2012-05-15 14:20:00
Παναγιώτης Ήφαιστος
www.ifestosedu.gr
Οι αναλογίες και αντιστοιχίες Ελλάδας και Κύπρου είναι εκπληκτικές και άκρως ενδιαφέρουσες. Η Ελλάδα με το μνημόνιο προηγήθηκε κατά μερικά βήματα προς την καταστροφή: Αφού επί χρόνια ροκανίστηκε από παρωχημένες παλαιοκομματικές νοοτροπίες στάσεις και αποφάσεις αναιρέθηκε η εθνική της ανεξαρτησία και η δημοκρατία της (είδος, δηλαδή, σχεδίου Αναν).
Ο σάπιος ελλαδικός φαυλοκρατικός πελατειακός παλαιοκομματισμός έσυρε το κράτος στην οικονομική, πνευματική και διπλωματική καταστροφή.
Οι εκλογές της 6ης Μαίου έδειξαν ότι οι πολίτες προσπάθησαν να αντιστρέψουν τον κατήφορο συντρίβοντας τον φαύλο δικομματισμό. Εν τούτοις, επειδή όπως αποδείχθηκε ότι στο παρελθόν οι Ελλάδίτες ήταν απρόσεκτοι, τώρα να μεν ανέτρεψαν τον παλαιοκομματισμό πλην υποχρεωτικά εισήλθαν σε μια γκρίζα ζώνη υψηλού ρίσκου: Από την μια επάνοδος στον παλαιοκομματισμό που υπόσχεται, βασικά, ότι θα λειτουργεί πλέον ως μεταπράτης των ξένων συμφερόντων του κράτους-αποικία Ελλαδιστάν. Από την άλλη θα πρέπει περάσουν μια Οδύσσεια διαπραγματεύσεων για να διορθώσουν τα σπασμένα, να αποτινάξουν επαχθή χρέη και να ανασυγκροτηθούν κοινωνικοπολιτικά.
Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε, επίσης, τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας στα ανατολικά και βόρεια σύνορα. Ας προσέχαμε, λέμε πολλοί εδώ στην Ελλάδα, όταν στο παρελθόν ψηφίζαμε. Δεν είναι χωρίς κόστος το ιδιοτελές βόλεμα, και το πλήθος διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που ροκάνισαν κάθε αξίωση ορθολογιστικού πολιτικού λόγου και οικονομικών-διπλωματικών αποφάσεων.
Οι αντιστοιχίες και αναλογίες με την Κύπρο είναι πολλές. Ας αναφέρουμε μερικές. Το 2004 παρά τρίχα η Κύπρος γλίτωσε. Το 2013 θα κριθεί κατά πόσο θα μπει σε ένα αντίστοιχο με την Ελλάδα κατήφορο που οδηγεί σε ένα ανεπίστροφο θανατηφόρο τέλμα ή κατά πόσο οι πολίτες θα αποτινάξουν έγκαιρα τα παλαιοκομματικά σύνδρομα και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μιας σωτήριας νέας αφετηρίας.
Επειδή το «κυπριακό ζήτημα» είναι το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα –χωρίς βέβαια να υποτιμάται η οικονομία αλλά και ο υποθαλάσσιος πλούτος που εύκολα χάνεται αν η κυπριακή ανεξαρτησία ακυρωθεί ή τεθεί υπό αγγλοτουρκική επικυριαρχία– οι εκλογές του 2013 θα καταδείξουν κατά πόσο οι κύπριοι διαθέτουν συλλογικό ένστικτο επιβίωσης για να ορίσουν μια Προεδρία που δημιουργεί σωτήριες προϋποθέσεις εξόδου από το τέλμα ανορθολογικών προσεγγίσεων που διήρκεσαν τέσσερεις ολόκληρες δεκαετίες. Το ερώτημα που θα πρέπει απαντηθεί είναι: Διαθέτουν οι Κύπριοι συλλογικό ένστικτο επιβίωσης ή το ροκάνισαν και το εκμηδένισαν οι παλαιοκομματικές δομές μέσα στις οποίες ενδεχομένως είναι ακόμη φυλακισμένοι;
Η Κύπρος βέβαια διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο θα πρέπει να αξιοποιηθεί δεόντως: Το σύστημα είναι προεδρικό. Ήδη πολλοί στην Ελλάδα μιλούν για Συνταγματικές αλλαγές προς μια τέτοια κατεύθυνση. Στην Κύπρο ο πρόεδρος εκλέγεται ευθέως από τους πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών βουλήσεων. Αυτό είναι πιο δημοκρατικό και ο πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών ταυτίσεων μπορούν να τον κρίνουν για τις θέσεις του στο κυπριακό και στην οικονομία.
