2016-06-24 12:37:03
«Ο λαός είναι πάντα πρόθυμος να φοβηθεί αυτούς που τον περιφρονούν και να ανυψώσει αυτούς που τον φοβούνται. Είναι, πράγματι, μεγάλη τιμή για τους ανθρώπους του λαού να μην περιφρονούνται από τους μεγάλους.» έλεγε ο Πλούταρχος
Επομένως το να δίνει κανείς τη δυνατότητα σε έναν λαό μέσω της διαδικασίας ενός δημοψηφίσματος να αποφασίσει για τις τύχες του θεωρητικά αν μη τι άλλο περιποιεί τιμή καλλιεργώντας του την ψευδαίσθηση της διαχείρισης του μέλλοντός του.
Με τη μόνη διαφορά πως οι λαοί δεν αποφασίζουν για τις τύχες τους παρά μόνο όταν οι αποφάσεις τους εξυπηρετούν αυτούς που τους έδωσαν το πράσινο φως να αποφασίσουν.
Η Αγγλία είναι η πιο δημοκρατική χώρα στον πλανήτη-και αυτό το αναγνωρίζουν και οι ΗΠΑ- η οποία υπάγεται -αν και οξύμωρο- σε ένα μοναρχικό πολίτευμα. Η αγγλική κοινή γνώμη έχει μάθει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής κοινωνικοποίησης.
Ο μεγάλος ιστορικός Macaulay αναφέρει σχετικά με τον τρόπο που λειτουργούν οι Αγγλοσάξονες: “Να μην ανησυχούν καθόλου για τη συμμετρία και να ανησυχούν για την ωφέλεια, να μην αποβάλλουν ποτέ μια ανωμαλία επιεδή είναι ανωμαλία, ποτέ να μην καινοτομήσουν αν δεν είναι επειδή αισθάνονται μια ανησυχία και τότε να καινοτομήσουν ακριβώς αρκετά για να απαλλαγούν από την ανησυχία, να μην διατυπώνουν ποτέ μια πρόταση πιο ευρεία από την ιδιαίτερη περίπτωση στην οποία επεμβαίνουν θεραπευτικά. Αυτοί είναι οι κανόνες που από τον καιρό του Ιωάννη μέχρι τη νεποχή της Βικτωρίας έχουν γενικά καθοδηγήσει τα βουλεύματα των διακοσίων πενήντα Κοινοβουλίων μας
Αυτή τη στιγμή με τα χειροπιαστά αποτελέσματα του βρετανικού δημοψηφίσματος να μετατρέπουν σε...κοκκόρια κάτι τύπους σαν τον Νάιτζελ Φάρατζ, το ερώτημα που αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη κάθε Ευρωπαίου, μη Βρετανού, είναι το εξής: Είναι αυτή η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Κι εδώ έρχονται να πλαγιοκοπήσουν την φρεγάτα του BREXIT κάποιες συγκυρίες και κάποια ιστορικά παραδείγματα.
Καταρχάς η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εν μία νυκτί. Επτά χρόνια θα χρειαστούν για να οριστικοποιηθεί το "διαζύγιο" του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες, υποστήριξε ο Ντόναλντ Τουσκ. Επτά χρόνια “it's a life time” που λένε και οι Αμερικάνοι ή “ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι” που λέμε εμείς.
Ακόμη και αν ο Σόιμπλε μέσα στην τσαντήλα του για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δήλωσε πως επιθυμεί να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες εξόδου της Βρετανίας, γνωρίζει καλά πως κάτι τέτοιο έχει πολλούς σκοπέλους να διέλθει.
Πέραν από τα επτά χρόνια φαγούρας που ανέφερε ο κ. Τούσκ, υπάρχουν και κάποια ακόμη δεδομένα. Έμπειροι αναλυτές σημειώνουν πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι νομικά δεσμευτικό. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι το κοινοβούλιο δεν έχει περάσει ακόμη νόμο που να θέτει τη Βρετανία εκτός της ΕΕ, αρχής γενομένης με την κατάργηση των συνθηκών προσχώρησης του 1972. Επιπλέον η συμφωνία αποχώρησης από την ΕΕ θα πρέπει να επικυρωθεί από το βρετανικό κοινοβούλιο, αλλά και από καθεμιά από τις υπόλοιπες 27 χώρες-μέλη της ΕΕ καθώς και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.... Πέντε χρόνια στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνουν οι αναλυτές.
