2012-05-13 13:49:36
γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Από την αρχή της δεκαετίας του '60 το παλεύουμε, ή ας πούμε καλύτερα, από το '20 και μετά, προσπαθούμε, κάπως στα σοβαρά, να οργανώσουμε ένα σύγχρονο κράτος. Τότε μόλις είχαμε βγει από τρεις καταστροφικές περιπέτειες, τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο των 30 ημερών του '97, τον Α' Παγκόσμιο (1914-18) και την.... Μικρασιατική εκστρατεία (1918-22). Τις δύο τις είχαμε προκαλέσει εμείς. Την πρώτη του '97, με ένα εντελώς επιπόλαιο τρόπο, λόγω της πλημμελέστατης πολιτικής και στρατιωτικής προετοιμασίας, εσωτερικά με ένα σχεδόν ανύπαρκτο στρατό, για τον οποίο ο τότε Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης είχε πει στην Βουλή ότι “Δεν έχομεν στρατόν. Ο ελληνικός στρατός της σήμερον είναι αγέλη” και εξωτερικά λόγω της εχθρικής στάσης των ξένων δυνάμεων. Την δεύτερη του '18, λόγω και πάλι και εν πολλοίς, δικής μας πολιτικής αδυναμίας/ανικανότητας να εκτιμήσουμε σωστά τις επικρατούσες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες της εποχής εκείνης. Οι επελθούσες τραγωδίες/καταστροφές και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένα λογικό επακόλουθο.
Φαίνεται όμως ότι ούτε αυτά τα παθήματα μας δίδαξαν τίποτα. Έτσι, ύστερα από μια αναγκαστική διακοπή 20 περίπου ετών (1940-60), λόγω του Β' Παγκ. Πολέμου και του Εμφυλίου, επανήλθαμε στο φυλετικό μας κουσούρι: την παθολογική βεβαιότητα ότι ο καθένας από εμάς κατέχει την μοναδική αλήθεια, σχεδόν στα πάντα, εκτός από την πολιτική για την οποία γνωρίζει τα πάντα, χωρίς σχεδόν. Στην οποία πολιτική επιπλέον, προσδίδουμε και ιδεολογικό/θρησκευτικό υπόβαθρο, ώστε να μπορούμε να αλληλοκαταστροφόμαστε, για κάποιον “ανώτερο”, δήθεν, σκοπό, χωρίς τύψεις. Κάτι δηλαδή, σαν τις παλιές σταυροφορίες κατά τις οποίες, οι βιασμοί, το πλιάτσικο και οι λεηλασίες, εγίνοντο προς δόξαν δήθεν, του Χριστού, στην πραγματικότητα όμως για την συντήρηση του “ταμείου” των πολιτικών και θρησκευτικών ηγεσιών της εποχής εκείνης.
Σήμερα λοιπόν και στα καθ' ημάς, αφού για 40 περίπου χρόνια οι πολιτικές μας ηγεσίες, ιδιοτελείς και ανίκανες, έκαναν τις ιδεολογικές “σταυροφορίες” τους, υπέρ της τσέπης τους, σε βάρος των Δημόσιων Ταμείων, δηλαδή της δικής μας τσέπης, ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε μία. Οι πηγές στέρεψαν και οι κρουνοί των δανεικών έκλεισαν. Χωρίς ψωμί και νερό, χωρίς παιδεία, υγεία και ασφάλεια, τα πράματα για τους ηγέτες αυτούς άρχισαν να γίνονται δύσκολα. Το καζάνι της οργής άρχιζε να βράζει επικίνδυνα. Οι διαδικασίες της συσκότισης/αποπροσανατολισμού, σε “εγρήγορση”. Εκλογές/SOS και γρήγορα. Έπρεπε οι ευθύνες να διαχυθούν σε όσο το δυνατό περισσότερους, ώστε να μην βρίσκεται εύκολα ο πραγματικός υπεύθυνος. Έτσι κι' έγινε. 6,5 εκατομ. “συμμετείχαν”, αλλά 3,5 εκατομ., δηλαδή το 1/3 των εγγεγραμμένων, υποψιασμένοι, δεν πήγαν. Γιαυτούς δεν θα μιλήσει κανείς μετά. Ούτε και για το σχεδόν 1 εκατομ. των ψήφων που πήγαν στα μικρά κόμματα, δηλαδή το 19% (!). Συγκρατείστε: 3,5 εκατομ. (αποχή) + 1 εκατομ. (μικρά κόμματα εκτός Βουλής) = 4,5 εκατομ. επί συνόλου εγγεγραμμένων 9,95 εκατομ., ήτοι σχεδόν το 50% του εκλογικού σώματος.
