2016-06-05 20:33:16
«Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της…» ή φράσεις του στυλ «όλοι οι αξιόλογοι νέοι μας φεύγουν για το εξωτερικό και χάνουμε σπουδαία μυαλά για την πατρίδα μας», σίγουρα «παίζουν» πολύ τελευταία. Κι όχι αδίκως, αφού σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία των εταιριών δημοσκοπήσεων κοντά στις 800.000 Έλληνες μετανάστευσαν τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια, όταν κι η οικονομική κρίση έχει μεγαλώσει πολύ επικίνδυνα.
Ομως η παρέα του Humanstories.gr δε δημιουργήθηκε για να βουτηχτεί κι άλλο μέσα στην μεμψιμοιρία και στη μιζέρια. Το αντίθετο… Φτιάχτηκε για να δίνει ευκαιρίες για ελπίδα, ταύτιση κι έμπνευση μέσω σημαντικών ανθρώπων, που μοιράζονται μαζί μας τις δικές τους, μοναδικές ιστορίες.
Κάπως έτσι συνέβη και με την Κατερίνα Ηλιακοπούλου, μια 27χρονη κοπέλα από την Αλεξανδρούπολη που «μάγεψε» (λόγω του καινοτόμου μεταπτυχιακού της στο Πανεπιστήμιο Columbia της Ν. Υόρκης) τους «New York Times» και προσλήφθηκε σε έναν μιντιακό κολοσσό! Πώς συνέβη αυτό; Μας το εξηγεί η ίδια, λίγες ώρες αφού επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για τις καλοκαιρινές (διάρκειας ενός μήνα) της διακοπές.
«Αποφοίτησα το 2012 από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ κι έπειτα εργάστηκα για ενάμιση χρόνο στο Ινστιτούτο Πληροφορικής και Τηλεματικής (ΙΠΤΗΛ), το οποίο ειναι κομμάτι του ΕΚΕΤΑ στη Θέρμη. Δουλέψαμε με τον ερευνητή, Ιωάννη Κομπατσιάρη, στο πρότζεκτ Socialsensor, στο οποίο αναπτύξαμε μια διαδικτυακή πλατφόρμα/εργαλείο για δημοσιογράφους, μέσω του οποίου γεννήθηκε κι η περιέργεια και το ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία. Ετσι αποφάσισα να κάνω αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Με δέχτηκαν στην Οξφόρδη, στο Imperial College του Λονδίνου, στο London School of Economics και το NYU, αλλά εγώ επέλεξα το Columbia διότι προσφέρει ένα μοναδικό μεταπτυχιακό και στην επιστήμη των υπολογιστών και στη δημοσιογραφία. Στο συγκεκριμένο μεταπτυχιακό παίρνουν λίγα άτομα κάθε χρόνο, καθώς απαιτούν από όσους δεκτούν, να πληρούν τις προϋποθέσεις και της σχολής του Computer Science και της σχολής του Journalism. Είχα να περάσω ξεχωριστές εξετάσεις…», θυμάται η νεαρή και πάντα χαμογελαστή Κατερίνα.
«Για να πάρεις μεταπτυχιακό κάνεις μια πτυχιακή εργασία και το θέμα το βρίσκεις μόνος σου, απλά έπρεπε να σχετίζεται με τα είδη των μεταπτυχιακών, δηλαδή πώς χρησιμοποιούμε την επιστήμη της πληροφορικής για να βοηθήσουμε τη δημοσιογραφία. Ετσι έφτιαξα ένα software, που αυτόματα αρχειοθετεί θέματα, βοηθάει στην εύκολη αναζήτηση μέσω των κατάλληλων λέξεων «κλειδιά», έχει εφαρμογή πάνω στη διαφήμιση, φτιάχνει μια πιο προσωποιημένη παρουσίαση των άρθρων στον εκάστοτε χρήστη και πολλά ακόμη…», μάς εξηγεί και συνεχίζει:
«Η παραπάνω διαδικασία όσο κι αν φαίνεται απλή, δεν εφαρμόζεται σε πολλούς δημοσιογραφικούς ομίλους της Αμερικής και φυσικά στους ελληνικούς, αφού είμαστε πίσω… Ολα γίνονται με το χέρι… Ενας άνθρωπος διαβάζει όλα τα άρθρα και με τη δική του κρίση επιλέγει τις λέξεις κλειδιά. Ομως αυτό, όπως καταλαβαίνετε, έχει ως αποτέλεσμα – επειδή είναι άνθρωπος – να ξεχάσει κάτι σημαντικό για αυτό το άρθρο, π.χ. να πει ότι αναφέρεται στην ελληνική κρίση αλλά να μην το συνδέσει με την Τρόικα, με το ΔΝΤ και με άλλα keywords. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν ψάχνεις για την Τρόικα, να μη σου εντοπίζει το συγκεκριμένο άρθρο».
