2016-04-23 13:20:48
Μέσα σε έναν (αιματηρό για το Παρίσι) χρόνο, οι νέοι της χώρας λάτρεψαν τους στρατιωτικούς και τους αστυνομικούς. Οι σχολές αστυνομικών δέχθηκαν τις διπλάσιες αιτήσεις το 2016 από το 2015. Πόσο όμως θα κρατήσει η αλλαγή της στάσης μίας ολόκληρης κοινωνίας;
Φανταστείτε δύο εικόνες. Παρίσι, 6 Μαΐου του 1968: οι διαδηλώσεις των φοιτητών και των καθηγητών, εξελίχθηκαν σε άγριες συγκρούσεις με τους αστυνομικούς οι οποίοι υπό εντολές του προέδρου της χώρας, Σαρλ Ντε Γκολ, εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο της Σορβώνης. Οι κάτοικοι και δημοσιογράφοι της χώρας στάθηκαν στο πλευρό αυτών που πετούσαν πέτρες, κομμάτια του δρόμου, ό, τι έβρισκαν μπροστά τους και όχι στο πλευρό αυτών που απαντούσαν με δακρυγόνα.
Παρίσι, 11 Ιανουαρίου 2015: Οι δρόμοι της γαλλικής πρωτεύουσας κατακλυσμένοι από κατοίκους που συμμετέχουν σε μία διαφορετική πορεία. Το πλήθος χωρίζεται στα δύο δημιουργώντας έναν κενό διάδρομο. Περνούν αστυνομικοί, φουσκωμένοι από τα αλεξίσφαιρα και τον εξοπλισμό, και από πίσω τους οχήματα της Αστυνομίας. Ο κόσμος κάνει στην άκρη, χειροκροτεί και φωνάζει «ευχαριστούμε». Πετούν λουλούδια, αγγίζουν τους αστυνομικούς, τους σφίγγουν τα χέρια και τους φιλάνε.
Και τώρα κάποια στατιστικά στοιχεία. Τον Μάρτιο του 2016, 35.000 γάλλοι πολίτες έδωσαν εξετάσεις για να γίνουν μέλη της Αστυνομίας, δηλαδή το 50% παραπάνω από το 2015. Αναγκαστικά, μόνο το 8% των εξετασθέντων πέρασε, ποσοστό επιτυχίας που ταιριάζει περισσότερο στο ελιτίστικο πανεπιστήμιο του Παρισιού Science Po παρά στο αστυνομικό σώμα. Ιδίως όταν μιλάμε για μία κοινωνία που πολύ πριν από τον Μάη του 68, ήδη από τις εποχές του Λουδοβίκου του 14ου, είχε μία απέχθεια απέναντι στο αστυνομικό σώμα. Τι συνέβη;
Στον απόηχο των επιθέσεων στις Βρυξέλλες, τον περασμένο Μάρτιο η γαλλική κυβέρνησε ανέπτυξέ άλλα 1.600 μέλη της Αστυνομίας στα μέσα μεταφοράς και στα σύνορα της χώρας (REUTERS/Charles Platiau)
Δύο τρομοκρατικές επιθέσεις μέσα σε 11 μήνες. Τρία από τα θύματα που άφησαν πίσω οι διπλές τρομοκρατικές επιθέσεις στα γραφεία της σατυρικής εφημερίδας Charlie Hebdo και σε μία εβραϊκή σουπερμάρκετ, στις 8 Ιανουαρίου του 2015, ήταν αστυνομικοί εν ώρα υπηρεσίας. Η εικόνα του αστυνομικού με το γκλομπ διαλύεται και ο ίδιος γίνεται ευάλωτος, «ένας από εμάς».
Στο κέντρο συναυλιών Bataclan που βάφτηκε με αίμα τον περασμένο Νοέμβριο, ο πρώτος άνθρωπος που αντεπιτέθηκε σε έναν από τους δράστες ήταν ένας αστυνομικός που έτυχε να περνάει από εκεί. Ο ίδιος στα μάτια του κόσμου γίνεται –και είναι- ήρωας. Και λίγες μέρες μετά την αιματηρή 13η Νοεμβρίου, οι αστυνομικοί εντόπισαν τον φερόμενο ως εγκέφαλο των επιθέσεων, εισέβαλαν στο διαμέρισμα και τον σκότωσαν. Οι ίδιοι επανακτούν τον θεσμικό τους ρόλο, τη διαφύλαξη της εθνικής ασφάλειας.
