2016-04-23 21:24:03
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης
Υποναύαρχος ε.α ΠΝ
Πρωί-πρωί, κάθομαι αμέριμνος στο καφέ του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου και απολαμβάνω τη γαλήνη …. του νωχελικού ξυπνήματος, του Παλιού Λιμανιού των Χανίων!! Είναι λαδιά μπονάτσα και οι ψαράδες, ήδη ετοιμάζουν τις βάρκες τους οι καταστηματάρχες μπαινοβγαίνουν νευρικά στα μαγαζιά τους και η πρωινή υγρασία, αρχίζει να υποχωρεί μπροστά στις πρώτες ακτίνες του λαμπερού ήλιου!! Κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου, να πιάσω τον καφέ μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα, αυτής της ομορφιάς και ξαναχώνω το κεφάλι μου στην εφημερίδα μου.
Κάποια στιγμή, την ησυχία ταράσσει το μουγκρητό μιας εξωλέμβιας μηχανής και με κάνει …. να ανοίξω το ραντάρ. Ένα πεντάμετρο φουσκωτό, περνά κάτω από ένα μικρό γεφυράκι του λιμενοβραχίονα (αυτού που οδηγεί στον Φάρο) και εισέρχεται «πατημένο» στο λιμάνι. Το κοιτώ να έρχεται προς τη μεριά μου και εξ αρχής, μου κάνει κακή εντύπωση, διότι δεν κόβει ταχύτητα, με αποτέλεσμα να κάνει τα αραγμένα σκάφη, να παλαντζάρουν βίαια!! Στο φουσκωτό, είναι ένα ογκώδης χοντρός, καραφλός και μουσάτος Καπετάνιος και ένας λιπόσαρκος σαν τσίρος πιτσιρικάς, που μπρουμουτισμένος προσπαθεί να μαζέψει το καβάκι, που τους κρεμότανε στη θάλασσα (το σέρνανε), ενώ όλο τον χώρο της βάρκας, καταλαμβάνει μια τεράστια φουσκωτή τσαμαδούρα (μάλλον αγώνων)
. Ο Καπετάνιος όρθιος στη θέση του, κάνει την απότομη μανούβρα, κόβει ακαριαία ταχύτητα και πλαγιάζει βίαια το σκαφάκι στον μώλο, με την πλώρη στ’ ανοιχτά και την πρύμη, κάτω από την πλώρη ενός ξύλινου καϊκιού. Την ώρα λοιπόν, που προσπαθούν να πιαστούν στον μώλο και να δέσουν ….. έρχονται και τα απόνερα, που τους ακολουθούσαν –τα δικά τους απόνερα- και τους χτυπούν ξανά, κάνοντας και τους δύο, να κωλοκάτσουν κάτω. Το ατύχημα όμως είναι, ότι η πρύμη με την εξωλέμβια μηχανή, βάρεσε κάνα-δυο φορές, πάνω στην πλώρη του καϊκιού, παρά τις προσπάθειες τους να την προφυλάξουν!! Το ακόμα χειρότερο είναι, ότι το σκαφάκι …… έδειχνε «επαγγελματικό»!!
Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, την ώρα που τους άκουγα να βρίζουν δεξιά και αριστερά …… την «ατυχία» τους, ενώ προσπαθούσαν να εξηγήσουν και στους περίεργους, που προσέτρεξαν για βοήθεια!!
Διαολίστηκα, καθώς αναλογίστηκα, πόσες φορές τρέξαμε και ταλαιπωρηθήκαμε, ψάχνοντας και παλεύοντας να σώσουμε κάτι τέτοιους Καπεταναίους, που τους έπεσε στα χέρια ένα σκάφος, είδαν και τη θάλασσα μπόσικη και είπαν ….. να «παίξουν» μαζί της, πουλώντας μούρη και μαγκιά μπόλικη!! Χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα με κατέκλυσαν και μου κατέδειξαν, για ακόμα μια φορά, όλες αυτές τις ….. αποχρώσες διαφορές και αποστάσεις, …. «πολλών και για πολλά» πραγμάτων, της καθημερινότητας μας!! Για το λόγο αυτό, σήμερα, θα αποφύγω να αναφερθώ στους κάθε λογής «μαγκιώρους», που μας καταχτυπούν απ’ εδώ κι από κει και μας πνίγουν και θα προσπαθήσω να επισημάνω ….. «τι είναι αυτό, που κάνει τη διαφορά του Ναύτη»!!