«Οι New York Times, στους οποίους έκανα την πρακτική μου αρχικά το περασμένο καλοκαίρι, με βοήθησαν πολύ με τα 15.000 άρθρα τους που μου έδωσαν προκειμένου να εκπαιδεύσω τον αλγόριθμο που έφτιαξα και να τον κάνω έξυπνο για να έχει τη δική του νοημοσύνη και να καταλαβαίνει τα σωστά keywords ή να συμπεραίνει – επειδή βλέπει ότι εμφανίζονται συνέχεια κάποιες λέξεις – ποια keywords θα προτείνει ακόμη. Για παράδειγμα, βλέπει στο κείμενο ΔΝΤ, Τσίπρας και συμπεραίνει ότι πρέπει να προτείνει και Τρόικα ή διαβάζει μετανάστες και προτείνει και τη Συρία. Ακόμα εκπαιδεύεται όσο το χρησιμοποιεί ένας χρήστης, επειδή ο καθένας έχει διαφορετικές συνήθειες μέσα σε έναν δημοσιογραφικό οργανισμό και προσαρμόζεται στον τρόπο του», ανέφερε και μας εξιστορεί ποιος ήταν ο αρχικός της σκοπός:
«Το έφτιαξα για να είναι open source. Είναι ήδη διαθέσιμο online στην αγγλική γλώσσα και μπορεί να το πάρει και να το χρησιμοποιήσει ο καθένας. Ο αρχικός μου στόχος ήταν να φτιάξω κάτι για τους μικρούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς, που δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν ακριβά προϊόντα τέτοιας λογικής κι αξίας. Οι New York Times έχουν αγοράσει αυτοματοποιημένα συστήματα που τους κάνουν εν μέρει τη δουλειά τους. Εγώ το ξεκίνησα αυτό – παράλληλα και με άλλα μαθήματα στα δύο μεταπτυχιακά μου – τον Οκτώβριο του 2015 και το ολοκλήρωσα τον Απρίλιο του 2016. Μίλησα με τέσσερις από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς οργανισμούς των ΗΠΑ και μου είπαν τι ακριβώς χρειάζονται από αυτό το σύστημα. Ετσι το έχτισα πάνω σε αυτά που μου ανέφεραν. Για όλα αυτά βραβεύτηκα με το βραβείο της «υπολογιστικής δημοσιογραφίας», δηλαδή για τη συνεισφορά της επιστήμης της πληροφορικής πάνω στη δημοσιογραφία. Κι από τον περασμένο Οκτώβριο ήρθε κι η πρόσληψη από τους New York Times. Εργάζομαι ως μηχανικός στο τεχνολογικό τμήμα. Η ομάδα μου είναι υπεύθυνη πως να δημιουργεί προσωπική εμπειρία για τον χρήστη. Δηλαδή όταν έχει γραφτεί στο σάιτ και κάνει login βλέπουμε τι διαβάζει, τι τον ενδιαφέρει, δημιουργούμε μια πιο προσωπική εμπειρία, του προτείνουμε άρθρα την ώρα που διαβάζει ή πώς θα βλέπει την αρχική σελίδα ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. Ακόμη το newsletter είναι προσωπικό για τον εκάστοτε χρήστη. Οσο είναι μέσα στην ιστοσελίδα μας βλέπουμε πόση ώρα περνάει για να διαβάσει ένα άρθρο, ποια άρθρα του κάνουν «κλικ», τι μπορεί να ψάξει και καταλαβαίνουμε τις προτιμήσεις του».
