2016-03-29 22:14:44
Θα ΄μουν γύρω στα 20, όταν συνάντησα την υπομονή. Έτρεχα φουριόζα, μου έπιασε το χέρι και με ρώτησε:
-Που τρέχεις έτσι παιδί μου;
-Τρέχω να προλάβω, να πραγματοποιήσω τα θέλω μου. Είναι τόσα πολλά και νιώθω ο χρόνος να μην με φτάνει.
-Και με το τρέξιμο νομίζεις ότι θα βγάλεις κάτι; Χαλάρωσε, ηρέμησε. Μόνο με την ηρεμία θα μπορέσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου.
-Ουφ! Άσε με να προλάβω, της είπα και με μια κίνηση απομάκρυνα το χέρι της.
Με κοίταξε λυπημένα, έκανε στην άκρη και μου απάντησε:
-Αυτό το δρόμο που έχεις πάρει, σίγουρα θα είσαι χαμένη. Άλλαξε πορεία, μικρή μου. Θα χάσεις.
Και έχασα, έχασα πολλά, η αλήθεια αυτή είναι. Η ανυπομονησία και η παρόρμηση, αχώριστες φίλες μου, έκαναν κουμάντο στη ζωή μου. Η μία κινούσε τα νήματα, η άλλη με κράταγε ‘’όμηρο’’. ‘’Όμηρο’’ όχι παρά την θέληση μου, εγώ ήμουν ταγμένη σ’ αυτή, εικόνισμα την είχα κάνει και την προσκυνούσα. Κάθε μου κίνηση ήταν απερίσκεπτη. Δεν κάθισα σχεδόν ποτέ να την μελετήσω, να δω τα υπέρ και τα κατά, να εξετάσω τις επιλογές που είχα, να αποφασίσω ψύχραιμα.
Έπραττα χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι μου ερχόταν στο μυαλό, με αποτέλεσμα να μετρώ ήττες, στην προσωπική μου ζωή, στην δουλειά μου, στις φιλίες μου. Κάθε φορά που έτρωγα τα μούτρα μου, έπαιρνα φόρα και χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο. Το κεφάλι μου μάτωνε μα εγώ δεν το καταλάβαινα. Ύστερα από κάθε μάτωμα, έβλεπα την υπομονή απέναντί μου, να μου δίνει το χέρι της, όμως εγώ την κοιτούσα όλο θυμό. Λες και έφταιγε αυτή για τις γκάφες μου, λες και έφταιγε αυτή που με άφηνε απροστάτευτη. Της γυρνούσα την πλάτη και έφευγα.
Ώσπου συνέβη ένα ‘’βαρύ περιστατικό’’, που δεν μάτωσα στον τοίχο, αλλά το κεφάλι μου διαλύθηκε. Το μυαλό μου σκόρπισε έξω, τότε συνειδητοποίησα το λάθος μου πρώτη φορά. Καθώς έκανα να μαζέψω τα μυαλά μου, είδα την υπομονή πάλι απέναντι μου. Αυτή τη φορά δε μου είχε απλώσει το χέρι της, μου είχε ανοίξει την αγκαλιά της. Την κοίταζα δισταχτικά και φοβόμουν να κάνω το βήμα. Δεν την ήξερα, μου ήταν σχεδόν άγνωστη.
-Έλα, σε περιμένω ολόκληρα χρόνια, νομίζω ήρθε η ώρα μου φώναξε.
-Δεν ξέρω, ντρέπομαι, της ψιθύρισα. Σε ντρέπομαι πολύ και δεν σε ξέρω. Άσε με να το σκεφτώ.
-Εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω, με ανοιχτή αγκαλιά. Όταν θα είσαι έτοιμη, ξέρεις που θα με βρεις.
Την βρήκα μετά από πολύ καιρό, ήταν εκεί και με περίμενε. Έδωσα όμως ομηρικές μάχες, να φύγω από τις δύο αχώριστες φίλες μου. Δεν ήθελαν να με εγκαταλείψουν, με διεκδικούσαν συνέχεια. Όμως τα κατάφερα. Από τότε με την υπομονή, έχουμε γίνει σιαμαίες.
Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την επέτειο του τοίχου, μόνο που τώρα ο τοίχος είναι καθαρός από αίματα, αστράφτει. Αφήνω ένα λουλούδι εκεί εις ένδειξη ευγνωμοσύνης και μάθησης. Για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ, γιατί ο τοίχος είχε και αυτός την δική του ιστορία.
αναπνοές
pestanea
-Που τρέχεις έτσι παιδί μου;
-Τρέχω να προλάβω, να πραγματοποιήσω τα θέλω μου. Είναι τόσα πολλά και νιώθω ο χρόνος να μην με φτάνει.
