2016-06-14 15:44:32
Μάνος Αντώναρος
Η απέραντη μοναξιά του πατέρα-μόνου
Eίναι ενα κείμενο που με έχει στοιχειώσει. (Το παραθέτω στο τέλος του άρθρου). Το'χε γραψει ενα άγνωστος πατέρας και με αντιπροσωπέυει κάθε του λέξή.
Οπως ειναι φυσικό έχω παίξει διάφορους ρόλους στη ζωή μου: Του γιού, του αδελφού, του θείου, τουν νονού, του πετυχημένου, του βαριεστημένου, του λουφαδόρου, του ταξιδευτή κ.λ.π. Κανένας απ' αυτούς δεν συγκρίνεται με τον ρόλο του πατέρα.
Η πατρότητα ήρθε σαν υαλοκαθαριστήρας και καθαρισε όλους τους άλλους Ο απαραβατος όρος που βάζω ως δημοσιογράφος με ανθρώπους που συνεργάζομαι είναι ο,τι γραφω ΜΟΝΟ ως πατέρας…είτε αυτο είναι ο ΠΑΟΚ, είτε η πολιτική, είοτε μια καθημερνή μαλακιούλα.
ΤΕΛΟΣ… όταν δεν ισχύει αυτος ο όρος τότε δεν ισχύει αυτόματα και η συνεργασία.
Μια φορά μπαμπάς…πάντα μπαμπάς…όλα τα υπόλοιπα χλωμιάζουν.
Τα παιδιά μου είναι 6.5 και 4.5.
Εδω και δυο χρόνια ζουν μακρυά μου.
Εχω χάσει το μεγαλωμά τους και την καθημερινότητά τους.
Συμβαίνουν αυτα στη ζωή.
Ομως εγω δεν θα'μαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος.
Ο,τι και να συμβεί.
Το βλέπω στα γραπτά μου…στις σκέψεις μου…στις αντιδράσεις μου.
Μα τα βλέπεις μερικές μέρες τον μήνα …μου λένε μερικοί… -
Δεν είναι το ίδιο…
Τέλος πάντων δεν ειναι αυτο το θέμα μου.
Τουλάχιστον όχι σήμερα.
Θέλω μόνο να προσθέσω ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονέα του είναι καταλυτική βασικά για το παιδί.
Σχηματίζει εικόνες… σηματίζει άποψη… υπογράφει το μέλλον του.
Και να με συγχωρούν οι παιδοψυχολόγοι, αλλά στοιχηματίζω ό.τι θέλετε πώς δεν μπορούν να μπουν 100% στο μυαλό και τη ψυχή ενός παιδιού.
Με ενδιαφέρει η αγάπη των παιδιών προς εμένα κι όχι (αποκλειστικά) η δικιά μου προς αυτά. Ενηλικας είμαι μην γαργαλάμε το αυτονόητο.
Τέσπα… θα έχουμε ξανα την ευκαιρία.
Αν θυμάστε σας έγραφα σε ενα προηγούμενο ποστ ότι διάλεξα να έρθω εδω στους φιλους μου τους αθλητικούς συντάκτες γιατι μαζεύουν (βασικά) το ανδρικό κοινό.
Τη μάζα…. το πλήθος.
Μπορείς νασαι ο,τι θες.
Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Βύζας… Ρεάλ, Μποταφόγκο, μπασκετικός, τενις-κολλημένος, σκούός, οπαδός, τρολ…ο,τι γουστάρεις… όμως Ο,ΤΙ και να'σαι δεν μπορείς να πάψεις να είσαι μπαμπάς, γιός, αδελφός, θείος, νονός…
Ξερεις τι λέω… και αν δεν ξέρεις, τότε τρέμει το φυλλοκάρδι σου μπας και μάθεις.