Οσο και να έχει βρει τον εργασιακό της «παράδεισο» – αναφορικά τουλάχιστον με τις επαγγελματικές φιλοδοξίες μιας 27χρονης – η σκέψη ότι «θέλω να γυρίσω στην πατρίδα», πάντα στριφογυρνάει στο μυαλό της. Κι η ίδια μάς εξηγεί το γιατί: «Η Ελλάδα έχει τόσο ωραία πράγματα, μπορεί να σου προσφέρει πολλά, όμως η διαχείριση των πραγμάτων είναι δύσκολη. Δεν προσφέρονται πολλές ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους. Ελπίζω να αλλάξει αυτό στο μέλλον και να γυρίσω εγώ και πολλοί ακόμη πίσω. Θα ήθελα πραγματικά αυτά που έμαθα κι αυτά που θα μάθω στο μέλλον, να μπορέσω να τα εφαρμόσω στην Ελλάδα και να βοηθήσω μελλοντικά – σε μεγάλο βαθμό – στην ανάπτυξη της χώρας. Δε θα ήθελα να επιστρέψω και να καταλήξω να μην κάνω τίποτα… Να κάνω μια «τρύπα στο νερό» και να αναγκαστώ να φύγω ξανά για το εξωτερικό».
Η Κατερίνα Ηλιακοπούλου από την Αλεξανδρούπολη είναι μια νεαρή κοπέλα που πάντα έψαχνε τη διέξοδο για νέα πράγματα, που θα ανοίξουν τους ορίζοντές της. Κι η κρίση την βοήθησε για να το πράξει αυτό. Ομως η ίδια παραδέχεται: «Στο Columbia ένιωσα ότι πήρα καλές βάσεις από το Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπερτερούν τα ξένα Πανεπιστήμια στη μαθησιακή ύλη. Απλά το Columbia σου προσφέρει τη διάθεση να μάθεις, να δημιουργείς. Στην Ελλάδα το «σκοτώνουν» αυτό. Σου δίνουν την αίσθηση ότι διαβάζεις, κοπιάζεις και τελικά δεν ξέρεις για ποιον λόγο το κάνεις… Ισως για να πάρεις ένα πτυχίο και να χαρούν οι γονείς σου! Στην Αμερική το κάνεις αυτό διότι καλλιεργείς πραγματικά το μυαλό σου, τον χαρακτήρα σου και προχωράς στη ζωή σου. Αυτό εμένα με άλλαξε ως άνθρωπο».
Πηγή
Tromaktiko
Ομως η παρέα του Humanstories.gr δε δημιουργήθηκε για να βουτηχτεί κι άλλο μέσα στην μεμψιμοιρία και στη μιζέρια. Το αντίθετο… Φτιάχτηκε για να δίνει ευκαιρίες για ελπίδα, ταύτιση κι έμπνευση μέσω σημαντικών ανθρώπων, που μοιράζονται μαζί μας τις δικές τους, μοναδικές ιστορίες.
Κάπως έτσι συνέβη και με την Κατερίνα Ηλιακοπούλου, μια 27χρονη κοπέλα από την Αλεξανδρούπολη που «μάγεψε» (λόγω του καινοτόμου μεταπτυχιακού της στο Πανεπιστήμιο Columbia της Ν. Υόρκης) τους «New York Times» και προσλήφθηκε σε έναν μιντιακό κολοσσό! Πώς συνέβη αυτό; Μας το εξηγεί η ίδια, λίγες ώρες αφού επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για τις καλοκαιρινές (διάρκειας ενός μήνα) της διακοπές.
«Αποφοίτησα το 2012 από το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ κι έπειτα εργάστηκα για ενάμιση χρόνο στο Ινστιτούτο Πληροφορικής και Τηλεματικής (ΙΠΤΗΛ), το οποίο ειναι κομμάτι του ΕΚΕΤΑ στη Θέρμη. Δουλέψαμε με τον ερευνητή, Ιωάννη Κομπατσιάρη, στο πρότζεκτ Socialsensor, στο οποίο αναπτύξαμε μια διαδικτυακή πλατφόρμα/εργαλείο για δημοσιογράφους, μέσω του οποίου γεννήθηκε κι η περιέργεια και το ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία. Ετσι αποφάσισα να κάνω αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Με δέχτηκαν στην Οξφόρδη, στο Imperial College του Λονδίνου, στο London School of Economics και το NYU, αλλά εγώ επέλεξα το Columbia διότι προσφέρει ένα μοναδικό μεταπτυχιακό και στην επιστήμη των υπολογιστών και στη δημοσιογραφία. Στο συγκεκριμένο μεταπτυχιακό παίρνουν λίγα άτομα κάθε χρόνο, καθώς απαιτούν από όσους δεκτούν, να πληρούν τις προϋποθέσεις και της σχολής του Computer Science και της σχολής του Journalism. Είχα να περάσω ξεχωριστές εξετάσεις…», θυμάται η νεαρή και πάντα χαμογελαστή Κατερίνα.
