2016-01-08 16:20:25
Πώς μετουσιώνεις ένα μύθο σε αλήθεια; Είναι πολύ απλό! Κάνεις αυτό που αγαπάς και έρχεται η στιγμή που η ίδια η ζωή σε πηγαίνει εκεί όπου ανήκεις. Η Ιωάννα Χαρμπέα από πολύ μικρή έγραφε παιδικά ποιήματα και τραγούδια. Τώρα μεγάλη πια, συνεχίζει τη... συγγραφή και πρόσφατα έχει δώσει σάρκα και οστά σε αυτό που έκανε από παιδί. Έχει λοιπόν εκδόσει πλέον το πρώτο της βιβλίο που είναι παραμύθι και τιτλοφορείται: Η απόχη της Ανδριάνας και διατίθεται στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Μ. Σιδέρη. Πρόκειται για ένα ευχάριστο , διδακτικό παραμύθι και με αφορμή την πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα μας έδωσε την παρακάτω συνέντευξη EΡ.: Κα Χαρμπέα πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Ποια είσαστε; Ποιες οι σπουδές σας και η εργασία σας ως τώρα.
Είμαι κοινωνιολόγος, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστήμιου και έχω ειδικευθεί στον τομέα της εγκληματολογίας. Έχω γεννηθεί στα Τρίκαλα όπου ζω και εργάζομαι σήμερα. Εργάζομαι σε μια κοινωνική δομή και παρέχω υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης σε ευπαθείς ομάδες. Τον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι συστηματικά με την αρθρογραφία και γενικότερα τη συγγραφή που αποτελεί τρόπο ζωής για μένα.
ΕΡ.: Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στην αρθρογραφία;
Στην επαρχία όπου ζω και εργάζομαι ως κοινωνιολόγος οι δυνατότητες επαφής με το αντικείμενο των σπουδών και την ειδικότητα μου είναι περιορισμένα. Επειδή λοιπόν αγαπώ πολύ αυτό που σπούδασα, ήταν όνειρο ζωής να γίνω κοινωνιολόγος ήθελα να μην περιοριστώ στα πλαίσια της εργασίας μου αλλά να έχω εκείνη την καθημερινή τριβή των όσων έμαθα. Γνώση που δε μοιράζεται αποτελεί στείρα γνώση και εγώ ήθελα να μοιραστώ τα όσα γνώριζα με όλους τους συνανθρώπους μου μέσα από ένα δίαυλο επικοινωνίας που υπήρξε η αρθρογραφία. Η αρθρογραφία αυτή αφορούσε κοινωνικά άρθρα και κάποιες φορές ίσως και αιχμηρά.
ΕΡ.: Από που αντλείτε την έμπνευση για τα άρθρα σας;
Από οπουδήποτε… Κυρίως από την καθημερινότητα, από ιστορίες ή παράπονα ανθρώπων που συναναστρέφομαι ακόμα και η ίδια η εργασία μου στο βοήθεια στο σπίτι στάθηκε η αφορμή η έμπνευση μου να τρέχει με ιλλιγγειώδεις ρυθμούς και να μη στερεύει ποτέ! Πολλές φορές ακόμα και μια εικόνα που θα δω ή ένα τραγούδι που θα ακούσω μπορεί να ενεργοποιήσει και να γεμίσει τα αυλάκια της σκέψης με ιδέες!
ΕΡ.: Γνωρίζουμε ότι έχετε αρθρογραφήσει σε πολλά sites και εφημερίδες, μάλιστα σε πολλά από αυτά είσαστε σταθερή αρθρογράφος. Το γεγονός αυτό σας ικανοποιεί ότι πετύχατε κάποιον στόχο που είχατε θέσει;
Δεν ξεκίνησα με στόχο να γίνω γνωστή αρθρογράφος, απλά έκανα κάτι που πήγαζε από τα βάθη της ψυχής μου. Βέβαια όταν έβλεπα την ανταπόκριση του κόσμου τότε ένιωθα ότι είχα χρέος να γράψω και κάτι άλλο ξανά και ξανά. Είχα δημιουργήσει χωρίς να το καταλάβω άμεσα ένα αναγνωστικό κοινό που περίμενε από μένα πνευματική τροφή και για μένα ήταν τεράστια η χαρά να μοιράζομαι τις γνώσεις μου.
ΕΡ.: Πολλά άρθρα σας είχαν συμβουλευτικό ή ενθαρρυντικό χαρακτήρα. Πιστεύετε ότι και η συμβουλευτική αρθρογραφία αποτελεί προσφορά;
Φυσικά και μπορεί κάποιος μέσω των άρθρων να παραινέσει προς ορισμένη κατεύθυνση όπου ξεκαθαρίζονται τα κοινωνικά προβλήματα και δίνονται πιθανές λύσεις ή διέξοδοι σε πολλά κοινωνικά δεινά που πλήττουν βάναυσα το σύγχρονο τρόπο διαβίωσης. Συνεπώς η αρθρογραφία αποτελεί κοινωνική προσφορά. Μέσω των γραφόμενων μου έχω αναλύσει πολλά κοινωνικά φαινόμενα όπως την ανεργία, την παιδική φτώχεια, την οικονομική κρίση, τις αυτοκτονίες, τη σύγκρουση των σχέσεων ζητήματα που αφορούν την πλειονότητα δίνοντας κάποιες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο.
ΕΡ.: Υπάρχει κάτι σημαντικό που θυμόσαστε όσον αφορά την εκδήλωση θαυμασμού κάποιου αναγνώστη μέσα από την πορεία στη συγγραφική δραστηριότητα σας;
Αρκετά συμβάντα υπάρχουν. Και τολμώ να πω ότι η αγάπη του κόσμου για όσα έχω γράψει ήταν εκείνη που με κρατούσε δέσμια στο μαγικό κόσμο της συγγραφής. Αλλά εκείνο το περιστατικό που θυμάμαι πολύ καθαρά ήταν πριν τρία χρόνια όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από ένα αναγνώστη που έμενε σε νησί. Βρισκόταν απελπισμένος στο νοσοκομείο έχοντας παράλληλα με προβλήματα υγείας και οικογενειακής φύσεως προβλήματα. Μου τηλεφώνησε λοιπόν γιατί ενώ πιεσμένος όπως ήταν και σε κατάσταση απόγνωσης διαβάζοντας ένα άρθρο μου σε site με τίτλο: Κυνηγώντας τη ζωή , χάνουμε τη στιγμή άλλαξε γνώμη και γλίτωσε από βέβαιη αυτοκτονία. Ακόμα και εγώ η ίδια απόρησα τότε. Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας λόγος για να μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές των ατόμων και να τους αλλάξει ακόμα και γνώμη; Είναι δυνατόν; Και όμως είναι! Κάποιες φορές τα λόγια κάποιου, έστω και αγνώστου, έστω και μέσω διαδικτύου είναι τόσο ισχυρά και δυνατά που σπάνε τα συρματοπλέγματα της βασανισμένης τους ψυχής. Συγκεκριμένα αναφέρω ποια ήταν τα λόγια του άρθρου που επιβεβαίωναν την αξία της ζωής! Λόγια απλά αλλά ήταν εκείνα τα κατάλληλα λόγια που διαβάστηκαν την ανάλογη στιγμή.
