2016-05-21 14:35:19
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του Τρίτου Συνεδρίου «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ: Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» που πραγματοποιείται το διήμερο 20-21 Μαΐου 2016, στην αίθουσα Εκδηλώσεων Λέσχης Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΛΑΕΔ), από το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ), υπό την αιγίδα της Σχολής Εθνικής Αμύνης.
Οι ομιλητές αναγνώρισαν ότι χωρίς να αμφισβητείται η κυρίαρχη θέση των ΗΠΑ, έχουμε πια έναν πολυπολικό κόσμο, που πλέον εστιάζει το ενδιαφέρον του όχι στην Ευρώπη και τον Ατλαντικό, αλλά στον Ειρηνικό Ωκεανό. Σημαντικοί παράμετροι του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου είναι η κρίση και το νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, οι μεταναστευτικές ροές, οι ασύμμετρες απειλές, η νέα μοιρασιά και ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας, η σχέση Γερμανίας/Ε.Ε.-Ρωσίας, οι ανταγωνισμοί στην Ασία, η περιφερειακή αστάθεια.
Ουσιαστικά, η φιλοδοξία του Συνεδρίου που αποτελεί συνάντηση της καθεστωτικής αυτής δεξαμενής σκέψης του καθηγητικού κατεστημένου του Πάντειου Πανεπιστημίου και πιο συγκεκριμένα του τμήματος των Διεθνών Σπουδών, με διπλωμάτες, Επιτελούς Στρατιωτικούς και Απόστρατους, την Πολιτική και Στρατιωτικής Ηγεσία των στρατιωτικών και κατασταλτικών δυνάμεων, είναι να ιχνηλατήσει τους όρους διεκδίκησης και κατοχύρωσης του περιφερειακού ρόλου της Ελληνικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο
. Έχοντας ως γνώμονα την ισχύ και τους όρους του ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη τουρκική, τη δεινή οικονομική της θέση, στρέφεται στο Πολεμικό Ναυτικό –το κατεξοχήν ιμπεριαλιστικό όπλο- για να ορίσει τους όρους της παρουσίας της από την Τύνιδα έως τις ακτές του Ισραήλ και του Λιβάνου.
Ναι, καλά διαβάσατε, εκεί εκτίνεται το ενδιαφέρον και τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης, με βάση εξόρμησης «τα δύο ελληνικά κράτη» –Ελλάδα και Κύπρο- και εφαλτήριο τον «Ελληνισμό».
Και επειδή ακριβώς η Ελλάδα δε μπορεί να το κάνει μόνη της αναζητά συμμαχίες, εκτιμώντας ότι αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά η θέση της στη ζώνη μεγάλου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος μεταξύ Καυκάσου-Μεσογείου-Σουεζ. Διατηρώντας την σχέση της με την Ε.Ε. –που για όλους τους ομιλητές δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο. Είναι ενδεικτικό ότι πλέον υπάρχει ένα τμήμα της άρχουσας τάξης, που εκπροσωπείται από τμήματα της αστικής διανόησης που ασκεί κριτική στην είσοδο στην ΟΝΕ –εκτιμώντας ότι η Ελλάδα ήταν ανέτοιμη- το οποίο φλερτάρει με την έξοδο από την ΟΝΕ και εκτιμά ότι οδεύουμε σε μια διαφορετική Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και γιατί όχι διάλυση της Ε.Ε. Εξάλλου, ήταν κοινή εκτίμηση όλων ότι τόσο η Κοινή πολιτική Άμυνας/Ασφάλειας όσο και ο Ευρωστρατός αποτελούν διακαή στόχο παρά κάτι που συστηματικά επιδιώκεται, συνυπολογίζοντας στους λόγους αποτυχίας συγκρότησης του το ρόλο Βρετανίας-ΗΠΑ, αλλά και τις αντιθέσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. Τέλος, ακριβώς αυτό το τμήμα της άρχουσας τάξης θα ήθελε μεγαλύτερη συνεργασία με την Ρωσία του Πούτιν και ασκεί κριτική στους χειρισμούς των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1990 και μετά, μέχρι και την σημερινή.