«Για να πάρεις μεταπτυχιακό κάνεις μια πτυχιακή εργασία και το θέμα το βρίσκεις μόνος σου, απλά έπρεπε να σχετίζεται με τα είδη των μεταπτυχιακών, δηλαδή πώς χρησιμοποιούμε την επιστήμη της πληροφορικής για να βοηθήσουμε τη δημοσιογραφία. Ετσι έφτιαξα ένα software, που αυτόματα αρχειοθετεί θέματα, βοηθάει στην εύκολη αναζήτηση μέσω των κατάλληλων λέξεων «κλειδιά», έχει εφαρμογή πάνω στη διαφήμιση, φτιάχνει μια πιο προσωποιημένη παρουσίαση των άρθρων στον εκάστοτε χρήστη και πολλά ακόμη…», μάς εξηγεί και συνεχίζει:
«Η παραπάνω διαδικασία όσο κι αν φαίνεται απλή, δεν εφαρμόζεται σε πολλούς δημοσιογραφικούς ομίλους της Αμερικής και φυσικά στους ελληνικούς, αφού είμαστε πίσω… Ολα γίνονται με το χέρι… Ενας άνθρωπος διαβάζει όλα τα άρθρα και με τη δική του κρίση επιλέγει τις λέξεις κλειδιά. Ομως αυτό, όπως καταλαβαίνετε, έχει ως αποτέλεσμα – επειδή είναι άνθρωπος – να ξεχάσει κάτι σημαντικό για αυτό το άρθρο, π.χ. να πει ότι αναφέρεται στην ελληνική κρίση αλλά να μην το συνδέσει με την Τρόικα, με το ΔΝΤ και με άλλα keywords. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν ψάχνεις για την Τρόικα, να μη σου εντοπίζει το συγκεκριμένο άρθρο».
«Οι New York Times, στους οποίους έκανα την πρακτική μου αρχικά το περασμένο καλοκαίρι, με βοήθησαν πολύ με τα 15.000 άρθρα τους που μου έδωσαν προκειμένου να εκπαιδεύσω τον αλγόριθμο που έφτιαξα και να τον κάνω έξυπνο για να έχει τη δική του νοημοσύνη και να καταλαβαίνει τα σωστά keywords ή να συμπεραίνει – επειδή βλέπει ότι εμφανίζονται συνέχεια κάποιες λέξεις – ποια keywords θα προτείνει ακόμη. Για παράδειγμα, βλέπει στο κείμενο ΔΝΤ, Τσίπρας και συμπεραίνει ότι πρέπει να προτείνει και Τρόικα ή διαβάζει μετανάστες και προτείνει και τη Συρία. Ακόμα εκπαιδεύεται όσο το χρησιμοποιεί ένας χρήστης, επειδή ο καθένας έχει διαφορετικές συνήθειες μέσα σε έναν δημοσιογραφικό οργανισμό και προσαρμόζεται στον τρόπο του», ανέφερε και μας εξιστορεί ποιος ήταν ο αρχικός της σκοπός:
«Το έφτιαξα για να είναι open source. Είναι ήδη διαθέσιμο online στην αγγλική γλώσσα και μπορεί να το πάρει και να το χρησιμοποιήσει ο καθένας. Ο αρχικός μου στόχος ήταν να φτιάξω κάτι για τους μικρούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς, που δεν έχουν τα χρήματα για να αγοράσουν ακριβά προϊόντα τέτοιας λογικής κι αξίας. Οι New York Times έχουν αγοράσει αυτοματοποιημένα συστήματα που τους κάνουν εν μέρει τη δουλειά τους. Εγώ το ξεκίνησα αυτό – παράλληλα και με άλλα μαθήματα στα δύο μεταπτυχιακά μου – τον Οκτώβριο του 2015 και το ολοκλήρωσα τον Απρίλιο του 2016. Μίλησα με τέσσερις από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς οργανισμούς των ΗΠΑ και μου είπαν τι ακριβώς χρειάζονται από αυτό το σύστημα. Ετσι το έχτισα πάνω σε αυτά που μου ανέφεραν. Για όλα αυτά βραβεύτηκα με το βραβείο της «υπολογιστικής δημοσιογραφίας», δηλαδή για τη συνεισφορά της