Απόσπασμα από το άρθρο:
"Σκέψεις τριγυρνάνε το νου μας ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, πού πάμε; Τι είναι η ζωή; Ζωή είναι το καινούριο, το ωραίο, το όμορφο. Ένα λουλούδι ανθίζει, ένα πουλί πετάει, ένα παιδί κλαίει ή γελάει. Ζωή είναι η κίνηση, η χαρά αλλά και ο πόνος, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Ζωή είναι ένας κύκλος με αρχή και τέλος. Μετά τη ζωή ο θάνατος. Η ζωή είναι τα πάντα ο θάνατος τίποτα. Η ζωή είναι φωνές. Ο θάνατος σιωπή. Η ζωή είναι χρώματα, φώς, αέρας, αρώματα. Ο θάνατος σκοτάδι, άπνοια. Είμαστε τυχεροί που ζούμε, αναπνέουμε, αισθανόμαστε τώρα μπορούμε. Όλοι έχουν την ευκαιρία να ζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η κοινωνική πραγματικότητα είναι μια και μοναδική , η ερμηνεία της είναι διαφορετική. Βλέπουμε τα πράγματα όπως θέλουμε να τα δούμε και όχι όπως πραγματικά είναι. Να αγαπάς τη ζωή σου! Αυτούς που στη χάρισαν. Και εκείνους που την κάνουν καλύτερη.
Να αδιαφορείς για τους κακούς. Η τιμωρία τους είναι η αδιαφορία σου. Μακριά από την κακία. Οι κακοί δε γίνονται ποτέ καλοί. Όταν στέκεσαι δίπλα τους, σου κλέβουν την ηρεμία και την καλοσύνη. Απομάκρυνέ τους από τη ζωή σου και άφησε τους να βράσουν στο καζάνι της κακίας τους. Η ευτυχία μας είναι η πληρότητα της ψυχής μας , μη σε αγχώνουν πράγματα που δεν αλλάζουν.
Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει. Ζήσε τη ζωή σου χωρίς να την εξευτελίζεις με μικροπρέπειες ούτε να αναλώνεσαι σε πράγματα ανούσια. Ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θες και κρίνεις, γιατί η ζωή είναι δώρο! Και αν κάποτε τη χάσεις, θα ξέρεις ότι την έζησες όπως ήθελες εσύ, και όχι όπως ήθελαν οι άλλοι! Η ζωή είναι δική σου και είναι πολύ μικρή για ένα θλιβερή! Μπες μέσα στο αυτοκίνητο σου, κάνε μια βόλτα χωρίς προορισμό, ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική στη διαπασών. Ζήσε τις στιγμές, εξάλλου ζωή είναι το άθροισμα τους. Ο προορισμός άγνωστος, το ταξίδι της ζωής επικίνδυνο και αβέβαιο. Το αν η ζωή θα κυλήσει ομαλά και χωρίς αντιξοότητες εξαρτάται από το πόσο καλός οδηγός είναι άνθρωπος, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο καλά ξέρει να πατάει φρένο ή γκάζι τη στιγμή που χρειάζεται. Γίνε μέλισσα και πάρε γύρη μόνο από τα καλά λουλούδια για να φτιάξεις μέλι. Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής.
Τελικά τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα, που ο καθένας τη γράφει όπως θέλει και με το δικό του γραφικό χαρακτήρα. Άλλος της δίνει αξία, τη γράφει με κεφαλαία, άλλος με μικρά, άλλος σταθερά και ευανάγνωστα, άλλος τρεμάμενα, φοβισμένα. Εσύ αποφασίζεις πώς θα γράψεις τη ζωή σου και αν δε μπορείς να τη γράψεις ζωγράφισε την, δώσε της χρώμα και βάλε την ξεχωριστή πινελιά στον πίνακα της κοινωνίας.
Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές… μην αναζητάμε λοιπόν τι είναι ζωή, γιατί έτσι χάνουμε την ουσία της. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτερη ζωή, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε! Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη.
Ζωή είναι ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί… ο γλάρος που πετάει αμέριμνος… το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Είναι όλα εκείνα που δίνουν αξία στις στιγμές και χαρά στις αισθήσεις σου. Γι αυτό ζήσε, βρες λόγους για να ζεις και ζήσε όσο πιο απλά μπορείς, γιατί η ευτυχία της ζωής βρίσκεται στα απλά , στα μικρά, στα ασήμαντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες… Γέλα, αγάπα και τραγούδα. Αυτό είναι ζωή!"
ΕΡ.: Και μετά από όλα αυτά κάνατε μια στροφή προς τα παραμύθια. Πώς προέκυψε αυτό;
Πάντα έγραφα παιδικά τραγούδια , στίχους κ.λπ. Μου αρέσει να αποτυπώνω τις σκέψεις μου γραπτώς. Επίσης νιώθω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα παιδιά που τα θεωρώ ως ένα εύθραυστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Τα παιδιά έρχονται σε μια διαδραστική επαφή ή και σύγκρουση με την κοινωνία από όπου προκύπτει η προσωπικότητα τους. Η παιδική ηλικία λοιπόν αποτελεί από μόνη της ένα πεδίο έρευνας για τους κοινωνικούς επιστήμονες. Αλλά η ιδέα για το πρώτο βιβλίο – παραμύθι την απόχη της Ανδριάνας ξεπήδησε τυχαία. Ήταν ένα μεσημέρι που προσπαθούσα να ταΐσω τη μικρούλα μου ανεψιά η οποία αρνιόταν πεισματικά να φάει. Σκέφτηκα τότε να της πω ένα παραμύθι και ξεκίνησα με κάποια στοιχεία δικά της. Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι ανήσυχο και ανυπάκουο που δεν έτρωγε το φαγητό της. Η μικρή δελεάστηκε και άρχισε να τρώει, αλλά εγώ έπρεπε να συνεχίζω. Έτσι λοιπόν τόσο απλά έφτιαξα το δικό μου παραμύθι. Η αδερφή μου ακούγοντας το με ρώτησε που το διάβασα και είπε τι ωραίο που ήταν! Τότε αποφάσισα να το γράψω σε κόλλες χαρτιού και να το κρατήσω. Και η ίδια η μικρή μου ανεψιά εξέφρασε την επιθυμία ότι ήθελε να το δει σε βιβλίο με εικόνες! Έτσι ξεκίνησαν όλα! Τόσο απλά μπήκα στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών και το ένα έφερε το άλλο.
ΕΡ.: Νιώθετε ότι ξεφύγατε πολύ από το στυλ γραψίματος που είχατε;
Όχι δε νιώθω κάτι τέτοιο γιατί στη συγγραφή του παραμυθιού συμπεριλαμβάνω πολλά κοινωνικά μηνύματα όπως το να υπακούουν και να σέβονται τα παιδιά τους γονείς, να μην εμπιστεύονται τους ξένους ανθρώπους, να μην απομακρύνονται από το σπίτι δίχως την έγκριση των γονιών, να εκτιμάνε τα όποια αγαθά έχουν είτε πρόκειται για φαγητό , είτε για παιχνίδια αλλά και τα άυλα αγαθά όπως η στοργή και η προσοχή και αγάπη των γονιών προς σε αυτά. Γενικότερα η συμπεριφορά των παιδιών οφείλει και πρέπει να είναι αρμονική και να συμβαδίζει με τους κανόνες της οικογένειας. Εξάλλου θα σας πω και κάτι άλλο ότι και στο παρελθόν τα περισσότερα άρθρα μου αφορούσαν παιδιά όπως για παράδειγμα τα παρακάτω: Παιδική μοναξιά, η πρώτη μέρα στο σχολείο, επιθετικότητα παιδιών, καλοκαίρι τάμπλετ και παιδιά και πολλά άλλα.
