Φαήλος Κρανιδιώτης: Η θέση μου

Μια γνώμη έχω κι εγώ, θα σας την πω. Ήμουν κατά του πρώτου Μνημονίου. Μην σας κουράζω, πλήθος κειμένων μου αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εισέπραξα την μήνι ποικιλόχρωμων «τυφεκιοφόρων του εχθρού», κυρίως με τον ανδρείο τρόπο των παραπολιτικών και των διαρροών. Ένα κείμενο με υπογραφή δεν βρήκα.

Πίστευα και πιστεύω ότι όχι μόνο η βάση της παράταξης μας αλλά η πλειοψηφία του Λαού μας είναι κοινωνικά φιλελεύθερη, λαϊκή και πατριωτική. Περπατείστε στις γειτονιές και τα χωριά για να το μάθετε, όσοι δεν το ξέρετε από την Ιστορία.

Η στην πλειοψηφία της παρασιτική «αστική» μας τάξη δεν γεμίζει ούτε δέκα λεωφορεία. Οι αποδέκτες του μηνύματος μας έπρεπε να είναι η λαϊκή δεξιά, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ και οι έντιμοι άνθρωποι της αριστεράς, που δεν είναι «κολλημένοι». Οι νοικοκυραίοι πατριώτες, η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού. Η βάση μας είναι πατριώτες, λαϊκοί, άνθρωποι του μόχθου κι όχι μπιζιμπόντηδες του Κολωνακίου και οι λίγοι πραγματικοί αστοί – δημιουργοί, που έχουν κοινωνική συνείδηση κι όχι ανακλαστικά βαμπίρ. Οι δε «γόνοι», ίσα που γεμίζουν ένα σχολικό λεωφορείο. Τα απλά μαθηματικά λοιπόν υποδεικνύουν ότι πρέπει να απευθυνόμαστε και να πείθουμε αυτούς, τους πολλούς.

Δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό στα οικονομικά και στην κοινωνιολογία, για να καταλάβεις ότι το κοινωνικό σώμα και η χώρα, η μία και μόνη Πατρίδα που έχουμε, δεν θα άντεχε μια πολιτική συνεχών οριζόντιων περικοπών και βαθιάς ύφεσης, με κατεστραμμένη την παραγωγική της βάση από την βαλκανικού τύπου «σοσιαλιστική» διαχείριση της επί 30 χρόνια.

Ορθά λοιπόν ο Αντώνης καταψήφισε το Μνημόνιο την Άνοιξη του 2010, όταν ακόμη η Ελλάδα ήταν εντός αγορών. Ορθή όλη η κριτική του στην εφαρμοσθείσα πολιτική του ΠΑΣΟΚ και δυστυχώς δικαιώθηκε. Την στήριξα με εκατοντάδες άρθρα και δημόσιες παρεμβάσεις, στο υστέρημα του χρόνου μου από τον αγώνα για επιβίωση.

Ήμουν, ως ταπεινό απλό μέλος της ΝΔ, κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», επειδή έτσι απωλέσαμε, τον αντισυστημικό και αντιμνημονιακό χαρακτήρα μας και μπήκαμε στην «εικόνα».

Την επόμενη ημέρα στην ΕΤ3, ως όφειλα, βγήκα και υπερασπίστηκα την επιλογή του Αρχηγού μας, λέγοντας αυτό που πιστεύω εκ βαθέων: ότι πήρε μια απόφαση πολιτικής αυτοθυσίας, ξέροντας το πολιτικό κόστος, θεωρώντας υπαρκτό, πιθανό τον κίνδυνο ενδεχόμενης άτακτης χρεοκοπίας. Έβαλε δεύτερο τον εαυτό του και το κόμμα και πρώτη την χώρα. Γι’ αυτό το έκανε.

Η συμμετοχή κορυφαίων στελεχών μας στην κυβέρνηση Παπαδήμου επικοινωνιακά και πολιτικά μας έβλαψε, αφού ήταν ακατονόητη στον πολύ κόσμο η έστω και για λίγους μήνες και για τρεις ειδικούς σκοπούς «συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση». Το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε και κατάφερε σε κάποιο βαθμό να μας ταυτίσει με την πολιτική του και τα αποτελέσματα της.

