2016-06-11 10:45:21
«Νομίζω ότι από τη στιγμή που έχεις επιζήσει, τα βλέπεις τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο και μια διαφορετική σκοπιά. Καμιά φορά, δεν ξέρω, μπερδεύομαι Νομίζω ότι έτρεχα τόσο πολύ κάποια στιγμή που προσπέρασα ακόμη και το τέλος μου. Και έπρεπε κάτι να κάνω με αυτό…» / Νίκος Τριανταφυλλίδης στο Flix, Μάιος 2013
Είναι λίγες οι αληθινά ροκ προσωπικότητες στη δική μας χώρα κι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ήταν τέτοια. Μαζί μικρό αγόρι και πληθωρικός οραματιστής. Συνδέθηκε με τις νύχτες μας: γιατί του άρεσε η νύχτα, γιατί έκανε σινεμά, γιατί διοργάνωσε και φιλοξένησε κάποιες από τις πιο αξέχαστες αθηναϊκές συναυλίες. Ηταν ένας άνθρωπος που αγάπησε το «πολύ» και γι' αυτό αγάπησε πολύ. Ενας αληθινός αισθηματίας.
Στις αρχές των '90ς, σπουδάζοντας σινεμά στο Λονδίνο, ήταν ανταποκριτής του περιοδικού Σινεμά - ταυτόχρονα σχεδίαζε την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας μεσαίου μήκους, το «Τα Σκυλιά Γλύφουν την Καρδιά μου». Διαχειρίστηκε για χρόνια το Ρόδον, μετά έφτιαξε το δικό του χώρο, το Gagarin 205, που έγινε το σπίτι της μουσικής και του Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου. Ηταν φίλος και με τον Screamin' Jay Hawkins και με τον Σουγκλάκο. Είχε ένα ωραίο γέλιο και μάτια λαμπερά και δεν έλεγε ποτέ όχι σε μια προσπάθεια ανατροπής της νόρμας: όμως με στιλ και παιχνίδι.
Γέμισε τη μεγάλη οθόνη με ιστορίες γεμάτες πάθος, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ: το «Ράδιο Μόσχα» το 1995, το «Παλτό» που έκανε για την κρατική τηλεόραση το '97, το μάλλον υπερβολικά μεγαλειώδες, για την εποχή του, «Μαύρο Γάλα» το '99 και τα μουσικά (αλλά κι εντελώς υπαρξιακά) ντοκιμαντέρ «Tuxedomoon, No Tears» το 1998 και το «Screamin' Jay Hawkins - I Put a Spell on Me» το 2001. Η τελευταία ταινία που έδειξε στο κοινό, οι «Αισθηματίες», ήταν, χωρίς πολλά λόγια, μια από τις ωραιότερες, τρυφερότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, τόσο μη «ελληνική» και τόσο ταυτισμένη με τον δημιουργό της.
Αυτόν τον καιρό, ο Νίκος ετοίμαζε ένα... έργο ζωής, ένα ντοκιμαντέρ για την άλλη του ορκισμένη αγάπη, τον ΠΑΟΚ: «άλλη», δηλαδή εκτός από το σινεμά, τη μουσική, τα πάθη, τη Μαρίνα Δανέζη.
Μια κοινότητα, όπως η ελληνική η δική μας, έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο να την ωθεί σε πράγματα ωραία και κανούργια κι ο Νίκος αυτό το έκανε πάντα. Τραβούσε το δικό του δρόμο, παίρνοντας μαζί του πολλούς, που πάντα περνούσαν καλά και γίνονταν καλύτεροι άνθρωποι και καλλιτέχνες. Ηταν ρομαντικός, με την κλασική έννοια του όρου, αυτή που εμπεριέχει κι ένα σκοτάδι, καλοδεχούμενο. Είμαστε σίγουροι πως, όπου πάει τώρα, θα φέρει ταραχές και γέλια και μουσικές και θα συναντήσει πολλούς ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν.
Αντίο Νικόλα, ήσουν μοναδικός.
Πηγή
Tromaktiko
Είναι λίγες οι αληθινά ροκ προσωπικότητες στη δική μας χώρα κι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ήταν τέτοια. Μαζί μικρό αγόρι και πληθωρικός οραματιστής. Συνδέθηκε με τις νύχτες μας: γιατί του άρεσε η νύχτα, γιατί έκανε σινεμά, γιατί διοργάνωσε και φιλοξένησε κάποιες από τις πιο αξέχαστες αθηναϊκές συναυλίες. Ηταν ένας άνθρωπος που αγάπησε το «πολύ» και γι' αυτό αγάπησε πολύ. Ενας αληθινός αισθηματίας.
Στις αρχές των '90ς, σπουδάζοντας σινεμά στο Λονδίνο, ήταν ανταποκριτής του περιοδικού Σινεμά - ταυτόχρονα σχεδίαζε την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας μεσαίου μήκους, το «Τα Σκυλιά Γλύφουν την Καρδιά μου». Διαχειρίστηκε για χρόνια το Ρόδον, μετά έφτιαξε το δικό του χώρο, το Gagarin 205, που έγινε το σπίτι της μουσικής και του Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου. Ηταν φίλος και με τον Screamin' Jay Hawkins και με τον Σουγκλάκο. Είχε ένα ωραίο γέλιο και μάτια λαμπερά και δεν έλεγε ποτέ όχι σε μια προσπάθεια ανατροπής της νόρμας: όμως με στιλ και παιχνίδι.
Γέμισε τη μεγάλη οθόνη με ιστορίες γεμάτες πάθος, μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ: το «Ράδιο Μόσχα» το 1995, το «Παλτό» που έκανε για την κρατική τηλεόραση το '97, το μάλλον υπερβολικά μεγαλειώδες, για την εποχή του, «Μαύρο Γάλα» το '99 και τα μουσικά (αλλά κι εντελώς υπαρξιακά) ντοκιμαντέρ «Tuxedomoon, No Tears» το 1998 και το «Screamin' Jay Hawkins - I Put a Spell on Me» το 2001. Η τελευταία ταινία που έδειξε στο κοινό, οι «Αισθηματίες», ήταν, χωρίς πολλά λόγια, μια από τις ωραιότερες, τρυφερότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, τόσο μη «ελληνική» και τόσο ταυτισμένη με τον δημιουργό της.
Αυτόν τον καιρό, ο Νίκος ετοίμαζε ένα... έργο ζωής, ένα ντοκιμαντέρ για την άλλη του ορκισμένη αγάπη, τον ΠΑΟΚ: «άλλη», δηλαδή εκτός από το σινεμά, τη μουσική, τα πάθη, τη Μαρίνα Δανέζη.
Μια κοινότητα, όπως η ελληνική η δική μας, έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο να την ωθεί σε πράγματα ωραία και κανούργια κι ο Νίκος αυτό το έκανε πάντα. Τραβούσε το δικό του δρόμο, παίρνοντας μαζί του πολλούς, που πάντα περνούσαν καλά και γίνονταν καλύτεροι άνθρωποι και καλλιτέχνες. Ηταν ρομαντικός, με την κλασική έννοια του όρου, αυτή που εμπεριέχει κι ένα σκοτάδι, καλοδεχούμενο. Είμαστε σίγουροι πως, όπου πάει τώρα, θα φέρει ταραχές και γέλια και μουσικές και θα συναντήσει πολλούς ανθρώπους που αγάπησε και τον αγάπησαν.
Αντίο Νικόλα, ήσουν μοναδικός.
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΑΙΔΕΙΑ: ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ «ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΟΥΝ» 2.277 ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
