2016-06-06 22:12:34
«Παίρνω τηλέφωνο σε μια ελληνική ταβέρνα στο Βερολίνο για δουλειά, μου λένε όμως πως δεν χρειάζονται άτομα και ο ιδιοκτήτης με... παραπέμπει στον ξάδελφο του, που ήταν και αυτός εστιάτορας. Άνοιγε καινούργιο μαγαζί και χρειαζόταν προσωπικό. Όπως έμαθα αργότερα, είχε ήδη ένα μαγαζί, το «JA…S» και ήταν έτοιμος να ανοίξει και ένα δεύτερο, έξω από το Βερολίνο. Τηλεφωνώ λοιπόν και εκεί.
Το σήκωσε η γυναίκα του, η κα. Λ. Με αυτήν συνεννοήθηκα. Αν και έχω τελειώσει σχολή μαγείρων, δεν έχω εργαστεί ποτέ ως μάγειρας. Έχω δουλέψει μόνο ως σερβιτόρος. 16 χρόνια για την ακρίβεια, δούλευα ως σερβιτόρος. Μου λέει λοιπόν η γυναίκα του αφεντικού, όταν της ξεκαθάρισα πως παρά το πτυχίο δεν γνωρίζω πρακτικά τίποτα περί κουζίνας, πως δεν μπορώ να εργαστώ ως σερβιτόρος, καθώς δεν γνωρίζω γερμανικά. Μου έδωσε τις εξής επιλογές: Ή στην κουζίνα ή στην τρέσα.
Τρέσα ονομάζουν την δουλειά στο bar. Να σερβίρω δηλαδή ποτά και να μαζεύω και κανένα τραπέζι. Μου είπε επίσης πως αρκεί να έχω όρεξη για δουλειά και όλα θα γίνουν. Θα έρθω, θα με εκπαιδεύσουν και θα…ενσωματωθώ μια χαρά. Κάπου εκεί το «κλείσαμε».
Ομολογώ ότι, από το τηλέφωνο με κέρδισε. Ήταν πολύ ομιλητική, πολύ ευγενική και δεν φάνηκε να την ενοχλεί το γεγονός ότι δεν γνώριζα γερμανικά και μαγειρική στην πράξη. 3 μέρες πριν φύγω, τηλεφώνησα ξανά για να επιβεβαιώσω την συμφωνία και το ραντεβού μας. Μου ζήτησαν μάλιστα να έρθω και νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσα γιατί το εισιτήριο μου για Βερολίνο είχε ήδη βγει. Πέταξα από Ελλάδα το βράδυ της Παρασκευής, 27 Μαϊου. Σάββατο ήταν το ραντεβού μας. Φτάνω τελικά, γίνεται η πρώτη γνωριμία από κοντά και εκεί «τρώω» το πρώτο σοκ: Μου είπαν πως για την ώρα δεν μπορούσαν να μου παρέχουν…κρεβάτι. Μου πρότειναν προσωρινά να πάω να μείνω σε hostel. 16 ευρώ η βραδιά. Δεν είχα καμία όρεξη να διανυκτερεύσω εκεί.
Ήταν η τελευταία μου επιλογή. Θα πήγαινα μόνο, αν έπρεπε να να κοιμηθώ σε παγκάκι. Πάμε Σάββατο βράδυ στο καινούργιο μαγαζί για να γνωρίσω τον χώρο και για κάποιες προετοιμασίες. Εγώ έπιασα δουλειά την Κυριακή για να το στήσουμε. Δούλεψα 12 ώρες, μπορεί και περισσότερο. Γυρίσαμε Βερολίνο, καθώς την επόμενη ημέρα είχαμε εγκαίνια. Την Δευτέρα, πήγαμε νωρίτερα για να το «στήσουμε». Άλλες…14 ώρες δουλειά. Ούτε μισό λεπτό διάλειμμα. Μου έκανε μάλιστα και παρατήτηση γιατι μίλησα στο τηλέφωνο με τους γονείς μου. Δεν είχα επικοινωνήσει όλη μέρα μαζί τους και με ψάχνανε.