Όλοι όμως πρεσβεύουν την άποψη ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να επιδιώκει την ενδυνάμωση την σχέση με τις ΗΠΑ, ο ρόλος της οποίας εκτιμάται από όλους ως καθοριστικός. Ενώ παράλληλα θέλουν να επενδύσουν στις αντιθέσεις που ολοένα οξύνονται μεταξύ της Τουρκίας του Ερντογάν, η οποία διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο και τις ΗΠΑ, για να αναλάβει η ελληνική άρχουσα τάξη το ρόλο της πιο πιστής και σταθερής συμμάχου τους στην περιοχή. Χτίζοντας παράλληλα τριμερείς σχέσεις, δηλαδή Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος ή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ.
Όμως ενώ το Συνέδριο επικεντρώθηκε στον «τουρκικό αναθεωρητισμό», ούτε έκανε απολογισμό, ούτε συνεκτίμησε την προσπάθεια προσέγγισης που άρχισε με κυβέρνηση Σημίτη και έφτασε μέχρι το ταξίδι Τσίπρα στη Τουρκία, όταν η αστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επανήλθε στους μαξιμαλιστικούς αστικούς στόχους λέγοντας ότι μόνη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα. Επίσης, οι ομιλητές της πρώτης μέρας δεν έκαναν τον κόπο να εκτιμήσουν γιατί ο 4μερής Άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ σήμερα σπάει σε δύο 3μερείς άξονες. Αν επομένως δε φτάνει η αντίληψη «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» για να χτίσεις συμμαχίες, ποια είναι τα συμφέροντα εκείνα για τα οποία τόσο γρήγορα αναθεωρούνται πρόσφατες συγκλήσεις. Και περιορίζονται αυτές οι αντιθέσεις μόνο στην αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ-Αιγύπτου ή ελλοχεύουν επίσης ανάμεσα των «δύο ελληνικών κρατών», όπως αρέσκονται οι εθνικιστές να περιγράφουν Ελληνικό και Κυπριακό κράτος (αγνοώντας π.χ. τους Τουρκοκύπριους).
Από την άλλη μεριά, όσο και αν προσπάθησε το καθηγητικό-στρατιωτικό και πολιτικό αστικό κατεστημένο να προβάλλει τα «εθνικά δίκαια και συμφέροντα», περιγράφοντας μια υπερταξική ενότητα, ήταν ολοφάνερο το μίσος για τον κόσμο της εργασίας. Έκδηλο όσον αφορά τους πρόσφυγες-μετανάστες (οι οποίοι πρέπει να σταματήσουν να έρχονται με κάθε τρόπο). Ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό το μένος ομιλήτριας που πήγαζε από την περιγραφή της επιχείρησης «ΣΟΦΙΑ», την οποία πραγματοποιεί ο Ευρωστόλος στην Λιβύη, όταν περιγράφτηκε ως μια από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες προβολής ισχύος της Ε.Ε., σηματοδοτώντας μια ανώτερη μορφή συνεργασίας των κρατών μελών. Γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικό όταν ζητούν περισσότερες και μεγαλύτερες θυσίες για νέους εξοπλισμούς, αλλά θυσίες επίσης σε αίμα, καθώς δεν κρύβουν την πολεμοκαπηλεία και τη μισαλλοδοξία τους, επιφυλάσσοντας μας ρόλο Αναλώσιμου στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Και σε αυτή την περίπτωση πιάνουν το νήμα από την διακυβέρνηση Σημίτη και τα λεχθέντα από τα πρωθυπουργικά χείλη στην κρίση των Ιμίων, όταν η αστική ανάπτυξη περιγράφτηκε ως ο πρώτος «εθνικός στόχος». Κλείνοντας την οικονομική ψαλίδα με την Τουρκία θα κλείσει και η ψαλίδα ισχύος, υποστηρίζουν με έμφαση! Οι συμμαχίες είναι απαραίτητες, αλλά ούτε η Ε.Ε. (είτε γιατί δε θέλει είτε γιατί δεν έχει πολεμική ισχύ), ούτε το ΝΑΤΟ θα υπερασπιστούν ελληνικά σύνορα και συμφέροντα. Αυτά είναι το Αιγαίο «ελληνική λίμνη» και ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου! Η αστική Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της χρεοκοπίας επιστρέφει σε μια μορφή διατύπωσης των «εθνικών δικαίων» της που αμφισβητούν ακόμη και τις πολιτικές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου (βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση του 1987, με πρωταγωνιστή τον Παπανδρέου οδήγησε στον συμβιβασμό του Νταβός, με τον ίδιο να κρατά τα ινία, που εκτιμήθηκε ως τουρκική «εθνική» επιτυχία από τον Οζάλ!).
