2012-05-16 10:30:30
Τέτοια φάιναλ-φορ, με ανατροπές στον τελικό και εκπλήξεις σαν τον Ολυμπιακό, δεν μπαίνουν στη λίστα μαζί με όλα τα άλλα. Πάντα ο οπαδός θυμάται έντονα τα F4 που η ομάδα του κατέκτησε τον τίτλο, αλλά για να μετρήσει κανείς το… γκελ που κάνει κάθε τελική φάση της Ευρωλίγκας πρέπει να μετρήσει το αντίκτυπο στους ουδέτερους παρατηρητές.
Ε, όπως το φάιναλ-φορ που κατέκτησε η Παρτίζαν, ύστερα από μια δύσκολη χρονιά (λόγω του εμπάργκο στην Γιουγκοσλαβία έπαιζε τα εντός έδρας ματς στη Φουενλαμπράδα) και εκείνο το εκπληκτικό buzzer-beater τρίποντο του Σάσα Τζόρτζεβιτς, όπως εκείνο στο οποίο στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης η ερχόμενη από το πουθενά Ζαλγκίρις, του Τελ Αβίβ όπου ο Κορνήλιους Τόμπσον ολοκλήρωσε για την Μπανταλόνα μια απρόσμενη ανατροπή, όπως ακόμη του 2002 στο οποίο ο Παναθηναϊκός πέταξε μέσα στο «σπίτι» της την πανίσχυρη Κίντερ (Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Ριγκοντό, Σμόντις, Γκρέιντζερ, Άντερσεν, Γκρίφιθ, Μπετσίροβιτς) στο καναβάτσο, έτσι και το φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης θα μείνει στην Ιστορία. Οι λόγοι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι εδώ και 48 ώρες.
Το ιστορικό φάιναλ-φορ στο «Sinan Erdem» δικαίωσε ορισμένους και αδίκησε κάποιους άλλους. Ή μάλλον κάποιοι (από τον Ολυμπιακό) το άξιζαν περισσότερο από άλλους, και για ορισμένους άλλους η… μοίρα στάθηκε άδικη απέναντι τους.
Πάμε πρώτα με τους αδικημένους.
Κρίμα 1: Για τον Αντρέι Κιριλένκο! Ο τύπος είναι από άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Είναι άλλη πάστα παίκτη και κυρίως ανθρώπου. Προσηνής, ευγενικός, με άριστη νοοτροπία, πρόθυμος να βγει χιλιάδες φωτογραφίες να δώσει εκατομμύρια αυτόγραφα, να κάνει δηλώσεις, να απαντήσει σε κάθε σωστή ή ηλίθια ερώτηση των εκατοντάδων δημοσιογράφων. Μια πριμαντόνα, ένας σούπερ-σταρ με χαρακτήρα διαμάντι. Ένας τεράστιος αθλητής με εκπληκτική συμπεριφορά που πρέπει να είναι παράδειγμα για κάθε αθλητή, ο οποίος εκτός από το να αγωνίζεται καλά πρέπει να γνωρίζει ότι έχει την υποχρέωση να… επικοινωνεί σωστά το προϊόν που του προσφέρει το… ευ ζην του! Ο ΑΚ.47 ήρθε στην Ευρώπη λόγω του lock-out, παρέμεινε και μετά το τέλος του με σκοπό να κατακτήσει τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Για όλα αυτά άξιζε να τον πανηγυρίσει, αλλά ο Ολυμπιακός είχε άλλη γνώμη.