Η παρατήρηση του; «Δεν γινεται να δουλεύει ο Πακιστανός και εγώ να μιλάω στο τηλέφωνο». Δευτερα βράδυ κοιμήθηκα σε ένα…φουσκωτό στρώμα στο διαμέρισμα πάνω από το μαγαζί. Την Τρίτη ξεκίνησα κανονικά. 10:00 το πρωϊ μέχρι τις 12:00 το βράδυ. Το πόστο μου ήταν η λάντζα. Πολύ δουλειά. Εξαντλητική. Δεν σταμάτησα λεπτό. Τρίτη βράδυ, πιάνω την γυναίκα του αφεντικού, του κ. Β., και της λέω ότι πέρασαν οι δύο μέρες, να μιλήσουμε για μισθό και ώρες εργασίας. Μου λέει να συνεννοηθώ με τον άντρα της, γιατί αυτός τα κανονίζει. Με πολύ ειρωνεία και μαγκιά εκείνος μου λέει, ότι θα μου δίνει 30 ευρω μεροκάματο. Θα είχα 4 ρεπό τον μήνα, επομένως θα έπαιρνα…780 ευρώ τον μήνα. Σε λίγο όμως μου είπε…και τι θα έπρεπε να πληρώνω από τον μισθό αυτό» δηλώνει εξοργισμένος στοbangladeshnews.gr, o Δημήτρης Σπανός. Επέστρεψε χθες βράδυ από Γερμανία Δημήτρης Σπανός: Ήταν μια εφιαλτική εμπειρία αυτή που έζησα. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τα μαρτύρια που υφίστανται όσοι επιλέγουν να παραμείνουν σε τέτοιες επιχειρήσεις για να βγάλουν ένα μεροκάματο. Τελικά, όλα αυτά που λέγονται περί αλληλεγγύης μεταξύ ελλήνων στο εξωτερικό, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μπούρδες. Για να μην τα χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς…
«Σύμφωνα λοιπόν με τον εστιάτορα, για το διαμέρισμα στο οποίο θα έμενα, έπρεπε να πληρώνω κάθε μήνα…150 ευρώ για ρεύμα και νερό. Όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο να πληρώνω τόσα πολλά χρήματα αφού όλη την ημέρα θα είμαι στο μαγαζί και θα πηγαίνω μόνο για ύπνο τα βράδυα, η γυναίκα του μου είπε πως…δεν ξέρει αν εγώ θα έχω όλο το βράδυ…ανοιχτές τις βρύσες για να κάνω μπάνιο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα ήταν δίπλα μας για να παρακολουθεί τι κάνουμε, εγώ και οι άλλοι δύο συγκάτοικοι μου. Ακούστε δικαιολογίες.
Στην συνέχεια ο επιχειρηματίας παραδέχθηκε, ότι ήθελε να πληρώνει το ενοίκιο από τα δικά μας λεφτά, παρά το γεγονός, ότι είχε υποσχεθεί στέγη. Το ενοίκιο ήταν στα 450 ευρώ. Και οι τρεις θα του πληρώναμε από 150 ευρώ μηνιαίως…επομένως βγήκε το ενοίκιο. Δεν σταμάτησε όμως εκεί: Μου είπε πως δεν θα με ασφαλίσει κανονικά, η ασφάλεια μου θα είναι νοσοκομειακή και όχι συντάξιμη. Η νοσοκομειακή μου κάλυψη θα κόστιζε 360 ευρώ τον μήνα. Αν πάθω δηλαδή κάτι, να έχω το δικαίωμα νοσηλείας σε ένα νοσοκομείο. Ακόμη όμως και για αυτή την…γενναιόδωρη παραχώρηση του…έπρεπε να πληρώνω συν 150 ευρώ.
Τα υπόλοιπα θα τα έβαζε αυτός. Κάντε τους υπολογισμούς: 780 ευρώ μείον 300 ευρώ…μας μένουν 480 ευρώ. Ήρθα να δουλέψω δηλαδή στην Γερμανία…για ούτε 500 ευρώ. Και κάπου εκεί μου είπε, πως θέλει να με δοκιμάσει για έναν…ολόκληρο μήνα, προκειμένου να δει αν του κάνω, και αν ναι,να αποφασίσει σε ποια θέση θα με βάλει. Και σε αυτήν την θέση, να με δηλώσει ως εργαζόμενο. Όσον αφορά τα λεφτά που θα την συνόδευαν, έπρεπε να πω ναι, σε ότι έγραφε το χαρτί. θα έπαιρνα ακριβώς το ποσό που αναγράφοταν. Εκεί εγώ τρελάθηκα και τους είπα ότι η συνεργασία μας διακόπτεται, οτι δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να εργαστώ κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να με μεταπείσουν.