«Καθένας μας μπορεί να είναι θύμα, καθένας μας χρειάζεται προστασία. Και όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε να γίνει η χώρα πιο ασφαλής», δηλώνει στο BBC η Οντρέι, η οποία γράφτηκε στην εκπαιδευτική σχολή αστυνομικών στο Σενς, ανατολική Γαλλία, για μία «φανταστική δουλειά!». Ενα βίντεο που δείχνει έναν γάλλο αστυνομικό, τον Αχμεντ Μεραμπέτ να παρακαλεί τους τρομοκράτες για τη ζωή του και αυτοί να τον πυροβολούν εν ψυχρώ είναι αρκετό για να σοκάρει έναν νέο φοιτητή και να τον κινητοποιήσει να γίνει εθελοντής σε υπηρεσίες, να δώσει αίμα, να εισαχθεί σε ένα σώμα αστυνόμευσης. Είναι και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, φυσικά, όπως είχε επισημάνει πρόσφατα ο γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ, αλλά περισσότερο είναι η αποφασιστικότητα των νέων να στηρίξουν την πατρίδα τους.
«Οταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι ενώνονται. Εχει επηράσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκέφτονται», εξηγεί ο διευθυντής της σχολής εκπαίδευσης, Ζακ Ρισάρ. Μένει να φανεί πόσο θα κρατήσει αυτή η αλλαγή της στάσης στη χώρα όπου κατά παράδοση οι αστυνομικοί είναι οι «κακοί», αυτοί που περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες. Μόνο μία φορά στον 20ο αιώνα άλλαξε δραματικά η στάση της κοινωνίας απέναντι στο σώμα και αυτή ήταν εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1944, όταν, πριν φτάσουν οι Σύμμαχοι, οι αστυνομικοί ήταν οι πρώτοι που αντιστάθηκαν στους Ναζί.
Επεισόδια σε διαδηλώσεις φοιτητών και εργαζομένων στο Παρίσι, στις 9 Απριλίου (REUTERS/Charles Platiau)
Η ηρωική εικόνα και το «ζήτω οι αστυνομικοί» ξεθώριασαν γρήγορα. Επικράτησαν τα περιστατικά βίας και η ρατσιστική συμπεριφορά μεμονωμένων αστυνομικών καθώς και η εικόνα που έδωσε μία ταινία που παρουσιάζει τους αστυνομικούς ως σαδιστές και ρατσιστές. «Το μίσος» απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1995. Τότε οι αστυνομικοί που βρίσκονταν εν ώρα υπηρεσίας είχαν στρέψει τις πλάτες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Και μπορεί τέσσερις μέρες μετά την τραγωδία στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 2015, οι διαδηλωτές να τους πετούσαν λουλούδια, αλλά στις πρόσφατες διαδηλώσεις τους πέταξαν μολότοφ.
ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/epikairotita/44341116736-44341116736
Φανταστείτε δύο εικόνες. Παρίσι, 6 Μαΐου του 1968: οι διαδηλώσεις των φοιτητών και των καθηγητών, εξελίχθηκαν σε άγριες συγκρούσεις με τους αστυνομικούς οι οποίοι υπό εντολές του προέδρου της χώρας, Σαρλ Ντε Γκολ, εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο της Σορβώνης. Οι κάτοικοι και δημοσιογράφοι της χώρας στάθηκαν στο πλευρό αυτών που πετούσαν πέτρες, κομμάτια του δρόμου, ό, τι έβρισκαν μπροστά τους και όχι στο πλευρό αυτών που απαντούσαν με δακρυγόνα.
Παρίσι, 11 Ιανουαρίου 2015: Οι δρόμοι της γαλλικής πρωτεύουσας κατακλυσμένοι από κατοίκους που συμμετέχουν σε μία διαφορετική πορεία. Το πλήθος χωρίζεται στα δύο δημιουργώντας έναν κενό διάδρομο. Περνούν αστυνομικοί, φουσκωμένοι από τα αλεξίσφαιρα και τον εξοπλισμό, και από πίσω τους οχήματα της Αστυνομίας. Ο κόσμος κάνει στην άκρη, χειροκροτεί και φωνάζει «ευχαριστούμε». Πετούν λουλούδια, αγγίζουν τους αστυνομικούς, τους σφίγγουν τα χέρια και τους φιλάνε.
Και τώρα κάποια στατιστικά στοιχεία. Τον Μάρτιο του 2016, 35.000 γάλλοι πολίτες έδωσαν εξετάσεις για να γίνουν μέλη της Αστυνομίας, δηλαδή το 50% παραπάνω από το 2015. Αναγκαστικά, μόνο το 8% των εξετασθέντων πέρασε, ποσοστό επιτυχίας που ταιριάζει περισσότερο στο ελιτίστικο πανεπιστήμιο του Παρισιού Science Po παρά στο αστυνομικό σώμα. Ιδίως όταν μιλάμε για μία κοινωνία που πολύ πριν από τον Μάη του 68, ήδη από τις εποχές του Λουδοβίκου του 14ου, είχε μία απέχθεια απέναντι στο αστυνομικό σώμα. Τι συνέβη;
Στον απόηχο των επιθέσεων στις Βρυξέλλες, τον περασμένο Μάρτιο η γαλλική κυβέρνησε ανέπτυξέ άλλα 1.600 μέλη της Αστυνομίας στα μέσα μεταφοράς και στα σύνορα της χώρας (REUTERS/Charles Platiau)
Δύο τρομοκρατικές επιθέσεις μέσα σε 11 μήνες. Τρία από τα θύματα που άφησαν πίσω οι διπλές τρομοκρατικές επιθέσεις στα γραφεία της σατυρικής εφημερίδας Charlie Hebdo και σε μία εβραϊκή σουπερμάρκετ, στις 8 Ιανουαρίου του 2015, ήταν αστυνομικοί εν ώρα υπηρεσίας. Η εικόνα του αστυνομικού με το γκλομπ διαλύεται και ο ίδιος γίνεται ευάλωτος, «ένας από εμάς».
