2016-05-26 01:00:25
Του Χρήστου Μίαρη.
Τετάρτη σήμερα και παρότι θα έπρεπε να είχα γράψει το άρθρο μου μέρες τώρα, η έμπνευση δεν με ακολούθησε.
Είναι απ’ αυτές τις μέρες που αισθάνεσαι ότι είσαι σ’ ένα κενό. Είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση, του τίποτα. Είναι μια μετέωρη κατάσταση, μια προσπάθεια του εαυτού ν’ αφυπνίσει το συνειδητό και να το προτρέψει ν’ αποφασίσει. Θα επιστρέψει στην πραγματικότητα που είχε στην τελευταία ασφαλή θέση ή θα προχωρήσει παίρνοντας μαζί του εμπειρίες που απέκτησε μετά από αυτήν;
Σκέφτομαι ότι κάθε εμπειρία μπορεί ν’ αποτελείται από άπειρα κομμάτια χαράς και λύπης και να περιέχει πολλά, μα πάρα πολλά λάθη. Λάθη που άλλοτε είναι σοβαρά και μας κάνουν να είμαστε λυπημένοι και λάθη που μας κάνουν να ζούμε με τη μεγαλύτερη ένταση τα συναισθήματα που καμία λογική δεν θα είχε επιτρέψει.
Οι αιτίες πολλές και γνωστές ταυτόχρονα. Οι ανθρώπινες ερωτικές ή μη σχέσεις και τα λάθη έχουν έναν κοινό παρονομαστή με τα παιδικά μας χρόνια και τις φιλίες
. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, οι φιλίες δημιουργούνταν στο δευτερόλεπτο. Η σπίθα, η αρχή, βασιζόταν σε απλές κοινές ανάγκες για να μας κάνουν αχώριστους. Μεγαλώνοντας, ενώ οι ανάγκες παραμένουν απλές, η πολυπλοκότατα στο να τις καταλάβουμε άλλαξε και έτσι απλά ερεθίσματα τα επεξεργαζόμαστε τόσο, που η στιγμή περνάει και δεν είναι ικανή ν’ ακουμπήσει κανέναν. Έτσι και στις σχέσεις. Μικρότεροι, ένα σ΄ αγαπώ από την καρδιά μας και χωρίς να ξέρουμε τι μπορεί να σημαίνει, (άραγε τώρα ξέρουμε;), νιώθοντας μόνο κάτι έντονο, κάτι δυνατότερο από εμάς, έφθανε ν’ αγωνιούμε για να δούμε κάθε επόμενη μέρα αυτόν / αυτήν που θα μας έδινε το κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι. Δεν ζητούσαμε τίποτα άλλο. Ένα Σ’ αγαπώ.
Ένα σ’ αγαπώ από τον άνθρωπο αυτόν, που κάθε φορά που τον αντικρύζουμε του εκφράζουμε αυθόρμητα την αγάπη μας. Αυτός, είναι για μας η ασπίδα μας, το καταφύγιό μας, αυτός που θα είναι εκεί για όλα. Θα είναι αυτός που θέλουμε να ανήκουμε. Όχι κτητικά, παράλληλα με όλα τα άλλα. Αυτός θα είναι ένα από τα κομμάτια της βάσης που θα μας κρατάει ψηλά. Όχι όρθιους. Ψηλά. Θα είναι εκεί για να κουβαλήσει μαζί μας το βάρος που κουβαλάμε, να μοιραστούμε τα δύσκολα, τα κοινά μας όνειρα τα κοινά μας θέλω τα κοινά μας λάθη.
Αλήθεια, πόσα λάθη μπορούν να θεραπευτούν με όμορφες στιγμές; Ποιά είναι τα λάθη αυτά τα οποία καμία όμορφη στιγμή δεν μπορεί να επουλώσει; Μπορεί μια όμορφη βόλτα σε ένα μουσείο και ένας περίπατος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο να μην είναι ικανή να διορθώσει ένα λάθος; Μια βόλτα χέρι χέρι σ’ έναν άστατο καιρό δίπλα στην θάλασσα; Ένα απρόσμενο μεσημέρι για φαγητό, αυτοσαρκαζόμενοι και ταυτόχρονα φέρνοντας σε απόλυτη σύγχυση το σερβιτόρο;
Γιατί δεν είναι ικανή μια θεατρική παράσταση κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου γελώντας και παραλληλίζοντας αυτό που βλέπουν με τους ίδιους, να μην μπορεί να είναι δυνατότερη από το μεγαλύτερο φθηνό λάθος;
Πόσα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν μ’ ένα αμοιβαίο σ’ αγαπώ;
Μπορώ να καταλάβω ότι η δύναμη που έχουν κάποιες κακές στιγμές σε αντίθεση με τις ωραίες, είναι ότι οι κακές έχουν σωρευτική δύναμη. Δεν είναι αυτοτελείς ιστορίες που μόλις τελειώσουν χάνονται κάπου μακριά στη λήθη. Είναι εκεί και περιμένουν την επόμενη και μετά την επόμενη, μέχρι να γίνει τεράστια, έτοιμη να νικήσει και ν΄αφήσει στο βάθος των αναμνήσεων μας ό,τι ωραίο είχε χτιστεί. Η διαδικασία αυτή δεν είναι χαρακτηριστικό κάποιον ανθρώπων. Έχει να κάνει με το ότι οι όμορφες στιγμές είναι εκεί να μας επιβεβαιώνουν το λόγο που μένουμε, ενώ οι κακές να μας ενθαρρύνουν ν΄ αποδεσμευτούμε από την πιθανότητα να υπάρξει η επόμενη. Κανένας δε θέλει να πιστεύει ότι θα έχει μια ακόμα κακή στιγμή.