Πολλά, θα μπορούσα να καταγράψω, να αναλύσω και να τεκμηριώσω!! Όμως θεωρώ ότι το πιο σημαντικό και πιο καθοριστικό, στο πλάσιμο ενός Ναύτη, είναι να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι :
«Η μοίρα του Ναύτη πάνω στο πλοίο, είναι ίδια, μ’ αυτήν του Κυβερνήτη του»!!
Αυτό είναι που δημιουργεί το ξεχωριστό πνεύμα και τη βαθιά συνείδηση, οποιουδήποτε Ναύτη, σε οποιοδήποτε πλοίο, σε οποιαδήποτε θάλασσα!! Από δω, πηγάζουν όλα ….. νόμοι, αρχές, κανόνες και παραδόσεις της θάλασσας, από τα βάθη μάλιστα, της Ναυτικής Ιστορίας μας!!
Τι σημαίνει όμως πρακτικά, αυτό!?
Σημαίνει ότι, πάνω στο πλοίο ή ΟΛΟΙ μαζί θα επιβιώσουν ή ΟΛΟΥΣ μαζί, θα τους καταπιεί η θάλασσα!! Είναι αυτή η αντίληψη, που αναγκάζει το πλήρωμα ενός πλοίου, να γίνουν κάτι παραπάνω από «επαγγελματίες συνεργάτες», να γίνουν δηλαδή ….. «επαγγελματίες σύντροφοι»!!
Σημαίνει ότι το πλήρωμα ενός πλοίου, πρέπει να λειτουργεί και ως ΟΜΑΔΑ, με μεγάλη πειθαρχία, αλλά και ο καθένας ΑΤΟΜΙΚΑ, στο ιδιαίτερο καθήκον του, με επαγγελματική αποτελεσματικότητα, με ευελιξία και με πρωτοβουλία!! Δηλαδή, να αναδεικνύει ….. την προσωπικότητα και τα προσόντα του, μέσα όμως, από ένα ενιαίο ομαδικό πνεύμα, αλληλεγγύης και αυταπάρνησης. Στο πλοίο και στη θάλασσα, είναι που ενθαρρύνεται και απαιτείται, τόσο το θάρρος και η πρωτοβουλία ενός πιλότου, όσο και η τάξη και η πειθαρχία ενός φαντάρου, όμως ...... εδώ στη θάλασσα, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και τα δύο αυτά μαζί, παράλληλα και αρμονικά!!
Χωρίς «κάτι» απ’ αυτά ή αν «κάπου» κάποιοι υστερούν ή δεν αντέχουν σ’ αυτά, ΤΟΤΕ …. παύει να υπάρχει «ενιαίο πνεύμα», χάνεται η εμπιστοσύνη μεταξύ του πληρώματος, υπάρχει καχυποψία και ανασφάλεια και το πλοίο, ….. ΠΑΥΕΙ να είναι αξιόπλοο!! Η ανασφάλεια και η καχυποψία, στην περίπτωση αυτή, είναι δεδομένη, διότι πάνω στο πλοίο και πέραν της «δομής ιεραρχίας» (των βαθμών) του πληρώματος, που ουσιαστικά κατανέμει ευθύνες και αρμοδιότητες, για τον ρόλο και την αποστολή του, υπάρχει και η απολύτως αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του, «δομή καθηκόντων», όπου εδώ μάλιστα, ….. ΟΛΟΙ είναι ισότιμοι, διότι ΟΛΟΙ είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί στο πόστο τους (δηλαδή, όσο χρειάζεται ο Ηλεκτρολόγος, άλλο τόσο χρειάζεται και ο Μάγειρας, όσο χρειάζεται ο Μηχανικός, άλλο τόσο χρειάζεται και ο Ναύκληρος, κ.ο.κ.)!!
Αν λοιπόν σ’ ένα πλήρωμα πλοίου, αυτό το ενιαίο πνεύμα ΧΑΘΕΙ, τότε το πλοίο ….. κινδυνεύει να βουλιάξει, ακόμα και δεμένο στον προβλήτα!!
Οι πραγματικοί Ναύτες, αυτό το ενιαίο πνεύμα του ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ, το γνωρίζουν και το ενστερνίζονται από την πρώτη στιγμή, διότι …… οι «άλλοι», που δεν το νιώθουν και δεν το καταλαβαίνουν, είναι απλά ….. ναύτες του «Ορειβατικού Ναυτικού», που τσαλαβουτούν στη θάλασσα, σαν τον χοντρο-Καπετάνιο του φουσκωτού!!