Κρίμα ρε Αντρέι Κρίμα 2: Για τον Ραμούνας Σισκάουσκας. Ο Λιθουανός είχε τη δύναμη μετά τον τελικό να αντιμετωπίσει την αποτυχία του με πικρό χιούμορ, γυρίζοντας το χρόνο πίσω στο 2009. «Δυστυχώς η ΤΣΣΚΑ έχασε ένα ακόμη τίτλο από τα δικά μου χέρια. Έχασα το σουτ στο Βερολίνο, τώρα έχασα τις βολές» ψέλλισε ο «Σίσκα» μετά τον τελικό. Από χθες βομβαρδίζεται από τους Ρώσους δημοσιογράφους με ερωτήσεις για τους λόγους που αστόχησε. Προσπάθησε πολλές φορές να εξηγήσει το αυτονόητο μέχρι που απηύδησε: «Ε, τις έχασα. Τι να κάνω; Να αυτοκτονήσω;» αναρωτήθηκε εκνευρισμένος.
Αλλά η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τον Γιόνας Καζλάουσκας, που δεν προετοίμασε την ομάδα του με τρόπο ώστε να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση αλλά και γιατί επέλεξε να πάει η μπάλα στα χέρια του συμπατριώτη του για τις βολές. Υπερβολικό; Μπορεί, αλλά θα έπρεπε λάβει υπόψη του ότι από τους πέντε που είχε στο παρκέ ο «Σίσκα» είχε εφέτος τα χειρότερα στατιστικά στις βολές:
Κιριλένκο: 87% στο TOP16, 75,8% συνολικά
Τεόντοσιτς: 73% στο ΤOP15, 82,7% συνολικά
Κρστιτς: 85% στο TOP16, 78,6% συνολικά
Σβεντ: 71% στο ΤΟP16, 83,3% συνολικά
Σισκάουσκας: 60% στο TOP16, 69% συνολικά
Κρίμα ρε Ράμας.
Κρίμα 3: Για τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Ο Σέρβος, μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη, είχαν προετοιμάσει άριστα τους «πράσινους», οι οποίοι επέβαλλαν το παιχνίδι τους απέναντι σε μια ομάδα με τεράστια προσόντα, ατελείωτες δυνατότητες. Εγκλώβισε την ΤΣΣΚΑ, την κατέβασε 19,5 πόντους κάτω από τον μ.ο της, νίκησε κατά κράτος τον Καζλάουσκας στην τακτική, όμως ο Παναθηναϊκός δεν κατόρθωσε να πάρει την πρόκριση και στην τελευταία επίθεση δεν έκανε καν σουτ.
Κρίμα ρε Ζοτς, κρίμα ρε Δημήτρη!
Κρίμα 4: Για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο απόλυτος των φάιναλ-φορ, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, παρότι διανύει το 37ο έτος της ηλικίας του, μπήκε στο παρκέ και απέδειξε πως είναι γεννημένος για τα μεγάλα ματς. Όντας στην καλύτερη κατάσταση από τότε που πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, έδωσε μάχη, έδωσε λύσεις για να οδηγήσει τους «πράσινους» στον τελικό και το 7ο τρόπαιο, προσπάθησε σκληρά να αποφύγει τη γεύση της πρώτης ήττας σε φάιναλ-φορ ύστερα από τέσσερα τρόπαια με το ρεκόρ αγώνων του στο 8-0! Το έζησε όμως κι αυτό.
Κρίμα ρε Σάρας!
Κρίμα 5: Για τον Κώστα Καϊμακόγλου. Η εμφάνιση του στον ημιτελικό ήταν συγκλονιστική. Ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού, έκανε τα πάντα σε όλους τους τομείς, έδωσε μάχες, κατέβασε ριμπάουντ, δημιούργησε για τους συμπαίκτες του, σκόραρε από μακρινή και μέση απόσταση και από φάσεις στο low-post. Για άλλη μια φορά όμως η Τουρκία δεν του άφησε ευχάριστες αναμνήσεις. Κρίμα ρε Κώστα!