ΕΡ.: Πείτε μας την περίληψη του βιβλίου η απόχη της Ανδριάνας
Η Ανδριάνα ένα μικρό ανήσυχο και ανυπάκουο κορίτσι ταλαιπωρεί τους γονείς της με τα καμώματά της. Παρόλα αυτά οι γονείς την αγαπούν υπερβολικά. Η δε μητέρα της σκέφτεται τι δώρο να της κάνει με αφορμή τα γενέθλια της. Τη ρωτάει λοιπόν τι ακριβώς θέλει. Εκείνη αρνείται να δεχτεί οτιδήποτε και στενοχωρεί για ακόμη μια φορά την καλή της μητέρα. Η συμπεριφορά της Ανδριάνας είναι απαράδεκτη και οι γονείς δεν ξέρουν πλέον πώς να το χειριστούν. Οι φωνές της, οι σκανδαλιές της και οι απαιτήσεις της πολλές. Ναι πρόκειται για ένα κακομαθημένο παιδί από εκείνα που εκμεταλλεύονται την αδυναμία των γονιών. Στις μέρες μας ένα ακόμα αγκάθι για την κοινωνία αποτελεί η επιθετικότητα και η ανάρμοστη συμπεριφορά των παιδιών που ίσως μια από τις ρίζες της είναι αυτή η πέραν του δέοντος στοργή και υπερπροστασία που δείχνουν οι γονείς προς τα βλαστάρια τους και επωάζει τέτοιου είδους καταστάσεις. Τι θα αλλάξει όμως στην πορεία; Θα πάρει η Ανδριάνα κάποιο δώρο και πώς θα εξελιχθεί αυτή η σημαντική μέρα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που απαντηθούν όταν διαβάσετε το βιβλίο μου. . Πρόκειται για ένα ευχάριστο- διδακτικό παραμύθι που θα η ανάγνωση του θα κάνει τους μικρούς μας φίλους να σκέφτονται λίγο πιο ώριμα και τους μεγάλους να νιώσουν για λίγο έστω παιδιά εφόσον θα περιπλανηθούν μαζί με τη μικρή Ανδριάνα στα σοκάκια ενός καταπράσινου δάσους και θα ζήσουν μαζί της όλες τις περιπέτειες της.
ΕΡ.: Θα θέλατε να μας παραθέσετε κάποιο απόσπασμα του παραμυθιού που ξεχωρίζετε;
Ναι φυσικά…. Το σκοτάδι που απλωνόταν σαν ένα τεράστιο μαύρο πέπλο και σκέπαζε όλη την περιοχή την έκανε να νοσταλγήσει το σπιτάκι της, το όμορφο δωμάτιό της και το άνετο κρεβατάκι της. Άχ πόσο ήθελε να γυρίσει πίσω - Αυτά λοιπόν, βοσκέ, του είπε θέλοντας να τελειώσει την ιστορία της. Εξάλλου δεν είχε τίποτα περισσότερο να του διηγηθεί! Ένας κόμπος είχε θρονιαστεί στο στομαχάκι της και στο τέλος του είπε:
-Πες μου τώρα βοσκέ πως θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, στην καλή μου μανούλα και στον γλυκό μου πατερούλη; Έχω μετανιώσει τόσο για όλα που έκανα! Και για σένα που σε μάλωνα αλλά εσύ με έσωσες!
Μην ανησυχείς της είπε ο βοσκός. Όλα θα γίνουν. Θα σε πάω εγώ στους γονείς σου.
-Και που ξέρεις εσύ που μένω; Εγώ δε θυμάμαι πια το δρόμο! Είπε η Ανδριάνα και την έπιασαν πάλι τα κλάματα!
-Ξέρω, την καθησύχασε ο βοσκός και χαμογέλασε με σιγουριά!
Η Ανδριάνα σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε με απορία το βοσκό περιμένοντας μια απάντηση. Πως γνώριζε αυτός ο ξένος άνθρωπος που έμενε; Μήπως της έλεγε ψέματα; Μήπως ήταν κάποιος κακός τελικά, ο οποίος μπορεί να την έσωσε από τον βέβαιο πνιγμό της αλλά τώρα την περίμενε κάτι χειρότερο; Μήπως αυτός ο άγνωστος άντρας την πουλούσε; Μήπως της έκανε κάποιο άλλο κακό;
Τότε σαν αστραπή πέρασαν από το μυαλό της τα λόγια της αγαπημένης της μαμάς: Ποτέ, κορούλα μου να μην εμπιστεύεσαι ξένους ανθρώπους! Ποτέ! Τώρα όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Τι να έκανε; Να καθόταν να πνιγεί; Να μη ζητούσε βοήθεια; Όχι αυτό δε γινόταν. Τώρα όμως, πως ήταν σίγουρη ότι ο βοσκός θα την πήγαινε σπίτι της και όχι κάπου αλλού; Αυτές τις άσχημες σκέψεις έκανε και η καρδούλα της χτυπούσε σαν παλιό ξύλινο ρολόι τοίχου!
- Φοβάσαι μικρή μου; Τη ρώτησε ο βοσκός. Οχ ακούγεται τόσο δυνατά η καρδιά μου; Σκέφτηκε η Ανδριάνα. Και τώρα τι κάνω; Έμπλεξα πάλι! Καλά να πάθω όμως! Ναι, ναι καλά να πάθω! Τα μικρά παιδιά δεν φεύγουν από το σπίτι χωρίς να ρωτήσουν τους γονείς τους. Ούτε μιλάνε άσχημα ποτέ ούτε σε ξένους ανθρώπους αλλά ούτε και στους γονείς! Ούτε χαίρονται όταν τρομάζουν οι άλλοι. Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα. Αχ, καημένη Ανδριάνα όπως έστρωσες θα κοιμηθείς έλεγε η γιαγιά της και τώρα αυτή ακριβώς τη στιγμή καταλάβαινε πολύ καλά τι εννοούσε. Όμως δεν μπορούσε να κάνει πλέον κάτι διαφορετικό. Ήταν αναγκασμένη να εμπιστευτεί αυτόν τον ξένο άνθρωπο. Και ο Θεός βοηθός!
ΕΡ.: Το βιβλίο σας κυκλοφόρησε αρχές του Νοέμβρη. Από εδώ και πέρα ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον σκέφτεστε να έχετε συνέχεια;
Έχω ήδη έτοιμα άλλα δύο παραμύθια, επίσης διδακτικά που αφορούν κοινωνικά θέματα. Αλλά συγχρόνως έχω συγγράψει και ένα κοινωνικοψυχολογικό μυθιστόρημα συνυφασμένο με στίχους δικούς μου. Επίσης έχω πληθώρα στίχων και τραγουδιών στο συρτάρι μου που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια. Επιθυμία είναι όλα αυτά να ακολουθήσουν το δρόμο που χάραξε η μικρή Ανδριάνα , δηλαδή το δρόμο της ενσάρκωσης τους σε ένα βιβλίο. Όμως όλα αυτά θέλουν υπομονή και χρόνο. Πάντως είμαι αισιόδοξη διότι η Ανδριάνα μπήκε δυναμικά στο χώρο των εκδόσεων και σίγουρα θα τραβήξει και τα αδέρφια της σε εισαγωγικά δηλ. τα άλλα βιβλία μου.