Όλες οι παρεμβάσεις υποστήριξαν ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι «θετική εξέλιξη» γιατί καταδιώκοντας τους μετανάστες, καταγράφει συγχρόνως την «τουρκική επιθετικότητα». Αλλά μέχρι εκεί.
Πρέπει επομένως να αυξηθούν οι πολεμικές δαπάνες, να αυξηθούν οι αγορές όπλων, να αναπτυχθεί η πολεμική βιομηχανία, να ενισχυθεί η πολεμική ισχύς, να ενταθεί η συμμετοχή στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Και για να γίνει αυτό «χρειάζεται παραγωγή πλούτου, χρειάζεται εθνική συναίνεση».
Απαιτείται δηλαδή η υποταγή μας στην αστική πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, στα Μνημόνια και στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Αν δεν συμμορφωθούμε, θα μας αντιμετωπίσουν ως ασύμμετρη απειλή, ως εσωτερικό εχθρό. Αυτά είναι τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας του αστικού κόσμου!
Συμπέρασμα: αν επομένως η διαμόρφωση και ενίσχυση συμμαχιών με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και τις τοπικές δυνάμεις είναι ο απαραίτητος όρος για την εξυπηρέτηση του «εθνικού στόχου» να παίξει το ελληνικό κράτος ρόλο περιφερειακής δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο πρωταρχικός και καθοριστικός παράγοντας είναι η άντληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης υπεραξίας από τους εργαζόμενους, η πρόσδεση μας στο άρμα της «εθνικής ενότητας», η συμμετοχή και θυσία μας στα θερμά τους επεισόδια και τις πολεμικές αναμετρήσεις τους.
Η ελληνική άρχουσα τάξη είναι αδίστακτη και εξίσου εχθρική με τον κόσμο της εργασίας. Είτε είναι Έλληνας-Κούρδος-Τούρκος-Κύπριος, γηγενής ή πρόσφυγας και μετανάστης.
Λοιπόν και εμείς ας μην τους κάνουμε τη χάρη… Να Αμφισβητήσουμε τους «εθνικούς» στόχους, τις αστικές πολιτικές για την εξυπηρέτηση των ταξικών τους συμφερόντων.
Με το σύνθημα «ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ».
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Πηγή
Tromaktiko
Οι ομιλητές αναγνώρισαν ότι χωρίς να αμφισβητείται η κυρίαρχη θέση των ΗΠΑ, έχουμε πια έναν πολυπολικό κόσμο, που πλέον εστιάζει το ενδιαφέρον του όχι στην Ευρώπη και τον Ατλαντικό, αλλά στον Ειρηνικό Ωκεανό. Σημαντικοί παράμετροι του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου είναι η κρίση και το νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, οι μεταναστευτικές ροές, οι ασύμμετρες απειλές, η νέα μοιρασιά και ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας, η σχέση Γερμανίας/Ε.Ε.-Ρωσίας, οι ανταγωνισμοί στην Ασία, η περιφερειακή αστάθεια.
Ουσιαστικά, η φιλοδοξία του Συνεδρίου που αποτελεί συνάντηση της καθεστωτικής αυτής δεξαμενής σκέψης του καθηγητικού κατεστημένου του Πάντειου Πανεπιστημίου και πιο συγκεκριμένα του τμήματος των Διεθνών Σπουδών, με διπλωμάτες, Επιτελούς Στρατιωτικούς και Απόστρατους, την Πολιτική και Στρατιωτικής Ηγεσία των στρατιωτικών και κατασταλτικών δυνάμεων, είναι να ιχνηλατήσει τους όρους διεκδίκησης και κατοχύρωσης του περιφερειακού ρόλου της Ελληνικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο
Ναι, καλά διαβάσατε, εκεί εκτίνεται το ενδιαφέρον και τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης, με βάση εξόρμησης «τα δύο ελληνικά κράτη» –Ελλάδα και Κύπρο- και εφαλτήριο τον «Ελληνισμό».