Αποτέλεσμα: Σήμερα μιλάμε για το “καλό ή το κακό” Μνημόνιο και ποιος είναι υπέρ ή κατά και όχι γιατί μπήκαμε σε “Μνημόνιο”. Το κόλπο έπιασε. Το ψάρι τσίμπησε... Πάμε στην επόμενη φάση.
Η επόμενη φάση είναι το μήνυμα των εκλογών! Δεν μας αφήνουν να το βρούμε μόνοι μας γιατί μπορεί να μην τους συμφέρει. Την “τέχνη” αυτή την κατέχουν οι “ειδικοί” που αναλαμβάνουν το έργο. Μας λένε λοιπόν: Μεγάλος νικητής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας με 16.78%, που διπλασίασε, λέει, το ποσοστό του. Αυτό συμφέρει. Ούτε η αποχή συν τα λευκά και τα άκυρα, ούτε η “Χρυσή Αυγή” που το 1000πλασίασε και ξεπέρασε και την Δημ-Αρ του κ. Κουβέλη, αλλά ούτε και η “Δημιουργία Ξανά” που από το πουθενά πήρε 2,15%.
Νικητής λοιπόν και ρυθμιστής της τύχης μας ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος λίγο ήθελε να σαλτάρει και φυσικά σάλταρε! Θέλει κι' αυτός να γράψει τ' όνομά του στην ιστορία αδιαφορώντας, προφανώς, αν αυτό θα είναι παρέα με των Θ. Δηλιγιάννη, Δ. Ράλλη και των αξιωματικών της Εθνικής Εταιρίας, του '97, ή του Ελευθ. Βενιζέλου και των καταστρεπτικών αποτελεσμάτων των εκλογών του '20, που μπορούσε και έπρεπε να τις είχε αποφύγει, αλλά και από υπεροψία δεν τις απέφυγε. Ή ίσως, του “αξέχαστου” (για πολλά ακόμα χρόνια) Ανδρέα Παπανδρέου, τις “ικανότητες” και τις “πρωτοβουλίες” του οποίου πληρώνουμε πολύ ακριβά σήμερα. Πάντως, κανένας απ' αυτούς δεν “πλήρωσε” ποτέ, πραγματικά και μεταφορικά, για τις ασυγχώρητες αμαρτίες του, αντιθέτως τους έχουν στήσει και ανδριάντα και όχι μόνο. Ίσως εκεί βασίζεται και ο κ. Τσίπρας, οι “εμπνεύσεις” του οποίου και των συνεργατών του, θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με μεγάλη επιτυχία στις απαιτήσεις μιας θεατρικής επιθεώρησης. Και αν δεν το πιστεύετε, διαβάστε την συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημ. Στρατούλη που έδωσε στο ΒΗΜΑFM 99,5, αμέσως μετά τον “θρύαμβο” και θα καταλάβετε. Ούτε ο συχωρεμένος ο Ανδρέας δεν είχε τολμήσει να πει τέτοιες κοτσάνες, όπως π.χ. ότι “Αν γίνουμε κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα των Ελλήνων καταθετών για επενδύσεις, δεν θα πληρώσουμε τις δόσεις του μνημονίων για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα επιστρέψουμε τα χρήματα από το χαράτσι της ΔΕΗ” (όλη η συνέντευξη στην διεύθυνση http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=456636).
Θα με ρωτήσετε ίσως: όλοι οι άλλοι, είναι καλύτεροι και ο Τσίπρας είναι ο κακός; Βεβαίως όχι. Π.χ. ο κ. Σαμαράς επικοινωνεί με το περιβάλλον όταν δηλώνει ότι θέλει να συνενώσει, λέει, την κεντροδεξιά παράταξη; Ο άνθρωπος που την διέλυσε; Ή μήπως ο κ. Βενιζέλος που θα θέλει να επανιδρύσει το “έντιμο” ΠΑΣΟΚ (;) όταν το έργο της ζωής του ήταν ο Νόμος περί ευθύνης υπουργών, ακριβώς για να μην πάνε φυλακή οι κλέφτες υπουργοί;
Γιαυτό ξαναλέω: μακριά απ' όλους. Το υγιές 35% θα βρει το ηγέτη του και τότε, ίσως δούμε ξανά την Ελλάδα κοιτίδα του πολιτισμού, άξια σεβασμού, παγκοσμίως.