Πίστευα τον Φεβρουάριο του 2012, το έγραφα και το έλεγα, ότι η ελληνική χρεοκοπία ήταν μια άγνωστη ζώσα εκρηκτική ύλη, την οποία θα δίσταζε να πυροδοτήσει η Ευρώπη κι ότι γι’ αυτό ο κίνδυνος ήταν χάρτινος. Εξακολουθώ να το πιστεύω.

Ήμουν λοιπόν υπέρ ενός δεύτερου ΟΧΙ, στη δανειακή, με αντιπρόταση το άλλο, το δικό μας ηπιότερο μίγμα πολιτικής, με τους ίδιους πάντα στόχους: περιστολή των ελλειμμάτων και της σπατάλης, ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, όχι όμως με κοινωνική ανθρωποφαγία, με κύριο μέλημα την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, την παραμονή στο Ευρώ και στην πιο πολιτισμένη κοινότητα κρατών, που είναι η Ε.Ε., να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα και να βάλουμε τους κλέφτες κι όσους μας οδήγησαν στο Μνημόνιο στην φυλακή. Υπήρχε λοιπόν η πιθανότητα η Ευρώπη να κάνει πίσω, να δεχτεί μια άλλη, αναπτυξιακή, λογική.

Ο Αντώνης θεωρώντας όμως ότι υπήρχε και πιθανότητα, ποσοστό κινδύνου άτακτης χρεοκοπίας (ήμασταν ήδη ΕΚΤΟΣ αγορών), δεν θέλησε να πάρει το ρίσκο για το Λαό, βάζοντας πάλι δεύτερο τον εαυτό του, παρ’ ότι θα είχε εκτοξευθεί η δημοφιλία του. Κατά σύμπτωση πάλι την επομένη, πάλι στην ΕΤ3, εξήγησα το κίνητρο του, για το οποίο δεν έχω καμία αμφιβολία. Ότι δηλαδή είπε ναι, θέλοντας να κερδίσει η Πατρίδα χρόνο και για να μην ρισκάρει έστω και πιθανότητα 10% η Ευρώπη να μην υποχωρήσει και οι απειλές της να προκαλέσουν πανικό στους καταθέτες, κλείσιμο της στρόφιγγας δανεισμού και εσωτερική κατάρρευση, άρα de facto έξοδο από το ευρώ.

Το ΝΑΙ αυτό, αποσυσπείρωσε κι άλλο την βάση μας. Έφυγαν κι άλλοι από τους ανθρώπους μας, που δεν κάνουν περίπλοκες αναλύσεις. Άλλο ένα κομμάτι της λαϊκής δεξιάς, κοντά σε αυτό της 10/11/2011, αλλά και των ανθρώπων από άλλους χώρους, που προσδοκούσαν με ελπίδα στην άλλη πολιτική του Αντώνη, πήγε σε λύσεις οργής, άρνησης και τιμωρίας.

Δεν είναι λοιπόν η αντιμνημονιακή πολιτική που οδήγησε στο ποσοστό της 6ης Μαΐου αλλά η εγκατάλειψη της, ενώπιον κινδύνων, που εκτιμήθηκαν ως πιθανοί. Πίστευα και πιστεύω όμως, ως τελευταίος των 800.000, ότι άξιζε να πάρουμε το ρίσκο. Όμως ανήκω σε συντεταγμένο χώρο, δεν γίνομαι αυτόμολος, αναγνωρίζω τα μη ταπεινά κίνητρα κι εξοργίζομαι στα περί «προδοσίας», που απευθύνουν τυχοδιώκτες της αριστεράς και λαϊκιστές, που διατυπώνουν προτάσεις της «καραβάνας», γραμμένες πίσω από πακέτα από τσιγάρα. Η πρόταση του Αντώνη, η πρόταση της ΝΔ, εξακολουθεί να είναι η μόνη λογική, ευρωπαϊκή, πατριωτική, ένα μίγμα δημοσιονομικής πειθαρχίας αλλά και ανάπτυξης, που δεν θα τινάξει την κοινωνία στον αέρα και θα διασφαλίσει την παραμονή μας στην πιο πολιτισμένη οικογένεια κρατών του κόσμου.

