2016-07-22 00:25:08
Κλείνουμε εννέα μήνες από τότε που φυτέψαμε την πρώτη ρίζα από οτιδήποτε στο κτήμα. Εννέα απολύτως συναρπαστικούς μήνες. Ό,τι φύτρωσε εδώ κι ό,τι ακόμα μεγαλώνει - από τα πρώτα μαρούλια έως τη λεμονίτσα μας - έχει και μια μικρή ιστορία πίσω του, αντιστοιχεί σε μια γευστική επιθυμία, μια διάθεση πειραματισμού - κάτι που το κάνει (στο δικό μας μυαλό, τουλάχιστον) να ξεχωρίζει.
Τίποτα όμως δεν υπήρξε πιο συναρπαστικό και παράξενο από τα γκότζι μπέρι μας.
Η απόφαση να δοκιμάσουμε να τα καλλιεργήσουμε ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Πήραμε φυντάνια ηλικίας δύο ετών, προσαρμοσμένα στις συνθήκες της περιοχής και τα φυτέψαμε με λίγο κομπόστ σε τρεις διαφορετικές μεριές του κτήματος. Στην πορεία, διαβάσαμε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο Internet, ρωτήσαμε, ψάξαμε. Και μάθαμε ότι τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την πράξη, εκτός από την ίδια την πράξη.
Μέσα σ' αυτούς τους εννιά μήνες, τα γκότζι μας κατάφεραν να μας εκσφενδονίσουν ουκ ολίγες φορές από την απελπισία στην ευτυχία και τούμπαλιν. Τρεις φορές άλλαξαν φύλλα, τρεις φορές έμειναν τόσο γυμνά, που θεωρήσαμε ότι πάει, πέθαναν, και τρεις φορές αναγεννήθηκαν μεγαλοπρεπώς. Επιβίωσαν σε όλες τις πιθανές συνθήκες, σε σημεία πετρώδη, σκιερά, φωτεινά, κάτω από ελιές, κάτω από πεύκα.
Και τώρα, που πλέον κοντεύουν τριών ετών, μαζί με τα καινούργια φυλλαράκια, από τον Μάιο και μετά, έβγαλαν επιτέλους τα πανέμορφα μοβ άνθη τους και καρπό: υπέρκομψα οβάλ πορτοκαλοκόκκινα φρουτάκια, ζουμερά και ελκυστικά σαν σούπερ εκλεπτυσμένα τοματίνια.
Αυτά τα παράξενα, ιδιόρρυθμα αλλά και γενναιόδωρα φυτά, λοιπόν, θα τα τιμήσουμε περαιτέρω. Πολλοί από μας τα έχουν ήδη δοκιμάσει αποξηραμένα. Όπως συμβαίνει όμως συνήθως, η γεύση του φρέσκου είναι κάτι το αξεπέραστο. Και το καλύτερο: είναι κάτι που μπορούμε να το έχουμε.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, ήταν στην Ελλάδα απολύτως εξωτικό φρούτο και η μπανάνα. Ή το αβοκάντο και το ακτινίδιο. Εμείς, πάντως, τα αγαπήσαμε ήδη. Και, πιστεύουμε, δικαίως.
Πηγή Tromaktiko
Τίποτα όμως δεν υπήρξε πιο συναρπαστικό και παράξενο από τα γκότζι μπέρι μας.
Η απόφαση να δοκιμάσουμε να τα καλλιεργήσουμε ήταν μια έμπνευση της στιγμής. Πήραμε φυντάνια ηλικίας δύο ετών, προσαρμοσμένα στις συνθήκες της περιοχής και τα φυτέψαμε με λίγο κομπόστ σε τρεις διαφορετικές μεριές του κτήματος. Στην πορεία, διαβάσαμε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο Internet, ρωτήσαμε, ψάξαμε. Και μάθαμε ότι τίποτα δεν σε προετοιμάζει για την πράξη, εκτός από την ίδια την πράξη.
Μέσα σ' αυτούς τους εννιά μήνες, τα γκότζι μας κατάφεραν να μας εκσφενδονίσουν ουκ ολίγες φορές από την απελπισία στην ευτυχία και τούμπαλιν. Τρεις φορές άλλαξαν φύλλα, τρεις φορές έμειναν τόσο γυμνά, που θεωρήσαμε ότι πάει, πέθαναν, και τρεις φορές αναγεννήθηκαν μεγαλοπρεπώς. Επιβίωσαν σε όλες τις πιθανές συνθήκες, σε σημεία πετρώδη, σκιερά, φωτεινά, κάτω από ελιές, κάτω από πεύκα.
Και τώρα, που πλέον κοντεύουν τριών ετών, μαζί με τα καινούργια φυλλαράκια, από τον Μάιο και μετά, έβγαλαν επιτέλους τα πανέμορφα μοβ άνθη τους και καρπό: υπέρκομψα οβάλ πορτοκαλοκόκκινα φρουτάκια, ζουμερά και ελκυστικά σαν σούπερ εκλεπτυσμένα τοματίνια.
Αυτά τα παράξενα, ιδιόρρυθμα αλλά και γενναιόδωρα φυτά, λοιπόν, θα τα τιμήσουμε περαιτέρω. Πολλοί από μας τα έχουν ήδη δοκιμάσει αποξηραμένα. Όπως συμβαίνει όμως συνήθως, η γεύση του φρέσκου είναι κάτι το αξεπέραστο. Και το καλύτερο: είναι κάτι που μπορούμε να το έχουμε.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, ήταν στην Ελλάδα απολύτως εξωτικό φρούτο και η μπανάνα. Ή το αβοκάντο και το ακτινίδιο. Εμείς, πάντως, τα αγαπήσαμε ήδη. Και, πιστεύουμε, δικαίως.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ...ΦΟΥΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Ο ΓΙΑΝΓΚ! *VIDEOS*
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
