2012-05-15 10:10:48
Ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα σήμερα μου θυμίζει τη Σερβία στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Τόσο το πολιτικό, όσο και το οικονομικό και κοινωνικό κλίμα είναι ακριβώς αυτό που έζησα στο Βελιγράδι πριν από 10-12 περίπου χρόνια.
Σε μία κρίσιμη στιγμή της ιστορίας τους, μετά από έναν πόλεμο και αντιμέτωποι με ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα προ πολλού ξεπερασμένο και χρεωκοπημένο, επέμεναν σε έναν άκρατο λαϊκισμό, μία εθνικιστική αναγέννηση, σύνδρομα καταδίωξης, απόρριψη του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, απομονωτική εξωτερική πολιτική, εκτεταμένη διαφθορά και πλήρη συντηρητισμό απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση που θα βελτίωνε την κατάσταση.
Οι γειτονικές τους χώρες, ακόμη και οι πρώην Γιουγκοσλαβικές στις οποίες κατοικούσαν λίγο πολύ οι ίδοι άνθρωποι, τους άφησαν πίσω δεκαετίες μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.
Οι Σέρβοι έμειναν καταδικασμένοι σε μία ανακυκλούμενη μιζέρια, παγιδευμένοι σε ένα μικροπολιτικό, κουτσομπολίστικο μονόλογο που καταριόταν τη δύση, τους εχθρούς τους (πραγματικούς και φανταστικούς), τους ίδιους τους του εαυτούς, το ίδιο τους το πολιτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα απαρνιόταν κάθε προσπάθεια αλλαγής της μαύρης μοίρας τους.
Ο πολιτικός τους διάλογος ήταν ανόητος, υποκριτικός και ενάντια σε κάθε κοινή λογική. Η ζωή ήταν μίζερη για τους πολλούς και νεοπλουτίστικη για τους κρατικοδίαιτους. Οι καλύτεροι ήταν στο εξωτερικό ή προσπαθούσαν να φύγουν.
Σας θυμίζει κάτι;
“Η Ελλάδα εδώ που είναι σήμερα έχει δύο επιλογές, να ζοριστεί για να γίνει Πορτογαλία, ή να ζοριστεί για να γίνει Σερβία” μου λέει ο Νίκος, δημοσιογράφος που πέρασε χρόνια στη Σερβία και τις γειτονικές χώρες στην περίοδο πριν και μετά τον πόλεμο. Eίχε κάνει τον ίδιο συνειρμό. Ήταν η μέρα μετά τις εκλογές. Ήταν σαφές ότι οι περισσότεροι συμπολίτες μας επέλεξαν το δεύτερο.
Αυτό που κατάλαβα από τις εκλογές είναι η εμμονή μας να υπερασπίζουμε πολιτικά αυτά που καταδικάζουμε ιδιωτικά. Τι εννοώ;
Δε μου βγαίνουν τα νούμερα. Το 83% των Ελλήνων θέλει να μέινουμε στο Ευρώ και θεωρεί μία έξοδο στη δραχμή καταστροφική.
Για τους 17% που θέλουν να πάμε στη δραχμή το πρόβλημα είναι απλό, είτε είναι μαζοχιστές (συνεπείς όμως) είτε δεν έχουν καταλάβει τι εξαθλίωση συνεπάγεται αυτή η επιλογή.
Όμως το ποσοστό αυτών που ψήφισαν επιλογές που οδηγούν εκτός Ευρώ είναι πάνω από 60%. Άρα, από αυτούς, 43% θέλει Ευρώ, αλλά όχι και να πληρώσουμε τα δάνειά μας, όχι και να μας χαλάσει η ζαχαρένια μας, όχι και μεταρρυθμίσεις, να πάει στο διάλο ας κάνουμε αυτό που μας οδηγεί στη δραχμή ακόμη κι αν ξέρουμε ότι είναι η χειρότερη λύση. Και δεν πτοείται από την αντίφαση.
Κάντε ένα πείραμα. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη έχει δέκα ιστορίες απίστευτης τρέλλας, κακών υπηρεσιών, σπατάλης, κακοδιαχείρισης που διαπίστωσε στις συναλλαγές του με το δημόσιο. Βρείτε 10 φίλους και ρωτήστε τους αν θα ήθελαν κάποιες από τις δημόσιες υπηρεσίες που τους καταταλαιπώρησαν και έκλεψαν να τις κάνουμε ιδιωτικές, και βάλτε το κράνος σας. Τι νεο-φιλελεύθερο θα σας πουν, τι ανάλγητο, τι πράκτορα, δωσίλογο και πουλημένο.
