2016-07-30 18:11:20
Ακόμη και σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο με μοναδική φυσική ομορφιά, με δημόσιους χώρους και πολύ πράσινο, η νέα γενιά φαίνεται ότι ασφυκτιά.
Πυκνώνουν οι ειδήσεις από τον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, μια από τις καλύτερες περιοχές της Αττικής, που δείχνουν ότι η τακτοποιημένη ζωή των μεσαίων στρωμάτων που διαμένουν στην περιοχή, πολλές φορές είναι απλά μια βιτρίνα.
Στα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στην πλατεία της Βούλας απέδωσε ο Δήμαρχος κατά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου των 3Β την καταστροφή του πρόσφατα τοποθετημένου αγάλματος. Ένα δυνατό σουτ, υποστηρίχθηκε, ήταν αρκετό για να ξεκολλήσει μια μεγάλη πλάκα από μαύρο γρανίτη που έσπασε στο έδαφος (και όχι ευτυχώς πάνω σε κάποιο κεφάλι).
Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος εξέφρασε τον προβληματισμό του ότι “η κατάσταση έχει ξεφύγει”, καθώς τα παιδιά (από βρέφη ως εφήβους) που κατακλύζουν κάθε μέρα τον πεζόδρομο της λεωφόρου Βασιλέως Παύλου είναι θορυβώδη και ανεξέλεγκτα. “Πρέπει να μπει μία τάξη”, υποστήριξε.
Σε προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου συνέβη κάτι πολύ χειρότερο:
Στη διπλανή από το Δημαρχείο παραλία, που είναι ορατή από τα παράθυρα της αίθουσας συνεδριάσεων, μια παρέα εφήβων κατέστρεφε των ώρα που μιλούσε ο Δήμαρχος την εγκατάσταση Seatrack που βοηθά ανθρώπους με αμαξίδια να χαρούν τη θάλασσα χωρίς τη βοήθεια συνοδού. Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος έκανε λόγο για “αντικοινωνική συμπεριφορά” και είπε πως πρόκειται για ένα γενικευμένο φαινόμενο.
Πράγματι, πληθαίνουν τα περιστατικά βανδαλισμών σε δημόσιους χώρους.
Οι περισσότερες παιδικές χαρές κατά τις νυχτερινές ώρες γίνονται τόπος συνάντησης από νέους ανθρώπους που αναζητούν ένα πάρκο χωρίς την παρουσία των ενηλίκων. Με σκέιτμπορντ ή χωρίς, χρησιμοποιούν τα όργανα των παιδικών χαρών ως κομμάτι της διασκέδασής τους, με αποτέλεσμα να αφήνουν ζημιές εκατοντάδων ευρώ στον Δήμο κάθε βράδυ.
Άλλες πάλι παρέες στα 3Β και ευρύτερα στα νότια προάστια, ακολουθούν την κουλτούρα του γκράφιτι, της ζωγραφικής με σπρέι. Μεταμεσονύχτιες εξορμήσεις στις λεωφόρους, με ακριβά σπρέι στα σακίδια από ομάδες που έχουν μέλη τους ακόμη και παιδιά Γυμνασίου πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους. Ένας άγραφος κώδικας αναφέρει ότι αν μια ομάδα “πατήσει” με σπρέι το γκράφιτι άλλης ομάδας, τότε είτε θα πληρωθούν σε χρήμα τα χρώματα που πατήθηκαν ή θα πέσει ξύλο Η μάστιγα των ουσιών κάθε είδους είναι επίσης παρούσα και συζητείται έντονα μεταξύ των γονέων και των εκπαιδευτικών στη Βούλα, τη Βουλιαγμένη και τη Βάρη. Το αλκοόλ στα πάρτυ δεν είναι η εξαίρεση, ενώ λίγα είναι τα καταστήματα που αρνούνται, ως οφείλουν, να πουλήσουν καπνό, τσιγαρόχαρτα, μπύρες ή άλλα ποτά σε ανήλικους πελάτες.
Σύλλογοι γονέων και καθηγητές έχουν επισημάνει επανειλημμένα στην Αστυνομία τη διακίνηση παράνομων ουσιών στα σχολεία, άλλες φορές με αποτελέσματα, άλλες όχι.
Το ρεπορτάζ προέρχεται από τα 3Β, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να ταιριάζει με φαινόμενα σε κάθε μία από τις πόλεις των νοτίων προαστίων και όχι μόνο.
Η αστυνόμευση όσο κι αν ενταθεί δεν αποτελεί φυσικά λύση. Η καταστολή των συμπτωμάτων ποτέ δεν αντιμετώπισε την αιτία ενός φαινομένου. Πόσω μάλλον όταν βρισκόμαστε εν μέσω μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης χωρίς προηγούμενο κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που δοκιμάζει τα όρια των τοπικών κοινωνιών σε όλα τα επίπεδα.