Και επειδή ακριβώς η Ελλάδα δε μπορεί να το κάνει μόνη της αναζητά συμμαχίες, εκτιμώντας ότι αναβαθμίζεται γεωστρατηγικά η θέση της στη ζώνη μεγάλου ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος μεταξύ Καυκάσου-Μεσογείου-Σουεζ. Διατηρώντας την σχέση της με την Ε.Ε. –που για όλους τους ομιλητές δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο. Είναι ενδεικτικό ότι πλέον υπάρχει ένα τμήμα της άρχουσας τάξης, που εκπροσωπείται από τμήματα της αστικής διανόησης που ασκεί κριτική στην είσοδο στην ΟΝΕ –εκτιμώντας ότι η Ελλάδα ήταν ανέτοιμη- το οποίο φλερτάρει με την έξοδο από την ΟΝΕ και εκτιμά ότι οδεύουμε σε μια διαφορετική Ευρωπαϊκή Ενοποίηση και γιατί όχι διάλυση της Ε.Ε. Εξάλλου, ήταν κοινή εκτίμηση όλων ότι τόσο η Κοινή πολιτική Άμυνας/Ασφάλειας όσο και ο Ευρωστρατός αποτελούν διακαή στόχο παρά κάτι που συστηματικά επιδιώκεται, συνυπολογίζοντας στους λόγους αποτυχίας συγκρότησης του το ρόλο Βρετανίας-ΗΠΑ, αλλά και τις αντιθέσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. Τέλος, ακριβώς αυτό το τμήμα της άρχουσας τάξης θα ήθελε μεγαλύτερη συνεργασία με την Ρωσία του Πούτιν και ασκεί κριτική στους χειρισμούς των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1990 και μετά, μέχρι και την σημερινή.
Όλοι όμως πρεσβεύουν την άποψη ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να επιδιώκει την ενδυνάμωση την σχέση με τις ΗΠΑ, ο ρόλος της οποίας εκτιμάται από όλους ως καθοριστικός. Ενώ παράλληλα θέλουν να επενδύσουν στις αντιθέσεις που ολοένα οξύνονται μεταξύ της Τουρκίας του Ερντογάν, η οποία διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο και τις ΗΠΑ, για να αναλάβει η ελληνική άρχουσα τάξη το ρόλο της πιο πιστής και σταθερής συμμάχου τους στην περιοχή. Χτίζοντας παράλληλα τριμερείς σχέσεις, δηλαδή Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος ή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ.
Όμως ενώ το Συνέδριο επικεντρώθηκε στον «τουρκικό αναθεωρητισμό», ούτε έκανε απολογισμό, ούτε συνεκτίμησε την προσπάθεια προσέγγισης που άρχισε με κυβέρνηση Σημίτη και έφτασε μέχρι το ταξίδι Τσίπρα στη Τουρκία, όταν η αστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επανήλθε στους μαξιμαλιστικούς αστικούς στόχους λέγοντας ότι μόνη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα. Επίσης, οι ομιλητές της πρώτης μέρας δεν έκαναν τον κόπο να εκτιμήσουν γιατί ο 4μερής Άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ σήμερα σπάει σε δύο 3μερείς άξονες. Αν επομένως δε φτάνει η αντίληψη «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» για να χτίσεις συμμαχίες, ποια είναι τα συμφέροντα εκείνα για τα οποία τόσο γρήγορα αναθεωρούνται πρόσφατες συγκλήσεις. Και περιορίζονται αυτές οι αντιθέσεις μόνο στην αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ-Αιγύπτου ή ελλοχεύουν επίσης ανάμεσα των «δύο ελληνικών κρατών», όπως αρέσκονται οι εθνικιστές να περιγράφουν Ελληνικό και Κυπριακό κράτος (αγνοώντας π.χ. τους Τουρκοκύπριους).
