ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Παραδοσιακά παιγνίδια και παιδί

Tο παιχνίδι είναι βασικός παράγοντας κοινωνικοποίησης, µέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Το παιδί µέσα από το παιχνίδι βιώνει διάφορες καταστάσεις, νιώθει χαρά, αγάπη, πόνο, µαθαίνει ν’ αντιµετωπίζει δυσκολίες και να τις ξεπερνά κατανοώντας τη ζωή στην ολότητά της. Το παιχνίδι είναι µια αυθόρµητη συµπεριφορά που δεν έχει σαφή στόχο ούτε ακολουθεί κάποιο συγκεκριµένο πρότυπο. Το παιχνίδι γίνεται για το ίδιο το παιχνίδι, για την ευχαρίστηση που προκαλεί.

Τα οφέλη του όµως είναι πάρα πολλά και σηµαντικά. Βοηθά τα παιδιά ν’ αναπτυχθούν σωστά, σωµατικά και νοητικά, και ευεργετεί όσα εξακολουθούν να παίζουν και στον ενήλικο βίο τους. Αντίθετα, αν τα µικρά παιδιά στερηθούν για κάποιο λόγο το παιχνίδι, η ανάπτυξή τους µπορεί κι αυτή να µην ολοκληρωθεί φυσιολογικά. Είναι απαραίτητο για µια υγιή και ευτυχισµένη παιδική ηλικία. Ασκεί θετική επίδραση στο παιδί, ενώ οι µεγάλοι που εξακολουθούν να παίζουν, διακρίνονται συνήθως για την εξυπνάδα τους και τη δηµιουργικότητά τους. Μέσα από το παιχνίδι φέρνουμε τα παιδιά πιο κοντά στην παράδοσή µας, μαθαίνουν καινούρια παιχνίδια και αναπτύσσουν την οµαδικότητα και τη συνεργασία, γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους άλλα και τους άλλους και ψυχαγωγούνται.

Το παιχνίδι είναι αναπόσπαστο µέρος της ανάπτυξης του παιδιού. Το παιδί έχει από την ίδια τη φύση την ανάγκη να ερευνήσει, να δοκιµάσει καινούρια πράγµατα, να κινηθεί ελεύθερο στην αυλή, στο δρόµο, στην αλάνα, να έρθει σε επαφή µε τη φύση, το χώµα, που τείνει να εξαφανιστεί πλέον από τις µεγάλες πόλεις. Επιθυµεί να παίζει έξω. Όµως οι χώροι που µπορεί το παιδί να ικανοποιήσει την ανάγκη του αυτή είναι λιγοστοί. Οι γειτονιές, οι πλατείες, οι αλάνες χάνονται. Τα γήπεδα, χώροι που προτείνονται ως λύση, είναι για αθλητισµό, µια άλλη ποιότητα οµαδικής ζωής. Και από τα παιδιά που παίζουν έξω, το µεγαλύτερο ποσοστό πηγαίνει σε κάποιο γήπεδο ή παιδική χαρά ή κάποια αυλή .

Το παραδοσιακό παιχνίδι ήταν προϊόν του δρόµου, της γειτονιάς, της πλατείας. Στις µέρες µας, είτε λόγω έλλειψης χρόνου των παιδιών αλλά και των γονιών τους είτε λόγω έλλειψης ελεύθερων χώρων, πολλά παιδιά παίζουν µόνα τους στα διαµερίσµατα µε µοναδικό συµπαίκτη το παιχνίδι αντικείμενο.

Για τα παιδιά, το παιχνίδι είναι µια αυθόρµητη ενέργεια που συνοδεύεται από ευχάριστα γι’ αυτά συναισθήµατα, αποτελεί µέσο αναψυχής και προέρχεται από την ορµή προς κίνηση και ζωή ή για µίµηση που, µε τη συνεργασία της φαντασίας, του δίνει ουσιαστικό περιεχόµενο. Ας δώσουµε, λοιπόν, στα παιδιά τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν αυτή την έµφυτη ανάγκη τους, που εκτός από την ευχαρίστηση, τους προσφέρει κι άλλα πολλά σηµαντικά οφέλη για την ψυχοσωµατική τους ανάπτυξη. Η καλύτερη επιβράβευση είναι να δούµε τα παιδιά, να παίζουν στις γειτονιές τους ή όπου αλλού µπορούν αυτά τα παιχνίδια, που έπαιζαν και οι γονείς τους. Να τα κάνουν και δικά τους παιχνίδια.

Παραδοσιακά παιχνίδια

Αµπάριζα

Ορίζουµε δυο αφετηρίες, τις «αµπάριζες». Όταν ο παίκτης βγαίνει από την αφετηρία, φωνάζει «παίρνω αµπάριζα και βγαίνω» δηλώνοντας το πλεονέκτηµά του απέναντι στους αντιπάλους του που έχουν βγει πρώτοι. Όσους «σκλαβώνουµε», τους βάζουµε πίσω από την «αµπάριζα» και µπορούν να ελευθερωθούν µόνο αν κάποιος συµπαίκτης τους καταφέρει να τους αγγίξει. Σκοπός µας είναι να «σκλαβώσουµε» όλους τους αντιπάλους ή να ακουµπήσουµε την αντίπαλη «αµπάριζα», χωρίς να µας πιάσουν, οπότε τελειώνει και το παιχνίδι.

