2012-05-16 00:03:10
Αν στο μετεκλογικό δεκαήμερο που προηγήθηκε παίχτηκε το έργο «Πάση θυσία να συγκυβερνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ», στον προεκλογικό μήνα που ακολουθεί θα παιχτεί από τους ίδιους πρωταγωνιστές το έργο «Πάση θυσία να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Aν στις εκλογές του Μαϊου τεράστια μερίδα των πολιτών ψήφισε με κριτήρια αντιμνημονιακά και αντιδικομματικά, έχοντας ως μέγιστη φιλοδοξία να στείλει μήνυμα ότι «δεν πάει άλλο» (ως προς το μνημόνιο) και «δεν σας αντέχω άλλο» (ως προς τα δύο κόμματα), στις εκλογές του Ιουνίου το διακύβευμα αλλάζει πίστα, το αδιανόητο μπορεί να γίνει εφικτό και μια αληθινά διαφορετική πολιτική μπορεί να ασκηθεί στη χώρα.
Αν όλη η αντίθετη πλευρά έχει αναγνωρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον μοναδικό επικίνδυνο αντίπαλό της, έτοιμη θα έλεγε κανείς να συστήσει Συνασπισμό Αντισυνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απαρτιζόμενο από δώδεκα συνιστώσες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΡΑΣΗ-ΔΗΣΥ-Δημιουργία Ξανά-Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες-Ευρωπαίους Φιλελεύθερους-ΔΟΛ-Σκάι-Καθημερινή-Μega), τότε γιατί όλη η διάσπαρτη ψήφος αντίδρασης και άρνησης της μνημονιακής πορείας να μην αναγνωρίσει κι αυτή τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της, όχι πλέον ως σκέτη διαμαρτυρία απέναντι σε κάτι που έμοιαζε απάλευτο και ασύμμετρα δυνατότερο, αλλά ως συμπαράταξη γύρω από τη γέννηση μιας δύναμης που θα μπορεί να την εκπροσωπήσει από τη θέση της νόμιμης κυβέρνησης;
Αμάθητος στο παιχνίδι που ως τώρα ήταν προορισμένο για δύο αποκλειστικά παίκτες, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αφορμές να τον βάλουν κάτω και να τον βαράνε
. Κι όταν δεν τις έδινε ο ίδιος, δεν είχαν πρόβλημα να ψάξουν να βρουν τι υποστηρίζει ας πούμε ο πρώην επικεφαλής του. Οπότε τις επόμενες εβδομάδες είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι η στοχοποίηση και η δαιμονοποίηση θα αγγίξει δυσθεώρητα ύψη.
Αλλά δεν έχουν καταλάβει δύο πράγματα: Πρώτον πως σε επικοινωνιακό επίπεδο, ό,τι αποτελούσε εργαλείο και όπλο, λειτουργεί πλέον σαν μπούμερανγκ. Πως όσο περισσότερο αυτά τα ΜΜΕ και αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι φωνάζουν ότι ο άλλος είναι επικίνδυνος, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι είναι επικίνδυνος για τα ίδια, τους ίδιους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Δεύτερον -και κυρίως- πως σχεδόν κανείς δεν στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή «λέει το νέο "λεφτά υπάρχουν"», επειδή ο Τσίπρας είναι ο νέος Τσοβόλας που θα τα δώσει όλα, επειδή υπόσχεται ανώδυνες μαγικές λύσεις, σε αντιδιαστολή με τις επώδυνες αλλά πραγματιστικές λύσεις των άλλων. Στράφηκαν και θα στραφούν σε αυτόν όχι για να εξουδετερώσει με δύο κινήσεις ματ την τρόικα, που θα πέσει στα πόδια του αποδεχόμενη πλήρως όλους τους όρους του, αλλά επειδή η πολιτική που εφαρμόστηκε δύο χρόνια τους διέλυσε υλικά και ψυχολογικά, επειδή συνειδητοποίησαν ότι η περαιτέρω συνέχισή της είναι το αληθινό μεγάλο κακό, η αληθινά μεγάλη καταστροφή.
Γνώμη μου λοιπόν είναι πως ακόμη κι αν έχεις διαφωνίες, ενστάσεις, επιφυλάξεις, ακόμη κι αν είσαι κάτι διαφορετικό ιδεολογικά, περισσότερο ή λιγότερο προωθημένο, ειδικά στις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως και να έχει, μάλλον μελλοντικά δεν θα μιλάμε για τις εκλογές του Μαϊου του 2012, αλλά για τις διπλές εκλογές Μαϊου - Ιουνίου. Έχω την αίσθηση πως το πιο δύσκολο βήμα ήταν αυτό που έγινε τον Μάιο. Πως αυτό του Ιουνίου θα είναι η φυσική του συνέχεια. Πως ούτε θα επανεγκλωβιστούμε στις προ Μαϊου απειλές, ούτε θα παγιδευτούμε σε νέες. Πως θα τολμήσουμε ακόμη περισσότερο. Έχω τελικά την αίσθηση πως όσο και αν φοβόμαστε, ταυτόχρονα έχουμε πάψει να φοβόμαστε. Πως φυσικά τα ακόμη πιο δύσκολα τώρα έρχονται, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τίνος τα συμφέροντα θα εκπροσωπούν εκείνοι που θα τα διαχειριστούν και συνεπώς τι προτεραιότητες θα έχουν κατά τη διαχείρισή τους.