Επειδή λοιπόν και …. «η ζωή είναι ένα ταξίδι» και όλοι μας, κάπου ταξιδεύουμε, μαζί με τους συντρόφους μας, ως ΕΝΑ «πλήρωμα», καλό είναι ΟΛΟΙ, να πάρουν λίγο …. από την «αλμύρα» του πνεύματος, ενός πραγματικού Ναυτικού πληρώματος!!
kranos
Υποναύαρχος ε.α ΠΝ
Πρωί-πρωί, κάθομαι αμέριμνος στο καφέ του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου και απολαμβάνω τη γαλήνη …. του νωχελικού ξυπνήματος, του Παλιού Λιμανιού των Χανίων!! Είναι λαδιά μπονάτσα και οι ψαράδες, ήδη ετοιμάζουν τις βάρκες τους οι καταστηματάρχες μπαινοβγαίνουν νευρικά στα μαγαζιά τους και η πρωινή υγρασία, αρχίζει να υποχωρεί μπροστά στις πρώτες ακτίνες του λαμπερού ήλιου!! Κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου, να πιάσω τον καφέ μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα, αυτής της ομορφιάς και ξαναχώνω το κεφάλι μου στην εφημερίδα μου.
Κάποια στιγμή, την ησυχία ταράσσει το μουγκρητό μιας εξωλέμβιας μηχανής και με κάνει …. να ανοίξω το ραντάρ. Ένα πεντάμετρο φουσκωτό, περνά κάτω από ένα μικρό γεφυράκι του λιμενοβραχίονα (αυτού που οδηγεί στον Φάρο) και εισέρχεται «πατημένο» στο λιμάνι. Το κοιτώ να έρχεται προς τη μεριά μου και εξ αρχής, μου κάνει κακή εντύπωση, διότι δεν κόβει ταχύτητα, με αποτέλεσμα να κάνει τα αραγμένα σκάφη, να παλαντζάρουν βίαια!! Στο φουσκωτό, είναι ένα ογκώδης χοντρός, καραφλός και μουσάτος Καπετάνιος και ένας λιπόσαρκος σαν τσίρος πιτσιρικάς, που μπρουμουτισμένος προσπαθεί να μαζέψει το καβάκι, που τους κρεμότανε στη θάλασσα (το σέρνανε), ενώ όλο τον χώρο της βάρκας, καταλαμβάνει μια τεράστια φουσκωτή τσαμαδούρα (μάλλον αγώνων)
Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται, την ώρα που τους άκουγα να βρίζουν δεξιά και αριστερά …… την «ατυχία» τους, ενώ προσπαθούσαν να εξηγήσουν και στους περίεργους, που προσέτρεξαν για βοήθεια!!
Διαολίστηκα, καθώς αναλογίστηκα, πόσες φορές τρέξαμε και ταλαιπωρηθήκαμε, ψάχνοντας και παλεύοντας να σώσουμε κάτι τέτοιους Καπεταναίους, που τους έπεσε στα χέρια ένα σκάφος, είδαν και τη θάλασσα μπόσικη και είπαν ….. να «παίξουν» μαζί της, πουλώντας μούρη και μαγκιά μπόλικη!! Χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα με κατέκλυσαν και μου κατέδειξαν, για ακόμα μια φορά, όλες αυτές τις ….. αποχρώσες διαφορές και αποστάσεις, …. «πολλών και για πολλά» πραγμάτων, της καθημερινότητας μας!! Για το λόγο αυτό, σήμερα, θα αποφύγω να αναφερθώ στους κάθε λογής «μαγκιώρους», που μας καταχτυπούν απ’ εδώ κι από κει και μας πνίγουν και θα προσπαθήσω να επισημάνω ….. «τι είναι αυτό, που κάνει τη διαφορά του Ναύτη»!!
Πολλά, θα μπορούσα να καταγράψω, να αναλύσω και να τεκμηριώσω!! Όμως θεωρώ ότι το πιο σημαντικό και πιο καθοριστικό, στο πλάσιμο ενός Ναύτη, είναι να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι :
«Η μοίρα του Ναύτη πάνω στο πλοίο, είναι ίδια, μ’ αυτήν του Κυβερνήτη του»!!
