2012-05-11 08:51:28
του Γρηγόρη Καλφέλη
Η στάση των πολιτικών στο συνταγματικά προβλεπόμενο στάδιο των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, θυμίζει απαράδεκτα το κλασικό έργο του Ίρβιγκ Γκόφμαν «Όλοι μας παίζουμε θέατρο»! Όλοι, λοιπόν, οι πολιτικοί αρχηγοί παίζουν ένα κακό θέατρο, αφού δεν τους ενδιαφέρει ουδόλως η συγκρότηση μιας ευρείας κυβέρνησης που θα επαναδιαπραγματευθεί με τη συντηρητική ελίτ των Βρυξελλών τους πιο επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων. Αντ’ αυτού οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτού του άθλιου θεάτρου έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στις νέες εκλογές. Και ό,τι κάνουν, το κάνουν για να αυξήσουν απαράδεκτα το εκλογικό τους ακροατήριο (ενώ η Ελλάδα καταρρέει).
Και αρχίζω από τις κακές θεατρικές επιδόσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος ήταν ο βασικός κερδισμένος των εκλογών, γιατί είχε αντιληφθεί ευφυώς, ότι η καταστροφική πολιτική της Μέρκελ και του Παπανδρέου, οδηγούσε στη «φτωχοποίηση» ενός σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης και των νέων.
Κάτι που τόνιζε διαρκώς και ο νομπελίστας αμερικανός οικονομολόγος Κρούγκμαν (Those Revolting Europeans).
Επίσης καρπώθηκε το μεγαλύτερο μέρος μιας «αντικαθεστωτικής ψήφου», αφού ο κόσμος είχε αηδιάσει από την έντονη δυσοσμία και τη «μπόχα» ενός αδιαφανούς δικομματικού συστήματος.
Όμως, προφανώς, δεν ήταν ιστορικά προετοιμασμένος για μια κυβερνητική διαχείριση των πραγμάτων.
Και, επιπλέον, κατανοούσε ότι η άθλια κοινωνική πραγματικότητα των 2.500.000 φτωχών δεν θα άλλαζε μαγικά, αν ο ίδιος αναλάμβανε κάποιες κρίσιμες ιστορικές ευθύνες σε αυτή τη λεπτή φάση.
Έτσι, προτίμησε να υπονομεύσει τη δικιά του διερευνητική εντολή και να περιοριστεί απλώς σε κάποιους ακατανόητους μαξιμαλισμούς.
Από πού συνάγεται αυτό; Πρότεινε, καταρχήν, μια κυβέρνηση Αριστεράς για να επιδράσει στο θυμικό των παραδοσιακών αριστερών ψηφοφόρων (ενώ ήταν σαφές, ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει με βάση το ίδιο το αποτέλεσμα των εκλογών).
Έπειτα πρότεινε ορισμένα πράγματα, όπως η καταγραφή του επαχθούς τμήματος του ελληνικού χρέους, που οδηγούσαν σε πλήρη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για ποιο λόγο; Γιατί η έννοια του επαχθούς χρέους υποστηρίχθηκε με ισχυρά νομικά και ηθικά επιχειρήματα σε χώρες οι οποίες έβγαιναν από σκληρές δικτατορίες, όπως η Χιλή και η Αργεντινή, και όπου τα δάνεια από μεγάλους οργανισμούς δίνονταν μυστικά και αδιαφανώς για την κατασκευή στρατοπέδων βασανιστηρίων ή για άλλους μυστικούς λογαριασμούς των δικτατόρων (Ναόμι Κλάιν, «Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής»).
Και επομένως θα ήταν δυνατό κάτω από ελεύθερο κοινοβουλευτικό καθεστώς – και στην καρδιά του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι- να υποστηριχτεί μια τέτοια συλλογιστική;
Και το ίδιο ισχύει και για τη μαξιμαλιστική επιλογή της καταγγελίας των μνημονίων, αντί της αναδιαπραγμάτευσής τους υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων, γιατί κάτι τέτοιο θα μας έφερνε σε μια τυφλή ρήξη με την Ένωση (και μάλιστα την ώρα που κάτι πάει να αλλάξει με την εκλογή Ολάντ).
Πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει να είμαστε παρόντες, ώστε να συμμετέχουμε ενεργά στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται κατά της φοβερής λιτότητας.