ΤΕΡ.: Τελικά κα Χαρμπέα γράφετε μόνο για εσάς, διότι σας αρέσει πολύ ή για τους άλλους; Τι αποτελεί για εσάς η συγγραφή;
Γράφω για όλους μας! Και εγώ μια από τους άλλους είμαι. Η συγγραφή αποτελεί για μένα ένα κέντημα λέξεων! Συγγραφή είναι για μένα σχεδόν όλη μου η ζωή και το γνωρίζουν όσοι με ξέρουν καλά
ΕΡ.: Θα μας πείτε ποιο είναι το πρώτο που γράψατε και πώς σας ήρθε η ιδέα;
Το πρώτο ήταν ένα παιδικό τραγούδι με τίτλο η Άνοιξη. Ήταν όντως Άνοιξη, έμενα σε χωριό και οι εικόνες της φύσης ξεπερνούσαν τη φαντασία. Ήμουν στην αυλή του σπιτιού. Τότε ο πατέρας μου κάπνιζε κάτι τσιγάρα που είχαν ένα λευκό χαρτάκι μέσα. Του το ζήτησα! Πήρα και ένα μολύβι που είχα πρόχειρο και έγραψα το πρώτο παιδικό τραγούδι: Την Άνοιξη. Μετά από κάποιο διάστημα αγόρασα ένα τετράδιο ειδικά για το σκοπό αυτό και το γέμισα με παιδικά τραγούδια! Αυτό το τετράδιο το έχω φυλάξει ως σήμερα.
ΕΡ.: Ποιο κοινωνικό μήνυμα στέλνετε ως κοινωνιολόγος στους αναγνώστες; Τι θα θέλατε να συμβουλέψετε τον κόσμο εφόσον βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της κοινωνίας, ίσως και της ιστορίας;
Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι ότι πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουν οικονομικό, υγείας, σχέσεων, συγκρούσεων να αποστασιοποιηθούν από αυτό όσο βέβαια το επιτρέπουν οι συνθήκες. Πάντα υπάρχουν διέξοδοι στα προβλήματα. Και αν δεν αλλάζουν κάποια πράγματα μετακινούμαστε εμείς και αλλάζει έτσι η οπτική γωνία που τα βλέπουμε
"Όταν κάτι δε σου αρέσει
Το αλλάζεις στη ζωή
Να μπορέσει να χωρέσει
Στην καρδιά σου και αρκεί
Εσύ κινείς τα νήματα
Της ζωής και ξέρεις
Πως αν πιάνεις τα νοήματα
Δε θα υποφέρεις."
ΔΗΜ.: Κα Χαρμπέα, σας ευχαριστούμε θερμά για την τόσο περιεκτική συνέντευξη και τον τρόπο που "ανοίξατε" την ψυχή σας. Αν μπορείτε παραθέστε ένα σύντομο αγαπημένο άρθρο σας ως προς τους αναγνώστες μας.
Εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου δώσατε την ευκαιρία να ξετυλίξω δημόσια το νήμα της συγγραφικής μου πορείας. Το άρθρο που επιθυμώ να γίνει επίλογος στην κουβέντα μας είναι ένα κείμενο με στίχους που έγραψα αρχές του 2013 και συνδυάζει την κρίση που βιώνουμε που πρώτα από όλα είναι κοινωνικοηθική και κρίση αξιών και μετά οικονομική με την προσωπική μου αγάπη για τη συγγραφή.
Την ονομάζω βροχή της ψυχής.
Πίσω από το τζάμι σαν καθίσω και μες στη σκέψη μου χαθώ.
Όσα φοβάμαι θα αντικρύσω και ένα βροχερό καιρό.
Τα μάτια μου κοιτούν μπροστά και τη βροχή χαζεύουν, μα η σκέψη ταξιδεύει…
Μπροστά στο τζάμι η βροχή, τι θέλει τι γυρεύει;
Αργά κυλούν οι στάλες της, στο τζάμι πάνω μένουν.
Και εσύ κοιτάς, μα είσαι αλλού… σκέφτεσαι τα χρόνια που απομένουν…
Τα καιρικά φαινόμενα πάντα επηρεάζουν τα συναισθήματα του ατόμου. Εξάλλου, συναίσθημα δεν είναι παρά η αντίδραση του Εγώ μας στα εξωτερικά ερεθίσματα. Πόσους έχει εμπνεύσει η βροχή, αξιόλογους καλλιτέχνες, πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για αυτή!
Οι ρομαντικές ψυχές εμπνέονται και δημιουργούν γράφουν στίχους, πεζογραφήματα, τη ζωγραφίζουν… Σε εποχή κρίσης, όμως, πόσοι είναι οι ρομαντικοί; Πόσοι έχουν πλέον διάθεση για δημιουργία; Πόσοι ασχολούνται με τα καιρικά φαινόμενα τη στιγμή που τα κοινωνικά δρώμενα έχουν αποδιοργανώσει ολόκληρη τη ζωή μας; Ίσως λιγότεροι , ίσως όμως και περισσότεροι από πριν.
Η Τέχνη, η Συγγραφή και γενικότερα η Δημιουργία αντιστέκεται στο χλωμό οικονομικό γίγνεσθαι. Η εποχή της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, ίσως, αποτελέσει κίνητρο για δημιουργία σε επίπεδο Τέχνης και Πολιτισμού. Η απογοήτευση του ατόμου, η βροχή της ψυχής του θα γίνει η απαρχή καινούριων εσωτερικών αναζητήσεων. Αναζητήσεις που εκφράζονται, αποτυπώνονται με την πένα σε μια κόλλα χαρτί, σε ένα πίνακα ζωγραφικής, σε χειροτεχνίες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Η δίψα για πνευματική τροφή και πνευματική δημιουργία είναι τόσο έντονη κάποιες φορές που η πένα δεν περιμένει, σκέψη και πένα ταυτόχρονα συμβαδίζουν… και κινούνται σε ένα θαυμάσιο κόσμο, στον κόσμο της δημιουργίας.
Ακόμα λοιπόν και σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς η πνευματική δημιουργία δε σταματά. Μάλιστα, εμπνέεται από το νοσηρό οικονομικό τοπίο, το αποτυπώνει, το μεταμορφώνει, το αλλάζει στο τέλος!
Χοντραίνει έξω η βροχή, οι αστραπές τρομάζουν
Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί και τα παιδιά φωνάζουν
Και συ ακόμα δημιουργείς και γράφεις με την πένα
Δε σε ενδιαφέρει τίποτα και τέλειωσε η μέρα!
