2016-03-26 20:43:11
Υπάρχει ένας τύπος ανθρώπου που όχι μόνο με εκνευρίζει, αλλά με βγάζει έξω από τα ρούχα μου.
Δυστυχώς συνάντησα ένα τέτοιο άτομο – σαν αυτά που θα σας περιγράψω – ήδη από τα σχολικά μου χρόνια, κάτι που με έκανε ίσως υπερευαίσθητη σε αυτού του είδους τους χαρακτήρες.
Επειδή είμαι ειλικρινής, έχω ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση δικαιοσύνης και με ενοχλούν αφόρητα οι άδικοι και προσβλητικοί άνθρωποι, είχα πάντα πρόβλημα με το συγκεκριμένο τύπο:
Είναι εκείνος που προσπαθεί να σε γεμίσει με προσβολές με έμμεσο τρόπο. Είναι εκείνη η κοπέλα που κάθεται στην παρέα στην καφετέρια, και πετάει “καρφάκια” με τη μορφή ελάχιστα συγκεκαλυμμένων αστείων, μέχρι να εκραγείς από τη συρροή των προσβολών, και τότε σου λέει: “Μα γιατί εξάπτεσαι; Εγώ ένα αστείο έκανα!” προσπαθώντας να μεταθέσει όλο το φταίξιμο σε εσένα.
Αυτό το είδος ανειλικρίνιας μου προκαλεί αλλεργία, και προσπαθώ να μένω όσο γίνεται πιο μακριά από τέτοιες προσωπικότητες.
Από την άλλη, νομίζω ότι πίσω από τους περισσότερους τέτοιους χαρακτήρες κρύβεται μια τεράστια ανασφάλεια, και μια δειλία που τους κάνει ανίκανους να αντιμετωπίσουν κατάφατσα ανθρώπους που τους εκλαμβάνουν ως απειλή.
Εγώ, για παράδειγμα, πάντα τα έλεγα έξω από τα δόντια – και μάλλον έχω δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις έτσι. Αλλά υποστηρίζω ότι αυτό είναι καλύτερο από το να μοιράζεις υποκριτικά χαμόγελα παρουσία του άλλου και να σπέρνεις φήμες και κακολογίες απουσία του – ένα άλλο χαρακτηριστικό που συχνά απαντάται στον τύπο που περιέγραψα.
Και εκτός αυτού είμαι σίγουρη ότι οι φίλοι μου εκτιμούν το γεγονός ότι δεν τους λέω ψέματα – έτσι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν τους κολακεύω όταν λέω έναν καλό λόγο, ή δεν δρω από κακία όταν επισημαίνω κακώς κείμενα.
Τελευταία, και επειδή έκανα και πάλι το λάθος να συμμετέχω σε κάποια διαδικτυακά threads – όπου μόνο βορά trolls και ανεγκέφαλων μπορεί κανείς να γίνει – απάντησα το ηλεκτρονικό αντίστοιχο του συγκεκριμένου τύπου.
Είναι εκείνος που σε βρίζει με περιγραφικές προτάσεις, χωρίς να χρησιμοποιεί υβριστικές λέξεις, και όταν εσύ στο τέλος του thread του απαντάς ότι δεν θα πέσεις στο επίπεδο να εξαπολύεις προσωπικές προσβολές προς κάποιον τον οποίο δεν γνωρίζεις, από την ασφάλεια του πληκτρολογίου σου, σου απαντάει: “για δείξε μου πού σε έβρισα/προσέβαλα” προσπαθώντας συχνά να πείσει το αναγνωστικό κοινό ότι εσύ είσαι ο υβριστής.
Ευτυχώς και τα δύο αυτά σύνολα ατόμων – που είμαι σίγουρη, στην πραγματική ζωή έχουν αρκετή υπέρθεση μεταξύ τους – είναι εύκολα εντοπίσιμα για κάποιον με κοινή λογική, και πείθουν μόνο αυτούς που μοιράζονται την ανασφάλεια ή τις ευρύτερες απόψεις τους.
Θα έλεγα αν τους εντοπίσετε, μείνετε μακριά.
Ακόμα καλύτερα θα ήταν να τους στείλετε για ψυχοθεραπεία. Μια τόσο μεγάλη ανάγκη για προσβολή των άλλων πρέπει να έχει τις ρίζες της σε βαθιά τραύματα, που μόνο με χρόνια ψυχανάλυση θα μπορούσαν να επουλωθούν.