Όμως στην ίδια εικονική πραγματικότητα ζει και ο αρχηγός της ΝΔ, αφού επιμένει στην εξωφρενική λογική της κομματικής του αυτοδυναμίας.
Και μάλιστα τη στιγμή, που ο ίδιος έχει συμβάλλει αποφασιστικά στο θρυμματισμό του ευρύτερου συντηρητικού χώρου με τη διχαστική του προσωπικότητα.
Αν λοιπόν δε θέλει να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή στρατηγική της πατρίδας μας, τότε θα πρέπει να υποστηρίξει μια κυβέρνηση ευρύτερης νομιμοποίησης (γιατί μόνο αφελείς θα πίστευαν, ότι ένα μονοκομματικό σχήμα θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί επιτυχώς με την έξαλλη γερμανική ελίτ).
Τέλος, το πιο αδύνατο στοιχείο αυτού του παράδοξου θεατρικού σκηνικού είναι ο αρχηγός του ΠαΣοΚ, αφού ο χώρος τούτος τιμωρήθηκε δικαίως, λόγω της βάρβαρης πολιτικής που ασκήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια.
Όμως και ο νέος ηγέτης αυτού του κόμματος πρέπει να σταματήσει να ζει στη δικιά του απομονωμένη πραγματικότητα, αφού στις ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις για μια αλλαγή των μνημονίων δεν αρκούν οι αφηρημένες εκκλήσεις για υπευθυνότητα, αλλά χρειάζονται χειροπιαστά μέτρα που θα ανακουφίζουν τις ανθρώπινες εκείνες υπάρξεις, που ζουν σαν τα σκουπίδια!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει αμέσως να σταματήσουν το επικίνδυνο θέατρο!
Πρέπει επίσης να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση ευρείας νομιμοποίησης που θα διαπραγματευτεί την αλλαγή των δανειακών συμβάσεων υπέρ των πιο φτωχών.
Μόνο έτσι θα διαφυλαχθεί η ευρωπαϊκή μας «μοίρα» και θα αποτραπεί μια καινούργια εθνική καταστροφή!
Ο κ. Γρηγόρης καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
[email protected]
Η στάση των πολιτικών στο συνταγματικά προβλεπόμενο στάδιο των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, θυμίζει απαράδεκτα το κλασικό έργο του Ίρβιγκ Γκόφμαν «Όλοι μας παίζουμε θέατρο»! Όλοι, λοιπόν, οι πολιτικοί αρχηγοί παίζουν ένα κακό θέατρο, αφού δεν τους ενδιαφέρει ουδόλως η συγκρότηση μιας ευρείας κυβέρνησης που θα επαναδιαπραγματευθεί με τη συντηρητική ελίτ των Βρυξελλών τους πιο επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων. Αντ’ αυτού οι βασικοί πρωταγωνιστές αυτού του άθλιου θεάτρου έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στις νέες εκλογές. Και ό,τι κάνουν, το κάνουν για να αυξήσουν απαράδεκτα το εκλογικό τους ακροατήριο (ενώ η Ελλάδα καταρρέει).
Και αρχίζω από τις κακές θεατρικές επιδόσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος ήταν ο βασικός κερδισμένος των εκλογών, γιατί είχε αντιληφθεί ευφυώς, ότι η καταστροφική πολιτική της Μέρκελ και του Παπανδρέου, οδηγούσε στη «φτωχοποίηση» ενός σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης και των νέων.
Κάτι που τόνιζε διαρκώς και ο νομπελίστας αμερικανός οικονομολόγος Κρούγκμαν (Those Revolting Europeans).
Επίσης καρπώθηκε το μεγαλύτερο μέρος μιας «αντικαθεστωτικής ψήφου», αφού ο κόσμος είχε αηδιάσει από την έντονη δυσοσμία και τη «μπόχα» ενός αδιαφανούς δικομματικού συστήματος.
Όμως, προφανώς, δεν ήταν ιστορικά προετοιμασμένος για μια κυβερνητική διαχείριση των πραγμάτων.
Και, επιπλέον, κατανοούσε ότι η άθλια κοινωνική πραγματικότητα των 2.500.000 φτωχών δεν θα άλλαζε μαγικά, αν ο ίδιος αναλάμβανε κάποιες κρίσιμες ιστορικές ευθύνες σε αυτή τη λεπτή φάση.