Τα ελαττώματα του παλαιοκομματισμού στην Ελλάδα είναι πανομοιότυπα με αυτά της Κύπρου. Ο πολιτικός ορθολογισμός και η δημοκρατία –νοούμενη ως η δυνατότητα των εντολέων πολιτών να συμμετέχουν στην πολιτική και να ελέγχει άμεσα τις πολιτικές αποφάσεις– εξαφανίζονται μέσα στις δαιδαλώδεις και αδιαφανείς διαδρομές των λαβύρινθων της κομματικής και ατομικής ιδιοτέλειας.
Αντί ο αναγκαίος και μη εξαιρετέος πολιτικός ανορθολογισμός που πρέπει να διέπει τις πολιτικές αποφάσεις να αναδεικνύεται από δημοκρατικές πολιτικές ζυμώσεις που φανερώνουν τα πραγματικά προβλήματα και διλήμματα, σάπιες, παρωχημένες και ανορθολογικές αντιλήψεις, στάσεις και συμπεριφορές δρομολογούν τον όλεθρο.
Εν πολλοίς, βέβαια, η Ελλάδα και η Κύπρος –αλλά όχι μόνο– είναι πολιτικοπνευματικά θύματα μιας ανεπίστροφα παρωχημένης εποχής μέσα στην οποία, όμως, λειτουργεί ακόμη το πολιτικό τους προσωπικό. Αντί οι πολιτικές αποφάσεις να συγκροτούνται αυτοτελώς και με όρους πολιτικού πολιτισμού της δημοκρατίας –του οποίου από κληρονόμοι καταντήσαμε αχθοφόροι– διαφθείρονται από διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, παγκοσμιόπληκτες ασυναρτησίες και ανεδαφικές προσδοκίες για κατιτί φανταστικό που δήθεν βρίσκεται εκτός της εθνικής ανεξαρτησίας. Κατιτί που ποτέ δεν υπήρξε και που ποτέ δεν θα υπάρξει. Αντί πολιτικά ζητήματα να κρίνονται αυτοδίκαια στην βάση των προϋποθέσεών τους εισρέουν ασυναρτησίες περί προοδευτικών, αριστερών και δεξιών.
Το πολιτικό προσωπικό που κατά το πλείστον γαλουχήθηκε στα Δυτικά και Ανατολικά ιδεολογικά εκπαιδευτήρια σκέφτεται και λειτουργεί με τους όρους των ιδεολογημάτων και θεωρημάτων του κίβδηλου, άτιμου και άσκοπου Ψυχρού Πολέμου. Τα συνθήματα επισκιάζουν τα επιχειρήματα, τα κολλήματα σε ιδεολογήματα ακυρώνουν ταλέντα και η ιδιωτεία οδηγεί σε βολικές αυτοπαγιδεύσεις που ακυρώνουν εν δυνάμει ισχυρές προσωπικότητες.
Τετριμμένα δήθεν πολιτικά επιχειρήματα, τα οποία αν και ήταν λανθασμένα ακόμη και πριν πολλές δεκαετίες όταν πρωτοειπώθηκαν, συνεχίζουν να εκμηδενίζουν κάθε αξίωση ορθολογιστικών πολιτικών συζητήσεων. Το πολιτικό προσωπικό ακόμη και αν είναι ηληκιακά νέο είναι παλαιοκομματικά μπερδεμένο. Πάσχει από κόπωση, πελατειακά σύνδρομα και βόλεμα σε αμαθείς ή ημιμαθείς διακηρύξεις που επειδή πολλοί τις κράζουν δύσκολα πλέον ελέγχονται. Αντί πολιτικό πολιτισμό συχνά έχουμε οχλοκρατία όπου κυριαρχούν ηλίθια επιχειρήματα. Όμως, όπως λέει ο λαός, «τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα» και γι’ αυτό θανατηφόρα.