Οι ίδιοι άνθρωποι που στέλνουν του παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο και αν όχι αγοράζουν ιδιωτικό φροντιστήριο γιατι το σχολείο είναι κακό. Οι ίδιοι που πάνε σε ιδιώτες γιατρούς. Οι ίδιοι που προτιμούν το ιδιωτικό ΚΤΕΟ από το δημόσιο γιατί είναι καλύτερο. Οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουν τσαμπουκάδες με την τρόικα, αλλά τα λεφτάκια τους τα έχουν ήδη βγάλει στο εξωτερικό.
Διαλέχτε όποιο θέμα θέλετε για το ίδιο πείραμα. 9 στις 10 θα διαπιστώσετε ότι ενώ οι συμπολίτες μας σε μεγάλο βαθμό αποδέχονται πράγματα που είναι καταφανή και μέρος της κοινής λογικής, δεν θέλουν με τίποτα να ακούσουν τη λύση.
Αυτό είναι αποτέλεσμα μίας πλύσης εγκεφάλου που έχουμε όλοι υποστεί στη μεταπολίτευση. Όλοι οι θεσμοί και οι πολιτικές που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας έχουν εκ προοιμίου απορριφθεί και τους έχουμε κολλήσει διάφορες ρετσινιές, “φιλελεύθερο”, “αντιλαϊκό”, “ξεπούλημα”, “υποδούλωση”, “απώλεια κυριαρχίας” κλπ. Και γαμώ τα μάρκετινγκ έχουν κάνει οι καρτικοδίαιτοι πλιατσικολόγοι τόσα χρόνια.
Αισθανόμαστε σχεδόν την υποχρέωση να εκφράσουμε την αηδία μας για ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών που οι ίδιοι πιστεύουμε ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότεροι απ’ότι ήδη είναι στα χέρια του δημοσίου. Αισθανόμαστε κοινωνικά προοδευτικοί να υποστηρίζουμε πράγματα που ξέρουμε ότι είναι μέρη του πελατειακού κράτους, να υπερασπιζόμαστε κατακτήσεις συντεχνιών που ξέρουμε ότι είναι λαμόγιες και ρουσφετια.
Και κατά κάποιο μαγικό τρόπο το μυαλό μας δεν βραχυκυκλώνει όταν πιστεύουμε ταυτόχρονα δύο εντελώς αντιφάσκοντα πράγματα. Έχουμε εκπαιδευτεί πολύ καλά να ζούμε με αυτή την πολιτική σχιζοφρένεια μες το κεφάλι μας.
Έτσι δεν μας είναι καθόλου δύσκολο να ψηφίζουμε δραχμή ενώ θέλουμε Ευρώ. Αυτό εκμεταλλέυονται οι λαικιστές που επιμένουν να μας διαβεβαιώνουν ότι ψηφίζοντας αυτό που είναι βαθιά συντηρητικό – να μην αλλάξουμε τίποτα και να γυρίσουμε στις χρυσές μέρες των δανεικών – μπορούμε να αιθανόμαστε προοδευτικοί.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τρελλαθήκαμε μαζικά σαν λαός και θέλουμε την αυτοκαταστροφή. Νομίζω ότι αν καταλάβαινε πέρα από λαικισμούς και συνομωσιολογίες ο κόσμος ποιες είναι πραγματικά οι επιλογές μας, και τι πραγματικά αντιπροσωπεύει η κάθε πολιτική πρόταση, θα είχε κάνει καλύτερες επιλογές.
Όσο για τις ευθύνες των πολιτικών – και εξαιρώ εδώ τους αντι-Ευρωπαϊστές λαϊκιστές γιατί αυτοί είναι εξ’ορισμού ανεύθυνοι – είμαι απογοητευμένος. Απογοητευμένος γιατί δεν έχουν αξιολογήσει σωστά το διακύβευμα. Οι πολιτικοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τάσσονται υπέρ της μεταρρύθμισης του Ελληνικού κράτους, αντί να κάνουν την ίδια τη μεταρρύθμιση παντιέρα και πρώτιστο σκοπό, συνεχίζουν να κοτσάρουν τις δικές τους ιδεολογικές ταμπέλες στο ίδιο πράγμα και δεν βοηθάνε τον κόσμο να καταλάβει τι πραγματικά πρεσβέυουν.