Κρίμα 6: Για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, όπως μαρτυρούν αυτόπτες μάρτυρες, μετά το τέλος του ημιτελικού ξέσπασε σε κλάματα όταν οπαδοί του ΠΑΟ τον περιστοίχισαν και του εξέφρασαν την αγάπη τους, αλλά και την ανησυχία τους για την πιθανή αποχώρηση της οικογένειας από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Θα πανηγύριζε έξαλλα τον 7ο ευρωπαϊκό τίτλο, με τον οποίο η ομάδα που εκείνη δημιούργησαν θα πλησίαζε ακόμη περισσότερο την Ρεάλ Μαδρίτης. Στόχος που εφόσον κάποτε επιτευχθεί θα αλλάξει στους αδελφούς Γιαννακόπουλους, επίπεδο στο χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το κλαμπ των ιστορικών παραγόντων του.
Κρίμα ρε Παύλο, κρίμα ρε Θανάση!
Πάμε τώρα στους επάξια επιβραβευμένους:
Μαγκιά 1: Στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Σε μια ομάδα με διαφορετική φιλοσοφία και άλλη λογική στον σχεδιασμό της, ο Σέρβος ανέλαβε το μπόλιασμα της με ομαδική νοοτροπία. Δίδαξε τους παίκτες του τι σημαίνει αυταπάρνηση και ποια είναι τα οφέλη της, επέβαλλε στρατιωτική πειθαρχία, γέμισε το στήθος τους με αυτοπεποίθηση και έφτιαξε μια ομάδα που έμαθε να παλεύει καθημερινά για την υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός δεν ήξερε το «εύκολα ή δύσκολα» θα νικήσουμε. Ήξερε πως μόνο δύσκολα μπορούσε να νικήσει. Και για αυτό ήταν έτοιμος να πάρει το ματς, όταν η ΤΣΣΚΑ του το έδινε.
Μαγκιά σου ρε Ντούντα!
Μαγκιά 2: Για τον Βασίλη Σπανούλη. Έχει πάρει μια δύσκολη απόφαση, που του δημιούργησε δύσκολη αθλητική ζωή. Έχει κατακριθεί από την πλειοψηφία των οπαδών της προηγουμένης ομάδας του, είχε αρχίσει να κατακρίνεται από μερικούς οπαδούς της νυν. Οδήγησε όμως τον Ολυμπιακό στο φάιναλ-φορ και κατά την προσωπική μου εκτίμηση, αδικήθηκε από την ανάδειξη του Αντρέι Κιριλένκο ως MVP της σεζόν.
Η ΤΣΣΚΑ ήταν ομάδα για φάιναλ-φορ και χωρίς τον ΑΚ47. Ο Ολυμπιακός δίχως τον Σπανούλη, δεν θα έβρισκε θέση ούτε στο ΤΟΠ16.
Μαγκιά σου ρε Μπίλι!
Μαγκιά 3: Για τον Γιώργο Πρίντεζη. Οπαδός του Ολυμπιακού, όταν άρχισε να παίζει μπάσκετ σίγουρα κάποια νύχτα θα είδε στο όνειρο του την αγαπημένη του ομάδα να κατακτά έναν τίτλο με δικό του νικητήριο σουτ. Το όνειρο του το κυνήγησε επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό για λιγότερα χρήματα και κάνοντας ειδική προετοιμασία το καλοκαίρι. Δούλεψε σκληρά, έγινε ο πιο βελτιωμένος παίκτης της Ευρωλίγκας, ένα από τα καλύτερα «4αρια» της Ευρώπης και έκανε εκπληκτικό ματς ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο.
Μαγκιά σου ρε Γιώργο.
Μαγκιά 4: Για τον Κώστα Παπανικολάου. Έκανε καταπληκτικό φάιναλ-φορ και για τα κριτήρια μου είναι ο αληθινός MVP του φάιναλ-φορ. Κέρδισε μονομαχίες από τους Έιτσον, Μάικλ, Κιριλένκο, Χριάπα, Σισκάουσκας. Έπαιξε με αυταπάρνηση στην άμυνα, κατέβαζε ριμπάουντ και στον τελικό δεν έχασε σουτ! Με τέτοια εμφάνιση θα ήταν άδικο να μην πανηγυρίσει τον τίτλο.