Είναι ευκολότερο ν’ αφήσουμε από τη ζωή μας κάτι που προκαλεί λάθη από το να διώξουμε τα λάθη. Είναι γεγονός πως αυτά τα δυο συνήθως έχουν ταυτόσημη έννοια αλλά δεν είναι έτσι.
Η ζωή καθημερινά μας αποδεικνύει ότι ανθρώπους που έχουν αξία, όραμα, ιδανικά, που παλεύουν για τη ζωή τους, δεν είναι εύκολο να τους συναντήσουμε πόσο μάλλον να τους γνωρίσουμε ,να τους ερωτευτούμε. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι παρακάτω θα βρούμε τον επόμενο καλύτερο άνθρωπο. Θα πρέπει να κρατάμε αυτούς που αγωνίζονται να μπουν στην ζωή μας και να γίνουν μέρος της με τα λάθη και τις αδυναμίες τους αναγνωρίζοντάς τους την πρόθεση ν’ αλλάξουν για εμάς, από το να θεωρούμε ότι είναι μια εισβολή που θα πρέπει ν’ αμυνθούμε. Θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να πάρουν μέρος στη ζωή μας με έναν μικρό ρόλο μέχρι να μας αποδείξουν ότι μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές.
Τα λάθη θα είναι πάντα εκεί όσο κάποιοι προσπαθούν να φτιάξουν κάτι όμορφο, κάτι μεγάλο, κάτι διαφορετικό δημιουργώντας την επόμενη μεγάλη στιγμή, το επόμενο μεγάλο σ’ αγαπώ. Όχι δεν θα επιστρέψω στο προηγούμενο ασφαλές σημείο, ούτε θα πάω παρακάτω αδιαφορώντας για το τώρα. Θα μείνω εδώ να διεκδικήσω ότι μας αξίζει.
Πηγή
pestanea
Τετάρτη σήμερα και παρότι θα έπρεπε να είχα γράψει το άρθρο μου μέρες τώρα, η έμπνευση δεν με ακολούθησε.
Είναι απ’ αυτές τις μέρες που αισθάνεσαι ότι είσαι σ’ ένα κενό. Είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση, του τίποτα. Είναι μια μετέωρη κατάσταση, μια προσπάθεια του εαυτού ν’ αφυπνίσει το συνειδητό και να το προτρέψει ν’ αποφασίσει. Θα επιστρέψει στην πραγματικότητα που είχε στην τελευταία ασφαλή θέση ή θα προχωρήσει παίρνοντας μαζί του εμπειρίες που απέκτησε μετά από αυτήν;
Σκέφτομαι ότι κάθε εμπειρία μπορεί ν’ αποτελείται από άπειρα κομμάτια χαράς και λύπης και να περιέχει πολλά, μα πάρα πολλά λάθη. Λάθη που άλλοτε είναι σοβαρά και μας κάνουν να είμαστε λυπημένοι και λάθη που μας κάνουν να ζούμε με τη μεγαλύτερη ένταση τα συναισθήματα που καμία λογική δεν θα είχε επιτρέψει.
Οι αιτίες πολλές και γνωστές ταυτόχρονα. Οι ανθρώπινες ερωτικές ή μη σχέσεις και τα λάθη έχουν έναν κοινό παρονομαστή με τα παιδικά μας χρόνια και τις φιλίες
Ένα σ’ αγαπώ από τον άνθρωπο αυτόν, που κάθε φορά που τον αντικρύζουμε του εκφράζουμε αυθόρμητα την αγάπη μας. Αυτός, είναι για μας η ασπίδα μας, το καταφύγιό μας, αυτός που θα είναι εκεί για όλα. Θα είναι αυτός που θέλουμε να ανήκουμε. Όχι κτητικά, παράλληλα με όλα τα άλλα. Αυτός θα είναι ένα από τα κομμάτια της βάσης που θα μας κρατάει ψηλά. Όχι όρθιους. Ψηλά. Θα είναι εκεί για να κουβαλήσει μαζί μας το βάρος που κουβαλάμε, να μοιραστούμε τα δύσκολα, τα κοινά μας όνειρα τα κοινά μας θέλω τα κοινά μας λάθη.