Οχι δεν μιλάω μονο για τον εαυτο μου. Αυτο θαταν δημοσιογραφικός εκβιασμός… κάποτε ένας σπουδαίος δημοσιογράφος δάσκαλος - ο Νίκος Τσιπλάκος- μου'χε πει ότι η δημοιογραφια δεν είναι σκανδάλη. Ειχε απόλυτο δικιο…
Τωρα που πέρασαν τα χρόνια…και απέκτησα εγω εμπειρία…προσθέτω: Η δημοσιογραφια είναι ενα χαλί…όχι για να κρύβεις τα αναομολογητα απο κάτω… αλλά ενα μαγικο χαλί για να ταξιδεύεις τους πόνους, τους πόθους και τα γεγονότα…
Εχω την υποχρέωση να βγαλω στην επιφάνεια αυτη την μεγάλη αδικία που ζουν οι Ελληνες μόνοι πατεράδες.
Δεκάδες/εκατοντάδες μνματα στο inbox του μαιλ και του προφίλ μου είναι γεμάτα από την απελπισία τους.
Λατρευουν τα παιδιά τους, αλλά αυτα είναι μακρυά… ενα σωρο εμπόδια δεν τους αφηνουν να τα κλείσουν στην αγκαλιά τους…να τους προσφέρουν την ασφάλεια της εννοιας "πατέρας".
Οσες γυναίκες με διαβάζουν στα χρόνια που γραφω γνωρίζουν ότι ήμουν παντα στο πλευρό τους. Ποτε δεν υπέκυψα δημοσίως στον σεξισμό και τον φαλοκρατισμό. Ποτε δεν τις υποτίμησα… ποτέ δεν χειροκρότησα τις καφρίλες του φυλου μου.
Ομως υπάρχουν πολλές μαμάδες (παραπολλές) που μετα τον χωρισμό χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μοχλό.
Για σκεφθείτε το λιγάκι…
Θυμηθείτε ο,τι μάθατε από τη φυσικη στο σχολείο.
Ολη την πίεση ο μοχλός την δέχεται.
Το/τα παιδια δλδ.
ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και πατεράδες καθάρματα… Τσόγλανοι της κοινωίας που έχουν αφησει τις μητέρες των παιδιών τους να τραβήξουν μόνες τους ολο το λούκι.
Μαζι σας είμαι να τους τσακίσουμε…
Να τους βγάλουμε τον αδόξαστο… όμως σημερα δεν μιλώ γι 'αυτούς… αλλά για τους άλλους….
Νομοι άδικοι και αναχρονιστικοί από την εποχή που τα διαζυγια ηταν σπάνια σφίγγουν σαν μεγγενη.
Πάμε πάλι στην δημοσιογραφικοί μου εμπειρία.
Μόλις χωρισα ενας απίστευτος αριθμός νέων (βασικά) κοριτσιών με βομβάρδισε με το εξής μνμα:
"Κύριε Μάνο, μην εγκαταλείψετε τα παιδιά σας! "
Στην αρχη προσεβλήθηκα.
-Πώς σας ήρθε ότι πέρασε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο;
Πολύ γρήγορα καταλαβα ότι ήταν κοπέλες που τις είχε "εγκαταλείψει' ο πατέρας τους…
Τις έβαλα στο τριπακι να πάνε να τον βρουν, να του μιλήσουν…
Δεν ήταν ευκολο.
Οι περισσότερες ηταν "κλειστές". Στην πραγματικότητα φοβόντουσαν.
Δεν μάσησα.
Επέμενα με κάθε τρόπο.
Αρκετές απ' αυτές το έκαναν κι αρκετες απ' αυτες τις αρκετές επέστρεψαν με πλατύ χαμόγελο.
Οχι δεν είχαν αντικαταστήσει την μακρόχρονη απουσία… αλλά είχαν ακούσει και την άλλη άποψη.
Αυτό τους ήταν υπεραρκετό.
Πολλά απ' αυτα τα παιδιά μεγάλωσαν/'ωνουν "δασκαλεμένα"… Ειδικά στην περιφέρεια… αλλά δεν εξαιρείται και η πρωτεουσα….Ελάτε τώρα όλοι στην ίδια γειτονια μεγαλώσαμε… Ξέρετε πολύ καλά τί λέω.
Α π α ρ α δ ε κ τ ο!
Δεν άκουσαν ποτέ την άλλη γνώμη.
Μεγαλωσαν με το μίσος. Με το εμφυτευμένο μίσος.