Πηγή
pestanea
Δυστυχώς συνάντησα ένα τέτοιο άτομο – σαν αυτά που θα σας περιγράψω – ήδη από τα σχολικά μου χρόνια, κάτι που με έκανε ίσως υπερευαίσθητη σε αυτού του είδους τους χαρακτήρες.
Επειδή είμαι ειλικρινής, έχω ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αίσθηση δικαιοσύνης και με ενοχλούν αφόρητα οι άδικοι και προσβλητικοί άνθρωποι, είχα πάντα πρόβλημα με το συγκεκριμένο τύπο:
Είναι εκείνος που προσπαθεί να σε γεμίσει με προσβολές με έμμεσο τρόπο. Είναι εκείνη η κοπέλα που κάθεται στην παρέα στην καφετέρια, και πετάει “καρφάκια” με τη μορφή ελάχιστα συγκεκαλυμμένων αστείων, μέχρι να εκραγείς από τη συρροή των προσβολών, και τότε σου λέει: “Μα γιατί εξάπτεσαι; Εγώ ένα αστείο έκανα!” προσπαθώντας να μεταθέσει όλο το φταίξιμο σε εσένα.
Αυτό το είδος ανειλικρίνιας μου προκαλεί αλλεργία, και προσπαθώ να μένω όσο γίνεται πιο μακριά από τέτοιες προσωπικότητες.
Από την άλλη, νομίζω ότι πίσω από τους περισσότερους τέτοιους χαρακτήρες κρύβεται μια τεράστια ανασφάλεια, και μια δειλία που τους κάνει ανίκανους να αντιμετωπίσουν κατάφατσα ανθρώπους που τους εκλαμβάνουν ως απειλή.
Εγώ, για παράδειγμα, πάντα τα έλεγα έξω από τα δόντια – και μάλλον έχω δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις έτσι. Αλλά υποστηρίζω ότι αυτό είναι καλύτερο από το να μοιράζεις υποκριτικά χαμόγελα παρουσία του άλλου και να σπέρνεις φήμες και κακολογίες απουσία του – ένα άλλο χαρακτηριστικό που συχνά απαντάται στον τύπο που περιέγραψα.
Και εκτός αυτού είμαι σίγουρη ότι οι φίλοι μου εκτιμούν το γεγονός ότι δεν τους λέω ψέματα – έτσι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν τους κολακεύω όταν λέω έναν καλό λόγο, ή δεν δρω από κακία όταν επισημαίνω κακώς κείμενα.
Τελευταία, και επειδή έκανα και πάλι το λάθος να συμμετέχω σε κάποια διαδικτυακά threads – όπου μόνο βορά trolls και ανεγκέφαλων μπορεί κανείς να γίνει – απάντησα το ηλεκτρονικό αντίστοιχο του συγκεκριμένου τύπου.
Είναι εκείνος που σε βρίζει με περιγραφικές προτάσεις, χωρίς να χρησιμοποιεί υβριστικές λέξεις, και όταν εσύ στο τέλος του thread του απαντάς ότι δεν θα πέσεις στο επίπεδο να εξαπολύεις προσωπικές προσβολές προς κάποιον τον οποίο δεν γνωρίζεις, από την ασφάλεια του πληκτρολογίου σου, σου απαντάει: “για δείξε μου πού σε έβρισα/προσέβαλα” προσπαθώντας συχνά να πείσει το αναγνωστικό κοινό ότι εσύ είσαι ο υβριστής.
Ευτυχώς και τα δύο αυτά σύνολα ατόμων – που είμαι σίγουρη, στην πραγματική ζωή έχουν αρκετή υπέρθεση μεταξύ τους – είναι εύκολα εντοπίσιμα για κάποιον με κοινή λογική, και πείθουν μόνο αυτούς που μοιράζονται την ανασφάλεια ή τις ευρύτερες απόψεις τους.
Θα έλεγα αν τους εντοπίσετε, μείνετε μακριά.
Ακόμα καλύτερα θα ήταν να τους στείλετε για ψυχοθεραπεία. Μια τόσο μεγάλη ανάγκη για προσβολή των άλλων πρέπει να έχει τις ρίζες της σε βαθιά τραύματα, που μόνο με χρόνια ψυχανάλυση θα μπορούσαν να επουλωθούν.
Πηγή
pestanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΜΕ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![10 χαζούλικα σκυλάκια που έκαναν το λάθος να φάνε… μέλισσες! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/91/916681/10-xazoulika-skylakia-pou-ekanan-to-lathos-na-fane-melisses-photos-1-124x78.jpg)