Το φαυλοκρατικό πελατειακό παλαιοκομματικό βόλεμα διευκολύνει τα παράσιτα, δημιουργεί αποβλακωτική πολιτική κόπωση, επιτρέπει προσκόλληση στην βλακεία, ακυρώνει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και ροκανίζει τον πολιτειακό ορθολογισμό στα πνευματικά, πολιτικά και οικονομικά πεδία.
Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα συμπλέκονται με πεπαλαιωμένες κομματικές ταυτίσεις, εμπεδωμένα ιδιοτελή κίνητρα, τραγικά προσωπικά κολλήματα και ψεύτικες προσδοκίες που εκμηδενίζουν την ουσία κτίζοντας ένα επίπλαστο κόσμο ψευδαισθήσεων και ένα φάσμα ιδιωτείας που εξαφανίζει τα κριτήρια εθνικής επιβίωσης και που οδηγεί σε ανεπίστοφες ολέθριες πολιτικές αποφάσεις.
Ναι μεν Ελλάδα και Κύπρος λίγο πολύ πάσχουν από τις ίδιες παθογένειες, αλλά η Κύπρος βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση λόγω Προδρικού συστήματος. Μπορεί από τώρα να δρομολογηθεί μια πολιτική ανασυγκρότηση και πολιτική ανανέωση. Σε πρώτη φάση να εκλεγεί Πρόεδρος ο οποίος θα είναι προσκολλημένος στις δίδυμες υψηλές αρχές της δημοκρατίας και τις ελευθερίας που για όλα τα κράτη και για όλες τις εποχές ενσαρκώνει η υπέρτατη και έσχατη κοσμοθεωρητική παροχή της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο νέος Πρόεδρος να υποσχεθεί φορά κίνησης που δυναμώνει την δημοκρατία, την πολιτική ελευθερία και τον πολιτικό ορθολογισμό. Πρωτίστως, βέβαια, να δεσμευτεί πως καμιά απόφαση –διζωνικές, δικοινοτικές δομές και άλλες παρωχημένες σαχλαμάρες– δεν θα θίξει την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι ο φορέας της ελευθερίας των κυπρίων. Προγραμματικά απορρίπτονται όλες οι ιμπεριαλιστικές ιδέες περί εγγυήσεων, απρόκλητο ρόλο ξένων στα εσωτερικά μας που αντιβαίνει στην διεθνή νομιμότητα και που αναπόδραστα οδηγεί στην σύγκρουση.
Η απόφαση για μια ορθολογιστική Προεδρία, επιπλέον, θα δρομολογήσει μια πολιτική ανασυγκρότηση και ανανέωση την οποία λογικά θα θέλουν και όλα τα υγιή στελέχη του λεγόμενου κομματικού χώρου.
Η Κύπρος είναι προνομιούχα: Αντί όπως η Ελλάδα αυτή την στιγμή να εισέλθει σε ένα ναρκοπέδιο ριψοκίνδυνης πολιτικής ανασύνταξης υπό συνθήκες μεγάλης κρίσης, η Κύπρος μπορεί να το επιτύχει ακίνδυνα αν η επιλογή του Προέδρου το 2013 αποτινάξει τον σάπιο παλαιοκομματισμό και δρομολογήσει μια σωτήρια πνευματική, πολιτική, οικονομική και διπλωματική πορεία. Μπορούμε; Αν δεν μπορούμε, απλά θα πάθουμε ότι μας αξίζει.
