρχηγός του κράτους, ως ο πρώτος πολίτης της χώρας εκ μέρους όλων των άλλων πολιτών, και να πει στους αρχηγούς ότι αν βγουν από εκείνο το δωμάτιο χωρίς να έχουν σχηματίσει κυβέρνηση, ο ίδιος θα παραιτηθεί αμέσως.
Αν το πράξει αυτό ο πρόεδρος, ουδείς θα τολμήσει να λάβει την ιστορική ευθύνη και να αγνοήσει μια τέτοια απειλή. Δεν είναι επειδή αυτή η παραίτηση του προέδρου θα φέρει εκλογές. Αυτές θα έρθουν, αν δεν υπάρξει συμφωνία, έτσι κι αλλιώς: είναι επειδή θα φέρει τους αρχηγούς απέναντι στις εθνικές ευθύνες τους και θα τους αναγκάσει να σοβαρευτούν, κάτι απολύτως απαραίτητο για ουκ ολίγους εξ αυτών Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ας οριστεί ένας πρωθυπουργός κοινής αποδοχής, κατά προτίμηση αντιμνημονιακός, και ας του δοθεί συγκεκριμένη εντολή να πάει έξω να διαπραγματευθεί εκ μέρους του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων. Απαιτείται μια σημαντική προσωπικότητα που εκ μέρους όλων των Ελλήνων θα επιχειρήσει να αλλάξει τα πράγματα. Ένας πρωθυπουργός που την ίδια στιγμή που θα μιλήσει με όλους τους σημαντικούς ξένους αρχηγούς για την ανάγκη μεταβολής των συνθηκών, ταυτόχρονα, θα ανακηρύξει την ΑΟΖ και θα καλέσει τους πάντες να έρθουν και να συμμετέχουν στις έρευνες.
Πρέπει να ξεφύγουμε αμέσως από το καταστροφικό ψευδοδίλλημα «όλα ή τίποτα», το οποίο δεν οδηγεί παρά στο χάος. Αν η Ελλάδα σχηματίσει μια κυβέρνηση με εντολή ευρείας και σκληρής διαπραγμάτευσης και με μεγάλο αριθμό δυνάμεων πίσω της, μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά. Δεν πρέπει να χαθεί αυτή η δυνατότητα. Και ο μόνος πια που μπορεί να την εγγυηθεί, είναι ο Κάρολος Παπούλιας: είτε με την πειθώ του λόγου του, είτε με την πειθώ της παραίτησής του…
Γ.Π.Μαλούχος
ΒΗΜΑ
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκτός λειτουργίας το επίσημο site της Χρυσής Αυγής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