Δεν δικαιώθηκαν όσοι εύχονταν την ήττα με βάση την προσωπική τους ατζέντα, πεκινουά στον καναπέ της διαπλοκής, χωρίς ιδέες, αρχές, συντροφικότητα, ούτε όσοι πίεζαν από την αρχή να γίνουμε «μαϊμού» μνημονιακό ΠΑΣΟΚ. Αν είχαν εισακουστεί, σήμερα θα παλεύαμε στήθος με στήθος με το ΚΚΕ για την ίδια θέση.

Η λαϊκή δεξιά, κεντροδεξιά, πείτε την όπως σας βολεύει, είναι εκεί έξω, σκόρπια, δύσπιστη, οργισμένη. Ο δικός μας κόσμος. Φυσικά και πρέπει να συνασπιστούν όλες οι φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις του Έθνους, αφήνοντας όμως ανθρωποφαγικές νεοφιλεύθερες ακρότητες και αντεθνικές θέσεις στην άκρη. Να συμφωνήσουμε πάνω στην αταλάντευτη ευρωπαϊκή και κοινωνικά φιλελεύθερη πορεία της χώρας, ενάντια στους γιαλαντζί νεομπολσεβίκους, που θέλουν να βάλουν χέρι στις καταθέσεις, να προσλάβουν άλλες 100.000 δημοσίους υπαλλήλους, να δημιουργήσουν μαγνήτη και γι’ άλλους λαθρομετανάστες και να διαπραγματευτούν με τους ισλαμοφασίστες της Άγκυρας για την ΑΟΖ και την εκμετάλλευση του Αιγαίου!

Να συμφωνήσουμε σε μια πολιτική για λιγότερο, ρωμαλέο, αποτελεσματικό κράτος, που θα διοικείται δια του παραδείγματος, με μάχη κατά της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, για πολιτική αποτροπής απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Να συμφωνήσουμε σε πολιτική για ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια, ασφαλείς δημόσιους χώρους. Να συμφωνήσουμε σε πολιτική σύλληψης, κράτησης, απέλασης όλων των παράνομων μεταναστών, που δεν δικαιούνται άσυλο ή δεν έχουν σοβαρούς ανθρωπιστικούς λόγους παραμονής. Να κάνει το κράτος το καθήκον του στις γειτονιές, για να μην υποκαθίσταται από κόμματα κι αυτοδιοικούντες ιδιώτες. Όταν το κράτος και η δημοκρατία λειτουργούν αληθινά, τότε δεν υπάρχει χώρος για ολοκληρωτικούς, είτε της Χρυσής Αυγής, είτε τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυρίως όμως, εφόσον γίνει πειστικά, πρέπει να προσελκύσουμε και πάλι την λαϊκή δεξιά, τον κορμό της παράταξης, που μέρος της μας γύρισε την πλάτη με θυμό κι αμήχανα τώρα, ακούει τους Στρατούληδες και το κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου να ορέγονται τις καταθέσεις των Ελλήνων και περισσότερο φαλιρισμένο κράτος.

ΥΓ. 4056. Κυρίως μονοσταυρίες. Δεύτερος στην Σαλαμίνα, με ελάχιστη διαφορά, τιμημένη Αρβανιτιά. Δεύτερος στον Κορυδαλλό και μου λένε, θα το ξέρω αύριο, πρώτος στο Ρέντη. Δεν πέταξα χαρτάκια, δεν με «έπαιξε» το MEGA, ο ALPHA, το STAR. Χωρίς κιτάπι με 8.762 ρουσφέτια. Με εκστρατεία που κόστισε ούτε 8.000 ευρώ και μόνο εθελοντές. Ευχαριστώ, αδέρφια! Συνεχίζουμε…