Φιλελεύθερος
InfoGnomon
www.ifestosedu.gr
Οι αναλογίες και αντιστοιχίες Ελλάδας και Κύπρου είναι εκπληκτικές και άκρως ενδιαφέρουσες. Η Ελλάδα με το μνημόνιο προηγήθηκε κατά μερικά βήματα προς την καταστροφή: Αφού επί χρόνια ροκανίστηκε από παρωχημένες παλαιοκομματικές νοοτροπίες στάσεις και αποφάσεις αναιρέθηκε η εθνική της ανεξαρτησία και η δημοκρατία της (είδος, δηλαδή, σχεδίου Αναν).
Ο σάπιος ελλαδικός φαυλοκρατικός πελατειακός παλαιοκομματισμός έσυρε το κράτος στην οικονομική, πνευματική και διπλωματική καταστροφή.
Οι εκλογές της 6ης Μαίου έδειξαν ότι οι πολίτες προσπάθησαν να αντιστρέψουν τον κατήφορο συντρίβοντας τον φαύλο δικομματισμό. Εν τούτοις, επειδή όπως αποδείχθηκε ότι στο παρελθόν οι Ελλάδίτες ήταν απρόσεκτοι, τώρα να μεν ανέτρεψαν τον παλαιοκομματισμό πλην υποχρεωτικά εισήλθαν σε μια γκρίζα ζώνη υψηλού ρίσκου: Από την μια επάνοδος στον παλαιοκομματισμό που υπόσχεται, βασικά, ότι θα λειτουργεί πλέον ως μεταπράτης των ξένων συμφερόντων του κράτους-αποικία Ελλαδιστάν. Από την άλλη θα πρέπει περάσουν μια Οδύσσεια διαπραγματεύσεων για να διορθώσουν τα σπασμένα, να αποτινάξουν επαχθή χρέη και να ανασυγκροτηθούν κοινωνικοπολιτικά.
Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε, επίσης, τους κινδύνους εθνικής ασφάλειας στα ανατολικά και βόρεια σύνορα. Ας προσέχαμε, λέμε πολλοί εδώ στην Ελλάδα, όταν στο παρελθόν ψηφίζαμε. Δεν είναι χωρίς κόστος το ιδιοτελές βόλεμα, και το πλήθος διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων που ροκάνισαν κάθε αξίωση ορθολογιστικού πολιτικού λόγου και οικονομικών-διπλωματικών αποφάσεων.
Οι αντιστοιχίες και αναλογίες με την Κύπρο είναι πολλές. Ας αναφέρουμε μερικές. Το 2004 παρά τρίχα η Κύπρος γλίτωσε. Το 2013 θα κριθεί κατά πόσο θα μπει σε ένα αντίστοιχο με την Ελλάδα κατήφορο που οδηγεί σε ένα ανεπίστροφο θανατηφόρο τέλμα ή κατά πόσο οι πολίτες θα αποτινάξουν έγκαιρα τα παλαιοκομματικά σύνδρομα και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μιας σωτήριας νέας αφετηρίας.
Επειδή το «κυπριακό ζήτημα» είναι το κεντρικό πολιτικό διακύβευμα –χωρίς βέβαια να υποτιμάται η οικονομία αλλά και ο υποθαλάσσιος πλούτος που εύκολα χάνεται αν η κυπριακή ανεξαρτησία ακυρωθεί ή τεθεί υπό αγγλοτουρκική επικυριαρχία– οι εκλογές του 2013 θα καταδείξουν κατά πόσο οι κύπριοι διαθέτουν συλλογικό ένστικτο επιβίωσης για να ορίσουν μια Προεδρία που δημιουργεί σωτήριες προϋποθέσεις εξόδου από το τέλμα ανορθολογικών προσεγγίσεων που διήρκεσαν τέσσερεις ολόκληρες δεκαετίες. Το ερώτημα που θα πρέπει απαντηθεί είναι: Διαθέτουν οι Κύπριοι συλλογικό ένστικτο επιβίωσης ή το ροκάνισαν και το εκμηδένισαν οι παλαιοκομματικές δομές μέσα στις οποίες ενδεχομένως είναι ακόμη φυλακισμένοι;
Η Κύπρος βέβαια διαθέτει ένα μεγάλο πλεονέκτημα το οποίο θα πρέπει να αξιοποιηθεί δεόντως: Το σύστημα είναι προεδρικό. Ήδη πολλοί στην Ελλάδα μιλούν για Συνταγματικές αλλαγές προς μια τέτοια κατεύθυνση. Στην Κύπρο ο πρόεδρος εκλέγεται ευθέως από τους πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών βουλήσεων. Αυτό είναι πιο δημοκρατικό και ο πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών ταυτίσεων μπορούν να τον κρίνουν για τις θέσεις του στο κυπριακό και στην οικονομία.
