2012-05-12 11:51:07
O Νίκος Παπαδογιάννης υποκλίνεται από την Πόλη στην εποποιία του Ολυμπιακού μέσα από το blog του στο gazzetta.gr. Kαι διαισθάνεται ότι η παράσταση θα έχει και "ανκόρ".
«Αυτούς που βλέπεις μπροστά σου, μη κάνεις το λάθος να τους υποτιμήσεις», είπα στον παλιόφιλό μου, Ζορζ Εντί, το βράδυ της Πέμπτης λίγο πριν ξεκινήσει η προπόνηση του Ολυμπιακού. «Εάν ξεκινήσουν καλά και έχουν προβάδισμα στο ημίχρονο, να ξέρεις ότι θα κερδίσουν. Το κλειδί είναι ο Τζόι Ντόρσεϊ».
Εικοσιτέσσερις ώρες αργότερα αισθανόμουν υπερήφανος, όχι μόνο για το προγνωστικό μου, αλλά και για την παρουσία μίας ελληνικής ομάδας στον τελικό της Κυριακής. Μίας ελληνικής ομάδας που δεν έχει το λούστρο και τα έξι λαμπερά αστέρια του Παναθηναϊκού, αλλά έχει κάτι διαφορετικό, εξίσου θαυμαστό: ασύλληπτα υψηλό ταβάνι, «upside» που λένε και στο χωριό μου, δυνατότητες βελτίωσης που τρομάζουν.
Κακά τα ψέματα, η τωρινή βερσιόν του Παναθηναϊκού δεν έχει μακρυνό ορίζοντα, αφού ορισμένοι από τους σημαντικότερους παίκτες της ξεπερνούν τα 30 ή και τα 35 τους χρόνια. Ο Ολυμπιακός, όμως, πόνταρε στο νεύρο και την αδρεναλίνη των παιδιών που θα γράψουν τις επόμενες –ελπίζω χρυσές- σελίδες της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ.
Ποιος θα ξανατολμήσει να αποκαλέσει «πιτσιρικά» τον Παπανικολάου ή το Μάντζαρη ή και το Σλούκα; Σε αυτούς τους πιτσιρικάδες με τα σιδερένια «αυγά», υποκλίθηκαν παίκτες-τοτέμ του ευρωπαϊκού μπάσκετ όπως ο Ναβάρο, ο Λόρμπεκ, ο Μάικλ και ο Έιντσον. Δίπλα στον Ολυμπιακό που έσφυζε από νιάτα και νεανικό οίστρο, η χθεσινή Μπαρτσελόνα έμοιαζε με μουχλιασμένο τυρί.
Δεν θα κέρδιζαν οι Ισπανοί ακόμα κι αν έπαιζαν μέχρι το πρωί, όσα «γκρίζα» χαμόγελα συμπάθειας και αν αποσπούσε στα τελευταία λεπτά. Μάλλον ήταν δυσάρεστη η παρουσία των ομάδων μας για τους φωστήρες της Ευρωλίγκας και τον Έλληνα γκουρού της διαιτησίας. Σταματώ εδώ τη γκρίνια πριν μου πείτε ότι παραβαίνω τις αρχές μου Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο με θράσος χιλίων καρδιναλίων και στροβιλιζόταν σαν δερβίσης της μυστηριώδους Ανατολίας. Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε το παιχνίδι της ζωής του χωρίς να κάνει το παιχνίδι της ζωής του: υπέπεσε σε σφάλματα, αστόχησε σε 12 από τα 19 σουτ που επιχείρησε, μπλέχτηκε μερικές φορές σε συμπληγάδες.
Αλλά …έκανε το παιχνίδι της ζωής του, στη βραδιά για την οποία ζούσε και ανέπνεε.
Μετά το ματς, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με το «πρασινοκόκκινο» σταυροδρόμι της ζωής του. Το βλέμμα του, όμως, έλεγε την αλήθεια. Κάπως έτσι την είχε ονειρευτεί αυτή τη βραδιά: με νίκη του Ολυμπιακού, ήττα του Παναθηναϊκού και δικές του πινελιές στο φινάλε.
Το καλοκαίρι που θα ξαναφορέσει τα γαλανόλευκα, ο Σπανούλης θα συμφωνήσει μαζί μου ότι το ιδανικό για όλους σενάριο περιλάμβανε και νίκη των «πρασίνων» επί της ΤΣΣΚΑ. Φτάσαμε δύο ανάσες από την ταυτόχρονη πρόκριση των δύο ελληνικών ομάδων, αλλά δεν ήταν γραφτό να ζήσουμε ελληνικό τελικό στην Κωνσταντινούπολη. Θα έχουμε να θυμόμαστε τη χαμένη ευκαιρία για πολλά πολλά χρόνια.