Πολιτικοί από την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΣΥ, τη Δράση, τη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν αρκετοί που στα βασικά, τα επείγοντα, τα ουσιαστικά, συμφωνούν. Που έχουν μέγιστη προτεραιότητα την αποφυγή της εξαθλίωσης και της εξόδου από το Ευρώ. Που καταλαβαίνουν ότι πρέπει να γίνουν βασικές μεταρρυθμίσεις για να γίνει αυτό. Αλλά μετά θέλουν να πάρουν αυτή την ιδέα και να της κολλήσουν πάνω κακό, κομματικά απολιθωμένο μάρκετινγκ.
Ο κόσμος θέλει να το αγοράσει, αλλά δε θέλει πάνω να γράφει ΠΑΣΟΚ ή Ντόρα ή Νεοφιλελεύθερος (βάλτε εδώ μουσική υπόκρουση από θρίλερ). Ε, ας καταλάβουν ότι το brand τους έχει ξεθωριάσει, ας βάλουν και λίγο νερό στο κρασί τους και ας κατεβάσουν μία πρόταση “ευρώπαϊκής μεταρρύθμισης” και ας ενώσουν τον κόσμο που θέλει να συνεχίσουμε να είμαστε μέρος του πρώτου κόσμου. Αν δεν το κάνουν, θα είναι ασυγχώρητοι. Ξέρω υπάρχουν δικαιολογίες πολλές γιατί αυτό έχει το ένα πρόβλημα ή το άλλο.
Χεστήκαμε για τα μικροπολιτικά σας, είναι ασήμαντα σε σχέση με το διακύβευμα. Get your act together. Πλησιάζει η τελευταία ευκαιρία.
Στο ηλίθιο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο πρέπει κάποιος να αντιτάξει την επιλογή Ευρώπη ή Τρίτος Κόσμος. Και όλοι όσοι θέλουν Ευρώπη να κατέβουν στις επόμενες εκλογές με μια κοινή πλατφόρμα, ώστε ο συγχισμένος Έλληνας που θέλει ευρώπη να μην χρειάζεται να πει ότι ψήφισε ΠΑΣΟΚ ή Ντόρα ή τον τρισκατάρατο Μάνο για να κάνει τη σωστή επιλογή. Ας απευθυνθούν στους καλύτερους επικοινωνιολόγους να βρούν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το εύκολο μάρκετινγκ της αριστεράς και των φασισταριών, γιατί τα υπάρχοντα brands μολύνουν και τους σοβαρούς μεταρρυθμιστές.
Ναι, θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στα επι μέρους του πως μένουμε στην Ευρώπη. Καλό είναι αυτό, και ας συζητηθεί στην επόμενη βουλή δημιουρικά, υπό την ασφάλεια μίας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης. “Ναι, μα εδώ υπάρχει μία σημαντική διαφορά” θα πει κάποιος. Χεστήκαμε. Αν δεν είναι πιο σημαντική από το αν θα γίνουμε τρίτος κόσμος, δεν μας ενδιαφέρει.
Καταλάβετέ το, βγείτε από τη μικροπολιτική σας φούσκα, οι νοικοκύρηδες του τόπου νοιάζονται για το αν θα γίνουμε τρίτος κόσμος, για το αν θα υπάρχουν τράπεζες, για το αν θα είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες. Δεν μας καίγεται καρφί για τις ψωροδιαφωνίες στο ένα και στο άλλο, για τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες σας, για τα παρασκηνιακά του παρελθόντος σας. Είναι ανύπαρκτης σημασίας. Ρωτήστε τα φιλελεύθερα κόμματα πόσο σημαντική τους φαίνεται σήμερα η “διαφορά κουλτούρας” που τους εμπόδισε να συνεργαστούν. Σταθείτε λίγο στο ύψος των περιστάσεων και οι άνθρωποι που θέλουν μια xώρα στην Ευρώπη θα σας ανταμείψουν. Βρείτε τα.