Το αφεντικό με γύρισε πίσω στο Βερολίνο. Μέσα στο αυτοκίνητο δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μου έδωσε 80 ευρώ και έφυγα. Αυτή ήταν η εμπειρία μου από την Γερμανία. Όπως πήγα έτσι…γύρισα. Δεν θα ήθελα με τίποτα να ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Κατάλαβα και εγώ, ότι οι έλληνες εστιάτορες, αλλιώς τα παρουσιάζουν από το τηλέφωνο, αλλιώς είναι στην πραγματικότητα. Σε εκμεταλλεύονται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή ενοχή. Κάτι τελευταίο: Ο πακιστανός που μέναμε μαζί, ονόματι…Τάσος, συμπληρώνει 9 μήνες ανασφάλιστος. Είπαν πως τις ημέρες αυτές θα του έκαναν τα χαρτιά…»
Tromaktiko
Το σήκωσε η γυναίκα του, η κα. Λ. Με αυτήν συνεννοήθηκα. Αν και έχω τελειώσει σχολή μαγείρων, δεν έχω εργαστεί ποτέ ως μάγειρας. Έχω δουλέψει μόνο ως σερβιτόρος. 16 χρόνια για την ακρίβεια, δούλευα ως σερβιτόρος. Μου λέει λοιπόν η γυναίκα του αφεντικού, όταν της ξεκαθάρισα πως παρά το πτυχίο δεν γνωρίζω πρακτικά τίποτα περί κουζίνας, πως δεν μπορώ να εργαστώ ως σερβιτόρος, καθώς δεν γνωρίζω γερμανικά. Μου έδωσε τις εξής επιλογές: Ή στην κουζίνα ή στην τρέσα.
Τρέσα ονομάζουν την δουλειά στο bar. Να σερβίρω δηλαδή ποτά και να μαζεύω και κανένα τραπέζι. Μου είπε επίσης πως αρκεί να έχω όρεξη για δουλειά και όλα θα γίνουν. Θα έρθω, θα με εκπαιδεύσουν και θα…ενσωματωθώ μια χαρά. Κάπου εκεί το «κλείσαμε».
Ομολογώ ότι, από το τηλέφωνο με κέρδισε. Ήταν πολύ ομιλητική, πολύ ευγενική και δεν φάνηκε να την ενοχλεί το γεγονός ότι δεν γνώριζα γερμανικά και μαγειρική στην πράξη. 3 μέρες πριν φύγω, τηλεφώνησα ξανά για να επιβεβαιώσω την συμφωνία και το ραντεβού μας. Μου ζήτησαν μάλιστα να έρθω και νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσα γιατί το εισιτήριο μου για Βερολίνο είχε ήδη βγει. Πέταξα από Ελλάδα το βράδυ της Παρασκευής, 27 Μαϊου. Σάββατο ήταν το ραντεβού μας. Φτάνω τελικά, γίνεται η πρώτη γνωριμία από κοντά και εκεί «τρώω» το πρώτο σοκ: Μου είπαν πως για την ώρα δεν μπορούσαν να μου παρέχουν…κρεβάτι. Μου πρότειναν προσωρινά να πάω να μείνω σε hostel. 16 ευρώ η βραδιά. Δεν είχα καμία όρεξη να διανυκτερεύσω εκεί.
Ήταν η τελευταία μου επιλογή. Θα πήγαινα μόνο, αν έπρεπε να να κοιμηθώ σε παγκάκι. Πάμε Σάββατο βράδυ στο καινούργιο μαγαζί για να γνωρίσω τον χώρο και για κάποιες προετοιμασίες. Εγώ έπιασα δουλειά την Κυριακή για να το στήσουμε. Δούλεψα 12 ώρες, μπορεί και περισσότερο. Γυρίσαμε Βερολίνο, καθώς την επόμενη ημέρα είχαμε εγκαίνια. Την Δευτέρα, πήγαμε νωρίτερα για να το «στήσουμε». Άλλες…14 ώρες δουλειά. Ούτε μισό λεπτό διάλειμμα. Μου έκανε μάλιστα και παρατήτηση γιατι μίλησα στο τηλέφωνο με τους γονείς μου. Δεν είχα επικοινωνήσει όλη μέρα μαζί τους και με ψάχνανε.