Ο χρόνος κυλάει, η μέρα περνάει τα χρόνια γυρίζουν και φεύγουν μακριά
Το μόνο που μένει και δεν αλλάζει, είναι να γράφω, με συναρπάζει…
Η βροχή της ψυχής, η καταιγίδα της κοινωνίας και όλες οι μπόρες που βιώνουμε ας γίνουν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον καθένα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη χαρά της δημιουργίας. Μέσα από την αθλιότητα της καθημερινότητας ας αναδείξουμε το ουράνιο τόξο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Tromaktiko
Είμαι κοινωνιολόγος, απόφοιτη του Παντείου Πανεπιστήμιου και έχω ειδικευθεί στον τομέα της εγκληματολογίας. Έχω γεννηθεί στα Τρίκαλα όπου ζω και εργάζομαι σήμερα. Εργάζομαι σε μια κοινωνική δομή και παρέχω υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης σε ευπαθείς ομάδες. Τον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι συστηματικά με την αρθρογραφία και γενικότερα τη συγγραφή που αποτελεί τρόπο ζωής για μένα.
ΕΡ.: Τι ήταν αυτό που σας ώθησε στην αρθρογραφία;
Στην επαρχία όπου ζω και εργάζομαι ως κοινωνιολόγος οι δυνατότητες επαφής με το αντικείμενο των σπουδών και την ειδικότητα μου είναι περιορισμένα. Επειδή λοιπόν αγαπώ πολύ αυτό που σπούδασα, ήταν όνειρο ζωής να γίνω κοινωνιολόγος ήθελα να μην περιοριστώ στα πλαίσια της εργασίας μου αλλά να έχω εκείνη την καθημερινή τριβή των όσων έμαθα. Γνώση που δε μοιράζεται αποτελεί στείρα γνώση και εγώ ήθελα να μοιραστώ τα όσα γνώριζα με όλους τους συνανθρώπους μου μέσα από ένα δίαυλο επικοινωνίας που υπήρξε η αρθρογραφία. Η αρθρογραφία αυτή αφορούσε κοινωνικά άρθρα και κάποιες φορές ίσως και αιχμηρά.
ΕΡ.: Από που αντλείτε την έμπνευση για τα άρθρα σας;
Από οπουδήποτε… Κυρίως από την καθημερινότητα, από ιστορίες ή παράπονα ανθρώπων που συναναστρέφομαι ακόμα και η ίδια η εργασία μου στο βοήθεια στο σπίτι στάθηκε η αφορμή η έμπνευση μου να τρέχει με ιλλιγγειώδεις ρυθμούς και να μη στερεύει ποτέ! Πολλές φορές ακόμα και μια εικόνα που θα δω ή ένα τραγούδι που θα ακούσω μπορεί να ενεργοποιήσει και να γεμίσει τα αυλάκια της σκέψης με ιδέες!
ΕΡ.: Γνωρίζουμε ότι έχετε αρθρογραφήσει σε πολλά sites και εφημερίδες, μάλιστα σε πολλά από αυτά είσαστε σταθερή αρθρογράφος. Το γεγονός αυτό σας ικανοποιεί ότι πετύχατε κάποιον στόχο που είχατε θέσει;
Δεν ξεκίνησα με στόχο να γίνω γνωστή αρθρογράφος, απλά έκανα κάτι που πήγαζε από τα βάθη της ψυχής μου. Βέβαια όταν έβλεπα την ανταπόκριση του κόσμου τότε ένιωθα ότι είχα χρέος να γράψω και κάτι άλλο ξανά και ξανά. Είχα δημιουργήσει χωρίς να το καταλάβω άμεσα ένα αναγνωστικό κοινό που περίμενε από μένα πνευματική τροφή και για μένα ήταν τεράστια η χαρά να μοιράζομαι τις γνώσεις μου.
ΕΡ.: Πολλά άρθρα σας είχαν συμβουλευτικό ή ενθαρρυντικό χαρακτήρα. Πιστεύετε ότι και η συμβουλευτική αρθρογραφία αποτελεί προσφορά;
Φυσικά και μπορεί κάποιος μέσω των άρθρων να παραινέσει προς ορισμένη κατεύθυνση όπου ξεκαθαρίζονται τα κοινωνικά προβλήματα και δίνονται πιθανές λύσεις ή διέξοδοι σε πολλά κοινωνικά δεινά που πλήττουν βάναυσα το σύγχρονο τρόπο διαβίωσης. Συνεπώς η αρθρογραφία αποτελεί κοινωνική προσφορά. Μέσω των γραφόμενων μου έχω αναλύσει πολλά κοινωνικά φαινόμενα όπως την ανεργία, την παιδική φτώχεια, την οικονομική κρίση, τις αυτοκτονίες, τη σύγκρουση των σχέσεων ζητήματα που αφορούν την πλειονότητα δίνοντας κάποιες ιδέες για ένα καλύτερο αύριο.
ΕΡ.: Υπάρχει κάτι σημαντικό που θυμόσαστε όσον αφορά την εκδήλωση θαυμασμού κάποιου αναγνώστη μέσα από την πορεία στη συγγραφική δραστηριότητα σας;
Αρκετά συμβάντα υπάρχουν. Και τολμώ να πω ότι η αγάπη του κόσμου για όσα έχω γράψει ήταν εκείνη που με κρατούσε δέσμια στο μαγικό κόσμο της συγγραφής. Αλλά εκείνο το περιστατικό που θυμάμαι πολύ καθαρά ήταν πριν τρία χρόνια όταν δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από ένα αναγνώστη που έμενε σε νησί. Βρισκόταν απελπισμένος στο νοσοκομείο έχοντας παράλληλα με προβλήματα υγείας και οικογενειακής φύσεως προβλήματα. Μου τηλεφώνησε λοιπόν γιατί ενώ πιεσμένος όπως ήταν και σε κατάσταση απόγνωσης διαβάζοντας ένα άρθρο μου σε site με τίτλο: Κυνηγώντας τη ζωή , χάνουμε τη στιγμή άλλαξε γνώμη και γλίτωσε από βέβαιη αυτοκτονία. Ακόμα και εγώ η ίδια απόρησα τότε. Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας λόγος για να μιλήσει κατευθείαν στις καρδιές των ατόμων και να τους αλλάξει ακόμα και γνώμη; Είναι δυνατόν; Και όμως είναι! Κάποιες φορές τα λόγια κάποιου, έστω και αγνώστου, έστω και μέσω διαδικτύου είναι τόσο ισχυρά και δυνατά που σπάνε τα συρματοπλέγματα της βασανισμένης τους ψυχής. Συγκεκριμένα αναφέρω ποια ήταν τα λόγια του άρθρου που επιβεβαίωναν την αξία της ζωής! Λόγια απλά αλλά ήταν εκείνα τα κατάλληλα λόγια που διαβάστηκαν την ανάλογη στιγμή.
Απόσπασμα από το άρθρο:
"Σκέψεις τριγυρνάνε το νου μας ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, πού πάμε; Τι είναι η ζωή; Ζωή είναι το καινούριο, το ωραίο, το όμορφο. Ένα λουλούδι ανθίζει, ένα πουλί πετάει, ένα παιδί κλαίει ή γελάει. Ζωή είναι η κίνηση, η χαρά αλλά και ο πόνος, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Ζωή είναι ένας κύκλος με αρχή και τέλος. Μετά τη ζωή ο θάνατος. Η ζωή είναι τα πάντα ο θάνατος τίποτα. Η ζωή είναι φωνές. Ο θάνατος σιωπή. Η ζωή είναι χρώματα, φώς, αέρας, αρώματα. Ο θάνατος σκοτάδι, άπνοια. Είμαστε τυχεροί που ζούμε, αναπνέουμε, αισθανόμαστε τώρα μπορούμε. Όλοι έχουν την ευκαιρία να ζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η κοινωνική πραγματικότητα είναι μια και μοναδική , η ερμηνεία της είναι διαφορετική. Βλέπουμε τα πράγματα όπως θέλουμε να τα δούμε και όχι όπως πραγματικά είναι. Να αγαπάς τη ζωή σου! Αυτούς που στη χάρισαν. Και εκείνους που την κάνουν καλύτερη.