Ο Ολυμπιακός, βέβαια, κοιτάζει μπροστά και ανυπομονεί για τη διπλή πρόκληση που έχει μπροστά του: τελικό Ευρωλίγκας αύριο, πέντε ραντεβού με τον Παναθηναϊκό τις επόμενες εβδομάδες. Για τις μάχες του ελληνικού πρωταθλήματος θα χυθεί άφθονο μελάνι στο άμεσο μέλλον.
Η Ευρώπη, όμως, ετοιμάζεται να ζήσει έναν παράξενο τελικό ανάμεσα στην τρομερή μοσχοβίτικη «αρκούδα» και την καλοβαλμένη «σταχτοπούτα» του ελληνικού μπάσκετ. Οι πάντες θα συμφωνήσουν ότι η ΤΣΣΚΑ είναι φαβορί, αλλά οι πάντες θα προσθέσουν ότι ο Παναθηναϊκός φανέρωσε τις αδυναμίες της. Ηττήθηκε επειδή δεν είχε στο φινάλε έναν παίκτη με το ακαταλόγιστο του Σβεντ ή κάποιον με το φονικό ένστικτο του Σπανούλη.
Δεν θα καθίσει να σκάσει. Τα δικά του «γαμώτο» εξατμίστηκαν πολύ γρήγορα στον ουρανό της Κωνσταντινούπολης, όπως αρμόζει σε μία ομάδα που κάθισε στο θρόνο της Ευρώπης έξι φορές. Η σκηνή ανήκει πλέον στον Ολυμπιακό του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Και είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα θέσει εαυτόν στη διάθεση του κουμπάρου του, για να θυμηθούν και τις αλησμόνητες ημέρες του 1992.
Εάν σηκώσει ο Ολυμπιακός το Κύπελλο, ο «Ντούντα» θα πανηγυρίσει ένα από τους σημαντικότερους προπονητικούς άθλους στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο «Ζοτς» θα χειροκροτήσει με γαλαντομία, οι Ελληνες που παρακολουθούν μπάσκετ χωρίς οπαδικά γυαλιά θα χαρούν τη συγκυρία του ελληνικού θριάμβου μέσα στην Πόλη και η Σερβία θα θυμηθεί τη διόλου ξεχασμένη εποποιία της Παρτίζαν.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο τελικός αναδίδει την αύρα εκείνων των αγώνων στους οποίους γράφουν την ιστορία τα αουτσάιντερ. Ελπίζω ότι ο Ολυμπιακός θα δικαιώσει ξανά το προγνωστικό μου.
πηγή: gazzetta.gr
«Αυτούς που βλέπεις μπροστά σου, μη κάνεις το λάθος να τους υποτιμήσεις», είπα στον παλιόφιλό μου, Ζορζ Εντί, το βράδυ της Πέμπτης λίγο πριν ξεκινήσει η προπόνηση του Ολυμπιακού. «Εάν ξεκινήσουν καλά και έχουν προβάδισμα στο ημίχρονο, να ξέρεις ότι θα κερδίσουν. Το κλειδί είναι ο Τζόι Ντόρσεϊ».
Εικοσιτέσσερις ώρες αργότερα αισθανόμουν υπερήφανος, όχι μόνο για το προγνωστικό μου, αλλά και για την παρουσία μίας ελληνικής ομάδας στον τελικό της Κυριακής. Μίας ελληνικής ομάδας που δεν έχει το λούστρο και τα έξι λαμπερά αστέρια του Παναθηναϊκού, αλλά έχει κάτι διαφορετικό, εξίσου θαυμαστό: ασύλληπτα υψηλό ταβάνι, «upside» που λένε και στο χωριό μου, δυνατότητες βελτίωσης που τρομάζουν.
Κακά τα ψέματα, η τωρινή βερσιόν του Παναθηναϊκού δεν έχει μακρυνό ορίζοντα, αφού ορισμένοι από τους σημαντικότερους παίκτες της ξεπερνούν τα 30 ή και τα 35 τους χρόνια. Ο Ολυμπιακός, όμως, πόνταρε στο νεύρο και την αδρεναλίνη των παιδιών που θα γράψουν τις επόμενες –ελπίζω χρυσές- σελίδες της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ.
Ποιος θα ξανατολμήσει να αποκαλέσει «πιτσιρικά» τον Παπανικολάου ή το Μάντζαρη ή και το Σλούκα; Σε αυτούς τους πιτσιρικάδες με τα σιδερένια «αυγά», υποκλίθηκαν παίκτες-τοτέμ του ευρωπαϊκού μπάσκετ όπως ο Ναβάρο, ο Λόρμπεκ, ο Μάικλ και ο Έιντσον. Δίπλα στον Ολυμπιακό που έσφυζε από νιάτα και νεανικό οίστρο, η χθεσινή Μπαρτσελόνα έμοιαζε με μουχλιασμένο τυρί.