επιστήμης της πληροφορικής πάνω στη δημοσιογραφία. Κι από τον περασμένο Οκτώβριο ήρθε κι η πρόσληψη από τους New York Times. Εργάζομαι ως μηχανικός στο τεχνολογικό τμήμα. Η ομάδα μου είναι υπεύθυνη πως να δημιουργεί προσωπική εμπειρία για τον χρήστη. Δηλαδή όταν έχει γραφτεί στο σάιτ και κάνει login βλέπουμε τι διαβάζει, τι τον ενδιαφέρει, δημιουργούμε μια πιο προσωπική εμπειρία, του προτείνουμε άρθρα την ώρα που διαβάζει ή πώς θα βλέπει την αρχική σελίδα ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του. Ακόμη το newsletter είναι προσωπικό για τον εκάστοτε χρήστη. Οσο είναι μέσα στην ιστοσελίδα μας βλέπουμε πόση ώρα περνάει για να διαβάσει ένα άρθρο, ποια άρθρα του κάνουν «κλικ», τι μπορεί να ψάξει και καταλαβαίνουμε τις προτιμήσεις του».
Οσο και να έχει βρει τον εργασιακό της «παράδεισο» – αναφορικά τουλάχιστον με τις επαγγελματικές φιλοδοξίες μιας 27χρονης – η σκέψη ότι «θέλω να γυρίσω στην πατρίδα», πάντα στριφογυρνάει στο μυαλό της. Κι η ίδια μάς εξηγεί το γιατί: «Η Ελλάδα έχει τόσο ωραία πράγματα, μπορεί να σου προσφέρει πολλά, όμως η διαχείριση των πραγμάτων είναι δύσκολη. Δεν προσφέρονται πολλές ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους. Ελπίζω να αλλάξει αυτό στο μέλλον και να γυρίσω εγώ και πολλοί ακόμη πίσω. Θα ήθελα πραγματικά αυτά που έμαθα κι αυτά που θα μάθω στο μέλλον, να μπορέσω να τα εφαρμόσω στην Ελλάδα και να βοηθήσω μελλοντικά – σε μεγάλο βαθμό – στην ανάπτυξη της χώρας. Δε θα ήθελα να επιστρέψω και να καταλήξω να μην κάνω τίποτα… Να κάνω μια «τρύπα στο νερό» και να αναγκαστώ να φύγω ξανά για το εξωτερικό».
Η Κατερίνα Ηλιακοπούλου από την Αλεξανδρούπολη είναι μια νεαρή κοπέλα που πάντα έψαχνε τη διέξοδο για νέα πράγματα, που θα ανοίξουν τους ορίζοντές της. Κι η κρίση την βοήθησε για να το πράξει αυτό. Ομως η ίδια παραδέχεται: «Στο Columbia ένιωσα ότι πήρα καλές βάσεις από το Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Δεν υπερτερούν τα ξένα Πανεπιστήμια στη μαθησιακή ύλη. Απλά το Columbia σου προσφέρει τη διάθεση να μάθεις, να δημιουργείς. Στην Ελλάδα το «σκοτώνουν» αυτό. Σου δίνουν την αίσθηση ότι διαβάζεις, κοπιάζεις και τελικά δεν ξέρεις για ποιον λόγο το κάνεις… Ισως για να πάρεις ένα πτυχίο και να χαρούν οι γονείς σου! Στην Αμερική το κάνεις αυτό διότι καλλιεργείς πραγματικά το μυαλό σου, τον χαρακτήρα σου και προχωράς στη ζωή σου. Αυτό εμένα με άλλαξε ως άνθρωπο».
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
9 περίεργα μυστικά ομορφιάς από όλο τον κόσμο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΧΑΝΤΕΡ : ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΟΥΝ ΟΛΑ... *ΒΙΝΤΕΟ*
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Μαθητές σκαρφαλώνουν σε βουνό για να πάνε σχολείο! [photos+video]](https://images.newsnowgreece.com/93/936249/mathites-skarfalonoun-se-vouno-gia-na-pane-sxoleio-photosvideo-1-124x78.jpg)
