2012-05-13 11:56:09
πηγή: avanti popolo
του Κ. Καλλωνιάτη
Η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον της χώρας. Η καθολική σχεδόν αντίθεση του ελληνικού λαού στις πολιτικές του Μνημονίου καταγράφηκε καθαρά στη πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση με την απαξίωση του κυρίαρχου δικομματισμού.
Το ζήτημα τώρα είναι η ακύρωση της αποτυχημένης ως τώρα μνημονιακής πολιτικής και η αναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ μιας νέας στρατηγικής δημοσιονομικής προσαρμογής βιώσιμης για την ανάπτυξη της οικονομίας. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο δεδομένης της ευρωφιλελεύθερης αδιαλλαξίας και εμμονής στην ορθοδοξία της εισοδηματικής λιτότητας. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να υπάρξει μία πλατιά λαϊκή συσπείρωση και ευρεία πολιτική συμμαχία για τον σκοπό αυτό.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ προτείνουν οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση αριστεράς με ψήφο ανοχής ή εμπιστοσύνης από τα δύο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα και θέτουν ως προαπαιτούμενο την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ωστόσο αρνείται συγκεντρώνοντας τα πυρά όλων (κομμάτων, καναλιών, ευρωπαίων πολιτικών και διεθνών οργανισμών) επάνω του θεωρούμενος ως υπονομευτής της εθνικής προσπάθειας, πρεσβευτής της ανάγκης προσφυγής εκ νέου στις κάλπες για μικροπολιτικούς λόγους (να αυξήσει το εκλογικό ποσοστό του) και υποκινητής της τάσης εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Όμως μία πλατιά συμμαχική, αριστερή ή οικουμενική κυβέρνηση για να ανταποκριθεί στο αντιμνημονιακό μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός μέσω της κάλπης πρέπει να έχει συγκεκριμένη προγραμματική βάση, ένα συμφωνημένο πλαίσιο θέσεων και στόχων που θα θέσει υπό διαπραγμάτευση με την τρόικα, τις Βρυξέλλες και τους πιστωτές μας
. Διαφορετικά θα στερείται συνοχής και διαπραγματευτικής ισχύος, ενώ θα διαλυθεί στο πρώτο φύσημα μετωπικού ανέμου (βλ έξωθεν πιέσεις) εξαιτίας των εσωτερικών διαφωνιών που καθ’ οδόν θα ανακύψουν στην αντιμετώπιση των διαπραγματεύσεων.
Τώρα έχουμε το εξής παράδοξο : όλοι να προτάσσουν την ανάγκη επιδίωξης συμφερότερων όρων προσαρμογής από αυτούς που προσφέρει το Μνημόνιο υπό την προϋπόθεση παραμονής της χώρας στο ευρώ, χωρίς όμως να θέτουν συγκεκριμένους στόχους πάνω στους οποίους να συμφωνηθεί μία από κοινού διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Εξαίρεση αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε πέντε στόχους-σημεία ως βάση και τα οποία αντανακλούν τη λαϊκή επιταγή ακύρωσης της μονόπλευρης ταξικής λιτότητας του Μνημονίου.
Το παράδοξο όμως έχει συνέχεια : γιατί ενώ κανένα από τα υπόλοιπα τρία κόμματα (μόνον η ΔΗΜΑΡ συμφωνεί μερικώς) δεν αποδέχεται ως διαπραγματευτική βάση τα 5 αυτά σημεία, όλα τους επιμένουν στην ανάγκη συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» για να υπάρχει… νομιμοποίηση, ενισχυμένη διαπραγματευτική δυνατότητα και ‘υπεύθυνη στάση’ από το νέο μεγάλο κόμμα της αριστεράς που ψήφισε ο ελληνικός λαός. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σχήμα χωρίς αρχές και σαφείς αντιμνημονιακούς στόχους, επειδή κατόπιν τούτου δικαιολογημένα αμφισβητεί τις πραγματικές προθέσεις των πολιτικών του αντιπάλων, κατηγορείται από αυτούς πως ενδίδει στη μικροπολιτική σκοπιμότητα μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης για ίδιο όφελος που θα εκθέσει τη χώρα στον κίνδυνο εκδίωξης της από το ευρώ.