Η νέα γενιά δεν είναι παρά ο ευαίσθητος σεισμογράφος που αποτυπώνει με τους σπασμούς του τους κραδασμούς μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο: Την ανεργία μέσα στο σπίτι, την απουσία προοπτικής μετά το σχολείο, τη ρηχότητα ενός μοντέλου ζωής που βασίζεται στην υποκρισία και το φαίνεσθαι.
Ποιος ακούει τη νέα γενιά;
Δυσκολεύονται οι διοικήσεις των τοπικών κοινωνιών να αντιμετωπίσουν το αυξανόμενο φαινόμενο των βανδαλισμών σε δημόσιους χώρους.
Να αυξήσουν τις περιπολίες της Δημοτικής Αστυνομίας; Να θεσπίσουν αυστηρά πρόστιμα; Να κλειδώσουν πάρκα και παιδικές χαρές κατά τις νυχτερινές ώρες;
Όταν όλα τα κατασταλτικά μέτρα αποτυγχάνουν, η λύση πρέπει να αναζητηθεί σε άλλη κατεύθυνση. Από τη νέα γενιά δεν λείπουν απλώς τα όρια και η αστυνόμευση. Της λείπουν ελεύθεροι χώροι για έκφραση, άθληση και εκτόνωση. Λείπουν τα κίνητρα και τα μέσα για την καλλιτεχνική δημιουργία. Λείπει η καλλιέργεια και ο ελεύθερος χρόνος.
Από την άλλη μεριά, κανείς δεν ακούει τη βούληση των νέων ανθρώπων.
Τη στιγμή που στη Βουλή συζητείται και αποφασίζεται να ψηφίζουν οι νέοι 17 ετών, τα Δημοτικά Συμβούλια μοιάζουν περισσότερο με «γερουσίες» όπου οι γενιές που κατά κανόνα αποσύρονται από την ενεργό επαγγελματική ζωή αποφασίζουν για όλους τους υπόλοιπους. Ο θεσμός των Τοπικών Συμβουλίων Νέων, αφού γραφειοκρατικοποιήθηκε, πέρασε σε πλήρη αχρηστία.
Ένα κενό εκπροσώπησης είναι όσο ποτέ υπαρκτό. Όσο παραμένει μια γενιά χωρίς φωνή, τόσο οι τρόποι που θα την κάνουν να ακουστεί θα είναι αντισυμβατικοί…
(Φωτογραφία: Αρετή Πριόβολου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Παλμός Γλυφάδας, 23 Ιουλίου 2016)
Πηγή
Tromaktiko
Πυκνώνουν οι ειδήσεις από τον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, μια από τις καλύτερες περιοχές της Αττικής, που δείχνουν ότι η τακτοποιημένη ζωή των μεσαίων στρωμάτων που διαμένουν στην περιοχή, πολλές φορές είναι απλά μια βιτρίνα.
Στα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στην πλατεία της Βούλας απέδωσε ο Δήμαρχος κατά την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου των 3Β την καταστροφή του πρόσφατα τοποθετημένου αγάλματος. Ένα δυνατό σουτ, υποστηρίχθηκε, ήταν αρκετό για να ξεκολλήσει μια μεγάλη πλάκα από μαύρο γρανίτη που έσπασε στο έδαφος (και όχι ευτυχώς πάνω σε κάποιο κεφάλι).
Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος εξέφρασε τον προβληματισμό του ότι “η κατάσταση έχει ξεφύγει”, καθώς τα παιδιά (από βρέφη ως εφήβους) που κατακλύζουν κάθε μέρα τον πεζόδρομο της λεωφόρου Βασιλέως Παύλου είναι θορυβώδη και ανεξέλεγκτα. “Πρέπει να μπει μία τάξη”, υποστήριξε.
Σε προηγούμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου συνέβη κάτι πολύ χειρότερο:
Στη διπλανή από το Δημαρχείο παραλία, που είναι ορατή από τα παράθυρα της αίθουσας συνεδριάσεων, μια παρέα εφήβων κατέστρεφε των ώρα που μιλούσε ο Δήμαρχος την εγκατάσταση Seatrack που βοηθά ανθρώπους με αμαξίδια να χαρούν τη θάλασσα χωρίς τη βοήθεια συνοδού. Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος έκανε λόγο για “αντικοινωνική συμπεριφορά” και είπε πως πρόκειται για ένα γενικευμένο φαινόμενο.
Πράγματι, πληθαίνουν τα περιστατικά βανδαλισμών σε δημόσιους χώρους.
Οι περισσότερες παιδικές χαρές κατά τις νυχτερινές ώρες γίνονται τόπος συνάντησης από νέους ανθρώπους που αναζητούν ένα πάρκο χωρίς την παρουσία των ενηλίκων. Με σκέιτμπορντ ή χωρίς, χρησιμοποιούν τα όργανα των παιδικών χαρών ως κομμάτι της διασκέδασής τους, με αποτέλεσμα να αφήνουν ζημιές εκατοντάδων ευρώ στον Δήμο κάθε βράδυ.
