“Η Ελλάδα μοιάζει με ένα πολυτελέστατο, πλούσιο κρουαζιερόπλοιο, το οποίο ευρίσκεται στο κέντρο μίας τρομακτικής καταιγίδας, έχοντας καταληφθεί από δύο αντίπαλες «συμμορίες» – οι οποίες επιμένουν ότι, σκοπός τους είναι να βοηθήσουν, αφού διαφορετικά το καράβι κινδυνεύει να βυθιστεί.
(ας σημειωθεί εδώ ότι, το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, φτάνοντας το Φεβρουάριο το 1,93 τρις € - από 1,89 τρις € στα τέλη του 2011, με τα δημόσια έσοδα να μειώνονται κατά 3,6% το Μάρτιο).
Αν και το πραγματικό πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι η Ισπανία, στην οποία τράπεζες, δήμοι, νοικοκυριά και επιχειρήσεις είναι βυθισμένοι στα χρέη (μαζί με το δημόσιο, το συνολικό χρέος της Ισπανίας υπολογίζεται στο αστρονομικό ποσόν των 3,1 τρις €), η Γαλλία δεν βρίσκεται σε καθόλου καλύτερη θέση - με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται, για τη συνοχή της ζώνης του ευρώ.
.
Η Ελλάδα ευρίσκεται στα όρια του χάους, με τη δημιουργική καταστροφή «προ των πυλών» – γεγονός όμως που τρομάζει κυρίως ορισμένους διεφθαρμένους πολιτικούς, οι οποίοι φοβούνται την τιμωρία, καθώς επίσης τη διεθνή κοινότητα, η οποία φοβάται τους δικούς της Πολίτες.
Σύμφωνα τώρα με μία πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων μεγάλης επενδυτικής τράπεζας, υπάρχει ένα όριο ταχύτητας ( ) στην επιδιωκόμενη πολιτική λιτότητας και περιορισμού των ελλειμμάτων μίας χώρας. Ειδικότερα, όταν οι μειώσεις των δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων φτάσουν σε ένα ορισμένο «ανώτατο» μέγεθος, τότε επενεργούν αρνητικά σε μία Οικονομία, δυσχεραίνοντας «αντιπαραγωγικά» τη συνολική της θέση και προοπτική.
Το όριο αυτό επιτυγχάνεται, κατά μέσον όρο, όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν αμέσως (μεμιάς) τα «δομικά ελλείμματα» της χώρας τους, προ τόκων, περισσότερο από το 2% του ΑΕΠ της – σύμφωνα με τους αναλυτές. Για να έχουμε μία συγκριτική εικόνα, η Ελλάδα, κατά τους , έχει μειώσει το «δομικό» της έλλειμμα περισσότερο από το 12% του ΑΕΠ της από το 2009Agenda
Πάντοτε κατά την ίδια μελέτη, τα επιτρεπόμενα «όρια ταχύτητας» μείωσης των δομικών ελλειμμάτων, διαφέρουν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή – ενώ μπορεί να είναι χαμηλότερα από το 2%, αλλά ποτέ υψηλότερα. Εάν η οικονομία ενός κράτους είναι εξαγωγική, όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας ή της Ολλανδίας, τότε η ζημία που προκαλούν τα προγράμματα λιτότητας είναι μικρότερη, επειδή η μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης αντισταθμίζεται από την αύξηση των εξαγωγών – για εκείνο το χρονικό διάστημα όμως και εφόσον η ανάπτυξη στις υπόλοιπες χώρες του εξωτερικού είναι θετική.
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, στις σημερινές συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, καθώς επίσης μίας γενικότερης κρίσης χρέους και δανεισμού, το 2% «δομική λιτότητα», ακόμη και για ένα εξαγωγικά ισχυρό κράτος, θα ήταν αδύνατον να επιτευχθεί – πόσο μάλλον σε μία αδύναμη εξαγωγικά χώρα, όπως η Ελλάδα, η οποία οδηγείται στην κυριολεξία στο «» από τη Γερμανία, ένα κράτος που γνωρίζει πολύ καλά ότι, απαιτεί το ανέφικτο από τη χώρα μας.