—cretin dietΝίκος Μωραϊτάκης
InfoGnomon
Σε μία κρίσιμη στιγμή της ιστορίας τους, μετά από έναν πόλεμο και αντιμέτωποι με ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα προ πολλού ξεπερασμένο και χρεωκοπημένο, επέμεναν σε έναν άκρατο λαϊκισμό, μία εθνικιστική αναγέννηση, σύνδρομα καταδίωξης, απόρριψη του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, απομονωτική εξωτερική πολιτική, εκτεταμένη διαφθορά και πλήρη συντηρητισμό απέναντι σε κάθε μεταρρύθμιση που θα βελτίωνε την κατάσταση.
Οι γειτονικές τους χώρες, ακόμη και οι πρώην Γιουγκοσλαβικές στις οποίες κατοικούσαν λίγο πολύ οι ίδοι άνθρωποι, τους άφησαν πίσω δεκαετίες μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.
Οι Σέρβοι έμειναν καταδικασμένοι σε μία ανακυκλούμενη μιζέρια, παγιδευμένοι σε ένα μικροπολιτικό, κουτσομπολίστικο μονόλογο που καταριόταν τη δύση, τους εχθρούς τους (πραγματικούς και φανταστικούς), τους ίδιους τους του εαυτούς, το ίδιο τους το πολιτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα απαρνιόταν κάθε προσπάθεια αλλαγής της μαύρης μοίρας τους.
Ο πολιτικός τους διάλογος ήταν ανόητος, υποκριτικός και ενάντια σε κάθε κοινή λογική. Η ζωή ήταν μίζερη για τους πολλούς και νεοπλουτίστικη για τους κρατικοδίαιτους. Οι καλύτεροι ήταν στο εξωτερικό ή προσπαθούσαν να φύγουν.
Σας θυμίζει κάτι;
“Η Ελλάδα εδώ που είναι σήμερα έχει δύο επιλογές, να ζοριστεί για να γίνει Πορτογαλία, ή να ζοριστεί για να γίνει Σερβία” μου λέει ο Νίκος, δημοσιογράφος που πέρασε χρόνια στη Σερβία και τις γειτονικές χώρες στην περίοδο πριν και μετά τον πόλεμο. Eίχε κάνει τον ίδιο συνειρμό. Ήταν η μέρα μετά τις εκλογές. Ήταν σαφές ότι οι περισσότεροι συμπολίτες μας επέλεξαν το δεύτερο.
Αυτό που κατάλαβα από τις εκλογές είναι η εμμονή μας να υπερασπίζουμε πολιτικά αυτά που καταδικάζουμε ιδιωτικά. Τι εννοώ;
Δε μου βγαίνουν τα νούμερα. Το 83% των Ελλήνων θέλει να μέινουμε στο Ευρώ και θεωρεί μία έξοδο στη δραχμή καταστροφική.
Για τους 17% που θέλουν να πάμε στη δραχμή το πρόβλημα είναι απλό, είτε είναι μαζοχιστές (συνεπείς όμως) είτε δεν έχουν καταλάβει τι εξαθλίωση συνεπάγεται αυτή η επιλογή.
Όμως το ποσοστό αυτών που ψήφισαν επιλογές που οδηγούν εκτός Ευρώ είναι πάνω από 60%. Άρα, από αυτούς, 43% θέλει Ευρώ, αλλά όχι και να πληρώσουμε τα δάνειά μας, όχι και να μας χαλάσει η ζαχαρένια μας, όχι και μεταρρυθμίσεις, να πάει στο διάλο ας κάνουμε αυτό που μας οδηγεί στη δραχμή ακόμη κι αν ξέρουμε ότι είναι η χειρότερη λύση. Και δεν πτοείται από την αντίφαση.
Κάντε ένα πείραμα. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη έχει δέκα ιστορίες απίστευτης τρέλλας, κακών υπηρεσιών, σπατάλης, κακοδιαχείρισης που διαπίστωσε στις συναλλαγές του με το δημόσιο. Βρείτε 10 φίλους και ρωτήστε τους αν θα ήθελαν κάποιες από τις δημόσιες υπηρεσίες που τους καταταλαιπώρησαν και έκλεψαν να τις κάνουμε ιδιωτικές, και βάλτε το κράνος σας. Τι νεο-φιλελεύθερο θα σας πουν, τι ανάλγητο, τι πράκτορα, δωσίλογο και πουλημένο.