Τα ελαττώματα του παλαιοκομματισμού στην Ελλάδα είναι πανομοιότυπα με αυτά της Κύπρου. Ο πολιτικός ορθολογισμός και η δημοκρατία –νοούμενη ως η δυνατότητα των εντολέων πολιτών να συμμετέχουν στην πολιτική και να ελέγχει άμεσα τις πολιτικές αποφάσεις– εξαφανίζονται μέσα στις δαιδαλώδεις και αδιαφανείς διαδρομές των λαβύρινθων της κομματικής και ατομικής ιδιοτέλειας.
Αντί ο αναγκαίος και μη εξαιρετέος πολιτικός ανορθολογισμός που πρέπει να διέπει τις πολιτικές αποφάσεις να αναδεικνύεται από δημοκρατικές πολιτικές ζυμώσεις που φανερώνουν τα πραγματικά προβλήματα και διλήμματα, σάπιες, παρωχημένες και ανορθολογικές αντιλήψεις, στάσεις και συμπεριφορές δρομολογούν τον όλεθρο.
Εν πολλοίς, βέβαια, η Ελλάδα και η Κύπρος –αλλά όχι μόνο– είναι πολιτικοπνευματικά θύματα μιας ανεπίστροφα παρωχημένης εποχής μέσα στην οποία, όμως, λειτουργεί ακόμη το πολιτικό τους προσωπικό. Αντί οι πολιτικές αποφάσεις να συγκροτούνται αυτοτελώς και με όρους πολιτικού πολιτισμού της δημοκρατίας –του οποίου από κληρονόμοι καταντήσαμε αχθοφόροι– διαφθείρονται από διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, παγκοσμιόπληκτες ασυναρτησίες και ανεδαφικές προσδοκίες για κατιτί φανταστικό που δήθεν βρίσκεται εκτός της εθνικής ανεξαρτησίας. Κατιτί που ποτέ δεν υπήρξε και που ποτέ δεν θα υπάρξει. Αντί πολιτικά ζητήματα να κρίνονται αυτοδίκαια στην βάση των προϋποθέσεών τους εισρέουν ασυναρτησίες περί προοδευτικών, αριστερών και δεξιών.
Το πολιτικό προσωπικό που κατά το πλείστον γαλουχήθηκε στα Δυτικά και Ανατολικά ιδεολογικά εκπαιδευτήρια σκέφτεται και λειτουργεί με τους όρους των ιδεολογημάτων και θεωρημάτων του κίβδηλου, άτιμου και άσκοπου Ψυχρού Πολέμου. Τα συνθήματα επισκιάζουν τα επιχειρήματα, τα κολλήματα σε ιδεολογήματα ακυρώνουν ταλέντα και η ιδιωτεία οδηγεί σε βολικές αυτοπαγιδεύσεις που ακυρώνουν εν δυνάμει ισχυρές προσωπικότητες.
Τετριμμένα δήθεν πολιτικά επιχειρήματα, τα οποία αν και ήταν λανθασμένα ακόμη και πριν πολλές δεκαετίες όταν πρωτοειπώθηκαν, συνεχίζουν να εκμηδενίζουν κάθε αξίωση ορθολογιστικών πολιτικών συζητήσεων. Το πολιτικό προσωπικό ακόμη και αν είναι ηληκιακά νέο είναι παλαιοκομματικά μπερδεμένο. Πάσχει από κόπωση, πελατειακά σύνδρομα και βόλεμα σε αμαθείς ή ημιμαθείς διακηρύξεις που επειδή πολλοί τις κράζουν δύσκολα πλέον ελέγχονται. Αντί πολιτικό πολιτισμό συχνά έχουμε οχλοκρατία όπου κυριαρχούν ηλίθια επιχειρήματα. Όμως, όπως λέει ο λαός, «τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα» και γι’ αυτό θανατηφόρα.