Μαγκιά σου ρε Κώστα.
Μαγκιά 5: Για τον Έισι Λο. Δεν έκανε κάτι εξωπραγματικό αγωνιστικά, δεν ήταν πρωταγωνιστής, αλλά μόνο το γεγονός ότι δυο μέρες κυκλοφορούσε με πατερίτσες, έφθασε στο «Σινάν Ερντέμ» κουτσαίνοντας αλλά αγωνίστηκε με δική του ευθύνη ύστερα από ένεση που απαίτησε να του γίνει, άξιζε να στεφθεί πρωταθλητής.
Μαγκιά ρου ρε Έισι!
Μαγκιά 6: Για τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Χρόνια στήριζαν τον Ολυμπιακό επενδύοντας τεράστια χρηματικά ποσά. Γνώρισαν την χλεύη από ΜΜΕ, αντίπαλους οπαδούς, οπαδούς του Ολυμπιακού σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και από παίκτες της ομάδας τους. Έκαναν λάθη, σκέφτηκαν να αποχωρήσουν το καλοκαίρι, δέχθηκαν να στηρίξουν οικονομικά μια προσπάθεια που δεν ταίριαζε με την προσέγγιση που είχαν ως τότε για το μπάσκετ και ο απρόσμενος -από όλους- τίτλος της Ευρωλίγκας καλύπτει με τη γλύκα του όλες τις πίκρες των προηγούμενων χρόνων.
Μαγκιά σου ρε Παναγιώτη, μαγκιά σου ρε Γιώργο.
ΥΓ: Οι παραπάνω «λίστες» έρχονται σε σύγκρουση! Δεν είναι οξύμωρο, ούτε φάσκω και αντιφάσκω. Απλά δείχνουν πως ο αθλητισμός όποτε επιβραβεύει άξιους, σίγουρα αδικεί ισάξιους και τούμπαλιν. Για αυτό είναι συναρπαστικός όπως η ζωή. Και τα δύο είναι μέσα…
Onsports.gr
Ε, όπως το φάιναλ-φορ που κατέκτησε η Παρτίζαν, ύστερα από μια δύσκολη χρονιά (λόγω του εμπάργκο στην Γιουγκοσλαβία έπαιζε τα εντός έδρας ματς στη Φουενλαμπράδα) και εκείνο το εκπληκτικό buzzer-beater τρίποντο του Σάσα Τζόρτζεβιτς, όπως εκείνο στο οποίο στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης η ερχόμενη από το πουθενά Ζαλγκίρις, του Τελ Αβίβ όπου ο Κορνήλιους Τόμπσον ολοκλήρωσε για την Μπανταλόνα μια απρόσμενη ανατροπή, όπως ακόμη του 2002 στο οποίο ο Παναθηναϊκός πέταξε μέσα στο «σπίτι» της την πανίσχυρη Κίντερ (Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Ριγκοντό, Σμόντις, Γκρέιντζερ, Άντερσεν, Γκρίφιθ, Μπετσίροβιτς) στο καναβάτσο, έτσι και το φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης θα μείνει στην Ιστορία. Οι λόγοι γνωστοί και χιλιοειπωμένοι εδώ και 48 ώρες.
Το ιστορικό φάιναλ-φορ στο «Sinan Erdem» δικαίωσε ορισμένους και αδίκησε κάποιους άλλους. Ή μάλλον κάποιοι (από τον Ολυμπιακό) το άξιζαν περισσότερο από άλλους, και για ορισμένους άλλους η… μοίρα στάθηκε άδικη απέναντι τους.
Πάμε πρώτα με τους αδικημένους.