Οι ίδιοι άνθρωποι που στέλνουν του παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο και αν όχι αγοράζουν ιδιωτικό φροντιστήριο γιατι το σχολείο είναι κακό. Οι ίδιοι που πάνε σε ιδιώτες γιατρούς. Οι ίδιοι που προτιμούν το ιδιωτικό ΚΤΕΟ από το δημόσιο γιατί είναι καλύτερο. Οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουν τσαμπουκάδες με την τρόικα, αλλά τα λεφτάκια τους τα έχουν ήδη βγάλει στο εξωτερικό.
Διαλέχτε όποιο θέμα θέλετε για το ίδιο πείραμα. 9 στις 10 θα διαπιστώσετε ότι ενώ οι συμπολίτες μας σε μεγάλο βαθμό αποδέχονται πράγματα που είναι καταφανή και μέρος της κοινής λογικής, δεν θέλουν με τίποτα να ακούσουν τη λύση.
Αυτό είναι αποτέλεσμα μίας πλύσης εγκεφάλου που έχουμε όλοι υποστεί στη μεταπολίτευση. Όλοι οι θεσμοί και οι πολιτικές που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας έχουν εκ προοιμίου απορριφθεί και τους έχουμε κολλήσει διάφορες ρετσινιές, “φιλελεύθερο”, “αντιλαϊκό”, “ξεπούλημα”, “υποδούλωση”, “απώλεια κυριαρχίας” κλπ. Και γαμώ τα μάρκετινγκ έχουν κάνει οι καρτικοδίαιτοι πλιατσικολόγοι τόσα χρόνια.
Αισθανόμαστε σχεδόν την υποχρέωση να εκφράσουμε την αηδία μας για ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών που οι ίδιοι πιστεύουμε ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότεροι απ’ότι ήδη είναι στα χέρια του δημοσίου. Αισθανόμαστε κοινωνικά προοδευτικοί να υποστηρίζουμε πράγματα που ξέρουμε ότι είναι μέρη του πελατειακού κράτους, να υπερασπιζόμαστε κατακτήσεις συντεχνιών που ξέρουμε ότι είναι λαμόγιες και ρουσφετια.
Και κατά κάποιο μαγικό τρόπο το μυαλό μας δεν βραχυκυκλώνει όταν πιστεύουμε ταυτόχρονα δύο εντελώς αντιφάσκοντα πράγματα. Έχουμε εκπαιδευτεί πολύ καλά να ζούμε με αυτή την πολιτική σχιζοφρένεια μες το κεφάλι μας.
Έτσι δεν μας είναι καθόλου δύσκολο να ψηφίζουμε δραχμή ενώ θέλουμε Ευρώ. Αυτό εκμεταλλέυονται οι λαικιστές που επιμένουν να μας διαβεβαιώνουν ότι ψηφίζοντας αυτό που είναι βαθιά συντηρητικό – να μην αλλάξουμε τίποτα και να γυρίσουμε στις χρυσές μέρες των δανεικών – μπορούμε να αιθανόμαστε προοδευτικοί.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τρελλαθήκαμε μαζικά σαν λαός και θέλουμε την αυτοκαταστροφή. Νομίζω ότι αν καταλάβαινε πέρα από λαικισμούς και συνομωσιολογίες ο κόσμος ποιες είναι πραγματικά οι επιλογές μας, και τι πραγματικά αντιπροσωπεύει η κάθε πολιτική πρόταση, θα είχε κάνει καλύτερες επιλογές.
Όσο για τις ευθύνες των πολιτικών – και εξαιρώ εδώ τους αντι-Ευρωπαϊστές λαϊκιστές γιατί αυτοί είναι εξ’ορισμού ανεύθυνοι – είμαι απογοητευμένος. Απογοητευμένος γιατί δεν έχουν αξιολογήσει σωστά το διακύβευμα. Οι πολιτικοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τάσσονται υπέρ της μεταρρύθμισης του Ελληνικού κράτους, αντί να κάνουν την ίδια τη μεταρρύθμιση παντιέρα και πρώτιστο σκοπό, συνεχίζουν να κοτσάρουν τις δικές τους ιδεολογικές ταμπέλες στο ίδιο πράγμα και δεν βοηθάνε τον κόσμο να καταλάβει τι πραγματικά πρεσβέυουν.