Δεν θα κέρδιζαν οι Ισπανοί ακόμα κι αν έπαιζαν μέχρι το πρωί, όσα «γκρίζα» χαμόγελα συμπάθειας και αν αποσπούσε στα τελευταία λεπτά. Μάλλον ήταν δυσάρεστη η παρουσία των ομάδων μας για τους φωστήρες της Ευρωλίγκας και τον Έλληνα γκουρού της διαιτησίας. Σταματώ εδώ τη γκρίνια πριν μου πείτε ότι παραβαίνω τις αρχές μου Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο με θράσος χιλίων καρδιναλίων και στροβιλιζόταν σαν δερβίσης της μυστηριώδους Ανατολίας. Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε το παιχνίδι της ζωής του χωρίς να κάνει το παιχνίδι της ζωής του: υπέπεσε σε σφάλματα, αστόχησε σε 12 από τα 19 σουτ που επιχείρησε, μπλέχτηκε μερικές φορές σε συμπληγάδες.
Αλλά …έκανε το παιχνίδι της ζωής του, στη βραδιά για την οποία ζούσε και ανέπνεε.
Μετά το ματς, αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με το «πρασινοκόκκινο» σταυροδρόμι της ζωής του. Το βλέμμα του, όμως, έλεγε την αλήθεια. Κάπως έτσι την είχε ονειρευτεί αυτή τη βραδιά: με νίκη του Ολυμπιακού, ήττα του Παναθηναϊκού και δικές του πινελιές στο φινάλε.
Το καλοκαίρι που θα ξαναφορέσει τα γαλανόλευκα, ο Σπανούλης θα συμφωνήσει μαζί μου ότι το ιδανικό για όλους σενάριο περιλάμβανε και νίκη των «πρασίνων» επί της ΤΣΣΚΑ. Φτάσαμε δύο ανάσες από την ταυτόχρονη πρόκριση των δύο ελληνικών ομάδων, αλλά δεν ήταν γραφτό να ζήσουμε ελληνικό τελικό στην Κωνσταντινούπολη. Θα έχουμε να θυμόμαστε τη χαμένη ευκαιρία για πολλά πολλά χρόνια.
Ο Ολυμπιακός, βέβαια, κοιτάζει μπροστά και ανυπομονεί για τη διπλή πρόκληση που έχει μπροστά του: τελικό Ευρωλίγκας αύριο, πέντε ραντεβού με τον Παναθηναϊκό τις επόμενες εβδομάδες. Για τις μάχες του ελληνικού πρωταθλήματος θα χυθεί άφθονο μελάνι στο άμεσο μέλλον.
Η Ευρώπη, όμως, ετοιμάζεται να ζήσει έναν παράξενο τελικό ανάμεσα στην τρομερή μοσχοβίτικη «αρκούδα» και την καλοβαλμένη «σταχτοπούτα» του ελληνικού μπάσκετ. Οι πάντες θα συμφωνήσουν ότι η ΤΣΣΚΑ είναι φαβορί, αλλά οι πάντες θα προσθέσουν ότι ο Παναθηναϊκός φανέρωσε τις αδυναμίες της. Ηττήθηκε επειδή δεν είχε στο φινάλε έναν παίκτη με το ακαταλόγιστο του Σβεντ ή κάποιον με το φονικό ένστικτο του Σπανούλη.
Δεν θα καθίσει να σκάσει. Τα δικά του «γαμώτο» εξατμίστηκαν πολύ γρήγορα στον ουρανό της Κωνσταντινούπολης, όπως αρμόζει σε μία ομάδα που κάθισε στο θρόνο της Ευρώπης έξι φορές. Η σκηνή ανήκει πλέον στον Ολυμπιακό του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Και είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς θα θέσει εαυτόν στη διάθεση του κουμπάρου του, για να θυμηθούν και τις αλησμόνητες ημέρες του 1992.
Εάν σηκώσει ο Ολυμπιακός το Κύπελλο, ο «Ντούντα» θα πανηγυρίσει ένα από τους σημαντικότερους προπονητικούς άθλους στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο «Ζοτς» θα χειροκροτήσει με γαλαντομία, οι Ελληνες που παρακολουθούν μπάσκετ χωρίς οπαδικά γυαλιά θα χαρούν τη συγκυρία του ελληνικού θριάμβου μέσα στην Πόλη και η Σερβία θα θυμηθεί τη διόλου ξεχασμένη εποποιία της Παρτίζαν.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ο τελικός αναδίδει την αύρα εκείνων των αγώνων στους οποίους γράφουν την ιστορία τα αουτσάιντερ. Ελπίζω ότι ο Ολυμπιακός θα δικαιώσει ξανά το προγνωστικό μου.
πηγή: gazzetta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε υψηλά επίπεδα ώς το τέλος του έτους οι τιμές του πετρελαίου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έτσι ο Τσίπρας θα γίνει… Ανδρέας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