Άλλες πάλι παρέες στα 3Β και ευρύτερα στα νότια προάστια, ακολουθούν την κουλτούρα του γκράφιτι, της ζωγραφικής με σπρέι. Μεταμεσονύχτιες εξορμήσεις στις λεωφόρους, με ακριβά σπρέι στα σακίδια από ομάδες που έχουν μέλη τους ακόμη και παιδιά Γυμνασίου πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους. Ένας άγραφος κώδικας αναφέρει ότι αν μια ομάδα “πατήσει” με σπρέι το γκράφιτι άλλης ομάδας, τότε είτε θα πληρωθούν σε χρήμα τα χρώματα που πατήθηκαν ή θα πέσει ξύλο Η μάστιγα των ουσιών κάθε είδους είναι επίσης παρούσα και συζητείται έντονα μεταξύ των γονέων και των εκπαιδευτικών στη Βούλα, τη Βουλιαγμένη και τη Βάρη. Το αλκοόλ στα πάρτυ δεν είναι η εξαίρεση, ενώ λίγα είναι τα καταστήματα που αρνούνται, ως οφείλουν, να πουλήσουν καπνό, τσιγαρόχαρτα, μπύρες ή άλλα ποτά σε ανήλικους πελάτες.
Σύλλογοι γονέων και καθηγητές έχουν επισημάνει επανειλημμένα στην Αστυνομία τη διακίνηση παράνομων ουσιών στα σχολεία, άλλες φορές με αποτελέσματα, άλλες όχι.
Το ρεπορτάζ προέρχεται από τα 3Β, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να ταιριάζει με φαινόμενα σε κάθε μία από τις πόλεις των νοτίων προαστίων και όχι μόνο.
Η αστυνόμευση όσο κι αν ενταθεί δεν αποτελεί φυσικά λύση. Η καταστολή των συμπτωμάτων ποτέ δεν αντιμετώπισε την αιτία ενός φαινομένου. Πόσω μάλλον όταν βρισκόμαστε εν μέσω μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης χωρίς προηγούμενο κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που δοκιμάζει τα όρια των τοπικών κοινωνιών σε όλα τα επίπεδα.
Η νέα γενιά δεν είναι παρά ο ευαίσθητος σεισμογράφος που αποτυπώνει με τους σπασμούς του τους κραδασμούς μιας κοινωνίας σε αδιέξοδο: Την ανεργία μέσα στο σπίτι, την απουσία προοπτικής μετά το σχολείο, τη ρηχότητα ενός μοντέλου ζωής που βασίζεται στην υποκρισία και το φαίνεσθαι.
Ποιος ακούει τη νέα γενιά;
Δυσκολεύονται οι διοικήσεις των τοπικών κοινωνιών να αντιμετωπίσουν το αυξανόμενο φαινόμενο των βανδαλισμών σε δημόσιους χώρους.
Να αυξήσουν τις περιπολίες της Δημοτικής Αστυνομίας; Να θεσπίσουν αυστηρά πρόστιμα; Να κλειδώσουν πάρκα και παιδικές χαρές κατά τις νυχτερινές ώρες;
Όταν όλα τα κατασταλτικά μέτρα αποτυγχάνουν, η λύση πρέπει να αναζητηθεί σε άλλη κατεύθυνση. Από τη νέα γενιά δεν λείπουν απλώς τα όρια και η αστυνόμευση. Της λείπουν ελεύθεροι χώροι για έκφραση, άθληση και εκτόνωση. Λείπουν τα κίνητρα και τα μέσα για την καλλιτεχνική δημιουργία. Λείπει η καλλιέργεια και ο ελεύθερος χρόνος.
Από την άλλη μεριά, κανείς δεν ακούει τη βούληση των νέων ανθρώπων.
Τη στιγμή που στη Βουλή συζητείται και αποφασίζεται να ψηφίζουν οι νέοι 17 ετών, τα Δημοτικά Συμβούλια μοιάζουν περισσότερο με «γερουσίες» όπου οι γενιές που κατά κανόνα αποσύρονται από την ενεργό επαγγελματική ζωή αποφασίζουν για όλους τους υπόλοιπους. Ο θεσμός των Τοπικών Συμβουλίων Νέων, αφού γραφειοκρατικοποιήθηκε, πέρασε σε πλήρη αχρηστία.
Ένα κενό εκπροσώπησης είναι όσο ποτέ υπαρκτό. Όσο παραμένει μια γενιά χωρίς φωνή, τόσο οι τρόποι που θα την κάνουν να ακουστεί θα είναι αντισυμβατικοί…
(Φωτογραφία: Αρετή Πριόβολου. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Παλμός Γλυφάδας, 23 Ιουλίου 2016)
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