Το φαυλοκρατικό πελατειακό παλαιοκομματικό βόλεμα διευκολύνει τα παράσιτα, δημιουργεί αποβλακωτική πολιτική κόπωση, επιτρέπει προσκόλληση στην βλακεία, ακυρώνει τους κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους και ροκανίζει τον πολιτειακό ορθολογισμό στα πνευματικά, πολιτικά και οικονομικά πεδία.
Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα συμπλέκονται με πεπαλαιωμένες κομματικές ταυτίσεις, εμπεδωμένα ιδιοτελή κίνητρα, τραγικά προσωπικά κολλήματα και ψεύτικες προσδοκίες που εκμηδενίζουν την ουσία κτίζοντας ένα επίπλαστο κόσμο ψευδαισθήσεων και ένα φάσμα ιδιωτείας που εξαφανίζει τα κριτήρια εθνικής επιβίωσης και που οδηγεί σε ανεπίστοφες ολέθριες πολιτικές αποφάσεις.
Ναι μεν Ελλάδα και Κύπρος λίγο πολύ πάσχουν από τις ίδιες παθογένειες, αλλά η Κύπρος βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση λόγω Προδρικού συστήματος. Μπορεί από τώρα να δρομολογηθεί μια πολιτική ανασυγκρότηση και πολιτική ανανέωση. Σε πρώτη φάση να εκλεγεί Πρόεδρος ο οποίος θα είναι προσκολλημένος στις δίδυμες υψηλές αρχές της δημοκρατίας και τις ελευθερίας που για όλα τα κράτη και για όλες τις εποχές ενσαρκώνει η υπέρτατη και έσχατη κοσμοθεωρητική παροχή της εθνικής ανεξαρτησίας.
Ο νέος Πρόεδρος να υποσχεθεί φορά κίνησης που δυναμώνει την δημοκρατία, την πολιτική ελευθερία και τον πολιτικό ορθολογισμό. Πρωτίστως, βέβαια, να δεσμευτεί πως καμιά απόφαση –διζωνικές, δικοινοτικές δομές και άλλες παρωχημένες σαχλαμάρες– δεν θα θίξει την Κυπριακή Δημοκρατία που είναι ο φορέας της ελευθερίας των κυπρίων. Προγραμματικά απορρίπτονται όλες οι ιμπεριαλιστικές ιδέες περί εγγυήσεων, απρόκλητο ρόλο ξένων στα εσωτερικά μας που αντιβαίνει στην διεθνή νομιμότητα και που αναπόδραστα οδηγεί στην σύγκρουση.
Η απόφαση για μια ορθολογιστική Προεδρία, επιπλέον, θα δρομολογήσει μια πολιτική ανασυγκρότηση και ανανέωση την οποία λογικά θα θέλουν και όλα τα υγιή στελέχη του λεγόμενου κομματικού χώρου.
Η Κύπρος είναι προνομιούχα: Αντί όπως η Ελλάδα αυτή την στιγμή να εισέλθει σε ένα ναρκοπέδιο ριψοκίνδυνης πολιτικής ανασύνταξης υπό συνθήκες μεγάλης κρίσης, η Κύπρος μπορεί να το επιτύχει ακίνδυνα αν η επιλογή του Προέδρου το 2013 αποτινάξει τον σάπιο παλαιοκομματισμό και δρομολογήσει μια σωτήρια πνευματική, πολιτική, οικονομική και διπλωματική πορεία. Μπορούμε; Αν δεν μπορούμε, απλά θα πάθουμε ότι μας αξίζει.
Φιλελεύθερος
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις 25/5 ρίχνει αυλαία για φέτος η «Κλινική περίπτωση»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποχώρηση 1.660 δημοσίων υπαλλήλων τον Μάρτιο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