Στο κέντρο συναυλιών Bataclan που βάφτηκε με αίμα τον περασμένο Νοέμβριο, ο πρώτος άνθρωπος που αντεπιτέθηκε σε έναν από τους δράστες ήταν ένας αστυνομικός που έτυχε να περνάει από εκεί. Ο ίδιος στα μάτια του κόσμου γίνεται –και είναι- ήρωας. Και λίγες μέρες μετά την αιματηρή 13η Νοεμβρίου, οι αστυνομικοί εντόπισαν τον φερόμενο ως εγκέφαλο των επιθέσεων, εισέβαλαν στο διαμέρισμα και τον σκότωσαν. Οι ίδιοι επανακτούν τον θεσμικό τους ρόλο, τη διαφύλαξη της εθνικής ασφάλειας.
«Καθένας μας μπορεί να είναι θύμα, καθένας μας χρειάζεται προστασία. Και όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε να γίνει η χώρα πιο ασφαλής», δηλώνει στο BBC η Οντρέι, η οποία γράφτηκε στην εκπαιδευτική σχολή αστυνομικών στο Σενς, ανατολική Γαλλία, για μία «φανταστική δουλειά!». Ενα βίντεο που δείχνει έναν γάλλο αστυνομικό, τον Αχμεντ Μεραμπέτ να παρακαλεί τους τρομοκράτες για τη ζωή του και αυτοί να τον πυροβολούν εν ψυχρώ είναι αρκετό για να σοκάρει έναν νέο φοιτητή και να τον κινητοποιήσει να γίνει εθελοντής σε υπηρεσίες, να δώσει αίμα, να εισαχθεί σε ένα σώμα αστυνόμευσης. Είναι και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, φυσικά, όπως είχε επισημάνει πρόσφατα ο γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ, αλλά περισσότερο είναι η αποφασιστικότητα των νέων να στηρίξουν την πατρίδα τους.
«Οταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι ενώνονται. Εχει επηράσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που σκέφτονται», εξηγεί ο διευθυντής της σχολής εκπαίδευσης, Ζακ Ρισάρ. Μένει να φανεί πόσο θα κρατήσει αυτή η αλλαγή της στάσης στη χώρα όπου κατά παράδοση οι αστυνομικοί είναι οι «κακοί», αυτοί που περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες. Μόνο μία φορά στον 20ο αιώνα άλλαξε δραματικά η στάση της κοινωνίας απέναντι στο σώμα και αυτή ήταν εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1944, όταν, πριν φτάσουν οι Σύμμαχοι, οι αστυνομικοί ήταν οι πρώτοι που αντιστάθηκαν στους Ναζί.
Επεισόδια σε διαδηλώσεις φοιτητών και εργαζομένων στο Παρίσι, στις 9 Απριλίου (REUTERS/Charles Platiau)
Η ηρωική εικόνα και το «ζήτω οι αστυνομικοί» ξεθώριασαν γρήγορα. Επικράτησαν τα περιστατικά βίας και η ρατσιστική συμπεριφορά μεμονωμένων αστυνομικών καθώς και η εικόνα που έδωσε μία ταινία που παρουσιάζει τους αστυνομικούς ως σαδιστές και ρατσιστές. «Το μίσος» απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1995. Τότε οι αστυνομικοί που βρίσκονταν εν ώρα υπηρεσίας είχαν στρέψει τις πλάτες σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Και μπορεί τέσσερις μέρες μετά την τραγωδία στο Παρίσι, τον Ιανουάριο του 2015, οι διαδηλωτές να τους πετούσαν λουλούδια, αλλά στις πρόσφατες διαδηλώσεις τους πέταξαν μολότοφ.
ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/epikairotita/44341116736-44341116736
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ν. ΦΙΛΗΣ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Με πανό και συνθήματα διαμαρτυρήθηκαν δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί στην Τρίπολη [video]](https://images.newsnowgreece.com/92/924361/me-pano-kai-synthimata-diamartyrithikan-daskaloi-kai-ekpaideftikoi-stin-tripoli-video-1-124x78.jpg)