Αυτό είναι που δημιουργεί το ξεχωριστό πνεύμα και τη βαθιά συνείδηση, οποιουδήποτε Ναύτη, σε οποιοδήποτε πλοίο, σε οποιαδήποτε θάλασσα!! Από δω, πηγάζουν όλα ….. νόμοι, αρχές, κανόνες και παραδόσεις της θάλασσας, από τα βάθη μάλιστα, της Ναυτικής Ιστορίας μας!!
Τι σημαίνει όμως πρακτικά, αυτό!?
Σημαίνει ότι, πάνω στο πλοίο ή ΟΛΟΙ μαζί θα επιβιώσουν ή ΟΛΟΥΣ μαζί, θα τους καταπιεί η θάλασσα!! Είναι αυτή η αντίληψη, που αναγκάζει το πλήρωμα ενός πλοίου, να γίνουν κάτι παραπάνω από «επαγγελματίες συνεργάτες», να γίνουν δηλαδή ….. «επαγγελματίες σύντροφοι»!!
Σημαίνει ότι το πλήρωμα ενός πλοίου, πρέπει να λειτουργεί και ως ΟΜΑΔΑ, με μεγάλη πειθαρχία, αλλά και ο καθένας ΑΤΟΜΙΚΑ, στο ιδιαίτερο καθήκον του, με επαγγελματική αποτελεσματικότητα, με ευελιξία και με πρωτοβουλία!! Δηλαδή, να αναδεικνύει ….. την προσωπικότητα και τα προσόντα του, μέσα όμως, από ένα ενιαίο ομαδικό πνεύμα, αλληλεγγύης και αυταπάρνησης. Στο πλοίο και στη θάλασσα, είναι που ενθαρρύνεται και απαιτείται, τόσο το θάρρος και η πρωτοβουλία ενός πιλότου, όσο και η τάξη και η πειθαρχία ενός φαντάρου, όμως ...... εδώ στη θάλασσα, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και τα δύο αυτά μαζί, παράλληλα και αρμονικά!!
Χωρίς «κάτι» απ’ αυτά ή αν «κάπου» κάποιοι υστερούν ή δεν αντέχουν σ’ αυτά, ΤΟΤΕ …. παύει να υπάρχει «ενιαίο πνεύμα», χάνεται η εμπιστοσύνη μεταξύ του πληρώματος, υπάρχει καχυποψία και ανασφάλεια και το πλοίο, ….. ΠΑΥΕΙ να είναι αξιόπλοο!! Η ανασφάλεια και η καχυποψία, στην περίπτωση αυτή, είναι δεδομένη, διότι πάνω στο πλοίο και πέραν της «δομής ιεραρχίας» (των βαθμών) του πληρώματος, που ουσιαστικά κατανέμει ευθύνες και αρμοδιότητες, για τον ρόλο και την αποστολή του, υπάρχει και η απολύτως αναγκαία για την ομαλή λειτουργία του, «δομή καθηκόντων», όπου εδώ μάλιστα, ….. ΟΛΟΙ είναι ισότιμοι, διότι ΟΛΟΙ είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί στο πόστο τους (δηλαδή, όσο χρειάζεται ο Ηλεκτρολόγος, άλλο τόσο χρειάζεται και ο Μάγειρας, όσο χρειάζεται ο Μηχανικός, άλλο τόσο χρειάζεται και ο Ναύκληρος, κ.ο.κ.)!!
Αν λοιπόν σ’ ένα πλήρωμα πλοίου, αυτό το ενιαίο πνεύμα ΧΑΘΕΙ, τότε το πλοίο ….. κινδυνεύει να βουλιάξει, ακόμα και δεμένο στον προβλήτα!!
Οι πραγματικοί Ναύτες, αυτό το ενιαίο πνεύμα του ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ, το γνωρίζουν και το ενστερνίζονται από την πρώτη στιγμή, διότι …… οι «άλλοι», που δεν το νιώθουν και δεν το καταλαβαίνουν, είναι απλά ….. ναύτες του «Ορειβατικού Ναυτικού», που τσαλαβουτούν στη θάλασσα, σαν τον χοντρο-Καπετάνιο του φουσκωτού!!
Επειδή λοιπόν και …. «η ζωή είναι ένα ταξίδι» και όλοι μας, κάπου ταξιδεύουμε, μαζί με τους συντρόφους μας, ως ΕΝΑ «πλήρωμα», καλό είναι ΟΛΟΙ, να πάρουν λίγο …. από την «αλμύρα» του πνεύματος, ενός πραγματικού Ναυτικού πληρώματος!!
kranos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