Κρίμα 1: Για τον Αντρέι Κιριλένκο! Ο τύπος είναι από άλλου Παπά Ευαγγέλιο. Είναι άλλη πάστα παίκτη και κυρίως ανθρώπου. Προσηνής, ευγενικός, με άριστη νοοτροπία, πρόθυμος να βγει χιλιάδες φωτογραφίες να δώσει εκατομμύρια αυτόγραφα, να κάνει δηλώσεις, να απαντήσει σε κάθε σωστή ή ηλίθια ερώτηση των εκατοντάδων δημοσιογράφων. Μια πριμαντόνα, ένας σούπερ-σταρ με χαρακτήρα διαμάντι. Ένας τεράστιος αθλητής με εκπληκτική συμπεριφορά που πρέπει να είναι παράδειγμα για κάθε αθλητή, ο οποίος εκτός από το να αγωνίζεται καλά πρέπει να γνωρίζει ότι έχει την υποχρέωση να… επικοινωνεί σωστά το προϊόν που του προσφέρει το… ευ ζην του! Ο ΑΚ.47 ήρθε στην Ευρώπη λόγω του lock-out, παρέμεινε και μετά το τέλος του με σκοπό να κατακτήσει τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Για όλα αυτά άξιζε να τον πανηγυρίσει, αλλά ο Ολυμπιακός είχε άλλη γνώμη.
Κρίμα ρε Αντρέι Κρίμα 2: Για τον Ραμούνας Σισκάουσκας. Ο Λιθουανός είχε τη δύναμη μετά τον τελικό να αντιμετωπίσει την αποτυχία του με πικρό χιούμορ, γυρίζοντας το χρόνο πίσω στο 2009. «Δυστυχώς η ΤΣΣΚΑ έχασε ένα ακόμη τίτλο από τα δικά μου χέρια. Έχασα το σουτ στο Βερολίνο, τώρα έχασα τις βολές» ψέλλισε ο «Σίσκα» μετά τον τελικό. Από χθες βομβαρδίζεται από τους Ρώσους δημοσιογράφους με ερωτήσεις για τους λόγους που αστόχησε. Προσπάθησε πολλές φορές να εξηγήσει το αυτονόητο μέχρι που απηύδησε: «Ε, τις έχασα. Τι να κάνω; Να αυτοκτονήσω;» αναρωτήθηκε εκνευρισμένος.
Αλλά η ευθύνη βαραίνει περισσότερο τον Γιόνας Καζλάουσκας, που δεν προετοίμασε την ομάδα του με τρόπο ώστε να μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση αλλά και γιατί επέλεξε να πάει η μπάλα στα χέρια του συμπατριώτη του για τις βολές. Υπερβολικό; Μπορεί, αλλά θα έπρεπε λάβει υπόψη του ότι από τους πέντε που είχε στο παρκέ ο «Σίσκα» είχε εφέτος τα χειρότερα στατιστικά στις βολές:
Κιριλένκο: 87% στο TOP16, 75,8% συνολικά
Τεόντοσιτς: 73% στο ΤOP15, 82,7% συνολικά
Κρστιτς: 85% στο TOP16, 78,6% συνολικά
Σβεντ: 71% στο ΤΟP16, 83,3% συνολικά
Σισκάουσκας: 60% στο TOP16, 69% συνολικά
Κρίμα ρε Ράμας.
Κρίμα 3: Για τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού. Ο Σέρβος, μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη, είχαν προετοιμάσει άριστα τους «πράσινους», οι οποίοι επέβαλλαν το παιχνίδι τους απέναντι σε μια ομάδα με τεράστια προσόντα, ατελείωτες δυνατότητες. Εγκλώβισε την ΤΣΣΚΑ, την κατέβασε 19,5 πόντους κάτω από τον μ.ο της, νίκησε κατά κράτος τον Καζλάουσκας στην τακτική, όμως ο Παναθηναϊκός δεν κατόρθωσε να πάρει την πρόκριση και στην τελευταία επίθεση δεν έκανε καν σουτ.