Κλέφτες κι αστυνόµοι

Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο οµάδες: τους «κλέφτες» και τους «αστυνόµους». Οι «αστυνόµοι» κυνηγούν τους «κλέφτες» και όποιον ακουµπήσουν, τον βάζουν «φυλακή». Οι υπόλοιποι «κλέφτες» προσπαθούν ν’ακουµπήσουν τον «φυλακισµένο», για να «ξελευτερωθεί» και να ξαναγίνει κλέφτης. Το παιχνίδι παίζεται σε διάφορους τόπους µε παραλλαγές, όπως για παράδειγµα, οι «κλέφτες»κρύβονται και τους ψάχνουν οι «αστυνόµοι»

Το µαντιλάκι

Δυο ισάριθµες οµάδες παρατάσσονται η µια απέναντι από την άλλη και παίρνουν οι παίκτες της κάθε οµάδας τα νούµερά τους. Στο µέσο της απόστασης τοποθετούµε κάτω ένα µαντιλάκι ή το δίνουµε σε κάποιο παιδί να το κρατάει. Κατόπιν φωνάζουµε ένα νούµερο που αντιστοιχεί σε δυο αντίπαλους παίκτες, οι οποίοι µε τη σειρά τους πρέπει αµέσως να τρέξουν να πάρουν το µαντιλάκι και να το φέρουν στην οµάδα τους, χωρίς όµως ο αντίπαλος παίκτης να καταφέρει να τους πιάσει. Αν το καταφέρει, παίρνει βαθµό η οµάδα του. Αν όµως πιαστεί, παίρνει βαθµό η αντίπαλη οµάδα.Το παιχνίδι τελειώνει µετά από προσυµφωνηµένο αριθµό πόντων.

Ψείρες

Τα παιδιά χαράζουν ένα κύκλο, στέκονται γύρω απ’ αυτόν και διαλέγουν ποια χώρα θα είναι το καθένα. Ένα παιδί στέκεται στο κέντρο του κύκλου και κρατάει την µπάλα. Την πετάει κατακόρυφα ψηλά και ταυτόχρονα λέει το όνοµα µιας χώρας που αντιστοιχεί σε ένα παιδί. Τότε όλοι προσπαθούν να αποµακρυνθούν εκτός από αυτόν που άκουσε τη χώρα του. Αυτός που άκουσε τη χώρα του τρέξει να πιάσει την µπάλα στον αέρα. Αν τα καταφέρει, την ξαναπετάει λέγοντας το όνοµα άλλης χώρας, διαφορετικά, αν η µπάλα πέσει κάτω, µόλις την πιάσει λέει: «1,2,3 στοπ» και τα παιδιά πρέπει να σταµατήσουν. Μετά διαλέγει το παιδί που είναι πιο κοντά του, κάνει τρία βήµατα και προσπαθεί να το πετύχει µε την µπάλα και να το «κάψει». Αν τα καταφέρει, το παιδί εκείνο θα έχει µία ψείρα. Αν δεν τα καταφέρει, παίρνει το ίδιο µια ψείρα. Όποιο παιδί µαζέψει 5 ψείρες, του βγάζουν παρατσούκλι, ενώ όποιο φτάσει τις 10, του κρύβουν το παπούτσι.

Τα εφτάπετρα

Το παιχνίδι αυτό µοιάζει πολύ µε τα κεραµιδάκια, µε τη διαφορά ότιεδώ έχουµε 7 πέτρες και τις στήνουµε στο κέντρο ενός κύκλου µε διάµε-τρο περίπου δυο µέτρα.Οι παίκτες, όπως και στα κεραµιδάκια ή το τζαµί, προσπαθούν διαδοχι-κά πετώντας την µπάλα να ρίξουν τις πέτρες.Όταν κάποιος το καταφέρει, οι αντίπαλοι τοποθετούν τις πέτρες γύρω γύρω στον κύκλο και ύ-στερα πρέπει να πετύχουν τους άλλους µε την µπάλα, καθώς αυτοί προσπαθούν να ξαναστήσουν τιςπέτρες στο κέντρο του κύκλου.

Τα µήλα

Φτιάχνουµε δυο γραµµές σε απόσταση 10-15 µέτρων µεταξύ τους, ανάλογα µε την ηλικία των παικτών. Οι µισοί παίκτες της µιας οµάδας κρατώντας την µπάλα πηγαίνουν στη µια γραµµή και οι υπόλοιποι στην άλλη. Η άλλη οµάδα στέκεται ανάµεσα στις δυο γραµµές µε µέτωπο προς τη γραµµή που βρίσκεται η µπάλα. Οι παίκτες της οµάδας που είναι «έξω» σηµαδεύουν τους παίκτες της οµάδας που είναι «µέσα», χωρίς να περάσουν τη γραµµή και αποφεύγοντας τα χτυπήµατα στο κεφάλι. Όποιος παίκτης χτυπηθεί, βγαίνει έξω. Αν όµως κάποιος καταφέρει και πιάσει την µπάλα στον αέρα πριν αυτή ακουµπήσει κάτω, τότε έχει πιάσει ένα µήλο. Όταν κάποιος έχει ένα ή περισσότερα µήλα και τον πετύχει η µπάλα, δε βγαίνει έξω, απλώς χάνει ένα µήλο. Για να βγει ο παίκτης, πρέπει να χάσει όλα τα µήλα του πρώτα. Αν δε χτυπηθεί ο τελευταίος παίκτης µε 10 προσπάθειες, τότε όλοι οι συµπαίκτες ξαναµπαίνουν µέσα και η οµάδα του κερδίζει ένα βαθµό. Σε περίπτωση όµως που χτυπηθεί, τότε η «έξω» οµάδα κερδίζει το βαθµό και µπαίνει αυτή µέσα.
Πηγή Tromaktiko