Να αδιαφορείς για τους κακούς. Η τιμωρία τους είναι η αδιαφορία σου. Μακριά από την κακία. Οι κακοί δε γίνονται ποτέ καλοί. Όταν στέκεσαι δίπλα τους, σου κλέβουν την ηρεμία και την καλοσύνη. Απομάκρυνέ τους από τη ζωή σου και άφησε τους να βράσουν στο καζάνι της κακίας τους. Η ευτυχία μας είναι η πληρότητα της ψυχής μας , μη σε αγχώνουν πράγματα που δεν αλλάζουν.
Ζήσε τις μικρές στιγμές, τα απλά πράγματα, το τώρα, το χτες έφυγε πια, ενώ το αύριο μπορεί να μην έρθει. Ζήσε τη ζωή σου χωρίς να την εξευτελίζεις με μικροπρέπειες ούτε να αναλώνεσαι σε πράγματα ανούσια. Ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θες και κρίνεις, γιατί η ζωή είναι δώρο! Και αν κάποτε τη χάσεις, θα ξέρεις ότι την έζησες όπως ήθελες εσύ, και όχι όπως ήθελαν οι άλλοι! Η ζωή είναι δική σου και είναι πολύ μικρή για ένα θλιβερή! Μπες μέσα στο αυτοκίνητο σου, κάνε μια βόλτα χωρίς προορισμό, ακούγοντας την αγαπημένη σου μουσική στη διαπασών. Ζήσε τις στιγμές, εξάλλου ζωή είναι το άθροισμα τους. Ο προορισμός άγνωστος, το ταξίδι της ζωής επικίνδυνο και αβέβαιο. Το αν η ζωή θα κυλήσει ομαλά και χωρίς αντιξοότητες εξαρτάται από το πόσο καλός οδηγός είναι άνθρωπος, γιατί η ίδια η ζωή είναι ένα αυτοκίνητο με οδηγό τον άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο καλά ξέρει να πατάει φρένο ή γκάζι τη στιγμή που χρειάζεται. Γίνε μέλισσα και πάρε γύρη μόνο από τα καλά λουλούδια για να φτιάξεις μέλι. Ρούφηξε το μεδούλι της ζωής.
Τελικά τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα, που ο καθένας τη γράφει όπως θέλει και με το δικό του γραφικό χαρακτήρα. Άλλος της δίνει αξία, τη γράφει με κεφαλαία, άλλος με μικρά, άλλος σταθερά και ευανάγνωστα, άλλος τρεμάμενα, φοβισμένα. Εσύ αποφασίζεις πώς θα γράψεις τη ζωή σου και αν δε μπορείς να τη γράψεις ζωγράφισε την, δώσε της χρώμα και βάλε την ξεχωριστή πινελιά στον πίνακα της κοινωνίας.
Ζωή είναι το τώρα, το σήμερα, οι στιγμές… μην αναζητάμε λοιπόν τι είναι ζωή, γιατί έτσι χάνουμε την ουσία της. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτερη ζωή, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε! Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη.
Ζωή είναι ο ήλιος που ανατέλλει το πρωί… ο γλάρος που πετάει αμέριμνος… το αθώο χαμόγελο ενός μικρού παιδιού. Είναι όλα εκείνα που δίνουν αξία στις στιγμές και χαρά στις αισθήσεις σου. Γι αυτό ζήσε, βρες λόγους για να ζεις και ζήσε όσο πιο απλά μπορείς, γιατί η ευτυχία της ζωής βρίσκεται στα απλά , στα μικρά, στα ασήμαντα, βρίσκεται στις λεπτομέρειες… Γέλα, αγάπα και τραγούδα. Αυτό είναι ζωή!"
ΕΡ.: Και μετά από όλα αυτά κάνατε μια στροφή προς τα παραμύθια. Πώς προέκυψε αυτό;
Πάντα έγραφα παιδικά τραγούδια , στίχους κ.λπ. Μου αρέσει να αποτυπώνω τις σκέψεις μου γραπτώς. Επίσης νιώθω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα παιδιά που τα θεωρώ ως ένα εύθραυστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Τα παιδιά έρχονται σε μια διαδραστική επαφή ή και σύγκρουση με την κοινωνία από όπου προκύπτει η προσωπικότητα τους. Η παιδική ηλικία λοιπόν αποτελεί από μόνη της ένα πεδίο έρευνας για τους κοινωνικούς επιστήμονες. Αλλά η ιδέα για το πρώτο βιβλίο – παραμύθι την απόχη της Ανδριάνας ξεπήδησε τυχαία. Ήταν ένα μεσημέρι που προσπαθούσα να ταΐσω τη μικρούλα μου ανεψιά η οποία αρνιόταν πεισματικά να φάει. Σκέφτηκα τότε να της πω ένα παραμύθι και ξεκίνησα με κάποια στοιχεία δικά της. Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι ανήσυχο και ανυπάκουο που δεν έτρωγε το φαγητό της. Η μικρή δελεάστηκε και άρχισε να τρώει, αλλά εγώ έπρεπε να συνεχίζω. Έτσι λοιπόν τόσο απλά έφτιαξα το δικό μου παραμύθι. Η αδερφή μου ακούγοντας το με ρώτησε που το διάβασα και είπε τι ωραίο που ήταν! Τότε αποφάσισα να το γράψω σε κόλλες χαρτιού και να το κρατήσω. Και η ίδια η μικρή μου ανεψιά εξέφρασε την επιθυμία ότι ήθελε να το δει σε βιβλίο με εικόνες! Έτσι ξεκίνησαν όλα! Τόσο απλά μπήκα στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών και το ένα έφερε το άλλο.
ΕΡ.: Νιώθετε ότι ξεφύγατε πολύ από το στυλ γραψίματος που είχατε;
Όχι δε νιώθω κάτι τέτοιο γιατί στη συγγραφή του παραμυθιού συμπεριλαμβάνω πολλά κοινωνικά μηνύματα όπως το να υπακούουν και να σέβονται τα παιδιά τους γονείς, να μην εμπιστεύονται τους ξένους ανθρώπους, να μην απομακρύνονται από το σπίτι δίχως την έγκριση των γονιών, να εκτιμάνε τα όποια αγαθά έχουν είτε πρόκειται για φαγητό , είτε για παιχνίδια αλλά και τα άυλα αγαθά όπως η στοργή και η προσοχή και αγάπη των γονιών προς σε αυτά. Γενικότερα η συμπεριφορά των παιδιών οφείλει και πρέπει να είναι αρμονική και να συμβαδίζει με τους κανόνες της οικογένειας. Εξάλλου θα σας πω και κάτι άλλο ότι και στο παρελθόν τα περισσότερα άρθρα μου αφορούσαν παιδιά όπως για παράδειγμα τα παρακάτω: Παιδική μοναξιά, η πρώτη μέρα στο σχολείο, επιθετικότητα παιδιών, καλοκαίρι τάμπλετ και παιδιά και πολλά άλλα.