Kafeneio
Από την αρχή της δεκαετίας του '60 το παλεύουμε, ή ας πούμε καλύτερα, από το '20 και μετά, προσπαθούμε, κάπως στα σοβαρά, να οργανώσουμε ένα σύγχρονο κράτος. Τότε μόλις είχαμε βγει από τρεις καταστροφικές περιπέτειες, τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο των 30 ημερών του '97, τον Α' Παγκόσμιο (1914-18) και την.... Μικρασιατική εκστρατεία (1918-22). Τις δύο τις είχαμε προκαλέσει εμείς. Την πρώτη του '97, με ένα εντελώς επιπόλαιο τρόπο, λόγω της πλημμελέστατης πολιτικής και στρατιωτικής προετοιμασίας, εσωτερικά με ένα σχεδόν ανύπαρκτο στρατό, για τον οποίο ο τότε Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης είχε πει στην Βουλή ότι “Δεν έχομεν στρατόν. Ο ελληνικός στρατός της σήμερον είναι αγέλη” και εξωτερικά λόγω της εχθρικής στάσης των ξένων δυνάμεων. Την δεύτερη του '18, λόγω και πάλι και εν πολλοίς, δικής μας πολιτικής αδυναμίας/ανικανότητας να εκτιμήσουμε σωστά τις επικρατούσες εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες της εποχής εκείνης. Οι επελθούσες τραγωδίες/καταστροφές και στις δύο περιπτώσεις ήταν ένα λογικό επακόλουθο.
Φαίνεται όμως ότι ούτε αυτά τα παθήματα μας δίδαξαν τίποτα. Έτσι, ύστερα από μια αναγκαστική διακοπή 20 περίπου ετών (1940-60), λόγω του Β' Παγκ. Πολέμου και του Εμφυλίου, επανήλθαμε στο φυλετικό μας κουσούρι: την παθολογική βεβαιότητα ότι ο καθένας από εμάς κατέχει την μοναδική αλήθεια, σχεδόν στα πάντα, εκτός από την πολιτική για την οποία γνωρίζει τα πάντα, χωρίς σχεδόν. Στην οποία πολιτική επιπλέον, προσδίδουμε και ιδεολογικό/θρησκευτικό υπόβαθρο, ώστε να μπορούμε να αλληλοκαταστροφόμαστε, για κάποιον “ανώτερο”, δήθεν, σκοπό, χωρίς τύψεις. Κάτι δηλαδή, σαν τις παλιές σταυροφορίες κατά τις οποίες, οι βιασμοί, το πλιάτσικο και οι λεηλασίες, εγίνοντο προς δόξαν δήθεν, του Χριστού, στην πραγματικότητα όμως για την συντήρηση του “ταμείου” των πολιτικών και θρησκευτικών ηγεσιών της εποχής εκείνης.
Σήμερα λοιπόν και στα καθ' ημάς, αφού για 40 περίπου χρόνια οι πολιτικές μας ηγεσίες, ιδιοτελείς και ανίκανες, έκαναν τις ιδεολογικές “σταυροφορίες” τους, υπέρ της τσέπης τους, σε βάρος των Δημόσιων Ταμείων, δηλαδή της δικής μας τσέπης, ανακαλύψαμε ότι δεν έχουμε μία. Οι πηγές στέρεψαν και οι κρουνοί των δανεικών έκλεισαν. Χωρίς ψωμί και νερό, χωρίς παιδεία, υγεία και ασφάλεια, τα πράματα για τους ηγέτες αυτούς άρχισαν να γίνονται δύσκολα. Το καζάνι της οργής άρχιζε να βράζει επικίνδυνα. Οι διαδικασίες της συσκότισης/αποπροσανατολισμού, σε “εγρήγορση”. Εκλογές/SOS και γρήγορα. Έπρεπε οι ευθύνες να διαχυθούν σε όσο το δυνατό περισσότερους, ώστε να μην βρίσκεται εύκολα ο πραγματικός υπεύθυνος. Έτσι κι' έγινε. 6,5 εκατομ. “συμμετείχαν”, αλλά 3,5 εκατομ., δηλαδή το 1/3 των εγγεγραμμένων, υποψιασμένοι, δεν πήγαν. Γιαυτούς δεν θα μιλήσει κανείς μετά. Ούτε και για το σχεδόν 1 εκατομ. των ψήφων που πήγαν στα μικρά κόμματα, δηλαδή το 19% (!). Συγκρατείστε: 3,5 εκατομ. (αποχή) + 1 εκατομ. (μικρά κόμματα εκτός Βουλής) = 4,5 εκατομ. επί συνόλου εγγεγραμμένων 9,95 εκατομ., ήτοι σχεδόν το 50% του εκλογικού σώματος.