Ξερω… ξερω… είναι δυσκολο για μια γυναίκα να μην της "βγει' ο Πρίγκηπας της.
Δεν το συγχωρεί ποτέ.
Ομως αυτος δεν είναι λόγος να γίνονται τα παιδιά βάτραχοι.
Mετά διαλέγουν κακούς συντρόφους … γινονται δημοσιογράφοι… πολιτικοί… δυνάστες ή θύματα και μετα αναρωτιόμαστε όλοι τι φταίει.
Τί να φταίει αραγε;
Ξερω μία που όταν τσακώνεται με τον πρώην συζυγο… βάζει την ανοικτή ακρόαση για να ακούνε τα παιδιά.
Αλλες που δεν σηκώνουν ποτέ το τηλέφωνο.
Πολλες που εχουν παραδόσει τα παιδιά στον παππού και τη γιαγιά.
Αλλες που διαδίδουν ψεματα: "Με έδερνε"
Ο,τι και να πεις λίγο είναι….
Ξέρετε εσείς κανεναν ασφαλέστερο τρόπο για να ριζώσει το μίσος;
Οι ενηλικες εχουν λέξεις-σφαίρες…τα παιδια μόνο αθώα αυτιά.
Ο συνδυασμός που σκοτώνει.
Ο συνδυασμός που αρρωσταίνει αγνές ψυχές…
Είμαστε ολοι εδω παρακολουθώντας τον αθλήτισμό με πάθος… Με δευτερεύον πάθος όμως… ίοναια ρκετό όμως για να μας κάνει ομάδα με τους πιο πιστούς οπαδούς του κόσμου.
Οσοι με γνωρίζουν δημοσιογραφικά, ξέρουν οτι δεν κάνω πίσω.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν το κουβεντιάζω κάν.
Εχω την ιερή υποχρέωση να είμαι η "φωνή" των ανθρωπων που δεν μπορούν να φωνάξουν δυνατά.
Οταν έχεις παιδιά…τότε όλα τα παιδιά του κόσμου είναι (και) δικά σου.
Πρέπει να ομολογήσω ότι οι νεότερες γενιές δικηγόρων που ασχολούνται με το Οικογενειακό Δίκαιο έχουν διακρίνει το πρόβλημα. Απο εκείνους πήρα θάρρος…. Είναι οι ίδιοι θυμωμένοι. Ελπίζω το ίδιο να συμβαίνει και με τις νεότερες γενιές δικαστών.
Μου έχουν διηγηθεί ιστορίες πελάτών τους που με άφησαν άγρυπνο για πολλά βράδια.
Κάποτε που ημουν πολύ στεναχωρεμένος μιλούσα με μια μάνα στο FB. Μου φαινόταν κακεντρεχής αλλά δεν εδωσα σημασία. Μια στιγμή ξεστόμισα: δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο μου λείπουν τα παιδιά μου.
-Πάρε σκύλο …μου είπε και χαχανισε.
Πάγωσα….
Τότε καταλαβα την δολοφόνο-σκέψη.
Θες να τον τιμωρήσεις επειδη σε απάτησε, επειδή είναι μαλάκας, επειδή σε εγκατέλειψε; Λιώστονε… τα παιδιά γιατί του στερείς δεν καταλαβα… μαζί δεν τα κάνατε; Εσύ δεν τον διάλεξες για πατέρα των παιδιών σας; Από ποιον Θεό παίρνεις το δικαιωμα να του τα στερείς;
Χαλαρωστε….
ΟΚ μπορει να μην είστε οικογένεια πιά… μπορείτε όμως να είστε ομάδα.
Και εμείς εδω ξέρουμε πολύ καλά… τι σημαντικότητα της ομάδας…ποτέ τα άτομα δεν πήραν κανένα πρωτάθλημα.
Δεν κάνω πίσω λέμε… και οποιος θέλει να στοιχηθεί αρκεί να ακουμπήσει τον ώμο μου.
