2016-03-31 08:17:21
Ο κατά κόσμον Ιωάννης Παναγιώτου Μπατλής ήταν από τη νήσο Σκιάθο των Σποράδων, όπου γεννήθηκε το 1860. Κοσμικός είχε καράβι ιστιοφόρο και ήταν καπετάνιος αναγνωρισμένος. Το 1916 κοινοβίασε στην αυστηρή μονή Διονυσίου και παρέδωσε όλη του την περιουσία, που ήταν 120 λίρες. Του δόθηκε το διακόνημα του βαρκάρη και του αρσανάρη. Ποτέ του δεν θέλησε να γευθεί κάτι εκτός του φαγητού της τραπέζης. Τα ψάρια τα είχε για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του. Την κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος, αχόρταγη δέσποινα γαστέρα την είχε υποτάξει πλήρως. Εκάρη μοναχός το 1918.
Γράφει περί αυτού ο ευλαβής παραδελφός του Λάζαρος: «Διεκρίνετο επί αυστηρότητι ηθών και ακρίβεια του μοναχικού κανόνος… Δεν τον είδε τις ποτέ να θυμώση, ούτε να χασκογελά, αλλ’ ήτο πάντοτε σύννους, προσεκτικός, νηφάλιος, αληθής και πιστός. Εφύλαξεν υπακοήν άνευ αντιλογίας μέχρι θανάτου. Διό και παρ’ όλων των αδελφών ανεγνωρίζετο ως ενάρετος και δικαίως έχαιρεν αγαθής φήμης και υπολήψεως».
Το τέλος του ήταν μακάριο. Τη Μ. Πέμπτη το πρωί εν κλίνη ανεκομίσθη από τον αρσανά στη μονή, χρίσθηκε δι’ ελαίου του ιερού Ευχελαίου, μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων, πλάγιασε στην κλίνη του «και χωρίς να τον αντιληφθή κανείς, διότι ήτο και άλλος αδελφός εντός του δωματίου του νοσοκομείου, επλήρωσε το κοινόφλητον χρέος και εκοιμήθη εν ειρήνη και γαλήνη ψυχής και σώματος. Η κηδεία του εγένετο την επομένην ημέραν, την Μεγάλην Παρασκευήν». Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 31.3.1933, ώρα 12η βυζαντινή.
Πηγές – Βιβλιογραφία
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Διονυσίου. Λαζάρου Διονυσιάτου μονάχου, Διονυσιάτικαι Διηγήσεις, Άγιον Όρος 1988, σσ. 112-113.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό ενάρετων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμος Α΄ 1901-1955, σελ.263
http://www.pemptousia.gr
Γράφει περί αυτού ο ευλαβής παραδελφός του Λάζαρος: «Διεκρίνετο επί αυστηρότητι ηθών και ακρίβεια του μοναχικού κανόνος… Δεν τον είδε τις ποτέ να θυμώση, ούτε να χασκογελά, αλλ’ ήτο πάντοτε σύννους, προσεκτικός, νηφάλιος, αληθής και πιστός. Εφύλαξεν υπακοήν άνευ αντιλογίας μέχρι θανάτου. Διό και παρ’ όλων των αδελφών ανεγνωρίζετο ως ενάρετος και δικαίως έχαιρεν αγαθής φήμης και υπολήψεως».
Το τέλος του ήταν μακάριο. Τη Μ. Πέμπτη το πρωί εν κλίνη ανεκομίσθη από τον αρσανά στη μονή, χρίσθηκε δι’ ελαίου του ιερού Ευχελαίου, μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων, πλάγιασε στην κλίνη του «και χωρίς να τον αντιληφθή κανείς, διότι ήτο και άλλος αδελφός εντός του δωματίου του νοσοκομείου, επλήρωσε το κοινόφλητον χρέος και εκοιμήθη εν ειρήνη και γαλήνη ψυχής και σώματος. Η κηδεία του εγένετο την επομένην ημέραν, την Μεγάλην Παρασκευήν». Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 31.3.1933, ώρα 12η βυζαντινή.
Πηγές – Βιβλιογραφία
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Διονυσίου. Λαζάρου Διονυσιάτου μονάχου, Διονυσιάτικαι Διηγήσεις, Άγιον Όρος 1988, σσ. 112-113.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό ενάρετων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμος Α΄ 1901-1955, σελ.263
http://www.pemptousia.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ γίνεται ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