ΕΡ.: Πείτε μας την περίληψη του βιβλίου η απόχη της Ανδριάνας
Η Ανδριάνα ένα μικρό ανήσυχο και ανυπάκουο κορίτσι ταλαιπωρεί τους γονείς της με τα καμώματά της. Παρόλα αυτά οι γονείς την αγαπούν υπερβολικά. Η δε μητέρα της σκέφτεται τι δώρο να της κάνει με αφορμή τα γενέθλια της. Τη ρωτάει λοιπόν τι ακριβώς θέλει. Εκείνη αρνείται να δεχτεί οτιδήποτε και στενοχωρεί για ακόμη μια φορά την καλή της μητέρα. Η συμπεριφορά της Ανδριάνας είναι απαράδεκτη και οι γονείς δεν ξέρουν πλέον πώς να το χειριστούν. Οι φωνές της, οι σκανδαλιές της και οι απαιτήσεις της πολλές. Ναι πρόκειται για ένα κακομαθημένο παιδί από εκείνα που εκμεταλλεύονται την αδυναμία των γονιών. Στις μέρες μας ένα ακόμα αγκάθι για την κοινωνία αποτελεί η επιθετικότητα και η ανάρμοστη συμπεριφορά των παιδιών που ίσως μια από τις ρίζες της είναι αυτή η πέραν του δέοντος στοργή και υπερπροστασία που δείχνουν οι γονείς προς τα βλαστάρια τους και επωάζει τέτοιου είδους καταστάσεις. Τι θα αλλάξει όμως στην πορεία; Θα πάρει η Ανδριάνα κάποιο δώρο και πώς θα εξελιχθεί αυτή η σημαντική μέρα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που απαντηθούν όταν διαβάσετε το βιβλίο μου. . Πρόκειται για ένα ευχάριστο- διδακτικό παραμύθι που θα η ανάγνωση του θα κάνει τους μικρούς μας φίλους να σκέφτονται λίγο πιο ώριμα και τους μεγάλους να νιώσουν για λίγο έστω παιδιά εφόσον θα περιπλανηθούν μαζί με τη μικρή Ανδριάνα στα σοκάκια ενός καταπράσινου δάσους και θα ζήσουν μαζί της όλες τις περιπέτειες της.
ΕΡ.: Θα θέλατε να μας παραθέσετε κάποιο απόσπασμα του παραμυθιού που ξεχωρίζετε;
Ναι φυσικά…. Το σκοτάδι που απλωνόταν σαν ένα τεράστιο μαύρο πέπλο και σκέπαζε όλη την περιοχή την έκανε να νοσταλγήσει το σπιτάκι της, το όμορφο δωμάτιό της και το άνετο κρεβατάκι της. Άχ πόσο ήθελε να γυρίσει πίσω - Αυτά λοιπόν, βοσκέ, του είπε θέλοντας να τελειώσει την ιστορία της. Εξάλλου δεν είχε τίποτα περισσότερο να του διηγηθεί! Ένας κόμπος είχε θρονιαστεί στο στομαχάκι της και στο τέλος του είπε:
-Πες μου τώρα βοσκέ πως θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, στην καλή μου μανούλα και στον γλυκό μου πατερούλη; Έχω μετανιώσει τόσο για όλα που έκανα! Και για σένα που σε μάλωνα αλλά εσύ με έσωσες!
Μην ανησυχείς της είπε ο βοσκός. Όλα θα γίνουν. Θα σε πάω εγώ στους γονείς σου.
-Και που ξέρεις εσύ που μένω; Εγώ δε θυμάμαι πια το δρόμο! Είπε η Ανδριάνα και την έπιασαν πάλι τα κλάματα!
-Ξέρω, την καθησύχασε ο βοσκός και χαμογέλασε με σιγουριά!
Η Ανδριάνα σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε με απορία το βοσκό περιμένοντας μια απάντηση. Πως γνώριζε αυτός ο ξένος άνθρωπος που έμενε; Μήπως της έλεγε ψέματα; Μήπως ήταν κάποιος κακός τελικά, ο οποίος μπορεί να την έσωσε από τον βέβαιο πνιγμό της αλλά τώρα την περίμενε κάτι χειρότερο; Μήπως αυτός ο άγνωστος άντρας την πουλούσε; Μήπως της έκανε κάποιο άλλο κακό;
Τότε σαν αστραπή πέρασαν από το μυαλό της τα λόγια της αγαπημένης της μαμάς: Ποτέ, κορούλα μου να μην εμπιστεύεσαι ξένους ανθρώπους! Ποτέ! Τώρα όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Τι να έκανε; Να καθόταν να πνιγεί; Να μη ζητούσε βοήθεια; Όχι αυτό δε γινόταν. Τώρα όμως, πως ήταν σίγουρη ότι ο βοσκός θα την πήγαινε σπίτι της και όχι κάπου αλλού; Αυτές τις άσχημες σκέψεις έκανε και η καρδούλα της χτυπούσε σαν παλιό ξύλινο ρολόι τοίχου!
- Φοβάσαι μικρή μου; Τη ρώτησε ο βοσκός. Οχ ακούγεται τόσο δυνατά η καρδιά μου; Σκέφτηκε η Ανδριάνα. Και τώρα τι κάνω; Έμπλεξα πάλι! Καλά να πάθω όμως! Ναι, ναι καλά να πάθω! Τα μικρά παιδιά δεν φεύγουν από το σπίτι χωρίς να ρωτήσουν τους γονείς τους. Ούτε μιλάνε άσχημα ποτέ ούτε σε ξένους ανθρώπους αλλά ούτε και στους γονείς! Ούτε χαίρονται όταν τρομάζουν οι άλλοι. Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα. Αχ, καημένη Ανδριάνα όπως έστρωσες θα κοιμηθείς έλεγε η γιαγιά της και τώρα αυτή ακριβώς τη στιγμή καταλάβαινε πολύ καλά τι εννοούσε. Όμως δεν μπορούσε να κάνει πλέον κάτι διαφορετικό. Ήταν αναγκασμένη να εμπιστευτεί αυτόν τον ξένο άνθρωπο. Και ο Θεός βοηθός!
ΕΡ.: Το βιβλίο σας κυκλοφόρησε αρχές του Νοέμβρη. Από εδώ και πέρα ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον σκέφτεστε να έχετε συνέχεια;
Έχω ήδη έτοιμα άλλα δύο παραμύθια, επίσης διδακτικά που αφορούν κοινωνικά θέματα. Αλλά συγχρόνως έχω συγγράψει και ένα κοινωνικοψυχολογικό μυθιστόρημα συνυφασμένο με στίχους δικούς μου. Επίσης έχω πληθώρα στίχων και τραγουδιών στο συρτάρι μου που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια. Επιθυμία είναι όλα αυτά να ακολουθήσουν το δρόμο που χάραξε η μικρή Ανδριάνα , δηλαδή το δρόμο της ενσάρκωσης τους σε ένα βιβλίο. Όμως όλα αυτά θέλουν υπομονή και χρόνο. Πάντως είμαι αισιόδοξη διότι η Ανδριάνα μπήκε δυναμικά στο χώρο των εκδόσεων και σίγουρα θα τραβήξει και τα αδέρφια της σε εισαγωγικά δηλ. τα άλλα βιβλία μου.