Πολιτικοί από την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΣΥ, τη Δράση, τη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν αρκετοί που στα βασικά, τα επείγοντα, τα ουσιαστικά, συμφωνούν. Που έχουν μέγιστη προτεραιότητα την αποφυγή της εξαθλίωσης και της εξόδου από το Ευρώ. Που καταλαβαίνουν ότι πρέπει να γίνουν βασικές μεταρρυθμίσεις για να γίνει αυτό. Αλλά μετά θέλουν να πάρουν αυτή την ιδέα και να της κολλήσουν πάνω κακό, κομματικά απολιθωμένο μάρκετινγκ.
Ο κόσμος θέλει να το αγοράσει, αλλά δε θέλει πάνω να γράφει ΠΑΣΟΚ ή Ντόρα ή Νεοφιλελεύθερος (βάλτε εδώ μουσική υπόκρουση από θρίλερ). Ε, ας καταλάβουν ότι το brand τους έχει ξεθωριάσει, ας βάλουν και λίγο νερό στο κρασί τους και ας κατεβάσουν μία πρόταση “ευρώπαϊκής μεταρρύθμισης” και ας ενώσουν τον κόσμο που θέλει να συνεχίσουμε να είμαστε μέρος του πρώτου κόσμου. Αν δεν το κάνουν, θα είναι ασυγχώρητοι. Ξέρω υπάρχουν δικαιολογίες πολλές γιατί αυτό έχει το ένα πρόβλημα ή το άλλο.
Χεστήκαμε για τα μικροπολιτικά σας, είναι ασήμαντα σε σχέση με το διακύβευμα. Get your act together. Πλησιάζει η τελευταία ευκαιρία.
Στο ηλίθιο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο πρέπει κάποιος να αντιτάξει την επιλογή Ευρώπη ή Τρίτος Κόσμος. Και όλοι όσοι θέλουν Ευρώπη να κατέβουν στις επόμενες εκλογές με μια κοινή πλατφόρμα, ώστε ο συγχισμένος Έλληνας που θέλει ευρώπη να μην χρειάζεται να πει ότι ψήφισε ΠΑΣΟΚ ή Ντόρα ή τον τρισκατάρατο Μάνο για να κάνει τη σωστή επιλογή. Ας απευθυνθούν στους καλύτερους επικοινωνιολόγους να βρούν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το εύκολο μάρκετινγκ της αριστεράς και των φασισταριών, γιατί τα υπάρχοντα brands μολύνουν και τους σοβαρούς μεταρρυθμιστές.
Ναι, θα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στα επι μέρους του πως μένουμε στην Ευρώπη. Καλό είναι αυτό, και ας συζητηθεί στην επόμενη βουλή δημιουρικά, υπό την ασφάλεια μίας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης. “Ναι, μα εδώ υπάρχει μία σημαντική διαφορά” θα πει κάποιος. Χεστήκαμε. Αν δεν είναι πιο σημαντική από το αν θα γίνουμε τρίτος κόσμος, δεν μας ενδιαφέρει.
Καταλάβετέ το, βγείτε από τη μικροπολιτική σας φούσκα, οι νοικοκύρηδες του τόπου νοιάζονται για το αν θα γίνουμε τρίτος κόσμος, για το αν θα υπάρχουν τράπεζες, για το αν θα είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες. Δεν μας καίγεται καρφί για τις ψωροδιαφωνίες στο ένα και στο άλλο, για τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες σας, για τα παρασκηνιακά του παρελθόντος σας. Είναι ανύπαρκτης σημασίας. Ρωτήστε τα φιλελεύθερα κόμματα πόσο σημαντική τους φαίνεται σήμερα η “διαφορά κουλτούρας” που τους εμπόδισε να συνεργαστούν. Σταθείτε λίγο στο ύψος των περιστάσεων και οι άνθρωποι που θέλουν μια xώρα στην Ευρώπη θα σας ανταμείψουν. Βρείτε τα.
—cretin dietΝίκος Μωραϊτάκης
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δυο ελληνικά μουσεία υποψήφια για το καλύτερο Ευρωπαϊκό Μουσείο 2012
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