Σε πέντε χρόνια πολλά μπορεί να συμβούν. Η ιστορία έχει αποδείξει πως τα δημοψηφίσματα έρχονται και παρέρχονται. Οι ίδιες ανησυχίες για την αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενέδυαν σαν μανδύας την καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτικών και πολιτών και όταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί είπαν ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα. Από τότε έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια και η ΕυρωπαΪκή Ένωση είναι ακόμη εδώ.
Το αρχικό ΟΧΙ στο γαλλικό δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα θορύβησε, αλλά δεν πλήγωσε ανεπανόρθωτα την ΕΕ. Το κείμενο που απορρίφθηκε από το γαλλικό λαό στη συνέχεια εγκρίθηκε (με μικρές αλλαγές) και από τα δύο σώματα του γαλλικού κοινοβουλίου.
Για να μη πάμε στο δικό μας δημοψήφισμα πριν από ένα χρόνο του οποίου το αποτέλεσμα αντικαταστάθηκε με πολιτική ταχυδακτυλουργία από ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Επομένως τα δημοψηφίσματα έρχονται και παρέρχονται αλλά η συστημική Ευρώπη γνωρίζει πως να ελίσσεται. Ήδη ο Κάμερον παραιτήθηκε. Μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να επιφέρει νέα δεδομένα.
Συνάμα, σε λίγους μήνες το δημοψήφισμα για το Brexit μπορεί να αποτελεί δευτερευούσης σημασίας πολυτέλεια καθώς ολοένα και περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές συμφωνούν πως έρχεται παγκόσμιο οικονομικό μπινγκ μπάνγκ με τα δείγματα να ομοιάζουν τρομερά με όσα συνέβησαν το 2008.
Σε κάθε περίπτωση το δεύτερο εξάμηνο του 2017 είναι προγραμματισμένη η βρετανική προεδρία της ΕΕ. Ίσως μοιάζει τραγελαφικό μια χώρα υπό αποχώρηση να προεδρεύσει, αλλά μέχρι τότε πολύ νερό θα έχει κυλήσει στο αυλάκι Πηγή
Tromaktiko
Επομένως το να δίνει κανείς τη δυνατότητα σε έναν λαό μέσω της διαδικασίας ενός δημοψηφίσματος να αποφασίσει για τις τύχες του θεωρητικά αν μη τι άλλο περιποιεί τιμή καλλιεργώντας του την ψευδαίσθηση της διαχείρισης του μέλλοντός του.
Με τη μόνη διαφορά πως οι λαοί δεν αποφασίζουν για τις τύχες τους παρά μόνο όταν οι αποφάσεις τους εξυπηρετούν αυτούς που τους έδωσαν το πράσινο φως να αποφασίσουν.
Η Αγγλία είναι η πιο δημοκρατική χώρα στον πλανήτη-και αυτό το αναγνωρίζουν και οι ΗΠΑ- η οποία υπάγεται -αν και οξύμωρο- σε ένα μοναρχικό πολίτευμα. Η αγγλική κοινή γνώμη έχει μάθει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής κοινωνικοποίησης.
Ο μεγάλος ιστορικός Macaulay αναφέρει σχετικά με τον τρόπο που λειτουργούν οι Αγγλοσάξονες: “Να μην ανησυχούν καθόλου για τη συμμετρία και να ανησυχούν για την ωφέλεια, να μην αποβάλλουν ποτέ μια ανωμαλία επιεδή είναι ανωμαλία, ποτέ να μην καινοτομήσουν αν δεν είναι επειδή αισθάνονται μια ανησυχία και τότε να καινοτομήσουν ακριβώς αρκετά για να απαλλαγούν από την ανησυχία, να μην διατυπώνουν ποτέ μια πρόταση πιο ευρεία από την ιδιαίτερη περίπτωση στην οποία επεμβαίνουν θεραπευτικά. Αυτοί είναι οι κανόνες που από τον καιρό του Ιωάννη μέχρι τη νεποχή της Βικτωρίας έχουν γενικά καθοδηγήσει τα βουλεύματα των διακοσίων πενήντα Κοινοβουλίων μας
Αυτή τη στιγμή με τα χειροπιαστά αποτελέσματα του βρετανικού δημοψηφίσματος να μετατρέπουν σε...κοκκόρια κάτι τύπους σαν τον Νάιτζελ Φάρατζ, το ερώτημα που αυθόρμητα βγαίνει από τα χείλη κάθε Ευρωπαίου, μη Βρετανού, είναι το εξής: Είναι αυτή η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Κι εδώ έρχονται να πλαγιοκοπήσουν την φρεγάτα του BREXIT κάποιες συγκυρίες και κάποια ιστορικά παραδείγματα.