Αλήθεια, πόσα λάθη μπορούν να θεραπευτούν με όμορφες στιγμές; Ποιά είναι τα λάθη αυτά τα οποία καμία όμορφη στιγμή δεν μπορεί να επουλώσει; Μπορεί μια όμορφη βόλτα σε ένα μουσείο και ένας περίπατος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο να μην είναι ικανή να διορθώσει ένα λάθος; Μια βόλτα χέρι χέρι σ’ έναν άστατο καιρό δίπλα στην θάλασσα; Ένα απρόσμενο μεσημέρι για φαγητό, αυτοσαρκαζόμενοι και ταυτόχρονα φέρνοντας σε απόλυτη σύγχυση το σερβιτόρο;
Γιατί δεν είναι ικανή μια θεατρική παράσταση κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου γελώντας και παραλληλίζοντας αυτό που βλέπουν με τους ίδιους, να μην μπορεί να είναι δυνατότερη από το μεγαλύτερο φθηνό λάθος;
Πόσα λάθη δεν μπορούν να διορθωθούν μ’ ένα αμοιβαίο σ’ αγαπώ;
Μπορώ να καταλάβω ότι η δύναμη που έχουν κάποιες κακές στιγμές σε αντίθεση με τις ωραίες, είναι ότι οι κακές έχουν σωρευτική δύναμη. Δεν είναι αυτοτελείς ιστορίες που μόλις τελειώσουν χάνονται κάπου μακριά στη λήθη. Είναι εκεί και περιμένουν την επόμενη και μετά την επόμενη, μέχρι να γίνει τεράστια, έτοιμη να νικήσει και ν΄αφήσει στο βάθος των αναμνήσεων μας ό,τι ωραίο είχε χτιστεί. Η διαδικασία αυτή δεν είναι χαρακτηριστικό κάποιον ανθρώπων. Έχει να κάνει με το ότι οι όμορφες στιγμές είναι εκεί να μας επιβεβαιώνουν το λόγο που μένουμε, ενώ οι κακές να μας ενθαρρύνουν ν΄ αποδεσμευτούμε από την πιθανότητα να υπάρξει η επόμενη. Κανένας δε θέλει να πιστεύει ότι θα έχει μια ακόμα κακή στιγμή.
Είναι ευκολότερο ν’ αφήσουμε από τη ζωή μας κάτι που προκαλεί λάθη από το να διώξουμε τα λάθη. Είναι γεγονός πως αυτά τα δυο συνήθως έχουν ταυτόσημη έννοια αλλά δεν είναι έτσι.
Η ζωή καθημερινά μας αποδεικνύει ότι ανθρώπους που έχουν αξία, όραμα, ιδανικά, που παλεύουν για τη ζωή τους, δεν είναι εύκολο να τους συναντήσουμε πόσο μάλλον να τους γνωρίσουμε ,να τους ερωτευτούμε. Όσο κι αν πιστεύουμε ότι παρακάτω θα βρούμε τον επόμενο καλύτερο άνθρωπο. Θα πρέπει να κρατάμε αυτούς που αγωνίζονται να μπουν στην ζωή μας και να γίνουν μέρος της με τα λάθη και τις αδυναμίες τους αναγνωρίζοντάς τους την πρόθεση ν’ αλλάξουν για εμάς, από το να θεωρούμε ότι είναι μια εισβολή που θα πρέπει ν’ αμυνθούμε. Θα πρέπει να τους επιτρέψουμε να πάρουν μέρος στη ζωή μας με έναν μικρό ρόλο μέχρι να μας αποδείξουν ότι μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές.
Τα λάθη θα είναι πάντα εκεί όσο κάποιοι προσπαθούν να φτιάξουν κάτι όμορφο, κάτι μεγάλο, κάτι διαφορετικό δημιουργώντας την επόμενη μεγάλη στιγμή, το επόμενο μεγάλο σ’ αγαπώ. Όχι δεν θα επιστρέψω στο προηγούμενο ασφαλές σημείο, ούτε θα πάω παρακάτω αδιαφορώντας για το τώρα. Θα μείνω εδώ να διεκδικήσω ότι μας αξίζει.
Πηγή
pestanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απίστευτο τάκλιν σε αγώνα...μπάσκετ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ (26/5) ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