Από την άλλη μεριά, όσο και αν προσπάθησε το καθηγητικό-στρατιωτικό και πολιτικό αστικό κατεστημένο να προβάλλει τα «εθνικά δίκαια και συμφέροντα», περιγράφοντας μια υπερταξική ενότητα, ήταν ολοφάνερο το μίσος για τον κόσμο της εργασίας. Έκδηλο όσον αφορά τους πρόσφυγες-μετανάστες (οι οποίοι πρέπει να σταματήσουν να έρχονται με κάθε τρόπο). Ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό το μένος ομιλήτριας που πήγαζε από την περιγραφή της επιχείρησης «ΣΟΦΙΑ», την οποία πραγματοποιεί ο Ευρωστόλος στην Λιβύη, όταν περιγράφτηκε ως μια από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες προβολής ισχύος της Ε.Ε., σηματοδοτώντας μια ανώτερη μορφή συνεργασίας των κρατών μελών. Γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικό όταν ζητούν περισσότερες και μεγαλύτερες θυσίες για νέους εξοπλισμούς, αλλά θυσίες επίσης σε αίμα, καθώς δεν κρύβουν την πολεμοκαπηλεία και τη μισαλλοδοξία τους, επιφυλάσσοντας μας ρόλο Αναλώσιμου στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Και σε αυτή την περίπτωση πιάνουν το νήμα από την διακυβέρνηση Σημίτη και τα λεχθέντα από τα πρωθυπουργικά χείλη στην κρίση των Ιμίων, όταν η αστική ανάπτυξη περιγράφτηκε ως ο πρώτος «εθνικός στόχος». Κλείνοντας την οικονομική ψαλίδα με την Τουρκία θα κλείσει και η ψαλίδα ισχύος, υποστηρίζουν με έμφαση! Οι συμμαχίες είναι απαραίτητες, αλλά ούτε η Ε.Ε. (είτε γιατί δε θέλει είτε γιατί δεν έχει πολεμική ισχύ), ούτε το ΝΑΤΟ θα υπερασπιστούν ελληνικά σύνορα και συμφέροντα. Αυτά είναι το Αιγαίο «ελληνική λίμνη» και ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου! Η αστική Ελλάδα της κρίσης, των μνημονίων, της χρεοκοπίας επιστρέφει σε μια μορφή διατύπωσης των «εθνικών δικαίων» της που αμφισβητούν ακόμη και τις πολιτικές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου (βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση του 1987, με πρωταγωνιστή τον Παπανδρέου οδήγησε στον συμβιβασμό του Νταβός, με τον ίδιο να κρατά τα ινία, που εκτιμήθηκε ως τουρκική «εθνική» επιτυχία από τον Οζάλ!).
Όλες οι παρεμβάσεις υποστήριξαν ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι «θετική εξέλιξη» γιατί καταδιώκοντας τους μετανάστες, καταγράφει συγχρόνως την «τουρκική επιθετικότητα». Αλλά μέχρι εκεί.
Πρέπει επομένως να αυξηθούν οι πολεμικές δαπάνες, να αυξηθούν οι αγορές όπλων, να αναπτυχθεί η πολεμική βιομηχανία, να ενισχυθεί η πολεμική ισχύς, να ενταθεί η συμμετοχή στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Και για να γίνει αυτό «χρειάζεται παραγωγή πλούτου, χρειάζεται εθνική συναίνεση».
Απαιτείται δηλαδή η υποταγή μας στην αστική πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους, στα Μνημόνια και στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς.
Αν δεν συμμορφωθούμε, θα μας αντιμετωπίσουν ως ασύμμετρη απειλή, ως εσωτερικό εχθρό. Αυτά είναι τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας του αστικού κόσμου!
Συμπέρασμα: αν επομένως η διαμόρφωση και ενίσχυση συμμαχιών με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και τις τοπικές δυνάμεις είναι ο απαραίτητος όρος για την εξυπηρέτηση του «εθνικού στόχου» να παίξει το ελληνικό κράτος ρόλο περιφερειακής δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο πρωταρχικός και καθοριστικός παράγοντας είναι η άντληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης υπεραξίας από τους εργαζόμενους, η πρόσδεση μας στο άρμα της «εθνικής ενότητας», η συμμετοχή και θυσία μας στα θερμά τους επεισόδια και τις πολεμικές αναμετρήσεις τους.
Η ελληνική άρχουσα τάξη είναι αδίστακτη και εξίσου εχθρική με τον κόσμο της εργασίας. Είτε είναι Έλληνας-Κούρδος-Τούρκος-Κύπριος, γηγενής ή πρόσφυγας και μετανάστης.
Λοιπόν και εμείς ας μην τους κάνουμε τη χάρη… Να Αμφισβητήσουμε τους «εθνικούς» στόχους, τις αστικές πολιτικές για την εξυπηρέτηση των ταξικών τους συμφερόντων.
Με το σύνθημα «ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ-ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΜΕ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ».
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