Old Boy
Aν στις εκλογές του Μαϊου τεράστια μερίδα των πολιτών ψήφισε με κριτήρια αντιμνημονιακά και αντιδικομματικά, έχοντας ως μέγιστη φιλοδοξία να στείλει μήνυμα ότι «δεν πάει άλλο» (ως προς το μνημόνιο) και «δεν σας αντέχω άλλο» (ως προς τα δύο κόμματα), στις εκλογές του Ιουνίου το διακύβευμα αλλάζει πίστα, το αδιανόητο μπορεί να γίνει εφικτό και μια αληθινά διαφορετική πολιτική μπορεί να ασκηθεί στη χώρα.
Αν όλη η αντίθετη πλευρά έχει αναγνωρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον μοναδικό επικίνδυνο αντίπαλό της, έτοιμη θα έλεγε κανείς να συστήσει Συνασπισμό Αντισυνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, απαρτιζόμενο από δώδεκα συνιστώσες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΡΑΣΗ-ΔΗΣΥ-Δημιουργία Ξανά-Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες-Ευρωπαίους Φιλελεύθερους-ΔΟΛ-Σκάι-Καθημερινή-Μega), τότε γιατί όλη η διάσπαρτη ψήφος αντίδρασης και άρνησης της μνημονιακής πορείας να μην αναγνωρίσει κι αυτή τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκφραστή της, όχι πλέον ως σκέτη διαμαρτυρία απέναντι σε κάτι που έμοιαζε απάλευτο και ασύμμετρα δυνατότερο, αλλά ως συμπαράταξη γύρω από τη γέννηση μιας δύναμης που θα μπορεί να την εκπροσωπήσει από τη θέση της νόμιμης κυβέρνησης;
Αμάθητος στο παιχνίδι που ως τώρα ήταν προορισμένο για δύο αποκλειστικά παίκτες, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αφορμές να τον βάλουν κάτω και να τον βαράνε
Αλλά δεν έχουν καταλάβει δύο πράγματα: Πρώτον πως σε επικοινωνιακό επίπεδο, ό,τι αποτελούσε εργαλείο και όπλο, λειτουργεί πλέον σαν μπούμερανγκ. Πως όσο περισσότερο αυτά τα ΜΜΕ και αυτοί οι μεγαλοδημοσιογράφοι φωνάζουν ότι ο άλλος είναι επικίνδυνος, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι είναι επικίνδυνος για τα ίδια, τους ίδιους και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Δεύτερον -και κυρίως- πως σχεδόν κανείς δεν στρέφεται στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή «λέει το νέο "λεφτά υπάρχουν"», επειδή ο Τσίπρας είναι ο νέος Τσοβόλας που θα τα δώσει όλα, επειδή υπόσχεται ανώδυνες μαγικές λύσεις, σε αντιδιαστολή με τις επώδυνες αλλά πραγματιστικές λύσεις των άλλων. Στράφηκαν και θα στραφούν σε αυτόν όχι για να εξουδετερώσει με δύο κινήσεις ματ την τρόικα, που θα πέσει στα πόδια του αποδεχόμενη πλήρως όλους τους όρους του, αλλά επειδή η πολιτική που εφαρμόστηκε δύο χρόνια τους διέλυσε υλικά και ψυχολογικά, επειδή συνειδητοποίησαν ότι η περαιτέρω συνέχισή της είναι το αληθινό μεγάλο κακό, η αληθινά μεγάλη καταστροφή.
Γνώμη μου λοιπόν είναι πως ακόμη κι αν έχεις διαφωνίες, ενστάσεις, επιφυλάξεις, ακόμη κι αν είσαι κάτι διαφορετικό ιδεολογικά, περισσότερο ή λιγότερο προωθημένο, ειδικά στις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως και να έχει, μάλλον μελλοντικά δεν θα μιλάμε για τις εκλογές του Μαϊου του 2012, αλλά για τις διπλές εκλογές Μαϊου - Ιουνίου. Έχω την αίσθηση πως το πιο δύσκολο βήμα ήταν αυτό που έγινε τον Μάιο. Πως αυτό του Ιουνίου θα είναι η φυσική του συνέχεια. Πως ούτε θα επανεγκλωβιστούμε στις προ Μαϊου απειλές, ούτε θα παγιδευτούμε σε νέες. Πως θα τολμήσουμε ακόμη περισσότερο. Έχω τελικά την αίσθηση πως όσο και αν φοβόμαστε, ταυτόχρονα έχουμε πάψει να φοβόμαστε. Πως φυσικά τα ακόμη πιο δύσκολα τώρα έρχονται, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε τίνος τα συμφέροντα θα εκπροσωπούν εκείνοι που θα τα διαχειριστούν και συνεπώς τι προτεραιότητες θα έχουν κατά τη διαχείρισή τους.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