Κρίμα ρε Ζοτς, κρίμα ρε Δημήτρη!
Κρίμα 4: Για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο απόλυτος των φάιναλ-φορ, μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, παρότι διανύει το 37ο έτος της ηλικίας του, μπήκε στο παρκέ και απέδειξε πως είναι γεννημένος για τα μεγάλα ματς. Όντας στην καλύτερη κατάσταση από τότε που πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, έδωσε μάχη, έδωσε λύσεις για να οδηγήσει τους «πράσινους» στον τελικό και το 7ο τρόπαιο, προσπάθησε σκληρά να αποφύγει τη γεύση της πρώτης ήττας σε φάιναλ-φορ ύστερα από τέσσερα τρόπαια με το ρεκόρ αγώνων του στο 8-0! Το έζησε όμως κι αυτό.
Κρίμα ρε Σάρας!
Κρίμα 5: Για τον Κώστα Καϊμακόγλου. Η εμφάνιση του στον ημιτελικό ήταν συγκλονιστική. Ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού, έκανε τα πάντα σε όλους τους τομείς, έδωσε μάχες, κατέβασε ριμπάουντ, δημιούργησε για τους συμπαίκτες του, σκόραρε από μακρινή και μέση απόσταση και από φάσεις στο low-post. Για άλλη μια φορά όμως η Τουρκία δεν του άφησε ευχάριστες αναμνήσεις. Κρίμα ρε Κώστα!
Κρίμα 6: Για τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, όπως μαρτυρούν αυτόπτες μάρτυρες, μετά το τέλος του ημιτελικού ξέσπασε σε κλάματα όταν οπαδοί του ΠΑΟ τον περιστοίχισαν και του εξέφρασαν την αγάπη τους, αλλά και την ανησυχία τους για την πιθανή αποχώρηση της οικογένειας από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Θα πανηγύριζε έξαλλα τον 7ο ευρωπαϊκό τίτλο, με τον οποίο η ομάδα που εκείνη δημιούργησαν θα πλησίαζε ακόμη περισσότερο την Ρεάλ Μαδρίτης. Στόχος που εφόσον κάποτε επιτευχθεί θα αλλάξει στους αδελφούς Γιαννακόπουλους, επίπεδο στο χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το κλαμπ των ιστορικών παραγόντων του.
Κρίμα ρε Παύλο, κρίμα ρε Θανάση!
Πάμε τώρα στους επάξια επιβραβευμένους:
Μαγκιά 1: Στον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Σε μια ομάδα με διαφορετική φιλοσοφία και άλλη λογική στον σχεδιασμό της, ο Σέρβος ανέλαβε το μπόλιασμα της με ομαδική νοοτροπία. Δίδαξε τους παίκτες του τι σημαίνει αυταπάρνηση και ποια είναι τα οφέλη της, επέβαλλε στρατιωτική πειθαρχία, γέμισε το στήθος τους με αυτοπεποίθηση και έφτιαξε μια ομάδα που έμαθε να παλεύει καθημερινά για την υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός δεν ήξερε το «εύκολα ή δύσκολα» θα νικήσουμε. Ήξερε πως μόνο δύσκολα μπορούσε να νικήσει. Και για αυτό ήταν έτοιμος να πάρει το ματς, όταν η ΤΣΣΚΑ του το έδινε.
Μαγκιά σου ρε Ντούντα!
Μαγκιά 2: Για τον Βασίλη Σπανούλη. Έχει πάρει μια δύσκολη απόφαση, που του δημιούργησε δύσκολη αθλητική ζωή. Έχει κατακριθεί από την πλειοψηφία των οπαδών της προηγουμένης ομάδας του, είχε αρχίσει να κατακρίνεται από μερικούς οπαδούς της νυν. Οδήγησε όμως τον Ολυμπιακό στο φάιναλ-φορ και κατά την προσωπική μου εκτίμηση, αδικήθηκε από την ανάδειξη του Αντρέι Κιριλένκο ως MVP της σεζόν.