Η παρατήρηση του; «Δεν γινεται να δουλεύει ο Πακιστανός και εγώ να μιλάω στο τηλέφωνο». Δευτερα βράδυ κοιμήθηκα σε ένα…φουσκωτό στρώμα στο διαμέρισμα πάνω από το μαγαζί. Την Τρίτη ξεκίνησα κανονικά. 10:00 το πρωϊ μέχρι τις 12:00 το βράδυ. Το πόστο μου ήταν η λάντζα. Πολύ δουλειά. Εξαντλητική. Δεν σταμάτησα λεπτό. Τρίτη βράδυ, πιάνω την γυναίκα του αφεντικού, του κ. Β., και της λέω ότι πέρασαν οι δύο μέρες, να μιλήσουμε για μισθό και ώρες εργασίας. Μου λέει να συνεννοηθώ με τον άντρα της, γιατί αυτός τα κανονίζει. Με πολύ ειρωνεία και μαγκιά εκείνος μου λέει, ότι θα μου δίνει 30 ευρω μεροκάματο. Θα είχα 4 ρεπό τον μήνα, επομένως θα έπαιρνα…780 ευρώ τον μήνα. Σε λίγο όμως μου είπε…και τι θα έπρεπε να πληρώνω από τον μισθό αυτό» δηλώνει εξοργισμένος στοbangladeshnews.gr, o Δημήτρης Σπανός. Επέστρεψε χθες βράδυ από Γερμανία Δημήτρης Σπανός: Ήταν μια εφιαλτική εμπειρία αυτή που έζησα. Μόνο να φανταστώ μπορώ, τα μαρτύρια που υφίστανται όσοι επιλέγουν να παραμείνουν σε τέτοιες επιχειρήσεις για να βγάλουν ένα μεροκάματο. Τελικά, όλα αυτά που λέγονται περί αλληλεγγύης μεταξύ ελλήνων στο εξωτερικό, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μπούρδες. Για να μην τα χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς…
«Σύμφωνα λοιπόν με τον εστιάτορα, για το διαμέρισμα στο οποίο θα έμενα, έπρεπε να πληρώνω κάθε μήνα…150 ευρώ για ρεύμα και νερό. Όταν τον ρώτησα για ποιο λόγο να πληρώνω τόσα πολλά χρήματα αφού όλη την ημέρα θα είμαι στο μαγαζί και θα πηγαίνω μόνο για ύπνο τα βράδυα, η γυναίκα του μου είπε πως…δεν ξέρει αν εγώ θα έχω όλο το βράδυ…ανοιχτές τις βρύσες για να κάνω μπάνιο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα ήταν δίπλα μας για να παρακολουθεί τι κάνουμε, εγώ και οι άλλοι δύο συγκάτοικοι μου. Ακούστε δικαιολογίες.
Στην συνέχεια ο επιχειρηματίας παραδέχθηκε, ότι ήθελε να πληρώνει το ενοίκιο από τα δικά μας λεφτά, παρά το γεγονός, ότι είχε υποσχεθεί στέγη. Το ενοίκιο ήταν στα 450 ευρώ. Και οι τρεις θα του πληρώναμε από 150 ευρώ μηνιαίως…επομένως βγήκε το ενοίκιο. Δεν σταμάτησε όμως εκεί: Μου είπε πως δεν θα με ασφαλίσει κανονικά, η ασφάλεια μου θα είναι νοσοκομειακή και όχι συντάξιμη. Η νοσοκομειακή μου κάλυψη θα κόστιζε 360 ευρώ τον μήνα. Αν πάθω δηλαδή κάτι, να έχω το δικαίωμα νοσηλείας σε ένα νοσοκομείο. Ακόμη όμως και για αυτή την…γενναιόδωρη παραχώρηση του…έπρεπε να πληρώνω συν 150 ευρώ.
Τα υπόλοιπα θα τα έβαζε αυτός. Κάντε τους υπολογισμούς: 780 ευρώ μείον 300 ευρώ…μας μένουν 480 ευρώ. Ήρθα να δουλέψω δηλαδή στην Γερμανία…για ούτε 500 ευρώ. Και κάπου εκεί μου είπε, πως θέλει να με δοκιμάσει για έναν…ολόκληρο μήνα, προκειμένου να δει αν του κάνω, και αν ναι,να αποφασίσει σε ποια θέση θα με βάλει. Και σε αυτήν την θέση, να με δηλώσει ως εργαζόμενο. Όσον αφορά τα λεφτά που θα την συνόδευαν, έπρεπε να πω ναι, σε ότι έγραφε το χαρτί. θα έπαιρνα ακριβώς το ποσό που αναγράφοταν. Εκεί εγώ τρελάθηκα και τους είπα ότι η συνεργασία μας διακόπτεται, οτι δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να εργαστώ κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να με μεταπείσουν.
Το αφεντικό με γύρισε πίσω στο Βερολίνο. Μέσα στο αυτοκίνητο δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Μου έδωσε 80 ευρώ και έφυγα. Αυτή ήταν η εμπειρία μου από την Γερμανία. Όπως πήγα έτσι…γύρισα. Δεν θα ήθελα με τίποτα να ξαναζήσω κάτι τέτοιο. Κατάλαβα και εγώ, ότι οι έλληνες εστιάτορες, αλλιώς τα παρουσιάζουν από το τηλέφωνο, αλλιώς είναι στην πραγματικότητα. Σε εκμεταλλεύονται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή ενοχή. Κάτι τελευταίο: Ο πακιστανός που μέναμε μαζί, ονόματι…Τάσος, συμπληρώνει 9 μήνες ανασφάλιστος. Είπαν πως τις ημέρες αυτές θα του έκαναν τα χαρτιά…»
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΡΑΓΙΚΟΣ θάνατος για τον Ανδρέα Χρήστου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ... ΑΝΤΙ-ΜΑΣΟΥΑΚΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