Διερωτώμαι, λοιπόν, ποιος ασκεί μικροπολιτική. Το κόμμα που δεν δέχεται ευκαιριακά κυβερνητικά πόστα και θώκους εντασσόμενο σε εύθραυστα συμμαχικά σχήματα διακυβέρνησης, ή τα κόμματα που έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών μετά το χαστούκι των εκλογών αλλά εξακολουθούν να μην δεσμεύονται σε συγκεκριμένη διαπραγματευτική βάση προκειμένου να επιδιώξουν ως κυβέρνηση μία αλλαγή πολιτικής για τη χώρα ; Γιατί θέλουν σώνει και καλά τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ‘εθνικής σωτηρίας’, τη στιγμή που αρκεί η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ για να κυβερνήσουν ; Γιατί η ΔΗΜΑΡ που επιθυμεί με τον ρεαλισμό της να απεγκλωβίσει σταδιακά τον τόπο από το Μνημόνιο δεν αποδέχεται να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση, αλλά θέτει ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα θεωρεί συχνά ακραίο στις επιδιώξεις του ; Τι νόημα έχει η αξίωση συμμετοχής του ‘άστατου και αιθεροβάμονα’ ΣΥΡΙΖΑ στην ενωτική κυβέρνηση, όταν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας ;
Είναι προφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία οργανωμένη εκστρατεία ψεύδους και δυσφήμησης του μεγάλου νικητή των πρόσφατων εκλογών στο όνομα του ‘γενικού καλού’ της πατρίδας. Με προσχηματική αναφορά στο εθνικό συμφέρον και με σημαία την κινδυνολογία περί εξόδου από το ευρώ και καταστροφής της οικονομίας στην οποία οδηγεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, τα τρία κόμματα προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο μία νέα εκλογική αναμέτρηση ικανή να ανατάξει πλήρως το πολιτικό σκηνικό (δημοσκοπήσεις δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 25%) και να περιθωριοποιήσει ή και να διαλύσει τα καθεστωτικά κόμματα. Ζητάνε από την Αριστερά με λιγότερους από 70 βουλευτές να πετύχει εκεί που απέτυχαν Παπανδρέου και Παπαδήμος με 160 και 250 βουλευτές αντίστοιχα. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο οξυδερκής μπλόγκερ ‘Παπούλης’ (http://papoylis.wordpress.com/)
πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας. Ακριβώς γι’ αυτό, για να αποτραπεί μία συντριβή των τριών κομμάτων σε νέα εκλογική αναμέτρηση και αφού προηγουμένως θα έχει επιρριφθεί η ευθύνη υπονόμευσης της ‘οικουμενικής’ στον ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι να δούμε τις προσεχείς ημέρες μία κυβέρνηση των τριών τους με τον Κουβέλη πρωθυπουργό.
Η μικροπολιτική είναι εδώ. Ποτέ δεν έφυγε από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αλλά φέρει πολλές προσωπίδες. Αυτή της δουλικότητας, της υποταγής, της υποκρισίας, της μισαλλοδοξίας και τελευταία του ευρωπαϊκού μονόδρομου και της εθνικά υπεύθυνης στάσης… Ευτυχώς ολοένα και περισσότεροι έλληνες πλέον τα αναγνωρίζουν.
youpayyourcrisis
του Κ. Καλλωνιάτη
Η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον της χώρας. Η καθολική σχεδόν αντίθεση του ελληνικού λαού στις πολιτικές του Μνημονίου καταγράφηκε καθαρά στη πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση με την απαξίωση του κυρίαρχου δικομματισμού.
Το ζήτημα τώρα είναι η ακύρωση της αποτυχημένης ως τώρα μνημονιακής πολιτικής και η αναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ μιας νέας στρατηγικής δημοσιονομικής προσαρμογής βιώσιμης για την ανάπτυξη της οικονομίας. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο δεδομένης της ευρωφιλελεύθερης αδιαλλαξίας και εμμονής στην ορθοδοξία της εισοδηματικής λιτότητας. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να υπάρξει μία πλατιά λαϊκή συσπείρωση και ευρεία πολιτική συμμαχία για τον σκοπό αυτό.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ προτείνουν οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση αριστεράς με ψήφο ανοχής ή εμπιστοσύνης από τα δύο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα και θέτουν ως προαπαιτούμενο την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ωστόσο αρνείται συγκεντρώνοντας τα πυρά όλων (κομμάτων, καναλιών, ευρωπαίων πολιτικών και διεθνών οργανισμών) επάνω του θεωρούμενος ως υπονομευτής της εθνικής προσπάθειας, πρεσβευτής της ανάγκης προσφυγής εκ νέου στις κάλπες για μικροπολιτικούς λόγους (να αυξήσει το εκλογικό ποσοστό του) και υποκινητής της τάσης εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Όμως μία πλατιά συμμαχική, αριστερή ή οικουμενική κυβέρνηση για να ανταποκριθεί στο αντιμνημονιακό μήνυμα που έστειλε ο ελληνικός λαός μέσω της κάλπης πρέπει να έχει συγκεκριμένη προγραμματική βάση, ένα συμφωνημένο πλαίσιο θέσεων και στόχων που θα θέσει υπό διαπραγμάτευση με την τρόικα, τις Βρυξέλλες και τους πιστωτές μας
Τώρα έχουμε το εξής παράδοξο : όλοι να προτάσσουν την ανάγκη επιδίωξης συμφερότερων όρων προσαρμογής από αυτούς που προσφέρει το Μνημόνιο υπό την προϋπόθεση παραμονής της χώρας στο ευρώ, χωρίς όμως να θέτουν συγκεκριμένους στόχους πάνω στους οποίους να συμφωνηθεί μία από κοινού διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Εξαίρεση αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε πέντε στόχους-σημεία ως βάση και τα οποία αντανακλούν τη λαϊκή επιταγή ακύρωσης της μονόπλευρης ταξικής λιτότητας του Μνημονίου.