Η ΤΣΣΚΑ ήταν ομάδα για φάιναλ-φορ και χωρίς τον ΑΚ47. Ο Ολυμπιακός δίχως τον Σπανούλη, δεν θα έβρισκε θέση ούτε στο ΤΟΠ16.
Μαγκιά σου ρε Μπίλι!
Μαγκιά 3: Για τον Γιώργο Πρίντεζη. Οπαδός του Ολυμπιακού, όταν άρχισε να παίζει μπάσκετ σίγουρα κάποια νύχτα θα είδε στο όνειρο του την αγαπημένη του ομάδα να κατακτά έναν τίτλο με δικό του νικητήριο σουτ. Το όνειρο του το κυνήγησε επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό για λιγότερα χρήματα και κάνοντας ειδική προετοιμασία το καλοκαίρι. Δούλεψε σκληρά, έγινε ο πιο βελτιωμένος παίκτης της Ευρωλίγκας, ένα από τα καλύτερα «4αρια» της Ευρώπης και έκανε εκπληκτικό ματς ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο.
Μαγκιά σου ρε Γιώργο.
Μαγκιά 4: Για τον Κώστα Παπανικολάου. Έκανε καταπληκτικό φάιναλ-φορ και για τα κριτήρια μου είναι ο αληθινός MVP του φάιναλ-φορ. Κέρδισε μονομαχίες από τους Έιτσον, Μάικλ, Κιριλένκο, Χριάπα, Σισκάουσκας. Έπαιξε με αυταπάρνηση στην άμυνα, κατέβαζε ριμπάουντ και στον τελικό δεν έχασε σουτ! Με τέτοια εμφάνιση θα ήταν άδικο να μην πανηγυρίσει τον τίτλο.
Μαγκιά σου ρε Κώστα.
Μαγκιά 5: Για τον Έισι Λο. Δεν έκανε κάτι εξωπραγματικό αγωνιστικά, δεν ήταν πρωταγωνιστής, αλλά μόνο το γεγονός ότι δυο μέρες κυκλοφορούσε με πατερίτσες, έφθασε στο «Σινάν Ερντέμ» κουτσαίνοντας αλλά αγωνίστηκε με δική του ευθύνη ύστερα από ένεση που απαίτησε να του γίνει, άξιζε να στεφθεί πρωταθλητής.
Μαγκιά ρου ρε Έισι!
Μαγκιά 6: Για τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Χρόνια στήριζαν τον Ολυμπιακό επενδύοντας τεράστια χρηματικά ποσά. Γνώρισαν την χλεύη από ΜΜΕ, αντίπαλους οπαδούς, οπαδούς του Ολυμπιακού σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και από παίκτες της ομάδας τους. Έκαναν λάθη, σκέφτηκαν να αποχωρήσουν το καλοκαίρι, δέχθηκαν να στηρίξουν οικονομικά μια προσπάθεια που δεν ταίριαζε με την προσέγγιση που είχαν ως τότε για το μπάσκετ και ο απρόσμενος -από όλους- τίτλος της Ευρωλίγκας καλύπτει με τη γλύκα του όλες τις πίκρες των προηγούμενων χρόνων.
Μαγκιά σου ρε Παναγιώτη, μαγκιά σου ρε Γιώργο.
ΥΓ: Οι παραπάνω «λίστες» έρχονται σε σύγκρουση! Δεν είναι οξύμωρο, ούτε φάσκω και αντιφάσκω. Απλά δείχνουν πως ο αθλητισμός όποτε επιβραβεύει άξιους, σίγουρα αδικεί ισάξιους και τούμπαλιν. Για αυτό είναι συναρπαστικός όπως η ζωή. Και τα δύο είναι μέσα…
Onsports.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