Εδώ είμαι…
Αναδημοσίευση Από SDΝA
molibixarti
Η απέραντη μοναξιά του πατέρα-μόνου
Eίναι ενα κείμενο που με έχει στοιχειώσει. (Το παραθέτω στο τέλος του άρθρου). Το'χε γραψει ενα άγνωστος πατέρας και με αντιπροσωπέυει κάθε του λέξή.
Οπως ειναι φυσικό έχω παίξει διάφορους ρόλους στη ζωή μου: Του γιού, του αδελφού, του θείου, τουν νονού, του πετυχημένου, του βαριεστημένου, του λουφαδόρου, του ταξιδευτή κ.λ.π. Κανένας απ' αυτούς δεν συγκρίνεται με τον ρόλο του πατέρα.
Η πατρότητα ήρθε σαν υαλοκαθαριστήρας και καθαρισε όλους τους άλλους Ο απαραβατος όρος που βάζω ως δημοσιογράφος με ανθρώπους που συνεργάζομαι είναι ο,τι γραφω ΜΟΝΟ ως πατέρας…είτε αυτο είναι ο ΠΑΟΚ, είτε η πολιτική, είοτε μια καθημερνή μαλακιούλα.
ΤΕΛΟΣ… όταν δεν ισχύει αυτος ο όρος τότε δεν ισχύει αυτόματα και η συνεργασία.
Μια φορά μπαμπάς…πάντα μπαμπάς…όλα τα υπόλοιπα χλωμιάζουν.
Τα παιδιά μου είναι 6.5 και 4.5.
Εδω και δυο χρόνια ζουν μακρυά μου.
Εχω χάσει το μεγαλωμά τους και την καθημερινότητά τους.
Συμβαίνουν αυτα στη ζωή.
Ομως εγω δεν θα'μαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος.
Ο,τι και να συμβεί.
Το βλέπω στα γραπτά μου…στις σκέψεις μου…στις αντιδράσεις μου.
Μα τα βλέπεις μερικές μέρες τον μήνα …μου λένε μερικοί… -
Δεν είναι το ίδιο…
Τέλος πάντων δεν ειναι αυτο το θέμα μου.
Τουλάχιστον όχι σήμερα.
Θέλω μόνο να προσθέσω ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονέα του είναι καταλυτική βασικά για το παιδί.
Σχηματίζει εικόνες… σηματίζει άποψη… υπογράφει το μέλλον του.
Και να με συγχωρούν οι παιδοψυχολόγοι, αλλά στοιχηματίζω ό.τι θέλετε πώς δεν μπορούν να μπουν 100% στο μυαλό και τη ψυχή ενός παιδιού.
Με ενδιαφέρει η αγάπη των παιδιών προς εμένα κι όχι (αποκλειστικά) η δικιά μου προς αυτά. Ενηλικας είμαι μην γαργαλάμε το αυτονόητο.
Τέσπα… θα έχουμε ξανα την ευκαιρία.
Αν θυμάστε σας έγραφα σε ενα προηγούμενο ποστ ότι διάλεξα να έρθω εδω στους φιλους μου τους αθλητικούς συντάκτες γιατι μαζεύουν (βασικά) το ανδρικό κοινό.
Τη μάζα…. το πλήθος.
Μπορείς νασαι ο,τι θες.
Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Βύζας… Ρεάλ, Μποταφόγκο, μπασκετικός, τενις-κολλημένος, σκούός, οπαδός, τρολ…ο,τι γουστάρεις… όμως Ο,ΤΙ και να'σαι δεν μπορείς να πάψεις να είσαι μπαμπάς, γιός, αδελφός, θείος, νονός…
Ξερεις τι λέω… και αν δεν ξέρεις, τότε τρέμει το φυλλοκάρδι σου μπας και μάθεις.
Οχι δεν μιλάω μονο για τον εαυτο μου. Αυτο θαταν δημοσιογραφικός εκβιασμός… κάποτε ένας σπουδαίος δημοσιογράφος δάσκαλος - ο Νίκος Τσιπλάκος- μου'χε πει ότι η δημοιογραφια δεν είναι σκανδάλη. Ειχε απόλυτο δικιο…
Τωρα που πέρασαν τα χρόνια…και απέκτησα εγω εμπειρία…προσθέτω: Η δημοσιογραφια είναι ενα χαλί…όχι για να κρύβεις τα αναομολογητα απο κάτω… αλλά ενα μαγικο χαλί για να ταξιδεύεις τους πόνους, τους πόθους και τα γεγονότα…
Εχω την υποχρέωση να βγαλω στην επιφάνεια αυτη την μεγάλη αδικία που ζουν οι Ελληνες μόνοι πατεράδες.