Καταρχάς η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εν μία νυκτί. Επτά χρόνια θα χρειαστούν για να οριστικοποιηθεί το "διαζύγιο" του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες, υποστήριξε ο Ντόναλντ Τουσκ. Επτά χρόνια “it's a life time” που λένε και οι Αμερικάνοι ή “ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι” που λέμε εμείς.
Ακόμη και αν ο Σόιμπλε μέσα στην τσαντήλα του για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δήλωσε πως επιθυμεί να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες εξόδου της Βρετανίας, γνωρίζει καλά πως κάτι τέτοιο έχει πολλούς σκοπέλους να διέλθει.
Πέραν από τα επτά χρόνια φαγούρας που ανέφερε ο κ. Τούσκ, υπάρχουν και κάποια ακόμη δεδομένα. Έμπειροι αναλυτές σημειώνουν πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι νομικά δεσμευτικό. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι το κοινοβούλιο δεν έχει περάσει ακόμη νόμο που να θέτει τη Βρετανία εκτός της ΕΕ, αρχής γενομένης με την κατάργηση των συνθηκών προσχώρησης του 1972. Επιπλέον η συμφωνία αποχώρησης από την ΕΕ θα πρέπει να επικυρωθεί από το βρετανικό κοινοβούλιο, αλλά και από καθεμιά από τις υπόλοιπες 27 χώρες-μέλη της ΕΕ καθώς και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.... Πέντε χρόνια στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνουν οι αναλυτές.
Σε πέντε χρόνια πολλά μπορεί να συμβούν. Η ιστορία έχει αποδείξει πως τα δημοψηφίσματα έρχονται και παρέρχονται. Οι ίδιες ανησυχίες για την αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενέδυαν σαν μανδύας την καθημερινότητα των Ευρωπαίων πολιτικών και πολιτών και όταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί είπαν ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα. Από τότε έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια και η ΕυρωπαΪκή Ένωση είναι ακόμη εδώ.
Το αρχικό ΟΧΙ στο γαλλικό δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα θορύβησε, αλλά δεν πλήγωσε ανεπανόρθωτα την ΕΕ. Το κείμενο που απορρίφθηκε από το γαλλικό λαό στη συνέχεια εγκρίθηκε (με μικρές αλλαγές) και από τα δύο σώματα του γαλλικού κοινοβουλίου.
Για να μη πάμε στο δικό μας δημοψήφισμα πριν από ένα χρόνο του οποίου το αποτέλεσμα αντικαταστάθηκε με πολιτική ταχυδακτυλουργία από ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Επομένως τα δημοψηφίσματα έρχονται και παρέρχονται αλλά η συστημική Ευρώπη γνωρίζει πως να ελίσσεται. Ήδη ο Κάμερον παραιτήθηκε. Μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να επιφέρει νέα δεδομένα.
Συνάμα, σε λίγους μήνες το δημοψήφισμα για το Brexit μπορεί να αποτελεί δευτερευούσης σημασίας πολυτέλεια καθώς ολοένα και περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές συμφωνούν πως έρχεται παγκόσμιο οικονομικό μπινγκ μπάνγκ με τα δείγματα να ομοιάζουν τρομερά με όσα συνέβησαν το 2008.
Σε κάθε περίπτωση το δεύτερο εξάμηνο του 2017 είναι προγραμματισμένη η βρετανική προεδρία της ΕΕ. Ίσως μοιάζει τραγελαφικό μια χώρα υπό αποχώρηση να προεδρεύσει, αλλά μέχρι τότε πολύ νερό θα έχει κυλήσει στο αυλάκι Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παγκόσμιο κραχ στις αγορές: Πτώση 15% στο Χρηματιστήριο της Αθήνας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