Το παράδοξο όμως έχει συνέχεια : γιατί ενώ κανένα από τα υπόλοιπα τρία κόμματα (μόνον η ΔΗΜΑΡ συμφωνεί μερικώς) δεν αποδέχεται ως διαπραγματευτική βάση τα 5 αυτά σημεία, όλα τους επιμένουν στην ανάγκη συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» για να υπάρχει… νομιμοποίηση, ενισχυμένη διαπραγματευτική δυνατότητα και ‘υπεύθυνη στάση’ από το νέο μεγάλο κόμμα της αριστεράς που ψήφισε ο ελληνικός λαός. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σχήμα χωρίς αρχές και σαφείς αντιμνημονιακούς στόχους, επειδή κατόπιν τούτου δικαιολογημένα αμφισβητεί τις πραγματικές προθέσεις των πολιτικών του αντιπάλων, κατηγορείται από αυτούς πως ενδίδει στη μικροπολιτική σκοπιμότητα μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης για ίδιο όφελος που θα εκθέσει τη χώρα στον κίνδυνο εκδίωξης της από το ευρώ.
Διερωτώμαι, λοιπόν, ποιος ασκεί μικροπολιτική. Το κόμμα που δεν δέχεται ευκαιριακά κυβερνητικά πόστα και θώκους εντασσόμενο σε εύθραυστα συμμαχικά σχήματα διακυβέρνησης, ή τα κόμματα που έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών μετά το χαστούκι των εκλογών αλλά εξακολουθούν να μην δεσμεύονται σε συγκεκριμένη διαπραγματευτική βάση προκειμένου να επιδιώξουν ως κυβέρνηση μία αλλαγή πολιτικής για τη χώρα ; Γιατί θέλουν σώνει και καλά τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ‘εθνικής σωτηρίας’, τη στιγμή που αρκεί η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ για να κυβερνήσουν ; Γιατί η ΔΗΜΑΡ που επιθυμεί με τον ρεαλισμό της να απεγκλωβίσει σταδιακά τον τόπο από το Μνημόνιο δεν αποδέχεται να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση, αλλά θέτει ως προϋπόθεση τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα θεωρεί συχνά ακραίο στις επιδιώξεις του ; Τι νόημα έχει η αξίωση συμμετοχής του ‘άστατου και αιθεροβάμονα’ ΣΥΡΙΖΑ στην ενωτική κυβέρνηση, όταν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας ;
Είναι προφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία οργανωμένη εκστρατεία ψεύδους και δυσφήμησης του μεγάλου νικητή των πρόσφατων εκλογών στο όνομα του ‘γενικού καλού’ της πατρίδας. Με προσχηματική αναφορά στο εθνικό συμφέρον και με σημαία την κινδυνολογία περί εξόδου από το ευρώ και καταστροφής της οικονομίας στην οποία οδηγεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, τα τρία κόμματα προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο μία νέα εκλογική αναμέτρηση ικανή να ανατάξει πλήρως το πολιτικό σκηνικό (δημοσκοπήσεις δίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 25%) και να περιθωριοποιήσει ή και να διαλύσει τα καθεστωτικά κόμματα. Ζητάνε από την Αριστερά με λιγότερους από 70 βουλευτές να πετύχει εκεί που απέτυχαν Παπανδρέου και Παπαδήμος με 160 και 250 βουλευτές αντίστοιχα. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο οξυδερκής μπλόγκερ ‘Παπούλης’ (http://papoylis.wordpress.com/)
πρόκειται για την επιτομή της υποκρισίας. Ακριβώς γι’ αυτό, για να αποτραπεί μία συντριβή των τριών κομμάτων σε νέα εκλογική αναμέτρηση και αφού προηγουμένως θα έχει επιρριφθεί η ευθύνη υπονόμευσης της ‘οικουμενικής’ στον ΣΥΡΙΖΑ, το πιθανότερο είναι να δούμε τις προσεχείς ημέρες μία κυβέρνηση των τριών τους με τον Κουβέλη πρωθυπουργό.
Η μικροπολιτική είναι εδώ. Ποτέ δεν έφυγε από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αλλά φέρει πολλές προσωπίδες. Αυτή της δουλικότητας, της υποταγής, της υποκρισίας, της μισαλλοδοξίας και τελευταία του ευρωπαϊκού μονόδρομου και της εθνικά υπεύθυνης στάσης… Ευτυχώς ολοένα και περισσότεροι έλληνες πλέον τα αναγνωρίζουν.
youpayyourcrisis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι κακοντυμένες της εβδομάδας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός;»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