Δεκάδες/εκατοντάδες μνματα στο inbox του μαιλ και του προφίλ μου είναι γεμάτα από την απελπισία τους.
Λατρευουν τα παιδιά τους, αλλά αυτα είναι μακρυά… ενα σωρο εμπόδια δεν τους αφηνουν να τα κλείσουν στην αγκαλιά τους…να τους προσφέρουν την ασφάλεια της εννοιας "πατέρας".
Οσες γυναίκες με διαβάζουν στα χρόνια που γραφω γνωρίζουν ότι ήμουν παντα στο πλευρό τους. Ποτε δεν υπέκυψα δημοσίως στον σεξισμό και τον φαλοκρατισμό. Ποτε δεν τις υποτίμησα… ποτέ δεν χειροκρότησα τις καφρίλες του φυλου μου.
Ομως υπάρχουν πολλές μαμάδες (παραπολλές) που μετα τον χωρισμό χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μοχλό.
Για σκεφθείτε το λιγάκι…
Θυμηθείτε ο,τι μάθατε από τη φυσικη στο σχολείο.
Ολη την πίεση ο μοχλός την δέχεται.
Το/τα παιδια δλδ.
ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και πατεράδες καθάρματα… Τσόγλανοι της κοινωίας που έχουν αφησει τις μητέρες των παιδιών τους να τραβήξουν μόνες τους ολο το λούκι.
Μαζι σας είμαι να τους τσακίσουμε…
Να τους βγάλουμε τον αδόξαστο… όμως σημερα δεν μιλώ γι 'αυτούς… αλλά για τους άλλους….
Νομοι άδικοι και αναχρονιστικοί από την εποχή που τα διαζυγια ηταν σπάνια σφίγγουν σαν μεγγενη.
Πάμε πάλι στην δημοσιογραφικοί μου εμπειρία.
Μόλις χωρισα ενας απίστευτος αριθμός νέων (βασικά) κοριτσιών με βομβάρδισε με το εξής μνμα:
"Κύριε Μάνο, μην εγκαταλείψετε τα παιδιά σας! "
Στην αρχη προσεβλήθηκα.
-Πώς σας ήρθε ότι πέρασε από το μυαλό μου κάτι τέτοιο;
Πολύ γρήγορα καταλαβα ότι ήταν κοπέλες που τις είχε "εγκαταλείψει' ο πατέρας τους…
Τις έβαλα στο τριπακι να πάνε να τον βρουν, να του μιλήσουν…
Δεν ήταν ευκολο.
Οι περισσότερες ηταν "κλειστές". Στην πραγματικότητα φοβόντουσαν.
Δεν μάσησα.
Επέμενα με κάθε τρόπο.
Αρκετές απ' αυτές το έκαναν κι αρκετες απ' αυτες τις αρκετές επέστρεψαν με πλατύ χαμόγελο.
Οχι δεν είχαν αντικαταστήσει την μακρόχρονη απουσία… αλλά είχαν ακούσει και την άλλη άποψη.
Αυτό τους ήταν υπεραρκετό.
Πολλά απ' αυτα τα παιδιά μεγάλωσαν/'ωνουν "δασκαλεμένα"… Ειδικά στην περιφέρεια… αλλά δεν εξαιρείται και η πρωτεουσα….Ελάτε τώρα όλοι στην ίδια γειτονια μεγαλώσαμε… Ξέρετε πολύ καλά τί λέω.
Α π α ρ α δ ε κ τ ο!
Δεν άκουσαν ποτέ την άλλη γνώμη.
Μεγαλωσαν με το μίσος. Με το εμφυτευμένο μίσος.
Ξερω… ξερω… είναι δυσκολο για μια γυναίκα να μην της "βγει' ο Πρίγκηπας της.