Στην περίπτωση λοιπόν της Ελλάδας, οι εξαγωγές της οποίας είναι της τάξης του 10% του ΑΕΠ, ενώ η κεντρική της τράπεζα δεν μπορεί να βοηθήσει, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, το ΑΕΠ της έχει συρρικνωθεί σχεδόν κατά 20% από το ξεκίνημα της κρίσης – επίσης δεν αποτελεί έκπληξη το ότι, το ποσοστό του δημοσίου χρέους της, ως προς το ΑΕΠ, συνεχίζει να αυξάνεται, παρά τη τρομακτική πολιτική λιτότητας.
Εδώ οι «» της Ευρώπης, σχετικά με τη δήθεν επιτυχημένη εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας από την , είναι ανόητες και δεν βοηθούν κανέναν. Η οικονομία της Ιρλανδίας είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό εξαγωγική, κυρίως λόγω της εγκατάστασης των αμερικανικών πολυεθνικών (οι οποίες εκμεταλλεύονται τη μικρή φορολογία, καθώς επίσης την συμμετοχή της Ιρλανδίας στην Ευρωζώνη), ενώ η «αναδιάρθρωση» και η «θεραπεία» της, έλαβε χώρα σε εποχές που η παγκόσμια ανάπτυξη ήταν σχεδόν εκρηκτική – αν και τα αποτελέσματα της όλης διαδικασίας είναι μάλλον «πενιχρά».
Σε κάθε περίπτωση, από την εποχή που η παγκόσμια οικονομία έπαψε να αναπτύσσεται, από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης δηλαδή, η Ιρλανδία βυθίστηκε επίσης στην
ύφεση
βιώσιμη βάση – το ακριβώς αντίθετο από αυτό που δυστυχώς συμβουλεύει την Ελλάδα η Τρόικα, γεγονός που δεν επιτρέπει καμία αμφιβολία σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις της.
agendaMerkel, μετά την εκλογή της, σταμάτησε αμέσως την εφαρμογή τους – ένα γεγονός που δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.
Εκτός αυτού, η τότε νεοεκλεγείσα διευκόλυνε τη διεξαγωγή νέων επενδύσεων, νομοθετώντας εξαιρετικά συμφέρουσες φορολογικές απαλλαγές για τις επιχειρήσειςdefacto πρόγραμμα ανάπτυξης δηλαδή, βασισμένο στο δανεισμό και στα χρέη, με την ειδική, «χαριστική» συμφωνία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
τρομακτική είδηση – επειδή οι μειώσεις των μισθών, των κοινωνικών δαπανών κλπ., σε συνδυασμό με την αύξηση των φόρων, επιδείνωναν την ύφεση, την ανεργία, τις χρεοκοπίες, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Η πραγματικότητα αυτή έχει ριζώσει βαθιά μέσα στους Έλληνες, οι οποίοι πλέον δεν πιστεύουν τίποτα και κανέναν – με αποτέλεσμα να είναι πια αδύνατον να εφαρμοσθεί το οποιοδήποτε νέο μέτρο, εάν δεν επιθυμεί κανείς να προκαλέσει μία «κοινωνική επανάσταση» άνευ προηγουμένου, αντίστοιχη των απρόβλεπτων εκλογικών αποτελεσμάτων. Ενδεχομένως δε το ίδιο να ισχύει και στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και αλλού – κάτι που ίσως να σημαίνει πως φτάνει μία μικρή σπίθα, για να ακολουθήσει μία τεράστια έκρηξη, στην «μπαρουταποθήκη» της Δύσης.
Ολοκληρώνοντας, επαναλαμβάνουμε ακόμη μία φορά πως είναι επικίνδυνα ανόητο να ισχυρίζεται κανείς ότι, δεν υπάρχουν εκτός, δήθεν, από την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη – κάτι για το οποίο δεν μπορεί να την υποχρεώσει κανένας απολύτως, ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα, ενώ θα ισοδυναμούσε με την επιλογή της αυτοκτονίας, για την αποφυγή της φτώχειας.
kostasxan.blogspot.com