Έτσι, προτίμησε να υπονομεύσει τη δικιά του διερευνητική εντολή και να περιοριστεί απλώς σε κάποιους ακατανόητους μαξιμαλισμούς.
Από πού συνάγεται αυτό; Πρότεινε, καταρχήν, μια κυβέρνηση Αριστεράς για να επιδράσει στο θυμικό των παραδοσιακών αριστερών ψηφοφόρων (ενώ ήταν σαφές, ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει με βάση το ίδιο το αποτέλεσμα των εκλογών).
Έπειτα πρότεινε ορισμένα πράγματα, όπως η καταγραφή του επαχθούς τμήματος του ελληνικού χρέους, που οδηγούσαν σε πλήρη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για ποιο λόγο; Γιατί η έννοια του επαχθούς χρέους υποστηρίχθηκε με ισχυρά νομικά και ηθικά επιχειρήματα σε χώρες οι οποίες έβγαιναν από σκληρές δικτατορίες, όπως η Χιλή και η Αργεντινή, και όπου τα δάνεια από μεγάλους οργανισμούς δίνονταν μυστικά και αδιαφανώς για την κατασκευή στρατοπέδων βασανιστηρίων ή για άλλους μυστικούς λογαριασμούς των δικτατόρων (Ναόμι Κλάιν, «Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής»).
Και επομένως θα ήταν δυνατό κάτω από ελεύθερο κοινοβουλευτικό καθεστώς – και στην καρδιά του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι- να υποστηριχτεί μια τέτοια συλλογιστική;
Και το ίδιο ισχύει και για τη μαξιμαλιστική επιλογή της καταγγελίας των μνημονίων, αντί της αναδιαπραγμάτευσής τους υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων, γιατί κάτι τέτοιο θα μας έφερνε σε μια τυφλή ρήξη με την Ένωση (και μάλιστα την ώρα που κάτι πάει να αλλάξει με την εκλογή Ολάντ).
Πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει να είμαστε παρόντες, ώστε να συμμετέχουμε ενεργά στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται κατά της φοβερής λιτότητας.
Όμως στην ίδια εικονική πραγματικότητα ζει και ο αρχηγός της ΝΔ, αφού επιμένει στην εξωφρενική λογική της κομματικής του αυτοδυναμίας.
Και μάλιστα τη στιγμή, που ο ίδιος έχει συμβάλλει αποφασιστικά στο θρυμματισμό του ευρύτερου συντηρητικού χώρου με τη διχαστική του προσωπικότητα.
Αν λοιπόν δε θέλει να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή στρατηγική της πατρίδας μας, τότε θα πρέπει να υποστηρίξει μια κυβέρνηση ευρύτερης νομιμοποίησης (γιατί μόνο αφελείς θα πίστευαν, ότι ένα μονοκομματικό σχήμα θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευθεί επιτυχώς με την έξαλλη γερμανική ελίτ).
Τέλος, το πιο αδύνατο στοιχείο αυτού του παράδοξου θεατρικού σκηνικού είναι ο αρχηγός του ΠαΣοΚ, αφού ο χώρος τούτος τιμωρήθηκε δικαίως, λόγω της βάρβαρης πολιτικής που ασκήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια.
Όμως και ο νέος ηγέτης αυτού του κόμματος πρέπει να σταματήσει να ζει στη δικιά του απομονωμένη πραγματικότητα, αφού στις ενδεχόμενες διαπραγματεύσεις για μια αλλαγή των μνημονίων δεν αρκούν οι αφηρημένες εκκλήσεις για υπευθυνότητα, αλλά χρειάζονται χειροπιαστά μέτρα που θα ανακουφίζουν τις ανθρώπινες εκείνες υπάρξεις, που ζουν σαν τα σκουπίδια!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει αμέσως να σταματήσουν το επικίνδυνο θέατρο!
Πρέπει επίσης να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση ευρείας νομιμοποίησης που θα διαπραγματευτεί την αλλαγή των δανειακών συμβάσεων υπέρ των πιο φτωχών.
Μόνο έτσι θα διαφυλαχθεί η ευρωπαϊκή μας «μοίρα» και θα αποτραπεί μια καινούργια εθνική καταστροφή!
Ο κ. Γρηγόρης καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δημοσκόπηση ΜARC: Από 6.4% μέχρι 7.4% προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συναυλία για την ενίσχυση των Παιδικών Χωριών SOS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