-Και με το τρέξιμο νομίζεις ότι θα βγάλεις κάτι; Χαλάρωσε, ηρέμησε. Μόνο με την ηρεμία θα μπορέσεις να προχωρήσεις στη ζωή σου.
-Ουφ! Άσε με να προλάβω, της είπα και με μια κίνηση απομάκρυνα το χέρι της.
Με κοίταξε λυπημένα, έκανε στην άκρη και μου απάντησε:
-Αυτό το δρόμο που έχεις πάρει, σίγουρα θα είσαι χαμένη. Άλλαξε πορεία, μικρή μου. Θα χάσεις.
Και έχασα, έχασα πολλά, η αλήθεια αυτή είναι. Η ανυπομονησία και η παρόρμηση, αχώριστες φίλες μου, έκαναν κουμάντο στη ζωή μου. Η μία κινούσε τα νήματα, η άλλη με κράταγε ‘’όμηρο’’. ‘’Όμηρο’’ όχι παρά την θέληση μου, εγώ ήμουν ταγμένη σ’ αυτή, εικόνισμα την είχα κάνει και την προσκυνούσα. Κάθε μου κίνηση ήταν απερίσκεπτη. Δεν κάθισα σχεδόν ποτέ να την μελετήσω, να δω τα υπέρ και τα κατά, να εξετάσω τις επιλογές που είχα, να αποφασίσω ψύχραιμα.
Έπραττα χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι μου ερχόταν στο μυαλό, με αποτέλεσμα να μετρώ ήττες, στην προσωπική μου ζωή, στην δουλειά μου, στις φιλίες μου. Κάθε φορά που έτρωγα τα μούτρα μου, έπαιρνα φόρα και χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο. Το κεφάλι μου μάτωνε μα εγώ δεν το καταλάβαινα. Ύστερα από κάθε μάτωμα, έβλεπα την υπομονή απέναντί μου, να μου δίνει το χέρι της, όμως εγώ την κοιτούσα όλο θυμό. Λες και έφταιγε αυτή για τις γκάφες μου, λες και έφταιγε αυτή που με άφηνε απροστάτευτη. Της γυρνούσα την πλάτη και έφευγα.
Ώσπου συνέβη ένα ‘’βαρύ περιστατικό’’, που δεν μάτωσα στον τοίχο, αλλά το κεφάλι μου διαλύθηκε. Το μυαλό μου σκόρπισε έξω, τότε συνειδητοποίησα το λάθος μου πρώτη φορά. Καθώς έκανα να μαζέψω τα μυαλά μου, είδα την υπομονή πάλι απέναντι μου. Αυτή τη φορά δε μου είχε απλώσει το χέρι της, μου είχε ανοίξει την αγκαλιά της. Την κοίταζα δισταχτικά και φοβόμουν να κάνω το βήμα. Δεν την ήξερα, μου ήταν σχεδόν άγνωστη.
-Έλα, σε περιμένω ολόκληρα χρόνια, νομίζω ήρθε η ώρα μου φώναξε.
-Δεν ξέρω, ντρέπομαι, της ψιθύρισα. Σε ντρέπομαι πολύ και δεν σε ξέρω. Άσε με να το σκεφτώ.
-Εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω, με ανοιχτή αγκαλιά. Όταν θα είσαι έτοιμη, ξέρεις που θα με βρεις.
Την βρήκα μετά από πολύ καιρό, ήταν εκεί και με περίμενε. Έδωσα όμως ομηρικές μάχες, να φύγω από τις δύο αχώριστες φίλες μου. Δεν ήθελαν να με εγκαταλείψουν, με διεκδικούσαν συνέχεια. Όμως τα κατάφερα. Από τότε με την υπομονή, έχουμε γίνει σιαμαίες.
Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την επέτειο του τοίχου, μόνο που τώρα ο τοίχος είναι καθαρός από αίματα, αστράφτει. Αφήνω ένα λουλούδι εκεί εις ένδειξη ευγνωμοσύνης και μάθησης. Για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ, γιατί ο τοίχος είχε και αυτός την δική του ιστορία.
αναπνοές
pestanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΡΤ: Εξασφαλίσαμε τους πλέον συμφέροντες όρους για τη μετάδοση της F1
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Γιατί τα γυναικεία ρούχα κοστίζουν περισσότερο από τα αντρικά [πίνακας]](https://images.newsnowgreece.com/91/917637/giati-ta-gynaikeia-rouxa-kostizoun-perissotero-apo-ta-antrika-pinakas-1-124x78.jpg)