Αποτέλεσμα: Σήμερα μιλάμε για το “καλό ή το κακό” Μνημόνιο και ποιος είναι υπέρ ή κατά και όχι γιατί μπήκαμε σε “Μνημόνιο”. Το κόλπο έπιασε. Το ψάρι τσίμπησε... Πάμε στην επόμενη φάση.
Η επόμενη φάση είναι το μήνυμα των εκλογών! Δεν μας αφήνουν να το βρούμε μόνοι μας γιατί μπορεί να μην τους συμφέρει. Την “τέχνη” αυτή την κατέχουν οι “ειδικοί” που αναλαμβάνουν το έργο. Μας λένε λοιπόν: Μεγάλος νικητής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας με 16.78%, που διπλασίασε, λέει, το ποσοστό του. Αυτό συμφέρει. Ούτε η αποχή συν τα λευκά και τα άκυρα, ούτε η “Χρυσή Αυγή” που το 1000πλασίασε και ξεπέρασε και την Δημ-Αρ του κ. Κουβέλη, αλλά ούτε και η “Δημιουργία Ξανά” που από το πουθενά πήρε 2,15%.
Νικητής λοιπόν και ρυθμιστής της τύχης μας ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος λίγο ήθελε να σαλτάρει και φυσικά σάλταρε! Θέλει κι' αυτός να γράψει τ' όνομά του στην ιστορία αδιαφορώντας, προφανώς, αν αυτό θα είναι παρέα με των Θ. Δηλιγιάννη, Δ. Ράλλη και των αξιωματικών της Εθνικής Εταιρίας, του '97, ή του Ελευθ. Βενιζέλου και των καταστρεπτικών αποτελεσμάτων των εκλογών του '20, που μπορούσε και έπρεπε να τις είχε αποφύγει, αλλά και από υπεροψία δεν τις απέφυγε. Ή ίσως, του “αξέχαστου” (για πολλά ακόμα χρόνια) Ανδρέα Παπανδρέου, τις “ικανότητες” και τις “πρωτοβουλίες” του οποίου πληρώνουμε πολύ ακριβά σήμερα. Πάντως, κανένας απ' αυτούς δεν “πλήρωσε” ποτέ, πραγματικά και μεταφορικά, για τις ασυγχώρητες αμαρτίες του, αντιθέτως τους έχουν στήσει και ανδριάντα και όχι μόνο. Ίσως εκεί βασίζεται και ο κ. Τσίπρας, οι “εμπνεύσεις” του οποίου και των συνεργατών του, θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με μεγάλη επιτυχία στις απαιτήσεις μιας θεατρικής επιθεώρησης. Και αν δεν το πιστεύετε, διαβάστε την συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημ. Στρατούλη που έδωσε στο ΒΗΜΑFM 99,5, αμέσως μετά τον “θρύαμβο” και θα καταλάβετε. Ούτε ο συχωρεμένος ο Ανδρέας δεν είχε τολμήσει να πει τέτοιες κοτσάνες, όπως π.χ. ότι “Αν γίνουμε κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα των Ελλήνων καταθετών για επενδύσεις, δεν θα πληρώσουμε τις δόσεις του μνημονίων για να επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα επιστρέψουμε τα χρήματα από το χαράτσι της ΔΕΗ” (όλη η συνέντευξη στην διεύθυνση http://www.tovima.gr/vimafm/interviews/article/?aid=456636).
Θα με ρωτήσετε ίσως: όλοι οι άλλοι, είναι καλύτεροι και ο Τσίπρας είναι ο κακός; Βεβαίως όχι. Π.χ. ο κ. Σαμαράς επικοινωνεί με το περιβάλλον όταν δηλώνει ότι θέλει να συνενώσει, λέει, την κεντροδεξιά παράταξη; Ο άνθρωπος που την διέλυσε; Ή μήπως ο κ. Βενιζέλος που θα θέλει να επανιδρύσει το “έντιμο” ΠΑΣΟΚ (;) όταν το έργο της ζωής του ήταν ο Νόμος περί ευθύνης υπουργών, ακριβώς για να μην πάνε φυλακή οι κλέφτες υπουργοί;
Γιαυτό ξαναλέω: μακριά απ' όλους. Το υγιές 35% θα βρει το ηγέτη του και τότε, ίσως δούμε ξανά την Ελλάδα κοιτίδα του πολιτισμού, άξια σεβασμού, παγκοσμίως.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι απόψεις του El Carnicero Rojo για το θέμα του σχηματισμού κυβέρνησης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα προκλητικό εξώφυλλο για την ουσία της Μάνας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