ΤΕΡ.: Τελικά κα Χαρμπέα γράφετε μόνο για εσάς, διότι σας αρέσει πολύ ή για τους άλλους; Τι αποτελεί για εσάς η συγγραφή;
Γράφω για όλους μας! Και εγώ μια από τους άλλους είμαι. Η συγγραφή αποτελεί για μένα ένα κέντημα λέξεων! Συγγραφή είναι για μένα σχεδόν όλη μου η ζωή και το γνωρίζουν όσοι με ξέρουν καλά
ΕΡ.: Θα μας πείτε ποιο είναι το πρώτο που γράψατε και πώς σας ήρθε η ιδέα;
Το πρώτο ήταν ένα παιδικό τραγούδι με τίτλο η Άνοιξη. Ήταν όντως Άνοιξη, έμενα σε χωριό και οι εικόνες της φύσης ξεπερνούσαν τη φαντασία. Ήμουν στην αυλή του σπιτιού. Τότε ο πατέρας μου κάπνιζε κάτι τσιγάρα που είχαν ένα λευκό χαρτάκι μέσα. Του το ζήτησα! Πήρα και ένα μολύβι που είχα πρόχειρο και έγραψα το πρώτο παιδικό τραγούδι: Την Άνοιξη. Μετά από κάποιο διάστημα αγόρασα ένα τετράδιο ειδικά για το σκοπό αυτό και το γέμισα με παιδικά τραγούδια! Αυτό το τετράδιο το έχω φυλάξει ως σήμερα.
ΕΡ.: Ποιο κοινωνικό μήνυμα στέλνετε ως κοινωνιολόγος στους αναγνώστες; Τι θα θέλατε να συμβουλέψετε τον κόσμο εφόσον βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της κοινωνίας, ίσως και της ιστορίας;
Θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι ότι πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουν οικονομικό, υγείας, σχέσεων, συγκρούσεων να αποστασιοποιηθούν από αυτό όσο βέβαια το επιτρέπουν οι συνθήκες. Πάντα υπάρχουν διέξοδοι στα προβλήματα. Και αν δεν αλλάζουν κάποια πράγματα μετακινούμαστε εμείς και αλλάζει έτσι η οπτική γωνία που τα βλέπουμε
"Όταν κάτι δε σου αρέσει
Το αλλάζεις στη ζωή
Να μπορέσει να χωρέσει
Στην καρδιά σου και αρκεί
Εσύ κινείς τα νήματα
Της ζωής και ξέρεις
Πως αν πιάνεις τα νοήματα
Δε θα υποφέρεις."
ΔΗΜ.: Κα Χαρμπέα, σας ευχαριστούμε θερμά για την τόσο περιεκτική συνέντευξη και τον τρόπο που "ανοίξατε" την ψυχή σας. Αν μπορείτε παραθέστε ένα σύντομο αγαπημένο άρθρο σας ως προς τους αναγνώστες μας.
Εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου δώσατε την ευκαιρία να ξετυλίξω δημόσια το νήμα της συγγραφικής μου πορείας. Το άρθρο που επιθυμώ να γίνει επίλογος στην κουβέντα μας είναι ένα κείμενο με στίχους που έγραψα αρχές του 2013 και συνδυάζει την κρίση που βιώνουμε που πρώτα από όλα είναι κοινωνικοηθική και κρίση αξιών και μετά οικονομική με την προσωπική μου αγάπη για τη συγγραφή.
Την ονομάζω βροχή της ψυχής.
Πίσω από το τζάμι σαν καθίσω και μες στη σκέψη μου χαθώ.
Όσα φοβάμαι θα αντικρύσω και ένα βροχερό καιρό.
Τα μάτια μου κοιτούν μπροστά και τη βροχή χαζεύουν, μα η σκέψη ταξιδεύει…
Μπροστά στο τζάμι η βροχή, τι θέλει τι γυρεύει;
Αργά κυλούν οι στάλες της, στο τζάμι πάνω μένουν.
Και εσύ κοιτάς, μα είσαι αλλού… σκέφτεσαι τα χρόνια που απομένουν…
Τα καιρικά φαινόμενα πάντα επηρεάζουν τα συναισθήματα του ατόμου. Εξάλλου, συναίσθημα δεν είναι παρά η αντίδραση του Εγώ μας στα εξωτερικά ερεθίσματα. Πόσους έχει εμπνεύσει η βροχή, αξιόλογους καλλιτέχνες, πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για αυτή!
Οι ρομαντικές ψυχές εμπνέονται και δημιουργούν γράφουν στίχους, πεζογραφήματα, τη ζωγραφίζουν… Σε εποχή κρίσης, όμως, πόσοι είναι οι ρομαντικοί; Πόσοι έχουν πλέον διάθεση για δημιουργία; Πόσοι ασχολούνται με τα καιρικά φαινόμενα τη στιγμή που τα κοινωνικά δρώμενα έχουν αποδιοργανώσει ολόκληρη τη ζωή μας; Ίσως λιγότεροι , ίσως όμως και περισσότεροι από πριν.
Η Τέχνη, η Συγγραφή και γενικότερα η Δημιουργία αντιστέκεται στο χλωμό οικονομικό γίγνεσθαι. Η εποχή της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, ίσως, αποτελέσει κίνητρο για δημιουργία σε επίπεδο Τέχνης και Πολιτισμού. Η απογοήτευση του ατόμου, η βροχή της ψυχής του θα γίνει η απαρχή καινούριων εσωτερικών αναζητήσεων. Αναζητήσεις που εκφράζονται, αποτυπώνονται με την πένα σε μια κόλλα χαρτί, σε ένα πίνακα ζωγραφικής, σε χειροτεχνίες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Η δίψα για πνευματική τροφή και πνευματική δημιουργία είναι τόσο έντονη κάποιες φορές που η πένα δεν περιμένει, σκέψη και πένα ταυτόχρονα συμβαδίζουν… και κινούνται σε ένα θαυμάσιο κόσμο, στον κόσμο της δημιουργίας.
Ακόμα λοιπόν και σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς η πνευματική δημιουργία δε σταματά. Μάλιστα, εμπνέεται από το νοσηρό οικονομικό τοπίο, το αποτυπώνει, το μεταμορφώνει, το αλλάζει στο τέλος!
Χοντραίνει έξω η βροχή, οι αστραπές τρομάζουν
Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί και τα παιδιά φωνάζουν
Και συ ακόμα δημιουργείς και γράφεις με την πένα
Δε σε ενδιαφέρει τίποτα και τέλειωσε η μέρα!
Ο χρόνος κυλάει, η μέρα περνάει τα χρόνια γυρίζουν και φεύγουν μακριά
Το μόνο που μένει και δεν αλλάζει, είναι να γράφω, με συναρπάζει…
Η βροχή της ψυχής, η καταιγίδα της κοινωνίας και όλες οι μπόρες που βιώνουμε ας γίνουν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για τον καθένα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη χαρά της δημιουργίας. Μέσα από την αθλιότητα της καθημερινότητας ας αναδείξουμε το ουράνιο τόξο που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μήπως είστε εθισμένοι στη ζάχαρη; Το τεστ που θα σας λύσει την απορία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