Δεν το συγχωρεί ποτέ.
Ομως αυτος δεν είναι λόγος να γίνονται τα παιδιά βάτραχοι.
Mετά διαλέγουν κακούς συντρόφους … γινονται δημοσιογράφοι… πολιτικοί… δυνάστες ή θύματα και μετα αναρωτιόμαστε όλοι τι φταίει.
Τί να φταίει αραγε;
Ξερω μία που όταν τσακώνεται με τον πρώην συζυγο… βάζει την ανοικτή ακρόαση για να ακούνε τα παιδιά.
Αλλες που δεν σηκώνουν ποτέ το τηλέφωνο.
Πολλες που εχουν παραδόσει τα παιδιά στον παππού και τη γιαγιά.
Αλλες που διαδίδουν ψεματα: "Με έδερνε"
Ο,τι και να πεις λίγο είναι….
Ξέρετε εσείς κανεναν ασφαλέστερο τρόπο για να ριζώσει το μίσος;
Οι ενηλικες εχουν λέξεις-σφαίρες…τα παιδια μόνο αθώα αυτιά.
Ο συνδυασμός που σκοτώνει.
Ο συνδυασμός που αρρωσταίνει αγνές ψυχές…
Είμαστε ολοι εδω παρακολουθώντας τον αθλήτισμό με πάθος… Με δευτερεύον πάθος όμως… ίοναια ρκετό όμως για να μας κάνει ομάδα με τους πιο πιστούς οπαδούς του κόσμου.
Οσοι με γνωρίζουν δημοσιογραφικά, ξέρουν οτι δεν κάνω πίσω.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν το κουβεντιάζω κάν.
Εχω την ιερή υποχρέωση να είμαι η "φωνή" των ανθρωπων που δεν μπορούν να φωνάξουν δυνατά.
Οταν έχεις παιδιά…τότε όλα τα παιδιά του κόσμου είναι (και) δικά σου.
Πρέπει να ομολογήσω ότι οι νεότερες γενιές δικηγόρων που ασχολούνται με το Οικογενειακό Δίκαιο έχουν διακρίνει το πρόβλημα. Απο εκείνους πήρα θάρρος…. Είναι οι ίδιοι θυμωμένοι. Ελπίζω το ίδιο να συμβαίνει και με τις νεότερες γενιές δικαστών.
Μου έχουν διηγηθεί ιστορίες πελάτών τους που με άφησαν άγρυπνο για πολλά βράδια.
Κάποτε που ημουν πολύ στεναχωρεμένος μιλούσα με μια μάνα στο FB. Μου φαινόταν κακεντρεχής αλλά δεν εδωσα σημασία. Μια στιγμή ξεστόμισα: δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο μου λείπουν τα παιδιά μου.
-Πάρε σκύλο …μου είπε και χαχανισε.
Πάγωσα….
Τότε καταλαβα την δολοφόνο-σκέψη.
Θες να τον τιμωρήσεις επειδη σε απάτησε, επειδή είναι μαλάκας, επειδή σε εγκατέλειψε; Λιώστονε… τα παιδιά γιατί του στερείς δεν καταλαβα… μαζί δεν τα κάνατε; Εσύ δεν τον διάλεξες για πατέρα των παιδιών σας; Από ποιον Θεό παίρνεις το δικαιωμα να του τα στερείς;
Χαλαρωστε….
ΟΚ μπορει να μην είστε οικογένεια πιά… μπορείτε όμως να είστε ομάδα.
Και εμείς εδω ξέρουμε πολύ καλά… τι σημαντικότητα της ομάδας…ποτέ τα άτομα δεν πήραν κανένα πρωτάθλημα.
Δεν κάνω πίσω λέμε… και οποιος θέλει να στοιχηθεί αρκεί να ακουμπήσει τον ώμο μου.
Εδώ είμαι…
Αναδημοσίευση Από SDΝA
molibixarti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΠΟΣΤΑΡΙΣΜΑ ΚΑΡΑΠΑΠΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ... ΧΑΜΠΑΡΙ! (PHOTO)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
